Hoi dames, ik moet even van me afschrijven hoor. Mijn moeder heeft 5 jaar geleden een hersenbloeding gehad. Ze is aan 1 kant helemaal verlamd geweest. Door revalidatietherapie is het allemaal een heel stuk verbeterd maar zowel lichamelijk als mentaal is ze nooit meer hetzelfde geworden. Wat ik ook niet raar vind ofzo. Door de hersenbloeding is ze haar zelfvertrouwen 0,0 geworden. Ze is heel onzeker, durft niets zelf te doen, ze is bang dat ze weer een hersenbloeding krijgt, ze heeft constant het idee dat voor gek loop, dat mensen haar aankijken (ze loopt mank). Ze denkt dat mensen die met haar in het openbaar zijn, zich voor haar schamen. Wat absoluut niet is. Ze heeft op persoonlijk vlak de afgelopen jaren heel wat te voortduren gehad. Qua karakter is ze al best negatief ingesteld, dus dat helpt ook niet mee. Door dit alles is ze sinds een paar jaar in een depressie geraakt en die depressie wordt steeds erger en ze komt er ook niet meer uit. Eerst had ze ook wel eens haar goede periodes. Maar die heeft ze ook niet meer. Ze is ook gestopt met werken omdat ze het door haar depressie niet meer aankan en ze loopt nu ook bij een psycholoog, sinds een paar weken. Maar ze zit de hele dag voor haar uit te staren, ze huilt elke dag en ze is ontzettend vergeetachtig. Het begon met dat ze haar sleutel regelmatig vergat of haar boodschappenlijsten vergat. Het wordt steeds erger. Nu vergeet ze gewoon dat ik langs ben gekomen, ze vergeet hele gesprekken die ik met haar heb gevoerd en ze vertelt vaak dezelfde dingen En dan weet ze niet meer dat ze dat al eerder heeft gezegd eindigt gebeurd best vaak. Ik zie mijn moeder gewoon heel erg veranderen, steeds meer achteruit gaan. Ik heb daar zo ontzettende moeite mee. Ik ben vandaag gewoon heel erg verdrietig erover en maak me ontzettende zorgen over En ik voel me zo gestrest. Sorry voor het lange verhaal ik moet het echt even kwijt
Wat naar! Lijkt me ontzettend moeilijk om je eigen moeder zo te zien, kan me goed voorstellen dat je daar verdrietig om wordt
Dankjewel. Ik weet gewoon niet hoe ik om moet gaan met een zieke moeder. Ik weet het echt even niet meer.
Wat ontzettend verdrietig meid.. Is het geen optie om een keer mee te gaan naar de psycholoog of huisarts. Voor jezelf, maar ook voor je moeder. Heel veel sterkte gewenst!
Mijn vader is de eerste keer meegeweest naar de psycholoog. Het was een soort intake gespek. Waarin ze af hadden gesproken dat ze elke week moet komen en dat de eerste paar keer in het teken staan van achterhalen wat het probleem is en daarna wordt er een soort plan van aanpak gemaakt en worden de problemen aangepakt. De psycholoog en zijzelf moeten dan aangeven of ze met iemand erbij willen spreken. Ik kan natuurlijk wel afzonderlijk naar een psycholoog gaan maar ik vind dat best we een hele grote stap. Voor de rest gaat het overegins prima met me. Alleen ik weet niet zo goed hoe ik met haar om moet gaan, klinkt heel naar maar zo bedoel ik het niet.
oh wat ontzettend moeilijk zeg. Heb geen tips voor je maar wellicht kun je eens mee gaan naar de psycholoog.
Jeetje, heb hier even geen woorden voor! Verschrikkelijk om je moeder zo te zien! En zoals je hierboven een keer zegt, je weet soms niet hoe je met haar om moet gaan, is het juist misschien fijn om met haar Psycholoog te praten, voor evt tips voor jou en je vader, (Broer(s)/Zus(sen))? Ik wens je heel veel sterkte met alles!
Het lijkt me heel naar om je moeder zo te zien. Goed dat ze in ieder geval al de stap heeft gezet om naar een psycholoog te gaan. Is het een idee om daarnaast ook bij de huisarts eens te overleggen waar die vergeetachtigheid vandaan komt? Of kan dit ook een gevolg zijn van de depressie? Mijn schoonmoeder heeft jaren geleden (volgens mij al 12 jaar) ook een hersenbloeding gehad. De lichamelijke problemen herken ik wel. Ook het veranderde karakter. Mijn schoonmoeder kan tegenwoordig minder goed met veranderingen omgaan, bijvoorbeeld. Ze krijgt al heel lang wekelijks fysiotherapie. Ze werken daar met dry-needling en mijn schoonmoeder heeft daar veel baat bij. Zonder de naaldjes zijn de spieren in haar 'slechte' kant helemaal stijf en pijnlijk en heeft ze regelmatig botox-injecties nodig. Met dry-needling heeft ze de injecties niet nodig en voelt ze zich zelfs beter dan met de botox. Daarnaast is ze inmiddels naast de wekelijkse fysio, ook aan het fitnessen. Dat doet ze ook bij de fysiotherapeut, met een paar mensen tegeljjk. Ze gaat dan fietsen (been wordt vastgezet) en wandelen op de loopband. Het doet haar echt heel erg goed. We zien allemaal dat haar conditie beter is en dat ze het langer volhoudt om te lopen. Maar het mooiste is nog wel om te zien, dat ze zelfverzekerder is. Ze durft nu buitenshuis ook wat vrijer te bewegen en is minder bang om te vallen. Misschien zijn deze dingen nu nog te veel voor jouw moeder om aan te pakken. Maar wie weet komt er een moment dat ook zij weer wat behoefte krijgt om zoiets te doen. Ik hoop dat er voor jullie, samen met de lente, snel weer een zonnigere periode aan zal breken!
