Ik ben na het VWO naar het HBO gegaan, 10 jaar op HBO-niveau gewerkt, 5 jaar thuis geweest (ook een doodzonde ) en nu aan het werk op MBO-niveau. Was/is allemaal leuk. Mijn zoon gaat naar 2 Havo en wil iets richting informatica gaan doen. Mijn dochter begint nu aan tweetalig VWO en tot nu toe heeft ze een hoge school-motivatie (maