haai Oek oek ...eerste instantie vond ik het best wel hard om te lezen ...nog niet zo zeer voor mijzelf ...maar met het oog op de dames die al zo lang proberen zwanger te worden zelf voel ik me ook vaak k*t ...sjaggo doe ik er wel goed aan bla bla bla ...maar 1 troost ...het ligt echt aan de hormonen meid die je hele wereld op zun kop zetten .. dat zal helaas nog wel ff duren ..die wolk komt echt wel ..als je het voelt schoppen ( en juist op dit moment voel ik een schopje )zo geweldig alles komt goed
Hoi meid, Héél erg herkenbaar jou verhaal! Ik heb er zelf ook met vlagen flink last van (gehad)! Dan word ik bang voor de toekomst, voor de bevalling en weet ik het allemaal. Dan zo ineens bekruipt me het gevoel: wil ik dit wel? kan ik dit wel? hoe gaan we dit financieel doen? Die roze wolk was hier in geen mijlen te bekennen, totdat ik de eerste echo heb gehad afgelopen donderdag!!!! Ik zweef nu gigantisch op die roze wolk en ik ga elke dag nog hoger!!! Maar het is wel heel reeel om angsten te hebben! Die zul je ook altijd blijven houden in meer of mindere mate... Het is ook niet niks wat er allemaal gebeurd! Er veranderd nu eenmaal heel wat! Probeer je te herinneren waarom je zo graag samen een kindje wilde als je dit gevoel weer bekruipt! Het kan zomaar maar een beetje helpen En als het even een dag niet gaat, heb je ons hier op her forum ook nog allemaal!!! Probeer te genieten meid! Liefs!
Hey Meid, Ook ik kan je de hand schudden. Vanaf dag 1 moest ik steeds overgeven. Ik was bang om op te staan, omdat ik wist dat ik weer boven de pot zou moeten hangen. Ook was ik erg moe. Een paar weken geleden heb ik last van mijn bekken gekregen. Slapen ging amper. Ik was nachten wakker. Onderweg naar mijn werk heb ik overgegeven tijdens het auto rijden. Ik ben naar huis gegaan en heb alles bij elkaar gevloekt en gejankt. Ik was die zwangerschap zo zat! Nu gaat het sinds een week een stuk beter. We hebben een pretecho gehad en moet echt zeggen dat ik daarvan opgeknapt ben. Ook voel ik onze kleine meid sinds vorige week. Ik hoop dat ik me zo blijf voelen. Als ik maar niet meer moet overgeven en een beetje slaap. Pijn kom ik wel door heen. Maar die roze wolk heb ik ook nog niet gezien. Zwanger zijn is zeker geen hobby van mij. Neemt niet weg dat ik niet ontzettend blij ben met het feit dat in januari onze liefde bekrond wordt met iets heel bijzonders van ons samen. Je staat hier echt niet alleen in... Probeer aan de leuke dingen te denken en vooral leuke dingen doen! Groetjes Mariska
Ik durfde het er daarom ook eigenlijk niet op te zetten. maar ik kan er toch niks aan doen dat ik dat zo voel? En het leek me op dit forum wel mogelijk (na lang overwegen) om mijn verhaal te doen zodat ik misschien steun kon krijgen. En die heb ik ook zeker gekregen. Ik kan er niks aan doen dat ik dat zo voel! En ik hoop dat de mensen die zwanger proberen te worden ook begrijpen dat ik het er niet op heb gezet om mensen te kwetsen maar om mijn verhaal kwijt te kunnen waar ik vreselijk mee zat!
Gewoon opschrijven... ik vind het wel moeilijk om te lezen (eerlijk is eerlijk na 14 maanden ploeteren voor een beebje) , maar ik heb geen idee wat hormonen met je doen! ik kan me ook irreele gedachtes voorstellen omdat ik ze zelf ook heb gehad. met een beetje inlevings vermogen kom ik er wel!
Jaren geleden ben ik ook zwanger geweest en toen had ik precies hetzelfde als jij nu heb,ook werd ik zo ziek als een hond en kon niks meer verdragen,ben toen ook opgenomen in het ziekenhuis (hypermesis gravidarum)..2 mnd geleden was ik ook zwanger (mk) en kreeg ook weer dezelfde gevoelens...nu ben ik weer zwanger en tot nu toe gaat het goed..(ben wel bang dat ik weer zo misselijk wordt straks) dus je bent zeker niet de enige..heel veel succes en sterkte... Liefs Heidy
hey oek oek, ik denk wel dat ik me wat kan voorstellen bij jouw gevoel hoor, en je hoeft je er helemaal niet voor te schamen! je voelt hoe je je voelt en je moet dat kunnen bespreken, liegen heeft ook geen zin ! hopelijk komt er snel verandering in je humeur want 9 maanden zijn lang ... maar ik denk van wel hoor goed terugdenken aan het waarom ... waarom je zwanger wou worden! nog heel veel succes met je zwangerschap en kop op! na regen ...
