Dat had ik ook hoor. Toen ik positief testte, wist ik niet hoe ik me moest voelen, ookal had ik er 8 maand naartoe geleefd.. Maar dat komt echt wel, je bent niet voor niks 9 maand zwanger. Je leeft er naar toe, je hebt een hele tijd om te wennen. En dat is ook wel nodig! Enneh, dat genieten, dat komt wel. Verplicht jezelf er niet toe, dat heeft geen enkele zin! En als het niet komt, dan niet! Er zijn genoeg vrouwen die zwanger zijn geen reet aan vinden en er nooit van genieten. Dus leg je zelf geen onnodige druk op.
nou k ben 9 maand zwanger en kan je zeggen, voor mij is de tijd veel te snel gegaan, ben ik er echt wel aan toe, over 2 week komt ons kidnje al dan al aaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhh en in die 9 maanden heb ik heel vaak geen roze wolk gezien, niet echt super kunnen genieten inverband verbouwingen, ziekte vader (hormonen die extra werken ruzie met vriend betreft schoonmoeder, ruzies om gedrag van zijn honden etc nu ziek op bed, maar geen begrip van vriend, die snapt het gewoon niet, ook het moe zijn niet, geen zin hebben in iets gewoon lekker smiddags op bed willen liggen om te slapen. een vrouw beleefd dit heel anders dan een man, hij zegt vaak ook dat het voor hem pas werkelijkheid wordt als de kleine er is. het leefd dan wel in mijn buik, maar soms denk ik wel eens, was het er nog maar niet dan waren bepaalde dingen veel makkelijker. maar ben wel super blij hoor
www.geenrozewolk.com misschien herken je een hoop. Ik heb hem laatst in me nachtelijke uurtjes waarin ik NIET kon slapen gevonden. Ik herken er aardig wat in. Jij ook sterkte enne...mensen met goed bedoelde adviezen vind ik erg iri. Ik wil gewoon een oor die naar me luisterd. Tuurlijk snap ik dat ik moet genieten ect..maar als het gewoon weg niet lukt. Veranderen kan ik allleen zelf
Sorry meiden dat ik zolang niets heb laten horen en dat na al die goede raad en lieve antwoorden. De stemming is hier helaas nog niet omgeslagen en dat maakt me erg verdrietig. Ik hoop zo dat het gewoon door de hormonen komt en het na een tijdje minder wordt. Voel me ook erg schuldig dat ik niet blij kan zijn. Na het vertellen aan zijn ouders en mijn moeder heb ik echt de minuten weggekeken tot ik weer naar huis kon, werd gek van alle hysterische blijheid. En ondanks dat we hebben gezegd dat het nog zo pril is en we nog maar moeten afwachten (12 weken en zo) is het zo ongeveer beide families al doorgegaan. De druppel was echter gisteravond, mijn moeder belde en vertelde dat ze baby-kleertjes had gekocht. Mijn gedachte op dat moment: Doe even normaal, ben nog niet eens 7 weken. Doe eens niet zo blij! Wat ik zei: Oh. Waarna ze met teleurgestelde toon ging uitweiden over iedereen die ook zwanger is en zo blij allemaal en dat iedereen zo gelukkig voor haar is dat ze oma wordt. Echt, een groter kreng kon ik me niet voelen. Ik doe heel hard mijn best zo blij en positief mogelijk te klinken tegen iedereen, maar af en toe komt er toch iets wat rottiger uit dan ik had voorgenomen. Om hier nou niet weer een enorm zeik-verhaal van te maken. Als ik eraan denk hoe het zal zijn als het kindje er daadwerkelijk is, zie ik mezelf daar echt leuk mee zijn. Laten we zeggen als het een maand oud is en we een beetje gewend zijn en een beetje een ritme hebben en zo. (hoop ik natuurlijk, nog geen ervaring he) Dat toekomstbeeld maakt me echt warm van binnen en dan heb ik ook vertrouwen in mezelf. Ik hoop dat ik niemand heb gekwets met het bovenstaande, maar het is zoals ik me nu voel. Over 1 1/2 week heb ik de eerste afspraak met de VK en wil het ook zeker bespreken met haar. Het is voor mijn man ook niet leuk zo. Hij is dolgelukkig, maar ziet mij steeds meer afglijden in een zwart gat. En als die 1 1/2 week te lang is, bel ik eerder naar de VK of desnoods de HA.
