Waar laten jullie de grote van jullie gezin afhangen?

ik wil vanaf jongs af aan een groot gezin hebben maar dat zou er financieel wel niet inzitten. ik krijg binnenkort de 1ste en wil de eerste jaren thuis blijven om me meisje zelf op te voeden. omdat ik haar niet naar de kinderopvang wil gaan doen zijn we afhankelijk van een inkomen tot ze naar school gaat. ik kan er wel 6 pakken en deze 5 dagen op de kinderopvang dumpe om te werken en dus luxe 2 inkomen te hebben maar ik vind dat er minimaal een ouder thuis moet zijn voor de kids. misschien ouderwets maar ja zo denk ik er over en daarom houdt ik het denk ik maar op 2 kids. ik heb er niks op tegen als ouders voor hun cariere kiezen hoor begrijp me niet verkeerd, als ik echt een goede baan zou hebben zou ik er misschien anders over denken. ikzelf kom uit een gezin van 7 meiden (6zusjes dus)en het is altijd supper gezellig geweest en hadden alles wat we wilde hebben, vandaar dat ik ook sterk het gevoel heb om een groot gezin te willen denk ik. mijn vriend vind 1tje al genoeg dus 2 komt sterk in de buurt toch

 

Ik heb het zelf laten afhangen van mijn gevoel.
Ik wilde altijd drie kinderen en binnenkort arriveert dan ook de derde (wat zijn we gezegend dat dit ook gelukt is!).
Een tijdje heb ik het van mijn verstand laten afhangen (is wel makkelijk zo, ze zijn al zelfstandiger, we moet weer een stapje terug, blablabla), maar het gevoel kwam toch steeds weer boven.
Momenteel ben ik zo blij en trots dat ik mijn gevoel de boventoon heb laten voeren! Spijt van een (derde) kind heeft nog nooit iemand gehad, wel van de keuze om het niet te doen (dit hoor ik nu overigens erg veel om mij heen!).
Het moet financieel natuurlijk ook wel enigszins mogelijk zijn... maar er is pedagogisch gezien niets mis mee als kinderen meer moeten delen, rekening moeten houden met anderen en misschien wel niet altijd krijgen wat ze graag zouden willen. Da's m.i. toch al de grootste miskleun van deze generatie: kinderen worden teveel in de watten gelegd, hun behoeftes worden direct bevredigd, obstakels wordt ze voor de voeten weggehaald en ze leren niet omgaan met tegenslagen en negatieve gevoelens....
Veel succes met een keuze maken!

 

Hoi hoi,

Zelf zijn we nu bezig met de 1ste en daar wil ik de komende 3 a 4 jaar volop van genieten! Daarna wil ik nog wel 2 of 3 kindjes erbij. Maar omdat mijn vriend en ik nog best jong zijn 20 en 21 is 1tje voorlopig wel genoeg ook financieel. Daarna wil ik eerst een groter huis en dan zijn de andere kindjes welkom!

Groetjes ukkie87

 

Ik ook, mede... en ik denk dat de meeste mensen het van de huidige situatie af zullen laten hangen... Maar de huidige situatie veranderd wel. Toch denk ik dat het -hoewel iets minder simpel dan gezegd- wel zo is... waar er 3 eten en leven, kunnen er ook 4 eten en leven

 

Wij hebben 1 ukkie..en daar blijft t ook bij.
Voordat ik zwanger was wilden we wel 3 of 4 kids, maar na een moeizame zwangerschap en beangstigende bevalling was ik al een beetje genezen..
Maar de uiteindelijke doorslag gaf het advies van mijn neuroloog, mijn bekken en rug zijn zo slecht dat een 2e kindje een keuze zou zijn tussen nog een uk of mijn eigen gezondheid, en aangezien wij gezegend zijn met een heerlijk gezond kereltje ga ik het lot niet tarten en genieten we volop van Valentino.
Als wij een 2e kindje hadden gewenst, dan was het wel pas over een jaar of 3 geweest, maar dan is mijn man al 37 en dat vinden wij beiden vrij oud om nog een ukky op de wereld te zetten.