Hoi Oek Oek, Volgens mij herkent iedereen je gevoelens wel. Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en ook ik schrok me rot toen mijn test positief was want er gaat van alles door je heen. Ook ik twijfelde zijn we er wel aan toe, zal ik wel een goede moeder zijn enz. De eerste +/- 20 weken van mijn zwangerschap kon ik ook niet bepaald fijn noemen, spuugde namelijk de hele dag mijn longen uit mijn lijf. =P~ Daarna kon ik gelukkig genieten helemaal toen ik haar voor het eerst voelde bewegen. Onze dochter is inmiddels bijna 5 maanden oud en ik krijg van iedereen complimenten dat ik echt een geboren moedertje ben en geloof me de moedergevoelens zijn er vanaf het moment dat je kleine hummeltje op je buik word gelegd. Veel succes met je zwangerschap probeer er van te genieten want die 40 weken vliegen echt voorbij. Veel liefs Vera :flower:
Hoe herkenbaar... Ik ben ook al de hele zwangerschap in de lappenmand,misselijk,overgeven en ziekenhuizen. Daarnaast krijg ik nog wel eens commentaar omdat ik 18 ben,en dat maakt soms dat ik ook wel aan mezelf twijfel. Maar als ik dan mijn vriend aankijk,en hij legt zijn handen op mijn buik,dan weet ik waarvoor ik het heb gedaan. Ik zit nu af en toe op de roze wolk,en af en toe stap ik er weer af,als ik weer eens naar de wc moet rennen haha! Ik denk dat het gewoon de hormonen zijn.
Dit zal misschien raar klinken.. maar ik ben erg blij om te lezen dat er meer mensen dezelfde gevoelens hebben dan ik.. Dacht echt dat ik gek geworden was.. zo graag een kindje willen, en dan is het zover dat je zwanger mag zijn en dan voel je je net een zombie die bij het minste of geringste kwaat of heel erg verdrietig wordt. Had gehoopt dat het tijdens de 9 maanden wel zou veranderen, maar helaas.. Soms heb ik leuke perioden.. maar die duren nooit lang. Het was bij mij in het begin zo erg dat ik me schaamde voor mijn groeiende buik.. Ik verbergde het onder wijde kleding.. en op mijn werk was ik altijd voor de menigte op in de kleedkamers.. om te voorkomen dat ze me zagen als ik een trui uitdeed.. (ja was wel warm met een trui aan) Ik wens je/jullie veel sterkte.. Over deze gevoelens wordt niet vaak geschreven.. ook op internet kan ik er weinig over vinden.. Laatst stond er een keer een verhaal in een ouders van nu, of kinderen.. weet niet meer precies welk blad, en dit ging over zwangerschapsdepressie.. een verhaal waar ik me zo in kon vinden! Niet dat ik een depressie heb.. maar denk wel dat het er tegenaan zit. Zit nu op zwangerschapsgym.. en hier loopt iedereen 'op de wolken' waardoor ik slecht aansluiting vind in de groep.. Ik kan het niet met hun delen. Ik praat ook weinig met zwangeren.. ik kan er gewoon niet tegen.. vind hun 'nep' terwijl ze gewoon gelukkig zijn. Ik ga ervan uit dat na de bevalling mijn hormonen ook wat tot rust komen en dat ik mijzelf weer terug vind.. want wie ik nu ben, ik herken mezelf hier niet in.. Groetjes Kalush
Hey meis, Dit gaat misschien raar klinken aangezien het van een vreemde komt maar wou het je wel even laten weten: Ik ben zo ontzettend trots op je Vind het zo goed van je dat je dit soort gevoelens niet wegstopt en er gewoon over wilt praten!! Da's volgens mij een van de beste dingen die je kan doen, dan zul je vanzelf, zoals nu , zien dat je echt niet de enigste bent!! Ik ken genoeg vrouwen die zich hiervoor schaamden en er niks over zeiden tegen anderen en daardoor geen leuke zwangerschap en kraamtijd hebben gehad. Ik vind voor de rest alles wat ik nog wou zeggen (ik was van plan om ook mijn ervaringen hier neer te zetten) een beetje overbodig aangezien bij alle andere posters precies dezelfde dingen worden gezegd die ik ook voel. Ik zal dus maar niet in herhaling vallen Meis, ik wens je heel veel sterkte en een hele fijne zwangerschap. Probeer alles positief in te zien (wat veel makkelijker gezegd is dan gedaan) maar wees je wel bewust van het feit dat er ook wel wat zwaardere tijden zullen zijn, die je overigens met liefde door gaat komen. Je gaat zo ontzettend veel van dit kindje houden dat je je, na de geboorte van je kleintje, geen leven zonder hem/haar kan voorstellen.