Hoi dames, Ik wil graag van me afschrijven en wellicht jullie mening hierover horen. Ik voel me momenteel (en eigenlijk sluimert dit al lang) niet 100% gewaardeerd door mijn partner. Ik heb zijn gedrag altijd goed gepraat voor mezelf, in de zin van het kan zoveel slechter. Maar ik voel me nu zo down dat ik het nu wel serieus moet gaan nemen. Ik ben getrouwd met een goede man, werkt hard, nooit agressief, goed voor zijn dochter etc etc. Mijn probleem met hem is dat hij zo niet attent is. Op dit moment ben ik 35 weken zwanger, en veel bekkenklachten, daarnaast de zorg voor een dreumes die er een grote bende van maakt In huis doet hij erg weinig. Als hij thuis komt ( en ja hij maakt lange dagen dus ik snap dat hij moet is), ploft hij op de bank, eet hij wat ik heb gekookt en wast het nooit af. Hij kookt nooit en gaat er vanuit dat ik het allemaal weer afruim en afwas. Ik vind dat sowieso zo aso dat je zo het huis iedere dag kan achterlaten. Ik heb hem vaak genoeg gevraagd of hij ajb de afwas kan doen, of ff de stofzuiger er doorheen (doet hij heeel soms, nooit uit zichzelf) etc. Gister was de druppel. Ik kreeg visite van een vriendin, dus ik had gevraagd of hij ajb nog ff kon stofzuigen, de afwas kon doen (stond weinig) en vuilnis kon wegbrengen. NIET gedaan dus. Met het gevolg dat ik dit in de ochtend allemaal heb moeten doen (met bekkenklachten, dikke buik en dreumes) en in de middag toen mijn vriendin kwam 0,0 energie meer had. Buiten dat hij thuis weinig doet (want we hebben ook een schoonmaakster dus andere klussen hoeft hij ook niet te doen), laat hij naar mijn gevoel weinig waardering zien. Met Moederdag doet hij niets, want ik ben zn moeder niet (aahhggrr had dat boerenlulargument). Met verjaardag geen cadeau gehad (last moment wel uit eten geweest), tussendoor brengt hij nooit wat mee (geen bloemetje, ontbijtje op bed noem maar op). Terwijl ik met Vaderdag toch iedere keer wat leuks maak met dochter (ik geef expres niet op), hem weleens ontbijtje geef. Ik zorg dat ik altijd lekker kook, wat hij lekker vindt, en lekkere dingen in huis haalt. ALS hij een keer boodschappen doet koopt hij altijd wat hij lekker vindt, niet wat ik lekker vindt. Verder regel ik thuis vrijwel alles. Hij is erg laks met administratie. Had ook schulden toen we elkaar leerden kennen (zijn afgelost omdat ik achter zn kont heb aangezeten). Ik ben er nu helemaal klaar mee. Ben gister boos geworden, heb via de app (want als ik het zou uitspreken zou ik alleen schreeuwen) gezegd hoe boos ik ben dat hij die paar dingen die ik aan hem heb gevraagd niet heeft gedaan. Ipv excuses had hij overal excuus voor. Het was toch niet vies? De afwas was hij mee begonnen (ja hij had alle vuile borden in de afwasbak gegooid..) blabla. Ik heb nu gezegd dat ik hem pas weer wil spreken als hij begrijpt hoe ik me voel. Ik vind het echt heel erg dit. Want ik voel dat ik zo een huwelijk niet tot mn 80ste kan volhouden. En dat wil ik wel... Ik vind het zo belangrijk energie in elkaar de steken, juist in kleine dingen. Dit heb ik hem regelmatig duidelijk proberen te maken. Ik hoef geen groot cadeau, het gaat om de moeite die je in elkaar steekt. Ook emotioneel, want hij raakt me bijna nooit aan, komt voor 80-90% van mijn kant. Een beetje een onsamenhangend verhaal is het geworden. Maar ik voel me kut, ben doodmoe, kan eigenlijk niet meer. Hij is nu weer werken en eet vanavond niet mee.
Je hebt denk ik last van je hormonen... Je man werkt en maakt lange dagen. Jij bent thuis en hebt ook nog een schoonmaakster. Die paar dingen die gedaan moet worden kan je toch prima zelf even doen. Al doe ie het in delen. Je hebt er meer dab 8 uur de tijd voor. Als je het echt niet trekt waarom laat je dan de schoonmaakster niet 1 of 2x extra een uurtje komen voor het stofzuigen en de afwas?
