Hoi dames. Ik wil graag even jullie mening horen. in 2012 raakte ik zwanger van mijn toenmalige vriend. Maar in die tijd zat ik zo verschrikkelijk slecht in mijn vel. Het was net uit met mijn ex omdat ik verliefd was geworden op hem. Vond hem helemaal geweldig, maar ik was te snel gegaan. Had mijn ex nog geen plekje kunnen geven en er was zoveel aan de hand. Daardoor ging ik mijn toenmalige vriend waar ik zwanger van was een beetje van alles de schuld geven. Hij kon niets goed doen, vond hem irritant (hij deed niks verkeerd, hij deed alles voor me). Het had ook met mijn hormonen te maken denk ik. Voor de eerste keer zwanger van iemand waar je net mee samen bent. En met het feit dat ik mn ex nog niet had kunnen verwerken. Daardoor heb ik toen besloten om een eind te maken aan onze relatie. Eerst ging alles goed en zouden we alles regelen Hoe het zou gaan als de baby er was. Maar ik zat Zooo erg in de knoop met mezelf dat ik hem verteld heb dat ik nooit gek op hem ben geweest en een fout had gemaakt. Waardoor het contact dus verwaterde..op Den duur hoorde ik niks meer van hem. Toen ik 7 maanden zwanger was heb ik toch contact met hem gezocht. Maar hij wilde niks van mij weten. Toen ik net bevallen was heb ik het ook weer geprobeerd maar toen zei hij dat voor hem onze zoon niet bestaat..heel erg pijnlijk. Naar mijn idee heb ik hem wel gekwetst en had ik hem nooit het idee mogen geven dat ik hem niet leuk vond. Want tot op de dag van vandaag denk ik nog elke dag aan hem. Natuurlijk lijkt mijn zoontje heel erg op hem. Maar ik zou hem zo graag vertellen wat er toen met mij aan de hand was. Maar het feit dat hij zijn eigen zoontje niet wil zien houd me ook weer tegen. Dat is weer de andere kant. Ik ben kwaad op hem, maar ergens mis ik hem ook. Ik droom bijna elke nacht over hem. En dan nog iets..Hij werkt hier in de buurt dus hij ziet mij en mijn zoontje nog heel vaak voorbij lopen, maar dan doet hij net of hij ons niet ziet. Zou ik hem een brief schrijven met alles en mijn gevoelens erin of zou ik het gewoon laten voor wat het is? Hij heeft ook een vriendin, dus wil geen kinderachtig gedoe van "hij is van mij" en al die onzin. Maar ik denk ook aan mijn zoontje. Dat zijn eigen vader hem niet willen kennen doet mij zo een verdriet. Niemand weet dit want ik doe alsof het mij niets doet, maar helaas doet me het wel iets. Dus mijn vraag; wat zouden jullie doen in deze situatie? Sorry voor het lange verhaal.
Heftig hoor. Ik zou die brief in ieder geval schrijven ja, wat je er daarna mee doet kan je naderhand beslissen, maar schrijf alles maar goed van je af.. van A tot Z. Heel veel sterkte.
Heftig. Ik zou de brief schrijven, dan ben jij in ieder geval van het "wat als" gevoel af. Het is dan aan je ex wat hij er verder mee doet, maar jij hebt er dan in ieder geval alles aan gedaan.
Als je er zo mee zit zou ik zeker een brief schrijven. Daarin kun je ook nog zetten dat het niet je bedoeling is om zijn huidige relatie kapot te maken maar dat je vond dat hij het recht had een aantal dingen te weten over de situatie toen. En daarbij denk ik ook dat je de brief beter wel kunt schrijven vanwege het feit dat je zoontje (waarschijnlijk) later wel zal vragen wie en waar papa is. Dan kun je in ieder geval jezelf en zoon recht aankijken en zeggen dat je hebt geprobeerd hem in jullie zoons leven te krijgen, mocht je ex dan alsnog besluiten niks met jullie te maken te willen hebben dan heb je in ieder geval je best gedaan. Lijkt mij voor jezelf, en voor je zoon, een prettige gedachte. Dan ligt het volledig bij je ex dat er geen contact is, i.p.v dat je het accepteert zoals het nu is (terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil). Zo heb je meer kans eventuele verwijten van je zoon, later, te voorkomen denk ik.
Heel erg bedankt voor jullie advies meiden. Ik ben bezig met een brief en dan zien we wel wat er gebeurt.