En eigenlijk weet ik zelf niet eens goed waarom. Toen bleek dat ik zwanger was, wilde m'n ex dat ik het kindje weg zou laten halen. Toen ik duidelijk had gemaakt dat ik dat echt niet ging doen, kon ik opflikkeren. Daarna heb ik nooit meer iets van 'm gehoord. Toen Damien geboren is heb ik hem nog gebeld, om dat te laten weten, toen zei ie alleen maar 'Oh, nou, gefeliciteerd dan.'. Hij hoefde niet te weten of het een jongetje of een meisje was, wat de naam was, NIETS. In de afgelopen 13 maanden heb ik ook niet één keer iets van 'm gehoord. Ik heb nog heel goed contact met de exvriendin van de neef van mijn ex. Ik heb met hen beide tijdens m'n zwangerschap heel goed contact gehad, ze zijn op kraamvisite geweest enzo. Inmiddels zijn ze uit elkaar en heb ik eigenlijk alleen nog contact met haar. Zij heeft dan nog contact met die jongen, zodat hij ook een beetje op de hoogte blijft. Via haar hoor ik wel eens wat, ook over m'n ex. De laatste keer dat ik 'r sprak vertelde ze dat hij inmiddels met het zoveelste meisje na mij bezig is, e.d.. Nu zat ik net op een gratis babykleding hyve te kijken, en ik zag in de lijst met leden een hele schattige foto van een meisje van een jaar of 2 staan. Uit nieuwsgierigheid klikte ik het profiel open, en ik schrok me echt helemaal kapot. Dat profiel was van haar! De vriendin van mijn ex! Ze heeft dus blijkbaar een dochtertje! Ik snap er echt helemaal niets van. Ik ben misselijk, boos, en vreselijk verdrietig. Ik weet niet waarom. Ik ben er echt van overtuigd dat wij beter af zijn zonder die slappeling, en ik ben ongelooflijk gelukkig met mijn nieuwe vriend, die ook echt geweldig met Damien omgaat en die later echt een geweldig vaderfiguur zal zijn. Ik zou m'n ex ook van m'n leven niet terug willen ofzo. En toch, ik vind het zo erg. Z'n eigen zoon, het allerliefste, mooiste, knapste jongetje op de hele wereld, wil ie niet kennen. Hij ontkent zijn bestaan, is niet geinteresseerd, wil niets met 'm te maken hebben, maar hij is wel geinteresseerd in het kindje van iemand anders? Gaat daar wel z'n leven mee delen? Ik snap er niets van, ik vind het zo raar, ik vind het zo erg. Het voelt echt alsof ik keihard tegen een muur aan ben gelopen.. Ik snap er helemaal niets van
Kan me voorstellen dat je geschrokken bent. Maar een andere vraag: kan het meisje van 2 jaar niet van hem zijn? Dat kwam zomaar ineens in mij op.
meid laat gaan. hij wil jou geweldigge vent niet kennen hij is het echt niet waard.deze "relatie"loopt ook welweer sttuk. hij gaat van de een naar de ander toch?
Ik begrijp heel goed dat je je zo voelt. Het is soms niet eerlijk, en in dit geval dus ook niet. Maar je moet maar zo denken, jij bent niet degene die al het moois van jou zoontje mist en die daar later spijt van gaat krijgen. Want er komt heus wel een dag dat die onvolwassen slappeling gaat inzien wat hij allemaal is mis gelopen en hoe stom hij is geweest dat hij zijn zoon niet heeft zien opgroeien. En dan is het dus te laat. Wees maar blij dat je nu zo'n lieve vriend hebt, die een voorbeeld en een vaderfiguur kan zijn voor jou zoontje! Hij is waarschijnlijk veel beter af met hem dan met zijn biologische vader. xxx
Ow meid ik snap je gevoel wel! Hele dikke kus voor jou! En denk maar zo dat je zoontje dan gewoon beter af zonder hem is! Het is zijn verlies...hij ziet zn geweldige zoontje niet! En je zoontje mag mag maar trots zijn op jou (ook al ben je bang voor zn speelgoed 's nachts ) Het is toch super dat je huidige vriend wel super met Damiën is! Concentreer je lekker daarop en laat zo'n sukkel lekker gaan! Die is je energie niet waard joh! KUS!
