Uiteraard mijn man en kinderen, maar ook de kleine dingen in het leven zorgen ervoor dat ik geniet Vogeltjes die fluiten, bloemen volop in bloei, stukje rijden in de auto met de ramen open wind door de haren en the Beatles of beegees op de achtergrond hondjes die blij zijn als je weer thuis komt Lekker op de bank ploffen tegen manlief aan wanneer we een drukke maar gezellige dag achter de rug hebben, En natuurlijk lekker knuffelen kussen stoeien en kroelen met de kinderen, samen naar de speeltuin, verhaaltjes lezen mama ik wil met jou trouwen en jij bent de mooiste en de liefste mama van de wereld, De kinderen die onderling met elkaar spelen waarbij je ziet, ja die zijn gek op elkaar, echt broer en zussen,spelen met vriendjes, uit school komen rennen om te vertellen wat ze die dag allemaal gedaan en geleerd hebben en te zien hoe trots ze dan op zichzelf zijn Mijn man die elke dag heel verzorgend is, als hij af en toe met iets thuis komt waarvan hij weet dat hij me blij kan maken zoals een lekker stukje chocolade of zomaar een keer van de snackbar of Chinees,Samen spelletjes doen in De avond als de kinderen op bed liggen ja dat zijn dingen waar ik van geniet Tuurlijk is het niet altijd koek en ei, maar door die dingen mee te maken en weten wat " ongeluk " is weet je ook de mooie kleine dingen te waarderen in het leven en die kleine dingetjes maken het samen een heel groot ding, en dat is het leven waard Ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben in mijn leven
Ik had ook al een gelukkig leven voor mijn kinderen er waren en had vast ook een gelukkig leven gehad als ze nooit waren gekomen. (Al had ik vast regelmatig verdriet gehad om ongewenst kinderloos te zijn - maar ik zou zeker toch nog van het leven kunnen genieten.) Maar nu in de huidige situatie zijn ze er wel en leef ik wel voor mijn kinderen. Als ik ze nooit had gekregen, had ik daarmee kunnen leven. Ik weet niet hoe ik verder zou moeten als ik ze zou verliezen.
Dat zou ik natuurlijk ook hebben, ik krijg een koude steen in mijn maag van alleen al de gedachte dat ik ze zou verliezen. Maar ik definieer dat zelf niet als 'leven voor'. Ik vind de bewoording 'leven voor' misschien ook moeizaam, juist vanuit de sterk gelovige opvoeding waarin het je als individu toch ondergeschikt bent aan God en wat die dan voor 'doelen' met je heeft.
Hierin is het leuk om te zien dat mensen zo verschillend zijn Ik voelde me vaak een vreemde tussen mijn vriendinnen als kind, die wilden allemaal stellig moeder worden, terwijl ik dat zeker-weten niet wilde. Ik wilde juist iets heel anders, en dat ben ik óók geworden (naast moeder ben ik ook wetensch. onderzoeker, dat was mijn kinderdroom). Ik had juist nooit gedacht dat ik kinderen zou willen tot... ik ze opeens graag wilde. Maar ik had na mijn laatste relatie ook bedacht dat ik gelukkiger was alleen, tot ik mijn man ontmoette en het toch ook erg gezellig vond om een metgezel in het leven te hebben. Ik ben best een einzelganger, hij ook. Het gezin staat voor ons samen centraal in ons leven, maar ook dat vind ik nog steeds niet hetzelfde als 'leven voor'. Misschien ook omdat voor ons beiden de wens voor een gezin (zelfs een gezin met meerdere kinderen) voor onszelf een verrassing was, net als onze relatie (we waren jaren huisgenoten en hadden geen idee dat we meer dan voor elkaar betekenden). Zo, mensen, wat een vraag op de late vrijdagmiddag. Leuk topic
Mijn dochter en mijn man. En de hoop op een broertje of zusje. En het reizen, het autorijden. Dat is het.
Hier kan ik mij 100% in vinden. Ik zou het eerlijk gezegd best beangstigend en beperkend vinden als andere mensen (zelfs al zijn het je kinderen) je voorwaarde voor een gelukkig leven zouden zijn. Ik vind dat geluk uit jezelf moet komen en op dat geluk kan je dan verder bouwen door bvb een gezin te stichten. Ook al hebben wij tig jaar in de mmm gezeten weet ik heel zeker dat ik mijn leven nog steeds zin had kunnen geven als er geen kinderen waren gekomen. Dat ze wèl zijn gekomen is natuurlijk een geweldig iets waar ik heel dankbaar voor ben, maar ik leef niet vóór mijn kinderen maar mét mijn kinderen.
Ik leef voor mijn kinderen en voor mijn vriend, familie en vrienden. Voor de vrijheid waarin ik geboren ben en alle mooie dingen waar we nog naar uit kunnen kijken. Alle mooie seizoenen en lekker eten. Genieten van een zonnige dag en zelfs de regenachtige dagen. Vorig jaar een ontzettend rot jaar gehad, constant het gevoel van : is dit het nu etc.. Maar met therapie en eigen inzet daar helemaal bovenop gekomen. I Love my life
Ik leef voor het gevoel dat mijn leven niet voor niets is. Het leven is iets zeer kostbaars en daar doe ik elke dag mijn best voor. Klinkt een beetje zweverig, maar ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Mijn man en kind maken mijn leven mooier en betekenisvoller, maar zijn niet waar ik voor leef.
Eerlijk Voordat mijn dochter er was: omdat het zo hoort....of omdat dat is wat je moet doen....weet niet hoe ik het goed kan verwoorden. Terwijl je er bent, er het beste van maken. Mensen helpen, een verschil maken, een bijdrage leveren..... Nu geldt dat nog steeds, maar nu wil ik ook echt zo lang mogelijk leven voor mijn dochter. Zodat ik er voor haar kan zijn, maar ook heel egoïstisch, omdat ik haar leven zolang mogelijk mee wil maken. De keuzes die ze maakt, wie in haar leven komen enz. Nieuwsgierig naar al haar levensfases, haar "uiteindelijke" karakter, haar uiterlijk......kortom alles van haar.
Waar ik trouwens wel eens aan denk. Hoe kunnen we dingen onthouden? Dan we zeg maar wakker worden en weten van oh moet vandaag dit en dat doen. Vind ik soms zo'n vreemde gedachte.