Vreselijk... Mijn moeder is toen ik zeven was ook psychisch aan de grond geraakt (en nooit meer ver omhoog gekrabbeld)... Pfff, ik wil zo graag iets zinnigs zeggen. Iets waar je wat mee kunt. Het belangrijkste in deze situaties is (zoals ik het zie) zowel voor ouder en kind: acceptatie. En ik denk dat het fijn is als daar in het begin wat begeleiding in kan zijn. Acceptatie van hoe je moeder nu is, loslaten van wat is geweest en dag voor dag gaan leven. Er zullen dagen zijn waarop het een diep tranendal is, maar er zullen ook dagen zijn waarop je door de grijze hemel een paar zonnestralen zult zien. Ik zou willen zegen: probeer haar niet te veranderen, want tegen een depressie valt nauwelijks op te boksen (ik heb weleens van een soort hypnosetherapie gehoord die schijnt te werken en misschien zijn er nog wel meer therapieën?). Accepteer de emotie, want die is er nu eenmaal. Je kunt wel zeggen: 'Mam, ik weet dat je je rot voelt en we gaan nu toch even lekker naar buiten'. Ik weet het ook niet zo goed, ik ben geen psycholoog, maar Liefde en acceptatie lijken me in deze situatie wel grote sleutelwoorden. Ik wil je veel sterkte wensen en zoveel draagkracht als nodig is om een stukje van je moeders 'last' erbij op je schouders te nemen...
Mijn moeder doet ook aan fitness, zwemmen en pilates en dat fitness is onder begeleiding van een fysiotherapeut. Alleen ze gaat niet meer vooruit maar achteruit. Ze kan steeds minder ver lopen, wordt sneller moe etc. Terwijl ze wel gewoon sport en gezond eet. Misschien dat het ook komt omdat ze een depressie heeft of omdat ze ook niet meer de jongste is. Ik vind het lastig te accepteren dat ik me moeder zo zie aftakelen en het voelt nu een beetje alsof ik haar moeder ben, in plaats van andersom. Dat vind ik ook moeilijk.
Wat moeilijk meis! Ik heb er zelf gelukkig geen ervaring mee, al herken ik het wel van mijn vader naar zijn moeder (mijn oma dus) Het was wel een iets andere situatie, want zij werd dement en veranderde ook heel erg van karakter en ze vergat ook steeds meer en herkende hem op een gegeven moment niet meer. Wat hij heel moeilijk vond, was dat hij voor zijn gevoel al afscheid van haar had genomen. Ze was er fysiek nog wel, maar niet meer als zijn moeder zoals hij haar kende. Dat is best wel een lang proces geweest om het te accepteren en om ermee om te leren gaan. Voor jou is het net even anders, omdat jij je moeder ziet worstelen met haar depressie en je niet zoveel kunt doen. Ook zal voor jou het beeld van je moeder veranderen en heb je misschien het gevoel een heel andere moeder te hebben. Misschien helpt het je wel om met anderen te praten die hetzelfde meemaken als jij. Ik weet dat er steungroepen zijn voor kinderen met ouders met psychische problemen. Ik weet niet of je ervoor open staat, maar ik denk dat zij je wel tips kunnen geven over hoe je met je eigen gevoel om kunt gaan en hoe je leert hoe je met je gevoelens naar je moeder om kunt gaan. Misschien wordt het contact tussen jou en je moeder zo wat makkelijker voor jou. Zo hoef je niet gelijk naar een psycholoog, omdat je aangeeft dat het zelf verder gewoon goed met je gaat, maar kun je toch je problemen waar je tegen aanloopt kwijt bij mensen die het herkennen en die je verder kunnen steunen. Ik wil je verder heel veel sterkte wensen!
Missmamsie, Ik vind dat je het heel mooi gezegd hebt. Het gaat ook om het accepteren, wat heel moeilijk is en leef met de dag. De ene dag is de andere dag niet. Jongemama22, Het is een grote stap om naar een psycholoog te gaan. Maar je hebt er veel aan, je kunt dan de situatie beter accepteren als je met de psycholoog erover praat. Ik heb er ook veel baat bij gehad. En tranen horen erbij dat mag best, je houdt tenslotte van je moeder. Veel sterkte.