Ik denk niet dat het alleen de hormonen zijn. Als ik je verhaal goed begrijp heb je gewoon het gevoel overal alleen voor te staan. En al liet hij alleen al maar merken dat hij van je houd door je bijv. een Moederdagcadeau te geven, dan zou jij je waarschijnlijk al beter voelen. Ik denk dat je moet proberen hier rustig over te praten en je gevoel ook uit te leggen. Mannen zijn en denken zo anders.. Ik herken je verhaal wel een klein beetje en snap je ook wel! Het hoopt zich allemaal gewoon op. Sterkte meid en probeer er binnenkort rustig samen een keer over te praten. Laat hem zeggen hoe hij het ziet en vertel jij hoe jij je erbij voelt dat het zo gaat!
nou sorry maar die had echt een schop onder zn reet gehad van mij, jij bent 35 weken zwanger bi en nog een dreumes erbij. Nou dan vind ik best dat ondanks de lange dagen partner echt wel kan helpen, vuilnis wegbrengen wat een moeite als je naar je werk gaat om ff de zakken buiten te zetten of waarhet dan ook moet. Afwas ook niet zoveel werk... meid lekker rustig aan doen en als hij commentaar heeftdoet die het lekker zelf maar toedels..
Mijn man is net zo. Zo was hij al toen ik hem leerde kennen en hij zal ook niet veranderen. Al helpt hij nu wel gauwer mee. Sommige mannen zijn gewoon niet attent, kunnen het gewoon niet. En zien schoonmaak werk al helemaal niet. Zou er niet te groot probleem nu van maken. Denk dat het deels je hormonen zijn waar je last van hebt. Jij krijgt nu last van nesteldrang, maar door je klachten lukt het je zelf niet. Dus ik snap je frustratie heel goed, maar denk niet dat je man je snapt. Die begrijpen nesteldrang niet of de vrouwendefinitie van schoon(is hier regelmatig een discussiepunt) Probeer te denken aan de goede dingen die je man doet. Zoals je zelf aan geeft werkt hij veel voor jullie gezin, is hij een goede man en goed voor jullie dochter.
Dank je wel meiden! Ik denk inderdaad ook niet dat het alleen de hormonen zijn, tis idd een opstapeling van alles (en hormonen zijn daar vast ook een onderdeel van. Vooral liefde tonen mis ik. En met een dreumes om je heen is het als je hoogzwanger bent en met bekkenpijn echt superzwaar nog allerlei andere klusjes te doen. En die doe ik ook al dagelijks aangezien hij ze niet doet. Toch weeeer een keer goed met hem praten. Heb het al eerder gedaan maar blijkbaar snapt hij het nog niet helemaal. Hij heeft geen verkeerde intenties gelukkig, dat scheelt al.
haha margriet en blemma, mannen... Ik snap het gewoon niet hoor. Ik denk dat ze ons maar zeikerds vinden, tenminste die indruk krijg ik van mijn man. Ze onderschatten zwanger zijn. Mijn eerste zwangerschap was ook heel veel anders. Toen had ik geen pijn en geen dreumes, dus alle energie om alles zelf te doen.
Hebben wij niet toevallig dezelfde vent lees ontzettend veel herkenbare dingen..ook hoe je er zelf over denkt en voelt begrijp ik volkomen. Moet er echter wel bij zeggen dat mijne de laatste tijd wel iets meer doet (na jaren van zeiken en zeuren): hij ruimt op achter onze dreumes als ik hem in bed stop en kookt als hij vroeg thuis is... (daar houd het verder wel mee op) Maar nu hij wat meer betrokken lijkt te zijn bij het dagelijkse huishouden, is dit voor mij nog niet goed genoeg, en moet ik dus toegeven dat dit het werkelijke probleem niet is. Attent zijn en waardering vindt ik verder ook heel belangrijk ...mijne zei gewoon precies hetzelfde op moederdag: "je bent mijn moeder toch niet"... en altijd van dat soort excuses (zo slap je ze maar bedenken kan).. het gaat mij ook echt niet om cadeautjes of wat dan ook... Maar ook gewoon de attentie achter dingen. Het is gewoon net alsof me partner geen reet geeft om wat ik belangrijk, leuk of nodig heb... (ook al geef je dit dan meerdere jaren, meerdere malen aan) Uiteindelijk kom ik tot de conclussie in mijn relatie, dat mijn man ontzettend veel van me houd en het hem wel degelijk kan schelen, maar tegelijkertijd hij niet het vermogen heeft om mij in mijn 'behoefte'te voorzien, want hij is nou eenmaal niet zo.. en hij ziet het ook oprecht niet. Dus is het verder aan mij om dit te accepteren...ja of niet natuurlijk. ... Maar stiekem droom ik wel eens van een meer romantisch en attent persoon.. Ik zit er nog een zwaar tussenin ben het zat, moe en zelfs ongelukkig met me relatie (meestal)...Maja dan ook weer wat jij ook zegt: het is een doodgoeie man etc... ik kan ook slechter treffen/het gras is meestal niet groener aan de overkant he So ..I know maar ben bang dat we hier alleen zelf nog een besluit in kunnen nemen...
