De titel zegt het al. Wat als je kind niet voor reden vatbaar is? Niet luistert. Bij stevig vastpakken (bovenarmen) om toe te spreken doorgaat met gillen, gaat hangen etc etc. Bij straf (op de gang) gaat slaan en schoppen met/tegen de deuren. Bij oppakken (gisteren van school naar huis gedragen omdat ik echt geen contact meer kreeg) gaat schoppen, slaan en krabben??? Ben altijd heel erg voor het dialoog. Niet dat hij dan zn zin krijgt, maar om uit te leggen waarom. Gisteren was het bv dat hij van mij zn fiets buiten het schoolhek moest zetten omdat hij na meerdere keren ‘niet op het schoolplein fietsen’ nog steeds niet luisterde. Maar hij is echt wars van autoriteit. Wil altijd nét even anders dan is opgedragen. Word er soms echt moedeloos van.
T liefst sluit ik ze dan op in de kelder, maar dat mag niet. Met t voorbeeld van het schoolplein gaan ze onder de arm mee naar huis zonder ook maar enige vorm van aandacht. Ik praat niet tegen ze en reageer nergens op. Is het thuis nog niet over kunnen ze linea recta door naar hun kamer. En voorlopig mogen ze dan niet op de fiets naar school. Met het schoppen tegen de deuren gaan ze naar hun kamers. Daar mogen ze slopen wat ze willen, maar het wordt niet vervangen. Als ze bijvoorbeeld speelgoed kapot maken gooi ik het weg en ze krijgen niets nieuws. Maar lastig vind ik het wel hoor, die buien.
Nog nooit meegemaakt, hij is bijna 4.5 en heeft nog nooit gehad dat hij zich slap liet hangen, bijten, gillen etc. Hij is 1 keer als dreumes/ peuter op de grond gaan liggen en stampvoeten ik ben er overheen gestapt, hij keek omhoog en stond op en het jammerde nog wat na. Als onze zoon in de gang zit en gaat gillen zeggen we je houd daar nu mee op en als hij door gaat zetten we hem boven neer. We zijn altijd consequent geweest en altijd duidelijk wat er vantevoren gaat gebeuren. Is het mogelijk om er na wel een gesprek aan te gaan? Ik vind het nog al heftig als een kind zo te keer gaat. Misschien een idee om vantevoren verwachtingen uit te spreken bij momenten waar je verwacht dat het mis zou kunnen gaan of de volgende dag bespreken, wat ging er gisteren mis en hoe zorgen we er voor dat het nu goed gaat. Veel complimenten geven wanneer hij dingen doet zoals je het zou willen zien. Bijv Goed dat je met je fiets aan de hand loopt. We spreken ook over ons gevoel. Laten zien dat er consequenties zijn aan de dingen die hij doet. Hij helpt je mee met iets daar worden mama en papa blij van. Teleurgesteld, boos, verdrietig, blij, boos koppelen aan situaties om ze zo duidelijk te maken en misschien makkelijker woorden kan zoeken voor wat hij voelt.
Dit heb ik gisteren ook gedaan. Communicatiepunt voorbij? Dan bij kop en kont naar huis en via de trap naar boven.
Toen mijn jongste dochter dit nog deed, was laten uitrazen net enige wat hielp. Daarna was ze pas aanspreekbaar. Als we ergens anders waren dan thuis, dan moest ik haar dus wel eens optillen (onder de arm en niet gezellig op de arm) en meenemen. Dan ga ik niet staan wachten tot ze eens klaar was. Zo heb ik haar ook weleens (in de winter) zonder jas achter op de fiets gezet omdat ze haar jas niet aanwilde. Mijn jongste dochter heeft vooral heel veel duidelijkheid en structuur nodig. Daarbij zeg ik altijd wat ik doe en doe dan ook wat ik zeg. Afwijken van vaste gang van zaken levert altijd problemen op. Toen ze nog een kleuter was, was het iedere dag uit school een drama, als ze geen speelafspraakje kon maken. Moet er wel bij zeggen dat mijn dochter adhd heeft en het veel beter gaat sinds ze medicatie krijgt en kan nadenken voor ze reageert. Achteraf hebben we altijd gesprekken over wat er misging en hoe het had kunnen gaan en ze weet het allemaal prima. Maar in een boze bui komt ze niet toch die gedachtes en dus heeft praten dan ook geen zin.
Precies, veel meer kun je toch niet doen op zo’n moment jammer genoeg. En t voorbeeld hierboven over een op de grond vallende peuter. Ik liep bij de oudste twee ook altijd zonder kijken door en die kwamen er dan achteraan gerend. En toen kwam mevrouw drie, die blijft rustig een half uur liggen en boeit het geen fuck dat ik doorloop. Zij gaat dus gelijk onder de arm mee.
Het is duidelijk dat je het nog nooit hebt meegemaakt Zeggen ‘dat hij dat niet mag doen’ is dan al een gepasseerd station. Komt ook niet aan, want ik weiger te gaan schreeuwen en door zijn geschreeuw zal het onmogelijk zijn mij te horen. Later is er prima over te praten. Gisteren zei hij ook opeens uit het niets: ‘mama, sorry dat ik je pijn heb gedaan.’ Dat vind ik dan echt wel superknap van zo’n kleintje. Maar het lijkt niet echt of hij er wat van leert.
