Hey Meiden, Ik weet het echt niet meer en hoop op jullie hulp. Ik weet niet zeker of ik het goed geplaatst heb maar ik hoop hier de meeste reacties te kunnen krijgen.. Ik heb een bonus-dochter ik ben dus stiefmoeder maar bonus-moeder en bonus-dochter klinkt gewoon aardiger. Dit is het probleem mijn man heeft een dochter van 10 jaar. Die om de haverklap zegt buikpijn te hebben. Dan zegt ze bijna niks meer is terug getrokken. Wij hebben haar van a tot z na laten kijken de artsen zijn het eens het is "aandacht" vragen. Medisch etc mankeerd ze niks. Dit wetende is mijn man maar ook ik haar meer aandacht gaan geven in de zin van positief belonen en negatief negeren. Dit mocht niet baten. Vervolgens is het nu zo dat ze met buikpijn niet meer hoeft te komen in de zin van dat ze niet lekker is want we trappen er niet meer in. Waar we voorheen een zetpil , kruik e.d. hadden gemaakt daar stoppen we mee. Omdat ze weet dat ze niet meer met het buikpijn verhaal hoeft aan te komen, kan ze ineens niet meer slapen!! Met als gevolg dat ze de hele nacht express naar de badkamer loopt en dan heb ik het niet over een paar keer!! Is dat weer over omdat we daar geen aandacht aan schenken dan heeft ze weer oorpijn, of pijn in der been. Ze is nooit ok zeg maar of in orde. Mijn man is 2 jaar alleen geweest samen met haar ik heb heel erg het idee dat zij zich tekort gedaan voelt. ( Al speelde dit verhaal al een half jaar voordat ik in beeld kwam) Mijn man zit er doorheen hij gaat dan steeds meer zijn best doen aardiger, liever, nog meer aandacht geven ook vaak mag ze iets kopen hebben ( ja ik weet het! ) En ik, ik ben er inmiddels helemaal klaar mee. Niks helpt!! En ik heb het idee dat ze mijn man gewoon bespeelt om iets gedaan te krijgen echter wat nog meer?? Wie heeft er tips of herkend dit van een eigen gezinssituatie? Verder is het een lief attent meisje alleen dit gedrag de hele tijd gaat eerlijk gezegd gebukt onder onze relatie.. Ik ben het beu en mijn man is verdrietig waar ik dan weer boos om word omdat ik niet wil dat hij zich zo voelt omdat hij onwijs zijn best doet.. Verder wil ik nog even kwijt dat ze echt alle profs heeft bezocht en de conclussie is aandacht en het negeren. Maar hoe want als we het ene gedrag negeren begint het andere! Sorry als mijn verhaal wat onsamenhangend is, mocht er iets niet helemaal duidelijk zijn dan hoor ik het. Ik hoop dat jullie wat advies hebben voor mij/ons.. Liefs!
Is ze onder behandeling bij een psycholoog, psychiater of iets dergelijks? Dat kan ik uit je verhaal niet goed op maken namelijk, zo nee zou ik daar eens naar kijken. Want weet je jij noemt het negatief aandacht vragen en ja tuurlijk er is niks lichamelijks te vinden dus het zit tussen de oren maar...... dat wil niet zeggen dat ze die pijn niet echt heeft, het menselijk lichaam zit raar in elkaar en je kunt gewoon lichamelijk klachten krijgen van je geestelijke toestand. Ergens is er bij haar iets dat haar niet lekker zit en dat uit zich in lichamelijke klachten en die gaan niet weg door ze te negeren want de oorzaak blijft en wordt niet aangepakt. Ik zou dus zeker verder gaan met eimand met wie ze kan praten en die haar kan helpen dingen op ene rij te krijgen.
Wat vervelend voor jullie! Zie dat jullie 4 weken geleden trotse ouders van een zoontje zijn geworden! Proficiat! Speelt dit niet mee ? Is ze daardoor niet nog meer aan het aandacht trekken ?! Misschien een idee om afentoe vader en dochter alleen op pad te sturen ? Zo heb jij je handen even vrij voor de kleine. En haar moeder is die nog in beeld ? Anders kan zei misschien hierin ook nog een rol spelen ?
Ik denk dat het vooral gaat om de echte oorzaak te achterhalen en daar iets aan te doen. Dus niet speculeren, maar over praten.. anders kan ze mss met een oma, juf, tante praten.. als ze het met jullie lastig vindt..? Sterkte in ieder geval
Ik deed dit zelf ook toen ik 14 was,ik zat gewoon niet lekker in mijn vel,ouders gescheiden,vader gelijk nieuwe relatie etc etc.Zelfs nu nog als ik stress heb krijg ik lichamelijke klachten en dat kan vanalles zijn. Ze zal lichamelijke medisch gezien dan niks mankeren maar blijkbaar is er toch meer aan de hand,een kind van 10 verzint dit niet zomaar ergens is er iets. Is ze al bij een psygoloog of iets geweest?
