In het verleden las ik wel eens die verhalen van de peuterpuberteit, maar nooit gedacht dat ik er ook ooit aan zou moeten geloven. Mijn lieve, o zo gehoorzame zoontje, 34 maanden is opeens veranderd in een heeeel stout en vervelend jongetje. Even wat voorbeelden: *Continue op alles Nee zeggen *Alles afpakken waar zijn broertje mee speelt *Brullen als een leeuw als ik zeg dat hij iets niet mag doen *En dan ook nog 1 voetje stampen *Als ik zeg dat hij iets niet mag doen, toch doen! *Brood niet willen eten want de tv moet aan De laatste tijd staat hij vaak in de hoek of word hij naar zijn kamer gestuurd. Echter beperken wij de "straftijden" wel tot max 2 a 3 minuten. Daarna bespreken we nog waarom hij straf had, maar helaas niet lang daarna is het weer Nee Nee en Nee aanhoren. Wie heeft er tips trucs... wat doe ik verkeerd?
Je doet niks verkeerd en je zoon is een gezond kind dat het hele peuter repetoir afwerkt . Adem in en uit en het is een fase moet je maar denken.. hier ook een peuterdraakje met periodes..
Je doet helemaal niks verkeerd, het hoort er helaas bij. Hij is zijn grenzen aan het verkennen. Het enige wat je kan doen is hem die grenzen geven. Pick your battels en probeer voor jezelf een balans te vinden uit dingen die je wel of niet goed vindt. En hou je daar ook consequent aan. Geef hem af en toe het gevoel dat hij wat in te brengen heeft, binnen jouw grenzen en begrens hem als hij " stoute" dingen doet. Dingen die echt niet door de beugel kunnen moet je verbieden, wordt niet boos maar geef hem een alternatief, leid hem af. En trek het je niet persoonlijk aan. Soms lijkt het alsof ze dingen expres doen en expres stout doen, zeker als ze er nog bij lachen ook. Ik heb ook een drakendochter die me af en toe het bloed onder de nagels vandaan haalt. Gelukkig begint het ergste drakengedrag nu wel af te nemen. Ik heb het met haar stukken moeilijker gehad dan bij mn zoon! En ik moet af en toe ook mezelf toespreken zo van: je bent ook maar een mens, ik kan ook niet iedere keer alles pedagogisch goedpraten, soms is ze gewoon strontvervelend, klaar. Maar de kunst is om het niet te persoonlijk aan te trekken en te bedenken dat het een ontwikkeling is waar ze door heen moet Sterkte!
Je doet niks verkeerd ( al vind ik naar de kamer niet een goed idee...dat is bij ons geen strafplek maar een fijne plek) Deze fase is lastig en dan moet je consequent zijn