Euthanasie bij ondraaglijk psychisch leed.

Als leven lijden word is de dood een verlossing. Of dit nu wegens lichamelijke ziekte of psychische leiden is. Maakt in mijn ogen geen verschil. Dit gaat namelijk echt niet over een nacht ijs kwa toetsing etc.

 

* nog ter aanvulling. Het zou jammer zijn als iemand er een onmenselijke soms zelf traumatiserende einde aan maakt omdat het leven uitzichtloos is. Dan vind ik zelf dat iemand beter rustig met de familie en vrienden geëuthanaseerd kan worden. We zouden anders tegen ernstige geestesziekte aan moeten kijken. Aangezien dit net zo ernstig is als een ongeneeslijke ziekte waar bij iemand niet meer wilt.

 

Een psychische aandoening kan minimaal net zo erg zijn als een lichamelijke aandoening. Soms is er gewoon geen uitweg mogelijk...

Ik ben dan echt voorstander van euthenasie zodat de dame/heer zelf kan beslissen over zijn/haar leven, dan dat hij/zij zelfdoding doet en bijvoorbeeld de kinderen haar moeten vinden.

Mijn mening is sowieso dat er soepeler mee omgegaan mag worden, met dat hele euthenasie. Uiteraard wel laten beoordelen en een 2e 'keuring'... Maar het zou niet mogen dat mensen 3 jaar moeten wachten hierop. De kans dat ze dan het heft in eigen handen nemen is wel bijzonder groot.

 

Lijkt mij een uitstekend idee.
Nu ben ik daar best wel radicaal in, als je dood wil moet dat gewoon kunnen. Ongeacht de reden. Het is je eigen leven. Je hebt er niet voor gekozen om geboren te worden, je wordt op aarde geslingerd en je hebt het er maar mee te doen. Als je er klaar mee bent dan moet het op een humane wijze snel afgelopen kunnen zijn.
En hoe erg ik mijn vader of moeder ook zou missen, als hun klaar met het leven zijn dan heb ik dat te accepteren. Ik kan hun leven niet voor ze leiden.

 

Ik ben het met bovenstaande dames eens! Vanuit mijn geloof zou ik er Zelf nooit voor kiezen, maar ben er ook niet op tegen wanneer iemand voor euthanasie kiest.

Wij hebben zelf een vriendin in deze situatie die hiervoor wil kiezen en ik begrijp dit zeker. Voor haar is leven lijden, maar de artsen willen er niet aan. Ze gaat van gesloten afdeling naar therapie en weer terug naar een andere gesloten afdeling en andere therapie en dit al 15 jaar lang….een in en in trieste situatie.

Ik begrijp het dus wel en zie voor haar liever rustig inslapen dan dat het een keer goed fout gaat

 

Hier ben ik het eigenlijk wel mee eens. Ik heb van dichtbij helaas 3 keer meegemaakt hoe iemand zich gedwongen voelde zelf uit het leven te stappen, en dat is heel traumatisch - ik had het zo mooi gevonden als zij op een heel humane manier hun einde hadden kunnen kiezen.

 

Ik had die mening ook maar na de dood van mijn vader en mam die eruit wou stappen ben ik erop teruggekomen. Ja heel egoïstisch, ik weet het maar ik ben zó getraumatiseerd geraakt van mam die er een einde aan wou maken dat ik ben weggelopen dat ze euthanasie in haar testament liet zetten.

De dood van mijn ouder heeft mij zo vreselijk gesloopt dat ik enorme weerstand voel bij euthanasie bij voltooid leven.

Ik heb een vriendin die in een euthanasie traject zat vanwege psychisch lijden. Ik steunde haar, begreep het en was er voor haar. Maar ik ben nu een geknakt mens door alles. En ik wil alleen maar tegen haar zeggen: wat doe je je kind aan? (Puur vanuit mijn eigen emotie)
Doe ik niet hoor, want het is niet aan mij en ik steun haar wel en goddank slaat de therapie aan en is het traject stopgezet.

Maar mijn ratio is verdreven door mijn emoties.

(Maar ben absoluut blij te zijn in een land te worden waar bij ondraaglijk en uitzichtloos lijden in welke vorm ook mag worden beëindigd)

 

Ik ben voor, net als dat je voor een ziekte als kanker uitbehandeld kan zijn kan dit ook op psychisch gebied voorkomen. Waarom zouden deze mensen nog langer moeten lijden? Ik zie dan liever de mogelijkheid tot euthanasie dan dat ze voor een trein springen en andere mensen traumatiseren.

 

Ik zie het zo. Psychisch uitzichtloos lijden komt voort uit een lichamelijke ziekte. De hersenen zijn immers onderdeel van je lichaam. Daarom ben ik van mening dat bij beiden euthanasie tot de mogelijkheid moet behoren.

 

Ik vond de uitzending van BOOS hierover wel mooi gemaakt.

Ik ben erg voor zelfbeschikking en het recht om te zelf te bepalen wat jij met je leven wil.

