Voor mijn gezin en vooral mijn zoontje. Verder geen idee waarom wij leven. Ik denk om het universum te redden maar waarvoor weet ik niet. Wij en alle anderen miljarden bewoonde planeten zijn er niet voor niets, alles heeft een doel maar welk doel weet ik niet. Maar ik vind het leven wel leuk, heel leuk.
Ja, dat is in mijn ogen echt niet egoïstisch, die mensen kunnen gewoon niet meer. Maar ik denk dat je hetntoch enigzins moet hebben gevoeld voordat je dat kunt begrijpen.
Ik begrijp goed wat je bedoeld, mijn vader was ook echt iemand die het leven zwaar nam. Hij is helaas vroegtijdig overleden door kanker Ik zit er wat dat betreft wat tussenin. Ik kan heel erg genieten van de dagelijkse dingen, maar herken het gevoel dingen te moeten ook wel, zeker met werk en de kleine. Ik denk dat we te hoge eisen aan onszelf kunnen stellen en daardoor wat pessimistisch kunnen worden, dat beinvloed ons alleen maar negatief. Maar ik besef mij dondersgoed dat ik NU leef en er dus NU het beste van moet maken. Mijn vader heeft daar bijvoorbeeld te lang mee gewacht. Als hij met pensioen zou gaan, dan zou hij een busje ombouwen tot camper.. en zo zijn er meer dingen waarmee hij te lang heeft gewacht. En hij is nooit meer 65 geworden... Iedere ochtend als ik opsta, dan denk ik hieraan en bedenk ik wat ik wil gaan doen en ga hiervan genieten. Zoals gisteren hadden mijn dochter en ik een welverdiende pyjamadag dan doe ik dus de hele dag lekker niets, behalve lezen en tv kijken en spelen met mijn meissie. En nu heb ik weer nieuwe energie voor het huishouden, wandelen, uit de Bijbel lezen etc. Ik denk dat prioriteiten stellen soms erg belangrijk is.. Wat maakt jou gelukkig? Doe dan iedere dag iets wat jou blij maakt. En dat kun je later uitbreiden door ook iedere dag iets voor een ander te doen, tenminste dat geeft mij ook voldoening. Tja.. een heel verhaal, hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Absoluut voor mijzelf!!! Ik weet zeker dat ik op aarde ben om het allerbeste uit mijzelf te halen en zoveel mogelijk goeds te doen in de breedste zin des woords. Ik wil al mijn talenten en capaciteiten optimaal benutten en bovendien de allerbeste moeder, echtgenote, vriendin, werknemer en persoon zijn die ik kan zijn. Natuurlijk zijn mijn kinderen en man ontzettend belangrijk, maar als zij niet in mijn leven waren gekomen had ik gelukkig ook nog meer dan genoeg om voor te leven. Gelukkig maar.
Nu zou ik alles over hebben voor mijn gezin. Maar goed: ik heb het bijna 28 jaar volgehouden zonder kinderen dus er is duidelijk meer in dit leven dat de moeite waard is. En hoewel ik die andere dingen in minder dan een tel zou opgeven als dat voor mijn gezin noodzakelijk zou zijn, leef ik nu ook voor vrienden & familie, werk, leuke uitjes enzovoorts. Dat betekent niet dat ik alles in het leven leuk vind en 24 uur per dag stralend loop te genieten hoor. Ik ben gezegend met een ochtendhumeur (en kinderen die veel te vroeg wakker zijn, haha) En boodschappen doen en huishouden enzo heb ik gewoon een hekel aan. Maar dat is een soort 'noodzakelijk kwaad' (hoewel je aan dat kwaad ook niet te zwaar moet tillen hoor.) Dat doe ik omdat het moet. En ik heb een geweldige baan waar ik meestal van geniet, maar van sommige delen kan ik balen omdat bepaalde periodes gewoon te druk zijn en voor een dele gevuld zijn met nutteloze flauwekul die veel tijd kost. Maar al met al kan ik wel van het leven genieten. Ik zoek zelf wel dingen die het leven interessant en leuk maken. Soms lukt dat beter dan andere keren. Er is wel een tijd geweest dat ik niet zozeer het leven, maar wel genieten / plezier hebben een te zware opgave vond. Toen was het leven erg kleurloos en sleepte ik me door de dag. Maar toen had ik ook te lijden onder (verwaarloosde) posttraumatische stress / rouw. Als ik mensen zo met het leven zie worstelen heb ik eerlijk gezegd altijd het idee dat daar iets achter zit. En dan hoop ik maar dat ze toch de kracht en hulp zullen vinden om dat aan te pakken, zodat ze wel weer kunnen genieten.
