Hier ook beiden, en zelfs niet op kamers gezeten, kan nl makkelijk vanuit huis allemaal. Is alles al geregeld Lekker gefeest in die tijd en op mn 21 samenwonend met eigen huis en 3 jaar later zwanger, zo slecht hebben we het niet gedaan
Mijn kinderen roepen soms dat ze nooit met iemand samen gaan zijn, ze vinden zoenen en zo een walgelijk idee (lang leve de latentiefase), en dat ze altijd bij ons willen blijven wonen. En vooralsnog vind ik dat een gezellig vooruitzicht Ze mogen het zelf weten, al vond ik het zelf wel heel fijn volwassen worden in mijn studentenstad. Maar als we blijven waar we nu wonen, zal de realiteit wel zijn dat ze vlot op kamers gaan, gezien de reis die ze anders elke dag af moeten leggen naar welke uni dan ook, en helemaal diegenen waar ik een beetje verwacht dat ze zullen eindigen.
Onze oudste dochter studeert nog. Vorig jaar haar bachelor gehaald en nu bezig met haar master. 4de jaars nu, gaat na de vakantie haar 5de jaar in. Uni is aan te reizen vanaf thuis. Dus op kamers gaan niet noodzakelijk. Wij hebben haar afgeraden op kamers te gaan. In het eerste jaar was ze het echt wel van plan. Ze wilde graag en dat snapten we ook wel. Maar... haar studie betalen is te doen, maar haar kamer betalen echt niet. Dat zou ze dan zelf moeten betalen. En dat zou betekenen dat ze zou moeten lenen. En dat alleen voor een beetje lol leek ons gewoon niet slim. Halverwege het tweede jaar kwam corona en heeft ze 1,5 jaar de uni niet gezien, alles online. Had ze daar alleen op haar dure studentenkamer gezeten. In september gaat ze de deur uit, trouwen. Haar vriend studeert de komende jaren nog dus een vetpot zal het niet zijn. Maar we zijn heel blij dat ze in ieder geval geen studieschuld heeft opgebouwd.
Hier ook niet op kamers en zelfde volgorde verder zo ongeveer haha en wij wonen zo'n 10 minuten van Groningen, waar je nagenoeg bijna elke studie wel kunt doen. Als ze gaan studeren. Ook nog even zien.
Nou ja dat dus. Ik heb ook helemaal geen ideeen over wat ik zou willen voor ze. Dat moeten ze echt helemaal zelf weten namelijk. Reizen, niet reizen, wel of niet studeren, thuis of op kamers, het is hun leven. Mijn keuzes heb ik kunnen maken, nu mogen zij dat doen.
Uiteraard is er niets verplicht en moeten ze helemaal niet het huis uit. Waarschijnlijk ga ik dat als moeder tegen die tijd ook verschrikkelijk vinden. Want de oudste 2 zouden al tegelijk gaan dan. We zullen vooral veel vertellen over hoe wij het ervaren hebben, wat het ons gebracht heeft, wat we er van geleerd hebben etc. Verder vinden we het wel heel erg belangrijk dat ze eerst op zichzelf gaan alvorens samen te gaan wonen. Dus mocht dat niet tijdens de studie dan daarna. Maar ik hecht veel waarde aan zelfstandigheid en je eigen ontwikkeling. En mijn inziens hoort daar een tijdje op jezelf aangewezen zijn bij. Dus niet vanuit het ouderlijk huis gelijk gaan samen wonen of trouwen. En ik denk dat ik hier wel op zal hameren maar verplichten absoluut niet. Kan je op die leeftijd ook helemaal niet meer. Overigens ging in onze tijd iedereen die ging studeren op kamers. Waar wij woonden was de dichtsbijzijnde HBO al op een uur reizen, laat staan de universiteit. Waar we nu wonen is de dichtsbijzijnde HBO in dezelfde stad als de middelbare school maar universiteiten zijn flink reizen. Aangezien de oudste 2 respectievelijk kinderarts en sterrenkundige willen worden zit er ook niet heel veel anders op.
Ik zat ook meer bij de studievereniging dan de studentenvereniging. Maar ook daar konden we goed feesten. Maar wel netjes feesten gelukkig. Dit soort praat hoorde je destijds al niet. Terwijl het wel technische studies waren met veelal mannen en weinig meiden.
Ik denk dat iedereen dan nog thuis woont hoor Woningaanbod is nu al om te huilen laat staan als onze kinderen op zichzelf willen kamers heb ik altijd vreselijk gevonden krijg echt de kriebels dat je je keuken en badkamer moet delen
Als jouw kinderen de leeftijd hebben dat ze zoenen vies vinden, zijn ze ongeveer dezelfde leeftijd als mijn jongste gok ik, rond de middenbouw basisschool, en jij hebt nu al een idee op welke universiteit ze terecht komen? Dat vind ik wel bijzonder eigenlijk. Is dat niet eerder een bepaald pad wat jullie als ouders graag zien dat ze gaan bewandelen? Op die leeftijd kan toch alles nog, voor hetzelfde geldt willen ze helemaal niet naar een universiteit en willen ze naar een praktijkschool in eigen stad?