Karin, heb je je moeder verteld hoe jij je voelt? Dat er voor jou (nog) geen roze wolk is? Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt en ik kan tegen je zeggen dat dat niet nodig is, maar dat veranderd denk ik niks aan je gevoel. Ik vind het heel verstandig van je om de huisarts of verloskundige eerder te bellen als die anderhalve week je te lang is. Het lijkt me heel moeilijk om je zo te voelen terwijl anderen blijheid van je verwachten. Die verwachtingen kun je overigens wel sturen. Wees eerlijk in hoe je je voelt. Als mensen niet weten hoe de wereld er voor jou nu uit ziet, kunnen ze er ook geen rekening mee houden. Vertel er ook bij wat je nodig hebt. Wil je opbeurende woorden? Luisterend oor? Gewoon even lekker kunnen mekkeren? Ik hoop voor je dat je op die manier steun van je omgeving krijgt.
dat is geen makkelijke situatie, die ik zelf heel erg herken, ik heb vanaf 6 weken me beroerd gevoeld, en nu bij 14 weken (bijna 15) zit ik ook nog niet op die roze wolk hoor! Ik kan het niet precies verklaren, en in de eerste weken dat ik me echt doodziek voelde, was ik ook depressief en zei ik hele lelijke dingen over mijn zwangerschap. Misschien komt het nog, misschien ook niet, dat is niet erg, maar als je eenmaal op begint te knappen, zie je het ook weer anders! Heel erg veel sterkte en succes ps ik voelde me ook totaal niet begrepen als ik vertelde dat ik me echt zo naar voelde.
Nee, ik heb het niet tegen mijn moeder gezegd. Simpel vanwege het feit dat ik berichten van familie ga krijgen (of doorgespeeld ga krijgen) dat dat allemaal zo teleurstellend is voor mijn moeder. Ergens weet ik ook wel dat ik het gewoon zou moeten kunnen zeggen. Dat bij mij waarschijnlijk de hormonen even een iets andere uitwerking hebben dan gewenst. Maar ik wil daarmee wachten tot ik met de VK heb gepraat. Als ik het dan zeg, met die afspraak achter de rug is ze sneller geneigd het van me aan te nemen omdat "iemand die er van af weet" er iets over gezegd heeft. Tot die tijd zal ik het vertellen moeten bekopen met een hoop gedoe. En heel eerlijk, daar ben ik moe en te verdrietig voor nu. Ik heb het idee dat ik als ik een kruisje op de kalender had gezet, precies had geweten wanneer het raak was. Van de een op de andere dag werd alles donker, niets was meer leuk en niets had meer zin. Ik hoop gewoon dat het een kwestie is van nog een paar weken doorbijten en dat ik dan beter in mijn vel kom te zitten. Daar hou ik me gewoon aan vast. Mijn man wil best tegen beide kanten zeggen dat ze even iets moeten minderen qua hysterie, omdat wij wel die 12 weken in acht nemen en we er nogal zenuwachtig van worden (ja hij ook). Maar ja, dan schuif ik het weer op hem af, terwijl het om mijn moeder gaat.
Misschien zeg ik iets heel doms hoor, maar ooit wel eens gedacht over een prenatale depressie? Dit vond ik op internet: Niet alle vrouwen voelen zich goed tijdens de zwangerschap. Er wordt weinig geschreven over de prenatale depressie (depressiviteit tijdens de zwangerschap), maar bekend is dat 1 op de 20 vrouwen depressief of neerslachtig is gedurende enkele weken of zelfs maanden. De vrouw kan zich al somber of depressief voelen zonder dat zij weet dat ze zwanger is. De hormoonopbouw om het kind te laten groeien wordt de eerste 11-12 weken gereguleerd door de eierstokken. Na die tijd neemt de placenta (moederkoek) de hormoonproductie over. Veel vrouwen zijn de eerste drie maanden van hun zwangerschap emotioneel labiel, moe, snel geïrriteerd, onzeker en soms ook somber. Meestal gaan deze klachten na de eerste drie maanden vanzelf over, dit is wanneer de placenta de productie van progesteron overneemt. Dit is dan ook geen prenatale depressie. Is de vrouw prenataal depressief dan kan dit zelfs tot negen maanden duren. De klachten zijn dan vele malen heviger. Deze depressiviteit kan bijvoorbeeld vanaf de vijfde maand ontstaan en duren tot de achtste maand, of alleen in de eerste vier maanden voorkomen. Zo zijn er in de praktijk diverse varianten gesignaleerd. Symptomen ● Vermoeidheid ● Somber zijn ● Niet blij zijn met de baby ● Depressiviteit ● Nervositeit ● Denken gek te worden ● Bang om gek te worden ● Angst om rare dingen te gaan doen ● Suïcidale dreigementen (eigenlijk een noodkreet) ● Slecht slapen ● Slecht kunnen denken ● Het kind niet meer willen ● Het gevoel hebben niet in je lichaam te zitten ● Uitgeput zijn ● Paniek ● Rugpijn ● Hoofdpijn ● Misselijkheid ● Braken ● Flauwvallen Deze symptomen zetten zich meestal voort en ontwikkelen zich na de bevalling tot PND of zelfs tot een kraambedpsychose die opname in een ziekenhuis vereist. Slechts in sporadische gevallen ziet men na de bevalling de depressiviteit verdwijnen. Het is interessant om te weten dat prenatale depressies vaak familiair zijn. Behandeling Een prenatale depressie kan goed behandeld worden met vitamine B6 en visolie. Als dit onvoldoende blijkt te helpen wordt ook hormoontherapie, eventueel in combinatie met antidepressiva toegediend, voor de duur van de zwangerschap. Dit laatste is ook hier alleen symptoombestrijding. Het is heel belangrijk om met de aanstaande moeder in gesprek te blijven en haar te ondersteunen. Vooral een stuk erkenning is van onschatbare waarde.