Voor God, mijn gezin en de mensen om mij heen. Ik leef niet voor mijzelf, maar voor anderen. Dat betekent natuurlijk niet dat je niet voor jezelf moet zorgen: als je jezelf verwaarloost, kun je niet voor anderen zorgen!
Mijn kind op de eerste plaats, en daarna ben ik dat zelf. Daarna komen mijn partner, familie, huisdieren en daarna de rest.
Ondanks dat ik alles zou opgeven voor mijn kinderen en man, zij zijn niet waar ik voor leef. Ik leef voor mijzelf. Net als dat ik hoop dat mijn kinderen dit gevoel zullen hebben.
Ik leef voor mijn Vader in de hemel. "Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht. Het op een na belangrijkste is dit: Heb uw naaste lief als uzelf. Er zijn geen geboden belangrijker dan deze." Dit dus
Ik ook. Ik vind ook niet dat mijn geluk afhankelijk moet zijn van het bestaan of het doen van anderen. Hoeveel ik ook houd van mijn kinderen, ik had ook een gelukkig leven gehad als ze er niet waren gekomen, hetzelfde geldt voor mijn man. Ik vind het ergens ook vreemd om voor je kinderen te leven - waar leefde je dan voor voordat zij kwamen? Maar goed, ik had dan ook nooit het gevoel dat mijn leven pas compleet zou zijn of zou kloppen als ze er waren, het is voor mij geen voorwaarde voor een gelukkig bestaan. Zelfs het hebben van een goede relatie is daar geen voorwaarde voor. Het is mooi dat het zo gegaan is, maar als het anders was gegaan had ik gewoon een ander soort dagelijks leven gehad. Ik heb me trouwens ontworsteld aan een heel ander denkbeeld, ben opgevoed met het idee dat je leeft voor God (of voor Jezus), en dat hij 'op de troon' of 'aan het roer' staat. Jijzelf, je man en kinderen komen daar dan onder te staan. Ik kan me daar rationeel en gevoelsmatig niet in vinden. Desondanks is het een lange weg voor me geweest
Eigenlijk alles om mij heen. Mijn zoontje zorgt ervoor dat als ik een slechte dag heb dit toch een leuke dag wordt. Mijn man zorgt ervoor dat op een drukke dag ik een beetje ontlast word zodat ik nog wat energie over hou. Mijn hond zorgt ervoor dat ik hoe dan ook moet genieten van de buiten lucht en de natuur. Mijn vriendinnen zorgen ervoor dat ik moet lachen. Mijn familie zorgt ervoor dat ik liefde kan voelen. Mijn werk zorgt ervoor dat ik mensen kan helpen, waar ik vervolgens voldoening uit kan halen. Alles in mijn leven maakt dat ik wil leven. Tegenover al het negatieve staat zoveel positiefs, het is maar net hoe je ernaar wil kijken.
Ik leef voor het leven, wat niet betekent dat ik mijn zoon en vriend niet heel belangrijk vindt Ik denk dat er niet echt een reden is dat wij hier zijn, anders dan puur toeval. Maar ik vind het wel belangrijk om er het beste van te maken. Voor mij houdt dat in dat ik me met mindfulness en boeddhisme bezig houdt en dat ik goed voor mezelf en mijn geliefden zorg.
Ik leef vooral voor mijzelf. Ik voel mij gezegend met de mensen om mij heen en zou ze voor geen goud willen missen. Mijn kinderen en man zijn ontzettend belangrijk voor mij, maar echt leven doe ik voor mijzelf.
Mijn zoontje! Zonder hem denk ik dat ik het leven niet heel erg leuk meer zal vinden. Gek is dat. 22 jaar heb ik zonder hem geleefd en had ik een prima leven. En nu is hij geboren en kan ik me geen leven meer zonder hem voorstellen. Mijn vriend, familie, vriendinnen. Leuke uitstapjes, vakanties, kleuren
Ik had geen gelukkig leven kunnen hebben zonder mijn kinderen denk ik, het enige wat ik altijd echt gewild heb is moeder worden, de rest is allemaal minder belangrijk.