Wij sparen zelf behoorlijk wat voor Valentino, de peetooms en wij op een spaarrekening maandelijks, en daarnaast hebben we voor hem een spaarplan dat vrij komt als hij 18 wordt.

Ik wil hier wel aan toevoegen dat ik het met je oma eens ben, waar er 5 eten kan er ook een 6e bij is een waarheid als een koe!
Tuurlijk, we hebben allemaal geld nodig om te leven, maar liefde geven blijft volgens mij altijd belangrijker dan merkkleding, of dure vakanties!

 

Grappig als mensen er vanuit gaan dat wanneer je kiest om financiele redenen voor een bepaalde gezinssamenstelling dat dit is om luxe. Ik wil helemaal niet per se dure vakanties of een mooie auto. Ik wil een vakantie en een auto. Ik hoef geen enorme hoogstandjes maar wil mijn kinderen wel bieden dat ze 1x per jaar kunnen kamperen en daarvan genieten en zelfs nog sociale vaardigheden leren en landen leren kennen.
Ondanks dat we beiden een prima baan hebben kunnen wij echt niet 3 vliegreisjes per jaar betalen, iedere maand naar de dierentuin of een mooie ruimte-auto.
Nee, ik stel een bepaald minimum aan 'luxe' wat ik mijn kinderen wil meegeven. Misschien dat anderen die grens lager stellen of het financieel ruimer hebben, maar ik verkies geen luxe boven mijn kinderen.

 

Vooralsnog willen wij het er bij eentje houden maar het hangt er ook heel erg vanaf hoe mijn zwangerschap verloopt en hoe de situatie eruit ziet in de toekomst. Mijn vriend is beroepsmuzikant (veel weg) en ik werk als jongerenwerkster. Dus: rare werktijden en financieel geen vetpot.

Ik weet dat ik zelf heel blij ben met mijn broer maar ik weet niet of we het gaan trekken en/of willen, meer dan een kindje...

Krijg altijd hele negatieve reacties van mijn omgeving trouwens als ik dat zeg....

 

Tja, Marieke, je doet het nooit voor iedereen goed. Ieder zijn eigen mening over dit onderwerp; als jij en je partner het maar eens zijn toch?

 

Bij ons hangt het dus af van mijn gezondheid. Wat ons betreft blijft het dan ook bij ééntje. Ik heb fibromyalgie en daardoor kan ik niet zo heel erg veel (veel pijn, weinig energie). Deze zwangerschap valt mij ook ontzettend zwaar. Ik mag mijn pijnstillers niet slikken gedurende de zwangerschap dus heb veel meer pijn, daar komt bij dat ik al vroeg in de zwangerschap bekkeninstabiliteit heb gekregen en nu dus al geruime tijd thuis zit, kan niet veel meer helaas. Dit is al een behoorlijke aanslag op mijn lichaam. Buiten dat moet je ook kijken wat je straks lichamelijk allemaal kan ná de bevalling. Ik geef liever al mijn aandacht aan één kindje dan dat ik er nog ééntje bij "neem" en dat ik het dan niet trek en de kids daar de dupe van worden.....

 

Fibi, wat goed dat je er zo over denkt... Mijn schoonzus heeft hetzelfde, maar staat er heel anders in. Die wil er nog 1 terwijl ze nu al deels ziekgemeld is en continu op haar (zieke) schoonmoeder terugvalt. Uit puur egocentrische overwegingen wil ze toch meer kinderen. Tenminste, zo zie ik het.
Ik zou het ook enorm moeiljik vinden om mijn kinderwens (deels) te laten varen, maar je hebt wél verplichtingen naar zo'n kind toe.

 

Bedankt Pienie!

Ik vind dat je in ieder geval (zo veel mogelijk) hetzelf moet kunnen redden. Jij wilt graag kinderen dus je kunt er niet vanzelfsprekend van uitgaan dat je familie het maar even voor je opknapt. En de kinderen vind het ook echt niet leuk als ze steeds "uitbesteed" worden... heb dat al vaak genoeg om me heen gezien.

Nee, dan zorgen wij er wel voor dat ons kindje genoeg aandacht en liefde krijgt. En we krijgen wel eens het verwijt dat ie dan eenzaam is, maar dat heb je zelf ook in de hand. Vaak vriendjes uitnodigen en als je op vakantie gaat bijvoorbeeld een vriendje meenemen. Dat ligt dus ook een beetje aan jezelf vind ik.

