Hallo meiden, Ik vraag me af of meerdere meiden hier ook mee zitten.. Het volgende: Ik werk in de horeca (casino).. Het was geweldig om ons nieuws eindelijk op het werk bekend te mogen maken.. Ik ben in week 7, tijdens de vroege dienst ziek na huis moeten gaan.. Gelukkig was ik toen alleen op de werkvloer, en werd ik die ochtend voor het eerst overvallen door ochtendmisselijkheid.. Ik heb werkelijk niets anders gedaan dan te rennen na het toilet.. Met geluk kreeg een manager het mee en heb aan deze mijn verhaal gedaan (het was toen nog niet officeel bekend gemaakt), waarna deze mij gelijk na huis stuurde, ik zag er dan ook echt uit als een lopend lijk .. De week erna het bekend gemaakt aan collega´s.. Jeee! Eindelijk kon ik los gaan en hoefde ik geen leugentjes om eigen bestwil meer te verzinnen.. Afgelopen zondag ben ik plots van de werkvloer moeten verdwijnen, na 2 nachten niet te hebben geslapen en ontzettend veel last van krampen te hebben gehad.. Dit maar overlegd met een manager en deze raadde toch aan de vk even te bellen, dit gedaan en `gelukkig´ bleek dit om bandenpijn te gaan.. Ik kon geen stap zetten zonder dat ik een pijnscheut in mijn buik kreeg.. Op aanraadde van de vk ben ik wederom ziek na huis gegaan om mijn rust op te pakken die ik al 2 nachten miste.. Ik slik nu elke dag 2 paracetamol om de pijn een beetje dragelijk te maken.. Vandaag beter gemeld zodat ik weer aan de slag kan gaan.. Ik ontvang van enkele collega´s ontzettend weinig begrip en kan daar slecht tegen.. Ben normaal een echte horecajunk en werk altijd keihard, vandaar dat ik ook niet echt kan begrijpen dat bepaalde mensen zo cru kunnen reageren.. Ik moet er wel bij zeggen dat ik mijn klachtjes niet aan mijn collega´s vertel, ik vind dat ze daar niets te maken hebben en wil ze er ook niet mee lastig vallen.. Ik ben nogal een persoon die zich dit persoonlijk toe trekt.. Heb het er dus moeilijk mee en weet me er geen raad mee.. Ik lijk voor hun wel een raar wezen met een nog raarder wezen in haar buik.. Jullie hier ervaring mee, misschien hebben jullie tips hoe ermee om te gaan??
Bij mij zit het iets anders, ik heb een eigen zaak en tsja hele erge de hele dag door misselijkheid gehad en nu nog ochtend misselijkheid. En smorgens de winkel openen lukte echt niet, geen invaller, niets...maar ja, kan niet boven de pot hangen en de winkel open gooien he....en om nou met 7 weken van de daken te schreeuwen dat ik zwanger ben ook niet handig. Dus heb het met veel moeite geheim gehouden tot 12 weken, als er klanten kwamen met ja ik stond al bij openingstijd voor de deur tsja afwijkend geantwoord en nu kan ik gewoon zeggen tsja sorry ik heb nogal wat last van OM, is wel een opluchting en gelukkig hebben deze mensen er (meestal) veel begrip voor. En er zijn ook mensen die dat niet hebben, of niet snappen dat niet iedereen met 12 weken van de misselijkheid af is, vooral de mensen die zelf huppelend door de zwangerschap zijn gegaan snappen niet hoe je ziek en beroerd kan zijn door een zwangerschap. En van die mensen trek ik me gewoon niets aan en als jouw collega's zo reageren zou ik me ook niets van ze aan trekken, het is heel normaal om wat extra rust nodig te hebben tijdens de zwangerschap, als jouw collega's dat niet begrijpen is dat toch hun probleem? Zolang je leidinggevende je maar begrijpt.
