Heb van verschillende mensen gehoord dat ik een postnatale depressie heb zelf denk ik dat ik het niet heb. Want ik voel me niet heel de dag rot jank niet heel de dag gewoon sommige momenten vooral als ik alleen ben de kinderen niet luisteren of dingen niet gaan hoe ik graag zou willen. Ik ben ook wel gewoon vrolijk en dan geniet ik volop van alles maar als ik me dan rot voel geniet ik van niets en niemand en geef ik de kleine eten omdat het moet niet omdat ik er zin in heb (bij de andere kids had ik er wel altijd zin in) Hij huild ook vreselijk veel en ik ben gewoon op zelf denk ik dat dat het is. (Doe de verzorging van de kinderen en het huishouden eigenlijk zelf vriend doet de laatste tijd geen ene malle moer.) Dus ben ik gewoon moe of een depressie???
Jouw stukje "als ik me dan rot voel geniet ik van niets en niemand en geef ik de kleine eten omdat het moet niet omdat ik er zin in heb" Klinkt heel erg als een depressie... zal toch eens langs de HA gaan. Ik was ook heel erg moe en genoot nergens van, voelde niks behalve hoofdpijn bleek bij mij ook een depressie te zijn. Sterkte!
Ik zou ook even naar de ha gaan idd, en als je dan toch bezig bent je vriend een harde schop onder z'n hol geven.
Meid als je het niet vertrouw en je voelt je niet goed dan naar de HA gaan! Al is het maar om je verhaal kwijt te kunnen over hoe jij je voelt! Wij kunnen niet van achter de pc zeggen of het een depressie is of niet ,die diagnose kunnen wij niet stellen. Maar ik kan me wel voorstellen dat je op dit moment ''op'' bent als ik zie hoe snel je kindjes achter elkaar zijn geboren! En helemaal als de jongste zoveel huilt, dat kan je gewoon helemaal kapot maken! Ik had maar 1 kindje wat niet goed ging en zelfs ik zat er al doorheen. De opleiding die ik nu volg heeft mij er gelukkig doorheengeholpen! Ik zou zeggen ga naar de huisarts! Want je moet er niet dieper in raken, wees er op tijd bij.. Veel sterkte!
Moet eerlijk zeggen dat ik nogal snel vind dat mensen bepaalde dingen op een depressie gooien. Maar misschien is de huisarts een idee? Die kunnen het beter beoordelen dan wij hier.
Het is moelijk om hier antwoord op te geven. Ga van je eigen gevoel uit denk ik dat is de beste lijdraad het kan zijn dat je wel overspannen aan het raken ben en dus een postnatale aan het ontwikkelen bent. Dat je geen zin hebt om de kleine te eten te geven maar het wel doet doet me eerder denken aan echt goede oververmoeidheid, Je moet je zelf dus in acht proberen te nemen erg lastig met drie kinderen lijkt mij. Je vriend je moet het er wel met je vriend over hebben dat je zo moe bent en dat het je zwaar valt. ( Niet elke man zal het begrijpen) En niet elke ha. Misschien lucht het op om misschien je verloskundige te bellen je zit nog in je kraamtijd of ect ect en anders door verwijzen naar een psygoloog( Weet niet hoe je het schrijft) Sorry. Blijf indd niet te lang door lopen met deze klachten als ze niet verminderen. Maar het kan je misschien al opluchten als je de zorg wat meer kan delen met je partner ect ect of eens lekker mag door slapen( Vriend dus de nachtvoeding een keer voor zijn rekening nemen als je de borst niet geeft) Of een om en om regeling gaan instellen je moet de andere dag er ook optijd uit voor de andere twee dus je kunt niet langerblijven liggen als de baby ook nog slaapt, Kortom probeer wat meer rust te pakken als het lukt.. Succes in elk geval.