Je kent je kinderen onderhand wel he, ze zijn niet gisteren geboren. En ze hebben er al genoeg schooltijd op zitten om te weten wat ze daar kunnen en doen. En dan is mijn jongste een echte techneut. Ik weet nog helemaal niks, maar spreek het VERMOEDEN uit dat het een TU zal worden. Dochter roept al jaren hetzelfde qua beroep, en die studie is ver weg. Ik VERWACHT, op basis van hoe ik mijn kind al tien jaar ken, dat zij in een van de traditionele universiteitssteden zal belanden. Als ze me verrast, wordt het misschien nog bouwkunde of zo, of een kunststudie. Heb je ook niet in de buurt. En ja, met haar pluswerk-voor-alles, plusklas en eindeloze kennishonger en maatschappelijke interesse en streberigheid is ze een aankomend academicus in de dop. Niet omdat ik dat graag zie maar omdat dat is wie ze is. En zoon is wat dwarser qua school, maar doet niet voor zijn zus onder qua intelligentie en inzicht en drang naar nieuwe dingen, dus ik VERWACHT dat als hij eenmaal tot rust komt, daar ook een academicus in zit. Die gaat niet blij zijn met vooral uitvoerend werk.
Jij kent je kind al 10 jaar, maar ze is ook nog maar 10. Er komt nog een puberteit en alles aan. Ik krijg altijd de kriebels als ik het verwachte plan zo uitgestippeld hoor (je bent niet de enige). Wat als het zo toch niet gebeurd, en als het wel gebeurd, is dat het pad wat het kind graag wilde volgen, of degene die ze van kleins af aan al horen omdat ouders verwachten dat dat bij hen past.
Ik heb er twee die inmiddels naar 2 en 3 vwo gaan en zou nu nog niet durven te beweren dat ze gaan studeren of dat ik dat perse zou willen. Niks veranderlijker dan eens mens en er is zoveel meer in het leven.
Buiten dat ik het er ook helemaal niet mee eens ben, vraag ik me ook gewoon af waarom je zo wil hameren op het overbrengen van jouw levenswijze en keuzes? Zelfstandig is in mijn ogen niet de keuzes maken die ouders graag van je zien, maar keuzes maken die je als kind zelf graag wil maken. Mijn moeder stond er net zoals jij in, maar ik totaal niet en heb er dus ook gewoon niet naar geluisterd (met eerst zelfstandig wonen etc). En nu 20 jaar later zou ik het nooit anders willen hebben gedaan. En mijn moeder ziet nu ook dat mijn keuzes voor mij de juiste zijn geweest en dat is ook het enige waar het eigenlijk omgaat. Niet om wat jij en je man belangrijk vinden, maar om wat je kind belangrijk vindt in het leven.
Tsja, ik ken mijn kinderen, en weet waar ik het over heb. En mochten zij er met de pet naar gooien op middelbare school, ja dan ga ik daar wel degelijk bovenop zitten. Omdat ik ze met de best mogelijke bagage, die past bij hun talenten, en de normen en waarden die wij belangrijk vinden, de volwassenheid in wil sturen. Zij hebben nog niet de breinontwikkeling om alle keuzes even goed te overzien, dus ze krijgen echt meer dan genoeg speelruimte, maae hebben geen eindeloze graden van vrijheid om onverstandige keuzes te maken. Het is mijn opdracht als moeder om met ze daarover in gesprek te blijven, ze soms te sturen en zo nodig stevig aan te pakken.
Bijzondere insteek moet ik zeggen. Herken het ook wel van bij mij thuis vroeger. Kan je alleen vertellen dat het hier averechts heeft uitgepakt. Intrinsieke motivatie blijft het beste. Pushen hoort daar niet bij.
Tja iedereen staat er gelukkig anders in en dat is alleen maar goed. Nogmaals de kids hoeven helemaal niets en ze mogen hun eigen pad belopen. Maar wij mogen ze wel onze normen en waarden bijbrengen en aangeven wat wij belangrijk vinden en waarom. Uiteindelijk is het aan hen om te doen wat en hoe zij willen. En ik kan alleen maar hopen dat ze een verstandige bij hen passende keuze kunnen maken. En juist daarom gun ik hen een periode alleen wonen om echt tot zichzelf te komen en op basis daarvan een passende keuze te maken. Maar ik ga dat mijn kind dus echt niet verplichten. Ze moeten hun eigen beslissingen maken.
Ik heb het niet per se over met de pet naar gooien. Een kind dat op de basisschool enorm leergierig is, hoeft dat niet te blijven. Dat is niet per se met de pet er naar gooien. En iets kunnen (een bepaald niveau zoals HAVO/VWO) is ook niet per definitie iets willen. Een jongen uit mijn klas kon met 2 vingers in de neus VWO, maar hij wilde heel graag hovenier worden en wilde naar een practische school. Zijn dat de onverstandige keuzes die jij bedoeld?