Zoals veel al gezegd hebben, je schuift de grens heel geleidelijk op. Ik wilde eerst rond mijn 25e zwanger raken van de eerste. Helaas was manlief nog niet zo ver. Uiteindelijk begonnen toen ik 29 was, maar nu 1,5 jaar later en 31 jaar nog geen zwangerschap te bekennen. Een harde grens zal ik dus niet meer snel stellen, maar gevoelsmatig is 35 jaar toch wel de grens. Ik hoop dat het ons gegund is voor die tijd. Ik denk nog maar even niet te veel na over wat als....
Hier heb ik zelf de grens gelegd bij 35. Momenteel is de wens voor een 4e erg groot en hopen dat deze wens spoedig vervult mag raken.. mocht het voor de 35e niet zijn gelukt dan laten we het voor wat het is. Wil sowieso niet de mmm in. Maargoed we zitten pas in ronde 1 dus we zien wel wat het lot voor ons zal zijn. Overigens ben ik pas 31.
Ik heb nooit een grens in mijn hoofd gehad, te vaak al gezien hoe weinig je soms te kiezen hebt. Je moet een leuke partner vinden met wie je kinderen ziet zitten, je gezondheid moet het toelaten, het moet lukken etc. Als ik graag nog een kind wilde hebben, dan liet ik me niet tegenhouden door een getalletje. Met die kanttekening dat realiteit niet uit oog verloren raakt, als je 45 jaar bent is de kans nu eenmaal redelijk klein geworden dat je spontaan zwanger wordt (en blijft!) en na negen maanden dragen een kindje op de wereld zet.
Voor mijzelf vind ik 35 wel echt een grens. Ik ben nu net 29 geworden en de 2de is op komst. Dus vind dit wel heel mooi. Maar vind dat iedereen hier zijn eigen keuze in maakt.
Is de grensleeftijd bij de meeste mensen die reageren niet eerder de wensleeftijd? Daarmee bedoel ik dan de wens om voor die lijftijd zwanger te zijn. Volgens mij verschuift de grens bijna als vanzelf zodra de grens bereikt is maar de wens nog niet vervuld.
Ik wou altijd voor m'n 30ste een 2e, dit gaat ook gebeuren maar mocht dat niet gelukt zijn ook niet erg. Ik weet niet wat m'n grens zou zijn, een kind laat zich niet plannen al zou ik wel graag nog een 3e willen mocht deze bevalling wel goed gaan
Nooit over nagedacht eigenlijk... We hopen dat er niet langer dan 4 jaar tussen zit en dan ben ik dus 35, maar onderhand weten we ook dat we het niet voor het zeggen hebben, dus mocht het langer duren en de wens sterk dan is dat maar zo.
Ik ben heel jong getrouwd (op mijn 18e) dus dacht dat ik wel 4 kinderen had op mijn 30e, dat was toen mijn grens. Maar de eerste kwam pas toen ik bijna 22 was (en dat is uiteraard heel jong, maar wel bijna 4 jaar bezig geweest dus), daarna een miskraam gehad om op mijn 25e te scheiden. Ik heb 8 jaar met mijn zoontje alleen gewoond, wel in de tussentijd mijn huidige man leren kennen. Door mijn 1e huwelijk durfde ik ook niet zo heel gauw weer te hertrouwen, wij zijn getrouwd toen ik 33 was. En omdat mijn man geen kinderen had en deze wel wilde, heb ik mijn grenzen moeten verleggen. Ik wilde nog steeds 4 kinderen, maar ja, ik was niet de jongste meer natuurlijk. Onze dochter is geboren toen ik 35 was en mijn jongste zoon 2 jaar later. Een jaar later was ik weer zwanger, wat niet helemaal gepland was, omdat ik mezelf toch wel te oud begon te vinden, maar zoals je in mijn handtekening kunt lezen is onze L* overleden in de zwangerschap. Doordat ik zo verdrietig was om het overlijden van L* toch maar besloten er weer voor te gaan en 8 maanden daarna, ik was inmiddels 39 was ik zwanger en heb ik een mk gekregen in de 10e week. Doordat de bevalling van L* niet helemaal vlekkeloos verliep (de placenta kwam niet los, dus heb moeten persen zonder persweeën, en ze hebben heel erg lopen drukken om het los te krijgen, wat niet baatte) hebben ze me moeten schoonmaken de dag na de bevalling. Door het persen en het drukken heb ik heel ernstige verzakkingen gekregen en dus moest ik, na de laatste zwangerschap besluiten of ik mijn baarmoeder wilde laten verwijderen en de verzakkingen omhoog laten halen. Ik ben 3 dagen na mijn 40e verjaardag geopereerd. En ja, ik had van binnen nog wel een kinderwens, maar heb me er bij neergelegd. Ik ben in totaal 9 x zwanger geweest, heb 3 levende kinderen gebaard, het moest maar goed zijn. Ondanks dat voel ik me toch nog steeds niet helemaal compleet, het gemis zal er waarschijnlijk altijd wel zijn denk ik. Het is niet anders.