Andere mensen weten het altijd beter Maar hoeveel procent van de tijd voel jij je goed en hoeveel niet? Ik had juist heel veel aan mijn verloskundige. Misschien kan zij je helpen. En vermoeidheid is een bitch natuurlijk hè... Ik had wel een PND, 2x (van de vier kids) en voelde me ook niet alle momenten kut, vooral in het begin nog niet maar later toen het 'gewone' leven weer begon wel... (de kraamhulp weg, iedereen weer werken, school enz, nog wel verlof) Het werd steeds erger en op een gegeven moment deed ik niks meer... had moeite met opstaan enz. Behalve voor de baby...
Van een vitamine d tekort kun je ook depressieve klachten krijgen en angstgevoelens hebben en vooral doodmoe zijn. Eveneens met een vitamine b12 tekort Sterkte meid! Hopelijk voel je je snel beter
ik snap hoe je je voelt! ik ben ook zo moe en doe nu echt rustig aan, mijn kindje staat op nummer 1 en met het huishouden doe ik wat ik kan, gelukkig krijg ik veel hulp van mijn vriend en moeder en schoonmoeder. ik ga nu weer s'middags op bed rusten soms slaap ik soms niet. rust is echt belangrijk! ik slik ook magnesiumpillen en vitamine b dat helpt ook, en elke dag lekker naar buiten gaan.
Meid of het het nu wel of niet is....er is iig iets! En ALS het een depressie is (post natal of niet) dan is het iig niets om te verwaarlozen. Die dokter van jou moet eens verder kijken dan zn neus lang is want er is meer mee gemoeid als alleen jij. En je vriend moet een schop onder zn kont krijgen en mee helpen. Weet dat t nu moeilijk is maar je moet even ergens de knop omdraaien en opkomen voor jezelf! Als je HA niets anders als vitamines kan voorschrijven ga je naar een andere die WEL even verder kijkt. Wij kunnen alleen spreken vanuit onze ervaringen maar we zien jou niet natuurlijk. En als je een (beginnende) depressie hebt huil je ook niet 24/7 hoor! Je bent iig emotionlee instabiel als ik t zo lees. En of dat nog de hormonen zijn, de over vermoeidheid of wat ook. Er moet nu even wat gebeuren om het recht te trekken. En alleen jij kan het balletje aan t rollen brengen (ja of je vriend maar goed...) Heb je anders geen goede vriendin of je moeder oid in de buurt die iig af en toe even bij kan springen zodat jij even een adempauze kan nemen? Even een ochtendje kan uitslapen of je gewoon even "ikkuh tijd" kan verschaffen? Misschien is dat al een beetje hulp en kan je van daar uit dan kijken of je meer nodig hebt.
Gisteren heb ik ruzie gehad met mijn vriend we zouden naar een verjaardag gaan en demidelste werd warmtoen we op het punt stonden om de oppas te bellen dat zekon komen omdat we weg zouden gaan. Dus ik zeg tegen mijn vriendJadey isziek hij zegt ik ben met een uur terug hij kwam na 4 uur straalbezopen binnen. En hij zei allemaal dingen die niet waar zijn en heeft mij daar pijn mee gedaan. Ik heb de spullen van dekinderen gepakt en ben om 00.15 in de auto gestapt en naar een vriendin een uur rijden hier vandaan gegaan. Hebben tot 4 uur gepraat en vanmorgen nog3 uur verder gepraat. Ben toen naar huis gegaan en heb een goed gesprek met mijn vriend gehad maar hij wist dat hij fout zat en heeft dat ook toegegeven en toen ik thuis kwam was de vloer ook netjes (op zijn knieen) gedweild. Ben moe heb 2 uur geslapen vannacht maar voel me veel beter doordat we hebben gepraat.
Als ik jou verhaal zo lees, denk ik eerder dat de situatie met je vriend je afstompt, dan dat je een depressie hebt. Denk dat je je relatie eerst op de rails moet gaan krijgen, al dan niet met hulp van derden.
Wel herkenbaar idd, bij mij is het echt met periodes. Dan lijk je er net uit te zijn, schiet je weer terug in. Erg vervelend. Maar sterk blijven en als het te erg wordt natuurlijk hulp zoeken!