Iedereen heeft al geprobeerd te praten echt wekelijks helpt ook niet. Mama is ook nog in beeld en daar doet ze het zelfde. Daarom zijn wij zo radeloos we denken echt dat we alles al geprobeerd hebben.
Ik weet niet of jullie het al geprobeerd hebben, maar is het misschien een idee om bijv. totaal op een voor haar onverwachts moment iets leuks te gaan doen? Bijv. ze is bij jullie, geeft niets aan qua hoofdpijn, buikpijn etc..en dan zeggen kom we gaan gezellig naar de bioscoop om maar wat te noemen. Als ze dan in de bioscoop gaat klagen over buikpijn, dan "de koe bij de horens vatten" meteen je boeltje te pakken en naar huis te gaan. En dan absoluut niet boos worden, nee meer zo van.. met buikpijn moet je thuis zijn, dan is het voor jezelf niet leuk om in de bioscoop te zitten. De buikpijn moet haar probleem worden. En is de buikpijn thuis eenmaal gezakt dan zeg je...goh wat fijn dat het over is..en klaar. geen aandacht meer aan schenken. Een dagje bij een vriendinnetje..en dan opeens buikpijn.. Meteen ophalen, want met buikpijn kun je niet fijn spelen. Thuis buikpijn, dan maar vroeg naar bed... met buikpijn kun je niet lang opblijven..want je bent te beroerd om er bij te blijven Nogmaals, haar buikpijn moet haar probleem worden.. ze moet merken dat buikpijn of wat voor pijntje dan ook voor haar vervelende gevolgen heeft en dat het haar niets oplevert. Hetzelfde met slapen... nu zijn jullie waarschijnlijk hele nachten in de weer met haar. Wil ze tig keer plassen 's nachts? Prima, ga maar plassen maar maak ons niet wakker. Doe je desnoods oordoppen in. Jullie slapen "goed" en zij is 's morgens geradbraakt door het slaapgebrek. Gewoon op tijd wakker maken..niet op reageren op haar nachtelijke escapades. Uiteindelijk zal ze inzien dat de enige die ze er mee heeft zichzelf is. Ik heb absoluut niet de wijsheid in pacht maar misschien zijn dit tips die je zou kunnen proberen! Sterkte ermee!!!!
hoe lang heeft ze gelopen bij een psycholoog? want miss heeft die toch niet het onderste uit de kan gekregen? miss houd ze heel erg van de aandacht,maar zoals al gezegd is kan het wel zijn dat ze wel degelijk lichamelijke klachten heeft van alles wat er gebeurd is in het verleden.. en dat ze moeite heeft om dat te verwerken.. hoe is ze verder in haar gedrag? is ze wel vrolijk? word ze gepest op school? of is ze vaak teruggetrokken en beetje depressief?praat ze wel over de scheiding van haar ouders ed?
Ik was ook in deze richting aan het denken. Maar ik vrees dat ze tijdens een bioscoopbezoek of speelpartijtje bij een vriendinnetje net geen last gaat hebben. Het kan een idee zijn om iets leuk in de toekomst te plannen/ Misschien kan je zeggen, na een dagje buikpijn: "jammer dat je zo zoveel buikpijn hebt, anders hadden we naar de speeltuin kunnen gaan. Misschien als je de volgende dagen beter voelt kunnen we... " Op die manier weet ze dat, als ze zich goed voelt en goed gedraagt er leuke dingen gebeuren daarbij is het door haar eigen buikpijn dat dingen niet doorgaan. Zoals hierboven al gezegd ook niet teveel aandacht aan geven als ze buikpijn heeft. Geen aangename dingen aan koppelen. eventueel gewoon zeggen" wat sneu voor je, ga maar op de bank liggen tot het voorbij is" en verder geen extra aandacht aan geven. er kan natuurlijk ook achterliggende stress zijn die zich uit in lichamelijke klachten, maar ik neem aan dat de psychologen hier al naar gezocht hebben.
