Lieve lezers, De man van mijn goede vriendin (tevens nichtje) heeft kanker. Het is al jaren aan de gang, steeds leek het weer wat beter te gaan, twee keer is hij zelfs kankervrij verklaard, maar daarna komt het toch weer terug. Hij was nog een tiener toen het begon en is nu eind 20. Hij heeft al aan meerdere onderzoeken / experimentele behandelingen meegedaan. Toen het afgelopen zomer ineens weer slecht ging, heeft hij gezegd dat hij er klaar mee is. Hij doet nu toch nog mee aan een laatste onderzoeksbehandeling. Het is nu halverwege en het lijkt erop dat het niet gaat werken. Het gaat zelfs slechter dan ooit en de artsen hebben aangeraden de Australië reis, die ze gepland hebben voor maart, naar januari te verplaatsen. Voor het eerst is de dood dichtbij en is hij echt bang, mijn vriendin is natuurlijk ook bang en verdrietig. Ze moeten over allerlei dingen gaan nadenken en zaken vast laten leggen. Inmiddels wist ik als vriendin enigszins om te gaan met de situatie waarin hij ziek is, dat is helaas 'normaal' geworden. Zo vragen we hem bijvoorbeeld bijna nooit naar zijn ziekte of behandeling, we (mijn man is bevriend met hem*) vragen gewoon hoe het gaat en hij kiest er zelf voor of hij het over zijn ziekte wil hebben. Ik weet niet goed wat ik met de nieuwe situatie aan moet, de situatie waarin we waarschijnlijk volgend jaar afscheid moeten nemen van hem. Hoe kunnen wij ze steunen? Ik zal dit ook wel vragen aan mijn nichtje, maar die heeft nu genoeg aan haar hoofd. Hoewel dit iets is wat ze samen moeten doen (stel ik mij zo voor), willen wij er alles aan doen om ze te laten voelen dat we er zijn. Natuurlijk zonder vervelend te worden en op gepaste afstand. Heeft iemand tips? *) Dit is een mannenvriendschap; ze doen soms dingen samen, schakelen elkaar in bij klusjes en drinken af en toe een biertje, maar ze praten vrijwel nooit ergens over.
Zelfs de mannen vriendschappen verbroederen in dit soort situaties. Misschien kun je een avond met ze plannen, uit eten, of spelletjes, weet niet wat jullie normaal gesproken eventueel met z'n vieren doen. En op die avond bewust ruimte creëren voor een serieus gesprek, maar ook zeker gepaard met lol maken om het zo te zeggen. Toen mijn moeder erg ziek was en het er naar uit zag dat het niet meer ging verbeteren en het bergafwaarts ging. We zijn toen met z'n allen bij elkaar gekomen om een plan te maken hoe mijn moeder wilde dat alles ging verlopen naar haar einde toe. Er zijn toen afspraken gemaakt voor later, maar we hebben ook gezellig met z'n allen gegeten en er een leuke avond van gemaakt. Dit was alleen met de "naaste" familie, wij als kinderen, haar partner en haar zussen met hun partners. Een aantal vriendinnen van mijn moeder wilde ook heel graag helpen en begeleiden zij zijn later ingelicht over wat de mogelijkheden voor hun waren om te helpen en er te zijn. Ik denk dat het voor jullie goed is dat je vooral laat weten dat je graag er voor ze wil zijn en dat je uit respect voor de situatie hen graag wil laten bepalen op welke manier jullie hen kunnen bijstaan. Als je (of je man) het moeilijk vind om zoiets op die manier te zeggen, zou je een brief kunnen schrijven en die aan hen samen geven tijdens een ontspannen avondje. Ik weet zeker dat ze iets dergelijks zeer zullen waarderen. Sterkte de komende tijd
Wij hebben iets vergelijkbaar mee moeten maken. de laatste maanden van zijn leven hebben wij er voor gezorgd dat ze zelf niet hoefden te koken of schoon te maken. Met naasten hadden we hiervoor een schema gemaakt. Bijkomend voordeel was dat we heel laagdrempelig hem toch wekelijks even konden zien. Ook na zijn overlijden zijn we hier nog een tijdje mee door gegaan, totdat zij aangaf dat we konden gaan afbouwen. Als ze kinderen hebben, kun je hem opgeven voor stichting droomdag. Of anders ambulance wens ofzo. Hier hebben ze nog een fotoshoot gedaan, ook al zag hij er al heel slecht uit. En ze zijn veel bezig geweest met het afscheid, wat hij wilde, maar ook hoe zij verder moest. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen, het is loodzwaar...
Niet vragen of je wat kunt doen. Vraag ze WAT je kunt doen voor ze. Zo worden ze veel meer richting een concreet antwoord gestuurd waarmee je ze echt tot hulp kunt zijn. In meerdere situaties merk ik dat de vraag: wat kan ik nu voor je Doen! veel meer oplevert dan de vraag: kan ik wat voor je Doen? Of...als ik wat kan doen moet je het zeggen hé!?. De meeste mensen vinden het lastig om hulp te vragen en als je de gesloten vraag stelt dan zeggen ze nee. Als je de vraag openstelt is er bijna a.tijd wel iets wat je kunt doen.
Bedankt voor de tips. Ik ga zeker informeren naar een plan en hoe wij daar deel van uit kunnen maken. Het nieuws was nog zo vers, dat ze nog niet van plan waren een plan te maken of om dingen om te gooien (hun vakantie te vervroegen etc.), Misschien doen ze dat alsnog wel. Mijn man wil aanbieden om met hem naar het Noorderlicht te gaan kijken, dat wil hij heel graag nog zien. Er zijn geen kinderen. Ik hoop dat ze genoeg tijd krijgen om voorbereidingen te treffen. We zullen zeker vragen WAT we kunnen doen en niet OF we iets kunnen doen. Goede tips allemaal. Nogmaals bedankt