Ik loop er al een aantal dagen mee, en heb ik nog niet over gesproken met iemand, omdat ik me bijna schaam... Ik ben nu 7 weken zwanger. De eerste weken was ik echt dolgelukkig. De laatste dagen voel ik me echt een beetje benauwd, bezwaard . Dan denk ik: er is geen weg meer terug, de verantwoordelijkheid, zal ik wel een goede moeder zijn, wat komt er straks allemaal op me af. En het gekke is, dat ik het echt graag wil! ik heb er al zoveel jaar naar toe geleefd, zoveel tranen gelaten om het feit dat het niet zo snel lukte. Zijn er meer die deze gevoelens hebben?
Heb ik bij alle 3 m'n zwanegrschappen gehad, dat gaat over naarmate je verder vordert in je zwangerschap en je meer zelfvertrouwen krijgt. En steeds goed onthouden: elke moeder maakt al eens een fout, niemand is perfect Heb vertrouwen in jezelf meis, komt allemaal goed!
ik heb dat niet gehad maar ik heb zo veel meiden gelezen die ook ff een "terugklap" kregen nadat ze eindelijk zwanger waren of ze het wel goed zouden doen of ze wel de goede keuze hadden gemaakt of ze wel een goede moeder zou worden etc etc.. blijkbaar ben je niet de enige en is het niet iets om je voor te schamen of te denken dat je de enige bent....weet ook dat zoiets van korte duur is en dat het wel weer over gaat...meestal tegen de tijd dat je het op de echo hebt gezien of gehoord.... succes meid enne gefeliciteerd dan nog maar he...
Dit is zo herkenbaar.. Ik heb dat ook gehad, en ik heb het af en toe nog steeds hoor. Ik denk dat het komt omdat het ineens tastbaar is. Eerst was het een droom, eentje waarvan ik niet wist of het wel werkelijkheid zou worden. IK ben met veel pijn en moeite zwanger geworden.. En daarna kwam ineens de angst.. Kan ik het wel? Hoe moet ik het doen? En ook het idee dat je veel van je vrijheid moet opofferen speelt bij mij af en toe wel eens op.. Maar al die angsten nemen niet weg dat ik ook ontzettend geniet van mijn zwangerschap en heel blij ben met ons wondertje.. Ik kan niet wachten tot het geboren is.. Maar het hoort erbij, denk ik. Ik denk dat het de hormonen zijn, en de ontwikkeling van je moedergevoelens..
Jaaaaaaahhh! maar ik moet zeggen dat het nu langzaam beter gaat want mijn buikje begint echt te komen en dan is het veel leuker. Ik wil ook niets liever dan dit maar toen het raak was had ik precies hetzelfde als jij. Oh jeee...wil ik dit echt wel etc. dat soort gedachtes. Ik kon helemaal niet echt blij zijn. Of ik het kan dat denk ik wel maar ik ben meet bezorgt over de bevalling. Het lijkt me vreselijk en als het lang duurt heb ik vast geen energie meer. Ook niet gek natuurlijk. Het komt vast goed. In het begin duurt het even omdat je moet wachten en er voorlopig nog niet zo veel aan de hand is. Als je de kleine straks op een echo ziet dat is het toch wel super. Probeer er toch van te genieten en denk maar hoe het is om lekker te knuffelen met de kleine straks. Groetjes, Marijn
Zwangerschap duurt 9 maanden.. en die tijd heb je hard nodig om te beseffen dat je moeder wordt! Dus niets raar aan de gevoelens denk ik! Wordt nog wel weer anders.
meid geen paniek! Is heel herkenbaar! ik riep steeds zat ik net lekker op die roze wolk word ik ermeteen weer vanaf getrapt! dus jah ook hier is dat geweest... en niet eens zo door emoties maar meer door de bi...
Ozgul, k zie dat je bijna net zo ver bent als ik en in Amersfoort woont. Naar welk ziekenhuis ga je voor je controles en straks de bevalling? Wij gaan namelijk/hopelijk voor de zomer naar Amersfoort verhuizen. Alvast bedankt! marijn
Mja hier ook hoor... worden we wel goede ouders? het is erg slecht getimed qua baan.. heb ik straks nog wel werk? als ik geen werk heb... hebben we dan wel genoeg geld? dan loopt er zo'n krijsend apparaat in de supermarkt.. en dan bid ik heel hard dat mijn kinderen NOOIT zo oin de supermarkt zullen staan... en ondertussen groeit er nietsvermoedens een klein frummeltje in mijn buik wat zoveel gevolgen heeft.. je moet ineens met zoveel meer dingen rekening houden... even winkelen is ineens veel lastiger uberhaupt "even" de deur uit kost straks minimaal een half uur. de eerste tijd als je ergens heen gaat sleep je je rot met spullen... daarna moeten ze mee maar willen ze misschien heel niet avondje kroegen.. ook geen optie waarschijnlijk toch heel raar allemaal mijn hele leven staat op zn kop en als ik dan om me heen kijk.. heeft niemand ook maar ergens last van.. alsof er niets aan de hand is. gelukkig staan we er niet alleen voor en zijn de pappa's er ook nog dus als hij zich zorgen maakt.. voel ik me meestal wel happy en praat hem moed in. voel ik me gestressed.. dan is hij er om mij toch nog een beetje moed in te praten al met al.. als ik mocht kiezen zou ik het echt 300% niet terugdraaien... dus eigenlijk mag ik van mezelf niet meer zo piepen er zijn genoeg dingen die nog moeten gebeuren de komende maanden waar ik me zorgen over kan maken waar ik WEL wat aan kan doen. de dingen waar ik niks aan kan veranderen... die laat ik voorlopig maar gewoon even liggen. dus nee.. je bent zeker niet de enige maar het gaat allemaal goed komen hoor we hebben 9 maanden om ons geestelijk voor te bereiden op wat we opgeven en hoeveel je er voor terug gaat krijgen.. dat ik niet anders kan geloven dan dat het uiteindelijk gewoon allemaal op zn pootjes gaat landen
pfff wat ben ik blij om dit te lezen... ik voel me er soms zo eenzaam in en ook schaamtegevoelens. dat heb ik dan meer bij de gedachte: waar blijft mijn vrijheid straks? Of: er is geen weg terug... Ik wil gewoon dat blije gevoel weer terug. En soms ben ik zo bang dat het door de hormonen komt en DUS alleen maar erger wordt naarmate de zwangerschap vordert...