Ook herkenbaar! Bij mijn twee oudsten keek ik ook niet op of om. Gaf het geen aandacht en dan was het snel over. Maar mijn jongste is echt anders. Is ook een jongen...
Hier is dat meestal een teken van heeeeel moe zijn. Dan sleep ik haar snel naar huis, desnoods onder m'n arm, en geef ik haar thuis iets te eten en zet haar op de bank. Als ze zo moe is, wordt ze ook zeer onbesuisd, dus ik moet haar wel echt bij haar hand pakken of optillen, anders rent ze zo de weg op ofzo.
Daar kan ik nog wel wat extra aandacht aan besteden. We spreken wel, maar het blijft meer in de sfeer van ‘dat was niet fijn he’, we analyseren niet echt de situatie. Of oppervlakkig (zegt hij: ‘ja maar ik wilde dit...).
Ik laat mn zoontje dan even gaan zolang hij niks kapot maakt of zich zelf ernstig bezeerd. Alles wat ik op zo'n moment verder zou doen maakt het erger. En erna vertel ik duidelijk dat dit gedrag niet gewenst is. Dat hij kan praten en dat zijn gedrag niet het voor hem gewenste effect zou geven. Dat hij juist het tegenovergestelde ermee bereikt. Wel in zijn woorden die uitleg zodat hij het ook begrijpt Maar het duurt helaas wel even voor ze het echt door hebben dat hun gedrag ze niet helpt.
Ik ben er bij mijn dochter het vlugst vanaf als ik er nog een schepje bovenop gooi, met andere woorden ; haar nog bozer maken dan ze al is. Klinkt idioot en dat is het eigenlijk ook, maar al het andere maakt het alleen maar erger en het duurt dan ook eindeloos voor ze weer voor rede vatbaar is . Ik ga dus iets anders doen terwijl ze uit haar plaat gaat, dan komt ze boos achter me aan en schreeuwt dat ik haar antwoord moet geven. Dat doe ik niet maar ik negeer haar, na een minuut of vijf wordt ze dan heel verdrietig en laat zich troosten en dan kunnen we weer verder.
Hier gelukkig niet heel veel driftbuien, hoewel de laatste wel erg heftig was (gelukkig thuis, ruim een uur gekrijst). Heel soms helpt een natte washand in haar gezichtje. Van de schrik komt ze dan opeens uit haar bui. In het openbaar gaat ze onder de arm mee, want ook deze dame blijft gerust een half uur liggen (en daar ga ik dus niet op staan wachten) Hier gebeurt het altijd als ze erg moe is (te veel prikkels!), honger heeft of te veel schermtijd heeft gehad. Daar proberen we dus op te letten. Daarna is ze altijd reuze verdrietig en wordt er veel geknuffeld
Mijn jongste is ook zo'n temperamentvol/wilskrachtig (of hoe je ook wilt noemen... sterke drang naar autonomie, sterke behoefte aan duidelijkheid/voorspelbaar) kind. Haar driftbuien, die begonnen toen ze 1,5 jaar was, waren indrukwekkend en ik moest daar in begin echt mijn weg in zoeken. Ik maak nu onderscheid tussen 'boos-dreinen-zeuren'-ik wil mijn zin bui of een meltdown. In een 'zeur'-driftbui kan ze heel boos zijn en gillen/schreeuwen (tis soms echt een dictatortje ), maar we hebben contact, ze blijft ook telkens 'checken' wat mijn reactie is en is enig dialoog wel mogelijk. Vaak krijgt ze dan de keus dat ze in de gang verder boos mag doen, tot ze klaar is. Als ze nog niet zo ver 'heen' is, dan bindt ze vaak meteen in omdat ze niet naar de gang wil. Beland ze wel op de gang, dan ga ik na even razen naar de gang toe en nodig haar woordeloos uit om op schoot te komen. Dat doet ze meestal heel snel en dan buigt de boosheid ook snel om naar verdriet (teleurstelling), wat het eigenlijk ook is. Ik probeer dan altijd woorden te geven aan wat ik denk dat 'het probleem' is. "Jij wilde heel graag dit, en toen zei mama nee, en toen werd je erg boos, want je vindt dit zo leuk." Eventueel gevolgd met meer uitleg als ik gevoel heb dat ze daar op dat moment voor open staat. Anders laat ik het bij. "Jammer he." met een dikke knuffel en dan afleiden met iets anders. Afhankelijk wat de reden van de driftbui was, kom ik er eventueel een paar uur later nog op terug om duidelijk uit te leggen hoe/wat/waarom, zodat grenzen/regels wel duidelijk worden. Ik ben ook steeds vaker gaan benoemen als ook maar enigszins merk dat ze boos gaat worden, haar laten weten dat ik haar 'gehoord' heb en haar emoties zie/respecteer. Deze erkenning haalt veel vuur weg, waardoor we makkelijker in dat dialoog kunnen blijven. In een meltdown is ze echt letterlijk buiten zinnen, kortsluiting in haar brein. Het gevolg van overprikkeling, vermoeidheid, honger, dorst. Dan is er iets (onbenulligs meestal) dat de laatste druppel is, waardoor ze door het lint gaat, een teleurstelling die ze er niet meer bij kon hebben. Dan probeer ik haar zo snel mogelijk uit de situatie te halen (naar huis als ik daar niet ben, bovenarm stevig vastpakken en meesleuren), zeg niets en laat haar uitrazen. En dan zo snel mogelijk eten, drinken, afleiding (vaak een filmpje op TV) en vooral ook knuffelen/op schoot. Napraten over een meltdown doe ik meestal niet, omdat hetgeen wat haar over the edge duwde zelden het bespreken waard is... Wel probeer ik op rustig moment te peilen of er die dag vervelende dingen gebeurd zijn, die haar hoofdje vol hebben gemaakt en haar te helpen/leren woorden te geven aan de dingen die ze voelt/beleeft/ervaart. Het wordt beter naar mate ze ouder wordt en ik blijf ook goed kijken waar ze autonomie mag hebben en waar niet (picking my battles).