Misschien moet je hem ook eens vragen wat hij wil. Ik vind je eerlijk gezegd nogal negatief en betuttelend klinken. Zo van: ik heb al eens met hem gepraat maar hij luistert niet dus dan zal ik het hem nog wel eens zeggen. Je kunt aangeven hoe jij iets voelt en waar jij gelukkig van zou worden, en of hij je daarmee kan en wil helpen. En als hij dat niet kan of wil zal hij daar ook zijn redenen voor hebben. Misschien wel interssant, en voor hem in ieder geval heel valide. Hij is namelijk geen klein kind, en in tegenstelling tot wat veel dames hier vaak denken hoef je mannen ook niet als een klein kind te behandelen. En voor jezelf moet je denk ik nadenken over in hoeverre dit voort komt uit je zwangerschap, je hormonen en of er ook andere dingen spelen. Als er andere dingen spelen, zoals wat je zegt dat je aanraking en liefde mist, benoem dat. En laat de rest even rusten. Een gesprek over het niet doen van de afwas is heel iets anders dan aangeven dat je fundamenteel wat meer aandacht wil. En geef ook oplossingen. Ik merk dat onze relatie af en toe ook opgepept moet worden, en dat we tijd moeten maken voor elkaar, en voor aanrakingen, en voor intimiteit. Dat moet met kleine kinderen, banen, huishouden en een druk sociaal leven continu weer bijgesteld worden
Inderdaad, Mannen! Sommige mannen begrijpen het soms gewoon niet. Ik heb af en toe het probleem ook en ik geef het altijd aan als ik het gevoel heb dat ik niet geholpen wordt ( niet altijd gewaardeerd word) en vaak als ik heb gepraat zie je toch dat hij paar dagen achter elkaar toch wat gaat doen in huis. Ik zou zeggen blijven praten en toch blijven aangeven hoe jij je voelt zoals je dat nu heb gedaan via de app.
Tsja mijn man is net zo en doet nu ik rust moet houden ook weinig tot niks in huishouden. Dochter op bed en in bad wel dat vind hij (en zij) leuk. Ik maak me er niet zo druk om. Hij werkt 14 uur per dag ik ben thuis. Ondanks mn klachten kan ik die paar dingetjes echt wel zelf. En je hebt ook nog een schoonmaakster ook dus eerlijk gezegd of het dan je gevoel of je hormonen of whatever is, vind ik het niet zo schokkend.
kan je schoonmaakster niet wat vaker komen? Ik zeg eerlijk, mijn man maakt ook lange dagen en niks in huis en ondanks dat ik geen bi heb en me best goed voel heb ik het soms ook wel gehad. Verschil is enkel wel dat hij zijn waardering uitspreekt en mijn situatie niet onderschat, dat is een enorm verschil.
Ik voel me alweer een stukje beter, bedankt! Heel fijn om te lezen dat er meer meiden zich in deze situatie herkennen en dit vervelend vinden. Ik ga zeker ( en niet betuttelend) met hem praten. Maar jullie hebben me absoluut de goede weg in geholpen
En de schoonmaakster vind ik te duur om vaker te laten komen. Die klussen moeten we makkelijk samen aankunnen.
ik wil niet flauw zijn hoor, maar wellicht je dreumes een beetje bijbrengen niet teveel zooi te maken. En tijdens het koken afwassen? Ik heb na het eten enkel de borden en glazen. Is er verder zoveel te doen dan?
Nee er is niet zoveel te doen, dat is het probleem ook niet. Het probleem is dat mijn man dat kleine beetje dat ik vraag niet had gedaan. Stofzuigen is nu zwaar voor me en moet wel bijna dagelijks gebeuren. Vuil wegbrengen was ook veel, vooral omdat ik ook de dreumes moest meenemen. Het gaat om het idee. Hij doet niets van dat kleine beetje wat ik vraag. Daarnaast niet attent en geeft hij weinig tot geen waardering.
Ja en dat wist je toch al? En toch kies je er dan voor om een tweede kind en nog een zwangerschap. Sorry ik ben heel hard misschien, maar dan moet je ook niet zeuren.
Mijn man is ook niet echt behulpzaam. Als ik iets vraag, dan doet hij het wel, maar vergeet het ook weleens. Administratie was bij hem ook een zooitje en dat doe ik nu echt alleen, dan weet ik tenminste dat het goed gaat. Na vele frustraties van vooral mijn kant, zijn we er achter gekomen, dat mijn man PDD-NOS heeft. Ondanks dat hij ook weleens lui kan zijn, ziet hij sommige dingen gewoon niet. Kan hij niks aan doen en dat moet ik bijsturen. Hij kan in sommige dingen totaal doorslaan, dat hij vergeet, dat hij een gezin heeft. Dan moet ik zijn rem zijn. Nu dat we dit weten, gaat het wel beter, maar als ik niks zeg, dan zal hij ook nooit iets uit zichzelf doen.