Ik snap dat best hoor meid. Zal wel voelen als nog n trap na ook nog. Maar ook hij verandert door alleen maar te leven. En wie weet is zijn gedachte hier over verandert. Wie weet heeft hij stiekem ergens diep van binnen nu ook wel spijt dat hij zijn eigen zoontje niet kent. En das nou ff pech voor hem! Maar sommige mensen zijn gewoon echt niet te snappen. Moet je ook niet willen of proberen. Dit is even gevoelig en zal weer even wat verwerking vragen voor jou. Maar het is zijn gemis hoor meis! Hij mist dat geweldig mooie lieve leuke zoontje van jou. En er is NIKS wat hem dat kan geven! Papa wordt je niet bij de geboorte van een kindje. Papa wordt je door er te zijn voor een kindje. Hij is geen papa van Damien. Zal hij ook nooit zijn (niet mogen zijn!) Maar diegene die wel van hem houd en die hem wel helpt met opgroeien DAT is papa. Zo ook hier. De "vader" van mijn jongens deed nooit wat met ze. Ontliep ze zelfs. Mn jongste zoon wilde met 2 jaar niet door hem verschoont worden, niet getroost worden en niet bij hem zitten. Dat is echt niet zomaar hoor! Mijn huidige man is na 6 maanden papa genoemt door beide zoons. Uit zichzelf deden ze dat! Niemand die zei nu moet je HEM papa noemen. Nee want HIJ was papa want HIJ was er voor ze. Dat zegt genoeg over je ex en genoeg over je huidige vriend denk ik zo.
Hadden jullie problemen voor de zwangerschap? Was de zwangerschap misschien de druppel die de emmer deed overlopen. Want zoals je zegt heeft hij nu wel een gezinnetje, ookal is het kind niet van hem zelf. Succes.
wat erg begrijp jou reactie volkomen,zelfs mijn man is verbijsterd dat je zo weinig interesse kan hebben in je eigen kind... sterkte meis
Dat is toch ongelofelijk? Ik snap heel goed dat je het heel moeilijk vind om te zien dat hij dus wel een ander kind wilt opvoeden, maar niet eens voor zijn eigen kind opkomt/ontmoet/ziet opgroeien! Vreselijk!
wat ik denk.. (wat ik uit jouw verhaal opmaak) is,,.. dat hij helemaal niet om dat kleine meisje geeft.. je zegt zelf dat dit alweer het zoveelste wijf is waar hij mee gaat.. Waarschijnlijk is t alleen maar voor de sex en interesseerd dat meisje hem niets... en ik hoop voor dat meisje dat ze t snel uitmaakt.. stel dat ze wel iets serieus krijgen. hoe moet hij een 'vreemd' kind opvoeden als hij dat bij zijn bloed eigen kind niet eens wilt.. ?? je hoeft echt niet in shock te zijn,.. je moet gewoon heel erg medelijde hebben met die meid en t kindje...
Er van uitgaande dat hij wel om de dochter van zn vriendin geeft, kan ik me je pijn voorstellen! Ik heb dan weliswaar een andere situatie, maar mijn ex, de vader van jus en col heeft ze zoooo vaak laten barsten op de meeste mogelijke manieren, hij kreeg een kind met zn nieuwe vriendin en die is het helemaal. Op hyves zoals "jij bent de liefste" terwijl hij ook j&c heeft. En dat doet pijn in je moeder hart, en dat heeft niets te maken met of je hem terug zou willen, maar het gaat om de verwekker van je kind. Ookal is je vriend zijn pappa nu, als een kind ooit wil weten wie zijn biologische vader is dan kan dat een harde domper zijn. Ik begrijp je, en wens je er veel sterkte mee. En als je is wil kletsen, ik woon ook in Oudenbosch
hij heeft waarschijnlijk tijdelijk interesse in dat kindje omdat ie nu even verliefd is maar geloof me, zodra dit voorbij is laat hij dat kindje ook barsten, hij is duidelijk iemand die alleen maar aan zichzelf kan denken, je kindje is beter af met alleen zo´n super lieve moeder en zonder die lapzwans.
Bedankt voor jullie berichtjes.. Na een nachtje slapen weet ik nog steeds niet zo goed wat ik er van moet vinden.. Het interesseert mij echt niet wat hij doet en met wie, ik wil hem niet meer in mijn leven en zou hem nu ook niet in het leven van Damien willen, maar ik ben zo bang dat, als Damien oud genoeg is om dit alles te weten en om eventueel de keuze te maken wel contact te willen zoeken met z'n verwekker, het hem pijn zal doen. Als mijn vader mij niet zou willen kennen, maar wel voor het kind van een ander zou zorgen, zou dat me echt enorm kwetsen. Natuurlijk, het kan zijn dat het maar tijdelijk is, dat het hem allemaal totaal niet interesseert en dat het zo weer over is, maar het blijft een feit dat het NU wel zo is. Als hij z'n eigen kind niet eens wil kennen, verwacht je toch dat ie kiest voor iemand die geen kinderen heeft? Zoals Mizzy al zegt, het doet gewoon pijn in je moederhart. Ik ga het nu maar -proberen- van me af te zetten. Wij zijn nu gelukkig, en we hebben een geweldige man in ons leven waarmee we echt een miljoen keer beter af zijn!
Vorig jaar in de eerste week van september, 1 week voor de verjaardag van mijn oudste dochter (nu 12) heeft de biovader tegen mijn 3 kids gezegd toen ze bij hem voor de deur stonden om het 2wekelijks bezoek te brengen......"Ik wil jullie nooit meer zien" mijn kids waren toen 11, 9 en 6. Gelukkig waren mijn huidige man en ik erbij om de kids op te vangen. Ook mijn huidige man wordt papa genoemd door mijn kids. Bij de geboorte van ons KJ heb ik hem een tegel gegeven met de volgende spreuk: Het is mogelijk om een vader te zijn, maar moeilijker om een papa te wezen. knuffel
Jeetje meid, kan me voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt.. Maar JIJ ziet je mannetje opgroeien, JIJ bent er als hij is gevallen en getroost moet worden, JIJ bent degene op wie hij terug kan vallen als dat nodig is... Je mag trots zijn op wat je hebt bereikt.. En nu heb je een lieve vriend die er eveneens voor je kleine mannetje is.. Zijn biologische vader mist dit allemaal en ik denk/hoop dat hij dat op een gegeven moment beseft en dan ook weet dat het te laat is.. En als ik dat zo lees denk ik eigenlijk dat het niet eens om dat kleine meisje gaat maar alleen om haar moeder omdat je al aangaf dat hij van de één naar de ander vliegt.. Je hebt een pracht van een zoontje waar je trots op mag zijn en ongetwijfeld ook zult zijn.. Lekker genieten met z'n drieën en laat hem lekker in zn sop gaar koken..
Doet zeer hè... Ik vond het heel moeilijk er achter te komen dat mijn ex getrouwd is en bij haar twee kinderen heeft en daar wél fijn 'pappa' voor is, terwijl hij echt letterlijk nooit naar Noah heeft omgekeken. Hij speelt gezellig met ze, knuffelt ze, maar voor z'n eerstgeborene kan er nog niet eens een verjaardagskaartje af... Dat doet gek genoeg nog elk jaar zeer... Hij ontkent haar bestaan niet, maar hij heeft nooit, maar dan ook nooit moeite voor haar gedaan. In 't begin beweerde hij dat dat door mij kwam (euh? Dacht 't niet, 'k heb gebeld, gemaild, vrienden van hem gevraagd waar hij zat en ga zo maar door, maar meneer wilde gewoon niet en verdween zelfs met de noorderzon!) Nu schijnt het zo te zijn dat hij zegt het zelf te hebben verpest en da's de dooie mus waar ik dan maar blij mee ben.. Ik zit niet op mijn ex te wachten. Mijn dochter weet dat ze door 'n andere man gemaakt is dan haar pappa en ze weet ook dat de rechter heeft bepaald dat mijn man haar pappa is en dat ze zijn achternaam heeft gekregen toen. Ze weet positieve en negatieve dingen over mijn ex, ik probeer zo eerlijk en zo goed mogelijk te blijven kijken. Ik heb moeite genoeg gedaan voor hem, maar voor mijn dochter blijf ik openminded tot ik erbij neerval... Maar toen ik er achter kwam dat hij zo nodig nog twee kinderen moest krijgen, was ik wel even heel erg geraakt, ondanks mijn gelukkige huwelijk, ondanks dat ik echt geen trek heb in mijn ex in ons leven en ondanks dat ook wij verder zijn gegaan als gezin... Noah weet dat ze een halfbroertje en halfzusje heeft en vindt dat ook wel best... Ondertussen ben ik zo ver dat ik hoop dat z'n huwelijk stand houdt. Want zo gauw z'n relatie niet werkt, taait hij af. Hij kan een gebroken gezin (waar hij zelf uit komt, is zelf in de steek gelaten door z'n vader, alhoewel ik denk dat z'n moeder daar een hele dikke vinger in de pap heeft gehad wat dat betreft) eenvoudigweg niet aan... Zo lang zijn huwelijk goed gaat, zal hij er voor z'n kotertjes zijn. Ik gun die kotertjes en zijn vrouw niet dat wat mij en mijn dochter is overkomen... 't Liefst zou ik zien dat hij nu écht in staat is een goede vader te zijn, dat het hem gaat om die kinderen, die persoontjes, en niet om het hebben van toevalligerwijs twee kinderen. Ik hoop dat hij echt veranderd is en nu wél weet hoe hij 'n goede vader moet zijn.. 'k Heb er een hard hoofd in, maar ik hoop het wel... Maar ja, andere kant: mijn man ziet zijn koters ook niet meer en heeft óók twee kinderen erbij. Zal voor hun later ook wel wrang overkomen... Het zijn altijd pijnlijke, precaire zaken... Maar ze maken je sterker en vervolmaken je persoonlijkheid, zullen we maar denken...
Ik kan begrijpen dat dit je raakt! Hij heeft jou laten zitten, maar gaat nu met iemand die wel een kind heeft (en misschien wel de zijne). Het is heel logisch dat je boos bent ookal wil je never nooit meer bij hem zijn. Hij heeft bij jou ook een kind en daar kijkt ie niet naar om maar voor een ander kind zorgt hij waarschijnlijk wel. Het is gewoon een enorme eikel, en zo'n vent verdient het niet om uberhaupt voor je mooie mannetje te zorgen.
kan ik me heel goed voorstellen hoor dat hij jou dwingt tot abortus en nu wel een dochter heeft met een ander. is hij ook nog bij dat meisje dan? Kan het zijn dt het kindje niet van hem is? Ja er komt een moment dat het kind naar zijn vader gaat vragen. Zou ik ook heel moeilijk vinden omdat hij nooit geen interesse heeft gehad in zijn kind en je wilt niet dat je kind gekwetst word. Kan de schrok heel goed begrijpen, je verwacht natuurlijk niet zoiets te zien te krijgen. gelukkig heeft je zootje een moeder die goed voor hem zorgt en voor hem wil zorgen en hem alle liefde geeft!
Bahbah wat misselijk om dat zo ineens via hyves te zien. Snap goed dat je daar enorm van geschrokken bent. Ookal heeft je kindje nu een vader gevonden in een andere man die julie beide heel gelukkig maakt. Dan is dit nog moeilijk om te zien. Dan ga je je toch afvragen, waarom hij geen vader is voor zijn éigen kind. Probeer er niet teveel over na te denken. Hij is het niet waard om verdrietig/boos over te worden. Die aandacht verdient hij niet. Kijk naar je kindje en wees blij dat jullie een leven zonder hem hebben maar met een man die te vertrouwen is en jullie gelukkig maakt.