Hoi, Ik heb in sept een onderzoek ivm verdenking ADHD. Als ik de diagnose zou krijgen zou het me enorm opluchten en ondersteunde medicatie die het allemaal makkelijker maakt zou fijn zijn. Toch ben ik bang. Je zult zien dat ik het juist niet heb, wat zal ik me dan een aansteller voelen. Ik herken me als hier de kenmerken genoemd worden. Zoals in het topic van mijn man gunt me geen geluk. Zijn hier mensen die ook voor een diagnose gingen en het toch niet hadden? Als ik de diagnose krijg is het achteraf natuurlijk makkelijk zeggen dat ik die voor mezelf al half gesteld had, ik sta er nu voor. En moet er niet aan denken om de rest van mijn leven elke keer te moeten knokken voor de dagelijkse dingen. Ik heb wel goede therapie bij een psycholoog waar ik steeds meer inzicht krijg in hoe communicatie verloopt en dat ook bij anderen iets verkeerd kan gaan. Zeker met grenzen voor jezelf mogen stellen en als een ander boos is het iets over de ander zegt en niet over mij. (Ik kan bij de minste kritiek of negatieve opmerking mezelf in mijn gedachten al helemaal gek maken met als eindpunt dat ik totaal niets waard ben etc) Dat inzicht geeft me al wel wat meer rust. Maar ik moet er zo hard voor werken. Ook het huishouden lukt alleen als ik een kwartier iets doe en half uur "ontspan". Ik ga hier niet alle dingen opnoemen waar ik last van heb. Vraag me alleen af hoe groot de kans is dat er helemaal niets met me aan de hand is en ik me alleen aanstel. Toen mijn psycholoog het opperde was dit naar aanleiding dat ik uitlegde dat mijn gedachten nooit stil staan altijd wel iets om over te piekeren. Opvallend vind ik als ik met andere mensen praat altijd wel gezegd wordt: O ja maar dat heb ik ook . Ik had altijd bewondering voor andere omdat ze hetzelfde voelden als ik en dan toch nog zoveel voor elkaar kregen, nu vraag ik me af of ze wel echt hetzelfde voelden. Ik moet nog een paar maanden en wordt steeds zenuwachtiger en banger dat ik door moet gaan zoals nu.
Ik ben op mijn 28e nog gediagnosticeerd met adhd. Sociaal onhandig, druk, impulsief, moeite met fijne motoriek. Op de basisschool al waren er signalen, maar mijn ouders wilden geen stempeltjes. Hadden ze maar anders gedaan, want doordat er geen oorzaak bekend was voelde ik me dom en onhandig, waardoor ik een slecht zelfbeeld kreeg. De diagnose was voor mij een opluchting. Eindelijk bevestiging dat ik niet dom en lomp was. Helaas is het negatief zelfbeeld niet verdwenen. Momenteel sta ik op de wachtlijst bij het autismecentrum omdat er ook asperger wordt vermoed. Mijn ouders en ook mijn vriend willen hier niet aan meewerken, helaas is ook mijn vriend anti-diagnose en begrijpt hij niet dat het ook een opluchting kan zijn
Of je nou ADHD hebt of niet, je stelt je niet aan! Het lastige van de dingen die jij beschrijft is dat iedereen ze weleens heeft. Ik heb ook weleens een dag dat het me te veel word en ik tot niets kan komen. Maar ik heb dat eens per jaar en niet zoals jij, (bijna) iedere dag. Echt, mensen die roepen dat heb ik ook, kun je (meestal) negeren. Ikzelf heb een zoon die zo'n last van zijn autisme heeft, dat hij op school één op één iemand naast hem heeft zitten (zbo), zodat hij zijn aandacht bij de les kan houden (zmlk). Maar als ik met familie met kinderen over zijn problemen probeer te praten, roepen ze ook dat hun kind dat soort dingen ook heeft. Ja, maar niet altijd, niet iedere dag, niet zo erg dat je kind niet eens praat.