Maar vind het erg fijn dat je zo reageert!

 

hey meiden,
wat leuk om te lezen hoe jullie er over denken.
We hadden juist een gesprekje gehad over het aantal kids...
maar goed waar wij het van af laten hangen is:
- mijn gezondheid (heb hogere kans op bep ziektes door mijn ouders, en ben zelf dus opgegroeid met een zieke mams en mijn papa is 3 terug overleden)
- zijn gezondheid (mn hubbie is al chronisch ziek (collitus) dus even kijken hoe het gaat)
- gezondheid evt eerste kindje (als je een kindje krijgt met een beperking zal hij/zij ook meer aandacht tijd en evt geld vergen)
- financien. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin met 4 kids waarvan dus beide ouders ziek werden, maar ben nooit iets te kort gekomen. Kleren van de zeeman en soms h&m, 1x per jaar 2 weken kamperen en praktische kadootjes. pas toen ik 6 was kregen we een auto waar we met zn 6-en in moesten, dus met zn 4-en op de achterbank...
Ik ben niet anders gewend, en ik vind dat zolang je kids kunnen eten en leven en je ze de liefde en aandacht kan geven die ze verdienen, dat er dan genoeg is
Mijn mama zei ook altijd waar er 6 kunnen eten kunnen er ook 7 eten. En dat is inderdaad waarheid als een koe... Ik heb altijd gezegd dat wanneer ik ziek word ik dan geen kinderen wil, maar als ik dat doortrek naar mijn moeder (die is gediagnostiseerd toen ik 9 was), als zij had geweten dat ze ziek was en ook geen kinderen meer wilde, was ik er dus niet geweest. Natuurlijk heb ik er vroeger van gebaald dat paps en mams niet al die dingen konden die andere ouders blijkbaar wel konden. Maar de liefde die mij gegeven werd, wordt niet aan ieder kind gegeven..
Dus dat van mijn gezondheid vind ik een hele moeilijke, hoe kijken jullie hier tegenaan?

 

Nergens.....

Alles is betrekkelijk dus heeft het erg weinig zin om het ergens van af te laten hangen.

Financieel kan er van alles gebeuren, en ook een vast contract geeft geen zekerheid.

Mijn ouders hielden er ook niet rekening mee bij het "nemen" van 3 kinderen dat mijn vader op 40 jarige leeftijd overleed.

Dus dames, pluk de dag....

 

Poeh, dat is meer hoe je er zelf tegenaan kijkt... Als jij het gevoel hebt dat je je kindje kan geven wat jij wilt geven dan hoeft ziek zijn geen bezwaar te zijn. Zoals ik hier lees is niet iedereen het 'eens' met wat je een kind minimaal moet bieden. Dus kijk wat jij wilt bieden en wat je daarvan verwacht waar te kunnen maken.
Ik weet ook niet of een zwangerschap je toestand verergerd. Ik vind het persoonlijk nogal een verschil maken of je slechter wordt van een zwangerschap. Dan heb je naar je eerste kind (eren) toch een verplichting. Maar dat is mijn persoolijke mening.

 

Wij zijn op dit moment al heel blij met 2 en laten het nu even rusten (mag ik ook eerst even ontzwangeren?).
Ik heb altijd gezegd dat ik er heel graag 5 zou willen maar zwanger zijn vind ik persoonlijk niet leuk. En aangezien ik bij de tweede erg veel last van mijn bekken had (en nog steeds heb) weet ik niet of het zo verstandig is een volgende zwangerschap aan te gaan (om even zakelijk te zeggen). En omdat ik ook al problemen heb met mijn knieën zie ik het niet zitten om ook nog met bekkenklachten te blijven zitten!
En ik zou ook erg op zien tegen de bevalling, heb net een drama-bevalling gehad dus...

Maar ik zeg nooit nooit... We zien wel! Drie zou helemaal super zijn natuurlijk (wie wil voor mij even de nare kwaaltjes van de zwangerschap en de bevalling overnemen? )