Van die hormonen ben je na de bevalling weer af En je vrijheid... Mjah, die ben je idd voor een groot deel kwijt, maar kan opgelost worden door oma en opa die de baby eens een middagje bij zich houden.
Hmm ik ken dat hoor en voor mij geen oma en opa om de hoek.. du s we zullen toch voornamelijk zelf moeten oppassen maar ga er toch vanuit dat ik dat straks allemaal niet zo'n probleem vind
Ik had (en soms heb) er ook last van hoor! Vantevoren kan je je dat niet voorstellen...maar er komt zoveel op je af..en die hormonen...vaak nog nare kwaaltjes en dan al doe onzekerheden of je het wel aan kan en of je de juiste keuze hebt gemaakt..pfffff roze wolk? Nee hoor....maar hij begint nu toch wel aardig te komen moet ik zeggen...denk dat je lichamelijk en geestelijk erg moet wennen..tis maar goed dat we 9 mnd de tijd hebben... Houd moed meid,,het komt wel goed en bedenk het hoort er allemaal bij! Dikke knuffel
Er is echt niets om je voor te schamen er zijn ook vrouwen die de roze wolk helemaal niet zullen ervaren. Ik ervaar mijn zwangerschap helaas ook niet als een roze wolk hoor. Ik ben de hele dag moe, heb constant pijn enzenz. maar ondertussen weet ik ook dat het dit meer dan waard is, want ik heb heel bewust voor deze zwangerschap gekozen en kan er dus heel nuchter over zijn.
Ik had en heb nog steeds gevoelens van onzekerheid en angst. Dit komt volgens mij omdat je niet weet wat je kunt verwachten en je je totaal geen voorstelling kunt maken van hoe je leven er straks uit komt te zien. En dit maakt mij ook vaak heel angstig en onzeker. Je bent hier zeker niet de enige in. Ik heb me ook heel eenzaam gevoeld met deze gevoelens want de buitenwereld verwacht toch min of meer dat je geniet van je zwangerschap. daarom is dit forum ook zo fijn en kun je al je onzekerheden hier kwijt. Buiten de gevoelens van onzekerheid heb ik ook veel zin in mijn kindje hoor, maarja het is soms wel erg spannend en eng allemaal. Deze gevoelens hoeven dus niet naarmate je zwangerschap vorderd over te gaan, das bij ook niet het geval geweest en kan de angst mij soms nog steeds naar de keel grijpen. Het is iniedergeval heel normaal, het is ook niet niks een kindje krijgen! groetjes Yvonne
Ik heb het idee dat elke aanstaande moeder hier last van heeft! De tweede is (als het goed is) onderweg en heb het weer! Het idee: waar ben ik aan begonnen? Zo meteen heb ik TWEE van die gillende keukenmeiden (als nummer 2 ook een meisje is dan) in huis! Maar dan denk ik weer aan alle super momenten (en die zijn er veel meer!) met mijn meisje en dan is 't weer ok. Hormonen zijn gewoon geen prettige dingen! Blijkbaar zijn ze nodig maar voor mij alleen maar lastig! Ik jank echt om alles! Vreselijk gewoon. En als ik niet aan 't janken ben zoek ik wel ruzie!
toch typisch.. dat iedereen het wel in meer of mindere mate heeft.. maar als je een willekeurige real life-bekende vraagt is het antwoord altijd "je moet er van genieten!" wat nou "moet"? of je geniet.. of niet.. maar je kunt jezelf niet dwingen je niet druk te maken en er van te genieten
ja zeg, na het openen van dit topic, ben ik er een beetje over gaan praten. maar ik vind totaal geen aansluiting. Datgene waar ik bang voor was, komt dan uit. Mijn zus, die een kleine heeft van bijna 2 jaar, had het ook écht. Maar nu zegt ze dat ik niet zo raar moet denken, maar moet genieten....?!?!?! Ik vraag niet om die gevoelens, natuurlijk wil ik graag alleen maar positief zijn en voelen. Ik ben zo blij dat er zoveel gereageerd is, ik voel mij vandaag al een stuk beter. Dat zullen de hormonen dus ook wel zijn. Misschien dat ik morgen weer van mijn roze wolk gevallen ben...
Hmm like i said maar je moet gewoon lekker zelf je roze wolkje vastpakken.. en dat niet laten afhangen van wat mensen er van vinden hoor en lekker bij ons komen uithuilen als je het even niet ziet zitten