Ik heb twee jaar terug een onderzoek gehad naar ADH omdat een psycholoog in een revalidatiecentrum hier mee kwam en die verder keek dan mijn depressieve episodes. Ik heb een hersenbeschadiging op een plek in mijn hoofd die emoties reguleert . Er is er toen niets mee gedaan omdat ik een crisis kwam en een paar keer opgenomen ben geweest. Toen het wat stabieler werd alsnog ADHD onderzoek. Heel duidelijk werd er ADHD vastgesteld. Eerst ingesteld op Ritalin en een half jaar geleden begonnen met de langwerkende variant. Het was een opluchting om duidelijk te hebben dat ik al die jaren niet genoeg m'n best heb gedaan en gefaald heb maar juist dat er veel toch wel is gelukt. Ik bazuin niet rond dat ik ADHD heb . Wel lukt het om wat milder voor mezelf te zijn.
Irritant hè als mensen zo makkelijk zeggen , oh maar dat heb ik ook of mijn kind doet dat ook. . .Ik heb in het najaar altijd een slechte periode die in het gunstigste geval met wat extra pillen om te slapen voorbij gaat. maar het is ook al regelmatig gebeurd dat ik op donderdagavond op de gesloten afdeling eindigde. En ts ook al zou je geen ADHD hebben. Je doet nu rete je best om te functioneren en het is alleen maar goed dat er meer onderzoek gedaan wordt. En weet je , het lijkt misschien dat een ander van alles kan maar misschien het hem/haar thuis het ook boven het hoofd groeit.
Hoe groot de kans is dat je geen adhd hebt, kan natuurlijk niemand hier zeggen. Maar het feit dat je onderzocht gaat worden en dat je al bij een psycholoog loopt, geeft natuurlijk wel aan dat er iets aan de hand is. Als dat dus toch geen adhd blijkt te zijn, zou je nog verder kunnen kijken. Ik heb de diagnose wel. Ook pas als volwassene gekregen (toen ik 32 was ofzo). Ik vind het trouwens wel prima dat ik als kind en tiener nog geen label had. Ik herken Lumiere wel qua negatief effect op mijn zelfbeeld. Maar het voordeel is wel dat ik (en jullie waarschijnlijk ook) in een periode dat je hersenen nog het meest gevoelig zijn, toch wel dingen geleerd hebben omdat je nu eenmaal wel mee moest. Niks ten nadele van medicatie: als het nodig is moet je het gewoon doen. Maar ik merk soms bij leerlingen die een diagnose krijgen en ook bij hun ouders, dat ze toch ineens allerlei aanpassingen verwachten en zich soms achter dat stempel verschuilen. Daar heb ik dan wel eens wat moeite mee. Ja; de hersenen van een adhd-er werken anders. En ja; dat betekent ook dat dingen die een ander weinig moeite kosten, ons erg veel moeite kosten. Dat is heel oneerlijk. Maar door die moeite te doen, leer je het wel steeds beter. Dat is een zware strijd die echt wel veel verdriet en frustratie kan opleveren. Maar uiteindelijk levert het ook veel op. Er zijn momenten dat ik overloop en dat ik echt stress ervaar door dingen die ik vergeet. Dan zou ik best graag een pilletje willen slikken. Maar het grootste deel van de tijd kan ik prima functioneren zonder. En daarbij heb ik een aardige portie zelfkennis en doorzettingsvermogen gekweekt. Ik ben er over het algemeen wel open in dat ik adhd heb. En ja, dan heb je altijd mensen die roepen "Oh, maar dan heb ik het ook!" Ja, prima joh. Lekker latten L-len. Ieder mens herkent zich in stukjes van adhd en in stukjes van autisme. Het gaat erom dat je je niet alleen in één of een paar kenmerken herkent, maar in heel veel. En dan niet af en toe, maar eigenlijk altijd. De meeste mensen hebben daar niet mee te maken, dus die nemen niet de tijd en de moeite om zich daarin te verdiepen. Logisch ook, er zijn ook zat dingen waar ik nauwelijks iets vanaf weet. Daar zal ik dan vast ook wel eens domme dingen over zeggen. Probeer je dus niet te veel aan te trekken van wat anderen ervan