Cherrylein, bedankt voor je berichtje. Als ik heel eerlijk ben, herken ik er erg veel in. Het lijkt me in ieder geval heel belangrijk de situatie (hoe ik me voel) met de VK te bespreken. En het voor de rest een beetje los proberen te laten.
Zeker weten, en zoals je ziet is het niet eens zo raar om je zo te voelen. 1 op de 20 vrouwen voelen zich ook zo.
Tja, t was makkelijk van mij gezegt om aan anderen te vertellen hoe je je voelt. Ik ging uit van hoe ik zou reageren als iemand dat mij vertelde, maar mijn reactie is natuurlijk geen maatstaf. Kan me goed voorstellen dat je je gevoelens (nog) niet me je moeder deelt. Zeker als ik lees wat de mogelijk reactie is. Ik duim voor je dat het je hormonen zijn en dat je straks heerlijk kunt genieten. Een zwangerschaps depressie ken ik niet, wel een gewone. Als je jezelf herkent in de symptomen dan zou ik eventueel al contact zoeken met de VK. Zodat je voor jezelf iemand hebt met verstand van zaken waar je mee kunt praten. Dan hoef je het niet alleen te dragen en wellicht kunnen ze iets doen om het lichter voor je te maken. Wellicht lucht het je op als het beestje een naam heeft en je weet dat jij er niks aan kan doen. Succes!
Ik herken ook wel het e.e.a. in je verhaal. Ik had dit ook! Dacht ook dat ik de enige was, en dat het anders hoorde, dat je gelijk van de daken moest roepen dat je zwanger was en voor mijn man was dit ook geen pretje. Ons kindje is echt wel welkom waren er ook echt mee bezig om zwanger te worden. Bij mij zijn deze symptomen nu min of meer over, nog niet helemaal hoor, ben nog steeds wel misselijk en moe maar het "depressieve gevoel is helemaal weg. Dit na het zien van de 1e echo! Toen was het echt, zegmaar, heel raar. Eerst had je alleen je symptomen zoals je ontzettend beroerd voelen op elk gebied, ik zei altijd het is net of iets anders in mijn lichaam zit, ken mezelf niet meer, en de positieve test. Nu ik onze baby heb gezien wordt het reeeler en ik heb het idee dat de roze wolk nu wel gloort aan de horizon. Dus wellicht dat dat voor jou ook nog komt! Ik wens je in ieder geval veel sterkte en weet dat je niet de enige bent!
Mijn Vk zei dat de Ha meer kan dan zij. Ik heb maar afspraken van 10 min per keer dus echt lekker je verhaal doen gaat niet. Ik sta nu onder controle van de HA en ook psych om mijn verhaal kwijt te kunnen. Hopelijk heb je een lieve HA. Ik dacht van niet maar ze is dus wel een schat Zie door me zwarte wolk langzaam rose strepen en heb als HA advies gekregen: leuke dingen doen. Mooi advies naar me werk dus toe. Ik hoef gelukkig nog 4 weken tot aan verlof dus ik bijt even door. Sterkte meid. Ik dacht nooit meer uit het gat te komen maar ik vind langzaam de uitgang. Echt heel fijn nu