Het lijkt me wel dat ze er echt last van heeft en het niet verzint. Hoe is de scheiding voor haar geweest? Zijn je man en zijn ex 'goed' uit elkaar gegaan en hebben ze alles goed voor haar geregeld of is ze toch wel vaak getuige geweest van een ruzie, spanning, etc.? Hoe is de band nu tussen je man en zijn ex? Kunnen zij goed met elkaar door een deur? Is ze vaak bij jullie of alleen in het weekend? Heeft ze veel vriendjes/vriendinnetjes? Hoe zijn haar schoolprestaties? Is dat veranderd sinds de scheiding? Kinderen kunnen onbedoeld toch getraumatiseerd raken van een scheiding en dat uit zich vaak in aandachtvragend of probleemgedrag. Heel algemeen gezegd zie je dat jongens negatief aandacht beginnen te vragen door zich agressiever te gaan gedragen, opeens beginnen te pesten, dingen kapot maken, etc., en meisjes dichtklappen en allerlei vage lichamelijke klachten krijgen (buikpijn, hoofdpijn, etc.) Zeker op deze leeftijd. Ik denk dat negeren niet echt de oplossing is, de tips die hier al werden gegeven kun je best proberen om op het moment zelf met het gedrag om te gaan. Verder zou ik toch aanraden een psycholoog of psychiater erbij te halen en dat voor een langere periode. Niet te snel opgeven of denken dat het alleen maar aandacht vragen is. Nu is het aandacht vragen, haar klachten gaan er niet mee weg en als ze echt gaat puberen kan ze weleens zwaar depressief worden.
Enige wat ik kan adviseren is een goede (kinder) psycholoog te zoeken... En daar dan ook langdurig mee in gesprek laten raken. En dan eentje zoeken waar zij een klik mee heeft. En het liefste eentje die ook aan creatieve therapie doet met kinderen. Een vrijgevestigde die regelmatig zijn/haar bijscholing doet. Dit werkt niet door maar te negeren dan heb je alleen maar grotere problemen op lange termijn. Desnoods een systeemtherapeut erbij betrekken en ook naar het systeem om het meisje heen bekijken.
Lastig om hier advies in te geven,. Ze is tien probeer met haar te praten als een tien jarige en neem haar serieus. Ook al is er niks mis met haar (gezondheid).Is ze misschien al wat aan het puberen? Is haar lichaam al in ontwikkeling? Hoe gaat het op school? Gaat het daar goed, voelt ze misschien nog spanning tussen haar vader en moeder? Zit ze op een sport of iets? Probeer vader of moeder elke avond even tijd voor haar te nemen even de dag door te spreken vragen waar ze zich mee bezig houd? Dat soort dingen blijf interesse houden in haar bezig heid. En vertel ook wel eens als ze weer gaat klagen over buikpijn of iets dat het niet zo leuk is voor haar vader/moeder en dat ze zich zorgen maken!
ik vind de tip van Lindanails wel een goede. Wellicht is het hiermee opgelost. ook een goede kinderpsycholoog zou uitkomst kunnen bieden, maar om nu telkens te denken dat ze zich maar aanstelt en het dus maar te negeren? Er komt vast een keer dat ze echt ergens last van heeft en dan nemen jullie haar niet serieus.
vind dit echt raar advies. Misschien maakt dat kind zich onbewust meer zorgen dan vader of moeder denken. Een kind dat s nachts wakker word of wat dat moet je serieus nemen. Wie weet wat er allemaal speelt.
Ik zou het ook zeker serieus nemen. Als het is om aandacht te trekken, dan moet er een reden zijn dat ze aandacht zoekt.
Ik beantwoord even meerdere vragen even hier. Ze is een lief , vrolijk, sociaal meisje. Ik zag het advies dat haar buikpijn haar probleem moet worden als een zeer goeie! Dit omdat ze echt door allerlei instanties al een aantal jaren binnenste buiten is gekeerd en er niks bijzonders te melden is. Haar moeder heeft ook vaak ditjes en datjes is het misschien dan kopieer gedrag? Verder op school doet ze het ook super ook veel vriendinnen etc. En de geboorte van onze zoon nu, ja het probleem was er al het is alleen nu even wat verergerd geweest omdat zodra de kraamvisite boven was roept zij al haar vader wnr hij weer naar beneden kwam met de visite?? Ze waren dan echt net 1 min boven. Vervolgens als ze dan beneden zijn is ze verder vrolijk etc etc. Ook weer zo'n voorbeeld wrm ik gewoon echt denk aandacht. Ze vind het gewoon niet leuk of zo.. Maar goed ik maak overal een invulling voor, waar ik zelf voor moet waken omdat we al zoveel met haar gedaan en geprobeerd hebben ik het nu niet meer zielig vind maar mij er zwaar aan ga ergeren en dat voelt zij dan weer. Dus ik zal voor mezelf ook echt een manier moeten gaan vinden om er mee om te gaan... Lastig hoor..