zeggen. Ik kan dat goed naast me neerleggen, dus als het ter sprake komt benoem ik gewoon dat ik adhd heb. Maar als jij denkt dat je last zult hebben van reacties van anderen; dan zeg je het gewoon niet. Het gaat namelijk niet om die anderen. Maar vooral om een stuk herkenning en acceptatie voor jezelf. En ondersteuning in de vorm van therapie of medicatie om wat minder over die hobbels te struikelen. Vergeet daarnaast niet je te verdiepen in alle positieve kenmerken van adhd, zoals snelle, creatieve denker humor veel inlevingsvermogen sterk rechtvaardigheidsgevoel enorme gedrevenheid bij dingen die bij je passen merkt dingen op die een ander niet ziet / hoort Wat je misschien zou kunnen doen voor jezelf is googlen op "kernkwadranten". Ik vind dat altijd een mooie manier om meer inzicht te krijgen in jezelf en anderen. Vaak focus je op het negatieve. Maar achter bijna elke negatieve eigenschap, zit ook een kracht. Soms moet je alleen de balans vinden. Om een voorbeeld te noemen: ik kan goed leidinggeven, maar als ik doorsla ben ik bazig. Ik heb brede interesses en probeer van verschillende dingen zoveel mogelijk te weten en vind het leuk om dat dan weer te delen. Als ik dat goed doe, dan krijg ik het compliment dat mensen het prettig vinden om informatie en tips van me te krijgen. Maar doe ik dat op het verkeerde moment of op de verkeerde manier, dan ben ik een betweter. Ook bij (bijna) alle negatieve kenmerken waar mensen aan denken bij adhd, zitten positieve kanten. Het is voor jezelf fijn om dat alvast eens in kaart te brengen. Je krijgt er aan de ene kant een positiever zelfbeeld van. En krijgt aan de andere kant ook inzicht aan dingen waar je aan moet werken, om van een valkuil juist een kracht te maken. Je zult merken dat als je zelf positiever over jezelf denkt en een paar valkuilen overwint, dat je dan sterker in je schoenen komt te staan en daarmee ook meer respect krijgt van anderen.
Hier ook een ADHD-er. Ik herken het gevoel dat de diagnose een opluchting is. Eindelijk een verklaring voor de enorme chaos in mijn hoofd en mijn hieperdepieper gedrag. Aan de andere kant, ook zonder diagnose wist ik dat mijn hersenen anders werken. Of je nu wel of niet de diagnose krijgt, je bent sowieso geen aansteller. De diagnose ADHD is een verklaring, maar meer ook niet. Het kan zijn dat er geen diagnose en dus geen verklaring komt voor wat jij ervaart. Dat kan frustrerend zijn, maar dat maakt waar jij tegenaan loopt niet minder echt. Nog een leestip. Het boek ADHD bij vrouwen. Dikke pil, maar ik vond het erg interessant en een feest der herkenning.
@tupp ik ben het ontzettend met je eens om ook naar het positieve te kijken. Ik zie zelf naast de nadelen ook de voordelen van ADHD zeker in. Ik zie het zelf ook niet als een afwijking of een stoornis, maar een manier van zijn die niet altijd aansluit bij onze huidige maatschappij. In het verleden meerdere malen ontzettend vastgelopen, maar ik vind nu zelf dat ik er goed mee kan omgaan en het ook positief kan inzetten.
Echt creatief vind ik mezelf niet. En op dit moment overheerst het negatieve. Maar heb ook momenten waarop ik me intens gelukkig kan voelen. En dan is er eigenlijk niets bijzonders aan de hand. Ik weet dat ik ook gezellig kan kletsen. Voor mij zou het fijn zijn als de dalen wat minder diep zouden zijn. Hoe dan ook de dingen waar ik last van heb zal ik links of rechts om aan moeten pakken. Zal eens kijken naar dat boek. Mijn gevoelens neem ik nu niet al te serieus omdat ik weet dat ze wellicht niets over mijn omgeving of situatie zegt omdat ik alles wellicht intenser beleef, ik kan bijv al huilen als een winkel met veel bombarie en blijdschap geopend wordt.