Ik zet mijn dochter op de kruk en negeer haar tot ze weer rustig is. Daarna spreek ik haar aan. Buitenshuis heeft ze nog nooit een driftbui gehad.
Mijn vriend blijft proberen om de discussie aan te gaan. Maar dat werkt gewoon niet. Bij gillen mogen ze eerst de gang proberen (de oudste stuurt zichzelf tegenwoordig naar de gang als hij door het lint gaat). Als de gang niet werkt moeten ze naar hun kamer. Vaak vallen ze dan binnen 5 minuten in slaap. Als ze buiten op de grond gaan liggen dan herinner ik ze er even aan dat het een flink stuk lopen is en dan wens ik ze veel plezier. Meestal rennen ze dan vanzelf achter mij aan.
Dank voor je bijdrage! Ik vind het echt heel knap dat je het zo doet en zou willen dat ik dat ook kon. Ik hou je bericht in het achterhoofd. Zeker ook het bij ze gaan zitten i.p.v. alleen (op de gang) zitten terwijl het kind eigenlijk ook diep verdrietig is. Dat is wel een eye-opener. Want als mijn zoon uit zichzelf zegt ‘sorry mama dat ik je pijn heb gedaan’ dan is er wel degelijk besef en kan het niet dat hij zich lekker voelt en bewust is van de situatie. En wie ben ik dan als ouder om hem in zo’n situatie alleen te laten... Ook de term ‘meltdown’ is een pakkende. Het gaat vaak idd om niets, iets heel onbenulligs. Dat vind ik echt de moeilijkste situaties omdat alle ‘rede’ verdwenen lijkt.
Ik vind dat @Kache het heel goed beschrijft ook dat verschil tussen die 2 soorten driftbuien. Hier ook een temperamentvol, maar ook erg gevoelig mannetje met driftbuien vanaf anderhalf. De laatste tijd heeft hij steeds vaker "driftbuien" waar hij grenzen opzoekt. Dan geef ik duidelijk aan waar de grens en blijf ik heel consequent. Bij de "meltdown" zoals Kache beschrijft probeer ik hem dan weer rustig te krijgen en heeft hij mij achteraf ook heel hard nodig om weer rustig te worden. Als ik zoals jij beschrijft ergens anders ben ga ik eigenlijk niet met hem lopen slepen, ik zoek dan een rustig hoekje op en blijf dan rustig met hem op die plek (maakt mij niet uit wat omstanders daarvan vinden). Lastig hé die buien, hier worden ze gelukkig steeds minder.
Oh heel herkenbaar helaas... Je hebt boze driftbuien en inderdaad de buien waarbij ik bijna helemaal geen contact meer met hem krijg. Dat laatste komt vaak door te veel prikkels of vermoeidheid. Komt gelukkig maar 1x in de zoveel weken voor, maar vind het enorm lastig om er mee om te gaan. Ik probeer hem vaak uit te laten razen op zijn kamer (waar dan van alles in het rond vliegt), maar ben vaak bang dat ie zichzelf zeer doet (of zijn broertje). Buitenshuis gebeurt het nauwelijks, maar dan gaat hij idd onder de arm mee of ook laten uitrazen. Wordt wel steeds lastiger doordat hij sterker en zwaarder wordt. Vind het ook zo sneu dat hij naderhand zo ontzettend verdrietig is. Geen tips dus, maar lees graag mee.
Zo herkenbaar allemaal. Als onze zoon in bui zit negeer ik hem. Zet hem op zn kamer werkt het beste. Ga geen discussie van maken Wat ik wel vaak doe bijv. Als ik na speeltuin ga met mn zoontje van te voren afspraak maken, als mama zegt we gaan na huis gaan we na huis en gaan we niet huilen. Onze zoon van3 zet hem vaak op het huilen als hij dan na huis moet. Merk dat hij dr baat bij heeft.