wat ik een hele fijne opmerking vind van collega's "tja, jij wou een kind" ..... En nou moet ik dus morgen m'n baas gaan vertellen dat ik van de fysio halve dagen moet gaan werken omdat anders m'n bekken naar de klote gaat.... Dus ik weet hoe vervelend het is als collega's zo onbegripvol reageren en ook ik voel me hier heel schuldig over... maar wat de fysio vandaag ook tegen me zei... het is maar een aantal maandjes, en daarna kunnen we nog wel 30 jaar voor ze werken!! dusssssss
Ja gelukkig is het bedrijf waar ik werk echt heel schappelijk en hebben me ook duidelijk laten weten de rust te moeten pakken die nodig is, denk aan jezelf zeggen zei.. Maar toch, ik moet mijn collega`s (het zijn er 2 à 3 die zo raar reageren) samenwerken en merk dat het gewoon niet lekker voelt.. Alsof ik een eng mens ben geworden.. Geloof best dat het met een eigen zaak nog ingewikkelder is om het stil te moeten houden.. Lucht nu natuurlijk wel op dat je het nu kunt vertellen.. Vriendlief zegt ook al, trek het je niet aan, maar ik kan dat niet.. Ben me er al druk over aan het maken als ik met hun moet samenwerken, dat zal me een dagje worden.. Tis toch erg dat ik daar zo over denk.. Normaal heel zeker en stevig in mijn schoenen en nu kan ik hieral om janken.. Begrijp het gewoon totaal niet.. Heb me zelfs mijn excuses maar gemaakt dat ik zondag zo plots weg was, maar ik kon echt niet meer.. Maar als ik er nu weer over nadenk dan vraag ik me af waarom ik dat weer gedaan heb.. Vind het zo lastig mijn draai erin te vinden.. Lijk wel een klein kind
Ik kreeg dus; had je maar niet zwanger moeten worden, na mijn hoofd geslingerd.. Gaat echt te ver vind ik.. En dat van het minder werken lijkt me ook lastig, maar je zult er zelf toch ook last van hebben tijdens het werk he.. En ik heb het geluk mijn werkgever in dit soort situaties achter me te hebben staan, hoe staat jou werkgever hierin dan??
Hoe moeilijk het ook is, probeer het naast je neer te leggen. Je hier druk om maken is niet goed voor jezelf en je kindje. Uiteindelijk gaat het om jullie welzijn en niet om wat je collega's leuk vinden. Misschien kun je het met je leidinggevende hier over hebben en kan hij eventueel ingrijpen? Heel veel succes!
Ik hoop altijd dat mensen die zo reageren, zelf een zware zwangerschap krijgen zodat ze weten hoe het is *bloos*
Ik weet het , maar ga er maar mee om, net wat ik zelf, ik trek me veel aan.. Wou dat ik dat eens kon laten.. Mocht het echt uit de hand lopen en als ik merk dat ik echt met een zwaar gevoel na het werk ga, dan is mijn leidinggevende mijn laatste redmiddel.. Wil dit natuurlijk zelf proberen op te lossen, maar om nou een discussie aan te gaan, echt niet he.. Dat dan weer wel, stom he..
Uiteraard wil je het zelf oplossen, maar dan zul je ze wel moeten aanspreken op hun gedrag Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Optie is om het eerst op papier te zetten wat je kwijt zou willen. Maar zo door blijven gaan als je het niet naast je neer kan leggen is geen optie. Zo kun je nog minder genieten van je zwangerschap die al minder aangenaam is door je klachten (weet er alles van).
@amigo ik ben echt niet een heel vriendelijk mens, als ze bij mij zouden zeggen had je maar niet zwanger moeten worden had ik waarschijnlijk terug gezegd dat IEMAND toch de moeite moet doen om de mensheid in stand te houden Kom op zeg, zwanger zijn en kindjes krijgen is heel normaal, en als ze daar niet mee om kunnen gaan en begrip kunnen hebben zijn het een stel kleinzielige, kinderachtige mensen.
Dank jullie wel voor de reacties.. Ik weet dat de meeste adviezen hetzelfde zullen zijn, ik moet er alleen mijn weg in zien te vinden.. Zal wel goed gaan komen.. Was erg benieuwd of er meerdere zich hierin herkennen..
Mijn leidinggevende zal geen keuse hebben... en ze zijn wel verzekerd voor de uren die ik dan in de ziektewet kom... maar ben ook wel benieuwd naar zijn eerste reactie...
ik werk in een bakkerij,dus de eerste 13 weken had ik veel last van misselijkheid,kon echt niks ruiken,en was moe. als er al iemand vroeg hoe het ging,en ik zei van de misselijkheid,en dat ik niet kon eten,kreeg ik ook lukraak te horen,"dat hoort er nou eenmaal bij,dus niet zeuren,jij wou zwanger worden"...nou ja zeg,ik hoef echt geen troostende arm hoor,maar vraag me dan niks.....