Het laatste lunchpakketje wat mijn moeder heeft ingepakt, ontbijtkoek en pakje vruchtensap in mijn broodtrommeltje (de boterhammen wel weggegooid uiteraard)... En mijn oude Hema-onderbroeken waar de naden aan de zijkant kapot van zijn.
Hmmm ik heb echt niks. Ik hecht niet zoveel waarde aan spullen. Geen oude knuffels, pyjama's of kleren. Ik heb wel een schilderij als erfenis van mijn overgrootmoeder, dat zou ik niet zomaar weg doen. Dat hangt hier lekker klassiek te zijn aan de muur, maar het zou ook zomaar kunnen verhuizen naar zolder of een ander familielid die er een mooi plekje voor heeft als ik hem beu ben. Verkopen zou ik niet kunnen (ook al is het een duur schilderij). Misschien ook wel omdat ik gelukkig nog nooit iemand dichtbij heb verloren. Mijn overgrootmoeder 4 jaar terug is het dichtsbijzijnd en ze was 93 dus ik had er wel vrede mee. Mijn andere overgrootmoeder is inmiddels bijna 99 en woont nog alleen! Ik kan me wel voorstellen dat ik iets van een overleden dierbare zou bewaren en niet weg zou doen maar daar heb ik gelukkig geen ervaring mee. Ik had de eerste pakjes van mijn zoontjes bewaard, maar nu een vriendin een zoontje heefr gekregen heb ik ze toch weggegeven, anders ligt t maar in de kast. Nee ik ben dus blijkbaar niet zo gehecht aan spullen.
Mijn geboorteknuffel en oorbellen die ik van mijn man en de kids heb gekregen. Naast foto’s en filmpjes uiteraard.
Mijn eerste echte schoentjes. Ik was nog geen jaar oud en begon in een keer te lopen tijdens de vakantie in Zwitserland. Ze staan al jaren op de vensterbank in onze slaapkamer. Verder mijn doopkaars en een geborduurd schilderijtje met mijn geboorte gegevens die toen door mijn oma is gemaakt.
Ik heb al bijna drie jaar een appje aan m'n vader in het ziekenhuis staan... hij heeft het nooit gelezen. Ik denk dat het nummer inmiddels opnieuw uitgeven is maar ik kán dat 'gesprek' maar niet weg doen.
oh ja...dat ook inderdaad: de laatste emails van mijn vader heb ik nog en van mijn tante de whatsapp berichten...ik kan ze echt niet wissen. Héél soms lees ik het terug.
Oude berichtjes heel herkenbaar. Ik heb een oud mobielje en daar staan berichtjes op naar mijn vader en terug. Toen hij in het ziekenhuis enzo lag. Af en toe zet ik hem aan en lees ik het. Lijkt het net of hij er nog is.
Een witte broek en een geel jurkje dat ik kocht toen ik een jaar of 19 was. Ik kwam in de jaren daarna kilo’s aan en wilde deze kleren bewaren voor ‘ooit’. Inmiddels bijna 50 kilo kwijt 5 jaar geleden en mijn broek en jurkje zijn nu eigenlijk te groot maar toch kan ik ze niet wegdoen Nou ja, ik heb ze nog wel es gepast maar sommige dingen kunnen niet meer als je over de 30 bent
Het eerste wiegje van ons zoontje. Hij staat nog steeds in onze slaapkamer. Inmiddels staat er het 1 en ander bij mijn moeder opgeslagen voor een evt tweede kindje en we hebben het 1 en ander verkocht, maar dat wiegje staat er dus nog steeds. Afgelopen week hebben we een proef gehouden om te kijken of we een week zonder box kunnen en dat ging goed, die gaat dus zondag ook naar mijn moeder en ik ga dan ook maar een poging wagen om het wiegje met toebehoren uit elkaar te halen en naar mijn moeder te brengen
De eerste pakjes van de kinderen. En nog wat dingen allemaal in een doos. En mijn posters in een map stuk of 100 ik had geen behang meer over. Heb ze er toen afgehaald en in een map gedaan.
Het prachtige luxe hotel waar we nu zitten maar straks weer moeten verlaten....! :'-( Heerlijk even zonder kinderen samen weg
Ik weet zeker dat ik geen kinderen meer wil, maar ik kan de babyspullen niet weg doen. Maxicosi, wiegje, kleertjes etc. staan allemaal op zolder terwijl mijn oudste nu al 3 is.
Alle kleren van mijn oudste dochter. Maar ja het slaat eigenlijk nergens op om die allemaal te bewaren in een doos op zolder. Dus ik ga er samen met mijn schoonmoeder 2 herinneringskleedjes van maken voor in de kamers van de meiden
Herkenbaar. Maar ik lees de berichten van m’n pap alleen als ik in een vrolijke bui ben. Anders id het dweilen met de kraan open
Mijn knuffel van vroeger. Werd in mijn bedje gelegd toen ik geboren werd. Inmiddels 36 jaar oud maar kan het niet wegdoen. Zo ook een eigenlijk heel lelijk tafeltje wat van mijn opa en oma is geweest. Heel donker hout met tegeltjes van ouderwetse spelletjes. Past nergens in mijn huis dus staat maar wat op zolder. Man heeft al vaak gevraagd of het niet weg kan, neemt natuurlijk een hoop ruimte in. Maar als klein meisje zat ik daar altijd aan te tekenen als we bij opa en oma waren dus kan het maar niet weg doen.....
Mijn opa was schoenmaker en heeft een paar lederen schoentjes gemaakt toen ik net kon lopen. Dat heb ik nooit geweten, en heb het heel lang heel erg gevonden dat ik niks tastbaars aan hem heb. Vorig jaar ging mijn oma verhuizen en kwamen deze weer naar boven, dat betekende een hoop voor mij. Verder de eerste appjes van mijn vriend (inmiddels bijna 11 jaar oud ), ziekenhuisarmbandje van mijn dochter, gesigneerd boek van mijn favoriete schrijfster en heel veel foto's.
Mijn boeken. De eerste spulletjes van mn dochtertje. Een sieraad gemaakt van oud goud van mijn opa, oma en ouders, mn trouwring. Qua kleding en schoenen gooi ik dingen alleen weg als het op is. Gister een pyjamabroek weggedaan die echt wel uit elkaar dreigde te vallen
Haha, héél véél dingen Ik kan heel slecht dingen weggooien. In de meeste van mijn onderbroeken zit al wel een gat, maar ik blijf ze aantrekken. Ook liggen er op zolder zakken met kleding die ik naar het leger des heils wou doen, maar ze liggen er inmiddels al 4 jaar. Maar ook het telefoonnummer van mijn opa en oma staat nog steeds in mijn telefoon. Ik kan het niet wissen.