In hoeverre heeft ADHD invloed op sociale vaardigheden? Ik wil mijn vermoeden op spraak/taal school van mijn zoontje nog niet bespreken. Maar lees al wel in het verslag dat er twijfels zijn of hij op de juiste school zit. Hij is rustig net als ik (Daarom ook mijn twijfel of ik ADHD heb) maar o zo kwetsbaar, op school vragen ze zich af of hij niet beter op een school gericht op gedrag en sociale vaardigheden hoort. Ik heb juf nog niet gesproken. Het liefst wil ik hem op deze school houden omdat er in de klas geen extreem gedrag voorkomt. Bij een school voor kinderen met gedrag ben ik wel bang voor agressief gedrag naar mijn zoontje toe. Hij is meer een type dat zich juist erg terug trekt als hij zich niet veilig voelt. Ik verdring mijn angst gedachten dat hij naar een andere school moet. Dat staat er namelijk helemáál niet maar in mijn gedachten ben ik hem al helemaal aan het verdedigen dat hij niet naar een andere school hoeft en dat hun het dan tegen mijn zin doorzetten en hij daar helemaal ondergesneeuwd wordt. (Ik geef aan deze gedachten zo min mogelijk toe maar zo werkt het met alles bij mij. Ik denk dan gelijk in doemscenario s. En voel me machteloos. Terwijl er dan achteraf niets van wat ik allemaal bedacht heb werkelijkheid is. Stel dat ik toch de diagnose krijg verklaard dat wellicht ook iets over mijn zoontje omdat ik dingen van mezelf in hem herken. Vooral dat enorme kwetsbaar zijn. Als iemand je een standje/kritiek heeft huilen op een zeer intense manier echt helemaal snikken en daarna nog nasnikken.
ADHD heb je ook in de "stille" variant nl ADD. Ipv hyper ben je dan eerder een dromerig type, je verdrinkt letterlijk in de woordenmassa in je hoofd. Verder heb ik al veel verteld in het vorige topic De twijfels die jij hebt klinken ook herkenbaar, evenals het jezelf gek maken in je hoofd.. Ik was 43 toen vorig jaar de diagnose werd gesteld. Je mag me altijd pb'en met vragen.
Hier wil ik even op inhaken,mijn zoon zat ook eerst op een normale psz (met vve indicatie) vanwege zijn ontwikkelingsachterstand.Na onderzoek kwam er ass en ptss uit en het advies voor een mkd.Ik moest echt even slikken toen ik het hoorde maar ik ben blij dat ik het advies opgevolgd heb!Hij is tussen "gelijkgestemde" kinderen geplaatst en enorm opgebloeid!Op de psz liet hij zich ondersneeuwen vanwege de drukte en hij werd onzeker van de andere kinderen omdat die qua ontwikkeling verder waren.Na 2 weken mkd sprak hij al duidelijk en hele zinnen,hij zit veel beter in zijn vel en hij heeft nu zelfs een echt vriendje .Er zitten maar 10 kindjes in de groep met goede begeleiding.Mijn zoon gaat met sprongen vooruit en is erg gelukkig van geworden. Het advies van de juf is in het belang van je kind,ga het gesprek aan met haar waarom ze aan een andere vorm van onderwijs denkt.Bij twijfel kan je ook bv Mee om advies vragen. Succes met de onderzoeken,ik hoop dat deze je de duidelijkheid geven die je nodig hebt.
Ik ben zeker voor goed aangesloten onderwijs. Hij zit nu ook op speciaal onderwijs. Ook met 10 in een klas en 1 juf en 1 onderwijs assistente. Heb alleen angst voor andere school omdat daar wellicht meer kindjes zijn met gedragsproblemen, maar nu ik van Loetje lees dat jezelf gek maken in je hoofd óók een symptoom kan zijn probeer ik die gedachten van angst niet al te serieus te nemen. Rustig dus de juf haar verhaal laten doen. En bedenken dat ze hem echt niet in nov plots over laten stappen. Dus mijn gedachten zijn irreëel. Laatste jaar slikte ik regelmatig oxazepam nu laat ik die staan dus dan zijn mijn gevoelens vanzelf ook rotter. Ik kan dan in sept wel meer vertellen over wat mij zo belemmerd omdat ik het nu niet steeds onderdruk.