 

Ik ben blij dat ik de beslissing niet hoef te nemen voor anderen. Ik ben niet voor en niet tegen. Het is veel lastiger om in te schatten dan biologie. Ik ben vooral voor het kijken naar of er nog iets te doen is om te voorkomen dat (andere) mensen in deze staat komen.

 

Hier ben ik het volledig mee eens.

Mijn vader heeft gekozen voor euthanasie ivm ongeneeslijk ziek zijn (lichamelijk én psychisch). Ik vind het fijn dat hij hier voor heeft kunnen kiezen. Zijn ziekte en lijden waren niet mooi, de rust die hij nu heeft wel.

 

Jup zo eentje ook van onze vereniging, zo'n leuke knul in omgang en qua uiterlijk, alles wat hij deed ging top school, sport etc. Heel veel vrienden en toch een leegte die onvulbaar was (een ouder jong overleden), ondanks therapie en begeleiding

Die is er zelf uitgestapt want voor hem was in die stap geen hulp. Gemis was te groot en het leven had geen uitdaging wat die leegte kon vullen.

 

Heel dubbel.

Aan de ene kant, als echt alles op alles is gezet om iemand te helpen, dan heeft iemand gewoon het recht om op een menswaardige manier te sterven.

Maar aan de andere kant, ik weet hoe moeilijk het is om passende hulp te krijgen voor psychische problemen. Zoveel hulp is wegbezuinigd.

Met als gevolg dat mensen met psychische/psychiatrische problemen in sommige gevallen steeds dieper vallen en uiteindelijk echt niet meer te helpen zijn.

Ik zou graag zien dat de maatschappij deze problemen eerst aan de voorkant oplost om te voorkomen dat mensen uiteindelijk niet meer te helpen zijn en dan door uitzichtloos lijden uiteindelijk suïcidaal raken en in deze positie voor euthanasie kiezen.

Net zoals we als maatschappij ervoor kiezen om bij iemand met bijvoorbeeld kanker ervoor te zorgen dat deze persoon recht heeft op zorg, deze persoon zo snel mogelijk te behandelen en alles op alles te zetten om te zorgen dat iemand niet in die terminale fase terecht komt, zouden mensen met ernstige psychiatrische klachten hetzelfde niveau van zorg moeten kunnen krijgen, zodat ook zij zo min mogelijk in deze terminale fase belanden.

 

Hier ben ik het mee eens. Het is mooi dat we deze wetgeving hebben maar de insteek zou wat mij betreft altijd moeten zijn dat je zo min mogelijk euthanasieplegingen moet hebben in je land. Ik zie het echt als falen van de maatschappij.

 

Heel dubbel, eens met @Berte als alles op alles gezet is om iemand te redden en we zijn echt klaar met alle mogelijkheden dan moet het kunnen.
Maar helaas met onze wachtlijsten en ons uitgeklede zorgstelsel zal dat niet voor iedereen gelden, dat we alles uit de kast hebben getrokken.

Ik heb het gezien bij mijn eigen vader, alcoholist, depressief en uitbehandeld hartpatiënt. De huisarts had hem terminaal verklaard en hij dacht na over euthanasie. Tot de thuiszorg een verpleeghuisbed voor hem regelde. Hij is helemaal opgebloeid daar! De zorg is daar fantastisch! Hij is zo blij dat hij dit geprobeerd heeft en niet voor de euthanasie is gegaan. Maar hoe zit dat met al die andere mensen voor wie geen verpleeghuisbed meer is, moeten die dan wel voor euthanasie gaan?

 

Lastig onderwerp.. ik ben niet voor en niet tegen. Heb ervaring met zelfdoding in familie/vriendenkring en dat is behoorlijk traumatisch.. als dat dan op een andere manier kan, zonder trauma en met de gelegenheid om afscheid nemen, dan is dat alleen maar fijn.
Wél mee eens dat er eerst echt alles aan gedaan moet worden om iemand te helpen.

 

Ik ben van mening dat iedereen in de eerste instantie recht heeft op goede zorg en behandeling. Mocht dit niet baten dan vind ik ook dat men recht heeft om zelf voor euthanasie te kiezen.

Mijn moeder heeft 2 jaar terug een psychose gehad met daarna een diagnose voor ASS. Hoewel we er snel bij waren heeft ze toch veel restverschijnselen van de psychose. Feitelijk gezien slikt ze nu een hand vol medicatie, is ze depressief, beheert niet haar eigen geld ivm verslaving (heeft ze zelf geregeld), zit ze voortdurend thuis omdat ze paniekaanvallen krijgt als ze naar buiten moet en heeft ze geen andere mensen om haar heen. Haar leven bestaat uit lijstjes maken, slapen en tv kijken op de bank. Lezen lukt niet meer (deed ze altijd ontzettend graag), werken kan niet en een bezoekje aan de dokter maakt dat ze een week van slag is. Ik vind het knap dat ze toch door blijft vechten want soms denk ik: dit is toch ook geen waardig leven voor iemand?