Ik zit hier heel erg mee, en vraag me af of er mama's zijn die hetzelfde hebben gehad. Ik word 5 april geopereerd aan mijn heup. Ik krijg een totale heupprothese en ik moet dan 5-7 dagen in het ziekenhuis blijven. Prima en ben heel erg blij dat het eindelijk zover is, want ik leef dagelijks op 3 pillen morfine tegen de pijn en dat werkt amper. Alleen...ik ben 5 maanden geleden bevallen van ons 2de zoontje en ik heb een ouder zoontje van 2 jaar. De bedoeling is dat zij op de dag van mijn operatie naar mijn schoonmoeder gaan. Mijn man is die dag bij me en die week erop heeft hij vrij genomen. Hij neemt dan om en om 1 kind mee naar huis en dan heeft mijn schoonmoeder ook 1 kind. Zo is het makkelijker voor hun en kunnen ze makkelijker naar mij toekomen. Mijn schoonouders hebben namelijk 2 auto's waarvan 1 een bestelbusje is. Dus dan kunnen mijn schoonmoeder en man elke keer als het uitkomt naar mij toekomen. Alleen ik zit er echt enorm mee dat ik mijn kleine weerloze mannetje van net 5 maanden moet achter laten Mijn oudste zoon kent mijn schoonmoeder heel goed en vind het helemaal geweldig daar. Daarnaast is hij al wat ouder dus ik weet dat hij zich wel red. Alleen mijn kleinste heeft nog nooit geslapen bij mijn schoonouders. Hij is de hele week met mij overdag en ook snachts doe ik hem vaak. Mijn man werkt de hele week dus ziet de kinderen alleen savonds en in het weekend. Nu is mijn jongste echt aan mij gehecht, als er wat is wil hij alleen maar mij. Hij is 1x een avond bij mijn schoonouders geweest en toen was hij de hele nacht van slag. Ik vind dit echt enorm moeilijk en kijk daar het meeste tegenop om hem, zo klein als hij is te moeten achterlaten. Nu vraag ik me af, beseft zo'n kleintje dat ik weg ben? En denk je dat hij zich dan verdrietig voelt? Mijn hart breekt echt bij dit idee. Heeft iemand dit weleens meegemaakt? En hoe ging dat? Alvast bedankt voor je antwoord!
Niet om je nog banger te maken, maar ik denk dat de oudere er meer van mee krijgt... De jongste kan wel even van slag zijn, maar is het waarschijnlijk wel sneller vergeten. Die is gewoon blij als mama weer thuis is.. Mijn oudste was 2,5 toen ik 2 keer opgenomen ben (waarvan 1keer met spoed). Maar daar is hij echt wekenlang door van slag geweest. Aan de ene kant heel aanhankelijk, maar ook zomaar boos of bang. Nou was het ook wel redelijk te doen, en was het daarna ook over, maar daar zou ik me eerder zorgen over maken..
Bedankt voor je reactie! Maar tijdens mijn zwangerschap was hij redelijk veel bij oma op het laatst. Ik had echt enorm veel pijn en behoorlijk bekkeninstabiliteit. Hij sliep dus veel bij oma. Ook tijdens mijn opname na de bevalling (keizersnee) sliep hij daar en hij ging elke keer weer lachend weg als ze naar huis gingen. Ik kreeg een dikke kus en daar ging hij. Ik vond dat ook wel moeilijk, maar ik zag dat hij het totaal niet erg vond. Ik denk dat het nu wel weer zo gaat. Als oma hem nu komt halen voor een speelmiddagje gaat hij zo mee en word boos als hij weer naar huis toe gaat.
Dat scheelt wel denk ik.. Mijn oudste was nogal onder de indruk van mij in dat bed met die gekke slangetjes (infuus). Hij wilde niet eens bij me komen, alleen als ik op de gang zat, met de infuusstandaard achter me. Ik denk dat de jongste wel even van streek zal zijn, maar hij is dat na een paar dagen wel vergeten. Als ouder blijf je daar vaak meer in hangen
Toen mijn jongste net een jaar was geweest kwam ik ook in het ziekenhuis te liggen. Zij was echt een mamapopje. Alles moest en zou door mama gebeuren. Ze hing enorm aan mij en ik was ook dagelijks thuis. Toen ik in het ziekenhuis kwam sliep mijn vriend met de kinderen bij zijn ouders. Ik verwachtte enorme problemen met mijn jongste. Helemaal om het feit dat ik nog borstvoeding gaf. Maar uiteindelijk ging het heel goed. Ik heb totaal 10 dagen in het ziekenhuis gelegen, na die 10 dagen was de bv gestopt. Mijn kinderen hebben het wel gered zonder me. Ze vonden het heerlijk om op bezoek te komen en gingen zonder huilen weer weg. De enigste die elke keer lag te brullen als de deur dicht ging... was ik. Dus uiteindelijk denk ik dat het voor mama het moeilijkst is geweest.
@deepfreeze: Hij zei alleen die toen hij naar mij toe kwam over mijn infuus. Toen ik het uitlegde was het klaar. Hij mocht ook bij mij op bed komen zitten en zijn broertje ook dus hij vond het wel gezellig @Shanadoah: Fijn jou verhaal! Wel enorm jammer dat je bv stopte. Maar het kan dus wel goed gaan
Sja misschien wel heel cru om te zeggen, maar moet hij daar niet gewoon even aan wennen en dat je even moet doorbijten? Ik moet over 5 weken gaan werken en de kleine is dan 10weken.. Ik heb geen andere keus dan de kleine dus weg te brengen, kan hem niet meebrengen naar het werk. Ook al is dat geen fijn gevoel, het zal toch moeten als ik centjes wil verdienen.. Wij weten wel dus nu al van te voren dat hij dus naar mijn moeder en schoonmoeder gaat, dus we gaan dat wel langzaam opbouwen zodat hij een beetje kan 'wennen'.. Maar er zal toch een moment moeten komen dat ze een keer naar opa/oma gaan en ze daaraan moeten wennen, is denk ik net wat hierboven ook gezegd wordt. als ouder zijnde heb je er volgens mij meer moeite mee als het kind, die is er volgens mij wel vrij snel aan gewend