Ik vind voor mezelf de grens wel echt 35 jaar. Maar ja je weet niet hoe de toekomst loopt dus misschien verleg ik die grens wel? (Ben nu 26 en heb er al twee, altijd een grote wens om drie kinderen te mogen krijgen, dus ik heb nog 9 jaar de tijd voor de derde) meer als drie word het sowieso niet ivm keizersnedes
Ik heb geen grenzen. Ik ben 39. We zijn nu voor de tweede bezig. En als er een derde kan komen dan zou ik daar ook voor gaan. Ik heb mijn man later ontmoet. Ik ben erg dankbaar dat ik nog een kleine heb gekregen op mijn 36ste.
Mijn grens lag op 37, maar toen ik op die leeftijd Kleutermuis kreeg wist ik onmiddellijk dat ik er nog een wilde (de placenta was nog niet eens geboren of ik wist het al zeker hahaha). Toen heb ik de grens verlegd naar 40. Ik was nog maar net 39 jaar toen ik zwanger werd van de tweede, en uitgerekend anderhalve week voor mij 40ste. Ik vond het erg goed gemikt van mezelf. Dat werd een MA met 11 weken dus toen heb ik de grens verlegd naar 41. Maar rond mijn verjaardag merkte ik aan mezelf dat ik nog geen afscheid kon nemen van het idee van een tweede kindje dus heb ik de grens maar oneindig verlegd. Ik zie wel hoe het gaat en als er een moment komt dat ik denk dat we het niet meer aankunnen om een baby te krijgen houden we ermee op. Dat kan volgende maand zijn of volgend jaar, ik heb afgeleerd om scherpe grenzen te stellen aan leeftijd.
Ik wilde graag 2 kindjes onder de 30 jaar en dat is gelukt. Voor mezelf zei ik 35 is de grens en dat gevoel heb ik nog steeds wel. Mocht hier een 3e komen zou dat pas zijn nadat ik al mij overgewicht kwijt ben, en zeker weet dat het kan binne onze gezinssituatie met beide Kids.
Ik heb eigenlijk nooit over een leeftijdgrens nagedacht, maar bijvoorbeeld ook niet over hoeveel kindjes ik idealiter zou willen, of voorkeur voor leeftijdsverschil tussen de eerste en tweede.
Mijn grens is als mijn liefde voor een gezin compleet is.. zolang alles kan waarom niet? Ik ben bijna 39, en pril zwanger van ons eerste kindje na 15 jaar erop gewacht te hebben.
Volgens mij ligt dat heel erg aan verschillende omstandigheden. Er zijn vrouwen die laat de ware tegenkomen, er zijn vrouwen waarbij het allemaal toch niet zo gemakkelijk gaat, er zijn vrouwen die een ‘tweede leg’ beginnen. Zelf werd ik met 24 jaar moeder, ik was bijna 25. Nu ben ik 26 en we starten als ik 27 ben aan een 2e kindje, dus die hoop ik dan op mijn 27e of 28e te mogen krijgen. Ons gevoel zegt dat wij genoeg ruimte in ons hart hebben voor 3 kids, dus dat betekent voor ons dat we hopelijk rond ons 30e voor de 3e (en laatste) keer mogen. Maar anderen beginnen er pas aan als ik er misschien al wel 3 heb, en dat mag! Ik heb voor ons niet echt een grens, alhoewel ik het wel een fijn idee vind om op een leeftijd van max. 32 jaar klaar te zijn.
Ik zei altijd 30 maximaal. Want mijn eerste kind kreeg ik op mijn negentiende en mijn tweede kind op mijn 21ste en mijn laatste heb ik gekregen op mijn 35ste. Echter nu zijn we nog bezig voor een vierde tevens de laatste . Dus 38 jaar is voor mij dan ook de grens.
Ik denk ook dat het heel erg situatie afhankelijk is... als je voor een eerste kindje gaat kan ik me voorstellen dat de grens enorm wordt opgerekt. Wij zijn gezegend met 2 kindjes, maar zouden graag een derde willen. Ik wilde dit heel graag voordat onze dochter 4 zou worden, maar dan moet het binnen nu en 3 mnd gebeuren (en helaas is dat niet te plannen.....) Nu hadden we "bedacht" dat we doorgaan tot onze zoon 4 wordt (is dus nog 2.5 jaar)... Maar soms vraag ik me af of ik het zou volhouden, om zo vaak teleurgesteld te worden (ga ik mezelf dat nog aan doen na de zegen die we al hebben?) en soms denk ik hoezo stel ik een grens aan onze wens............ dus het is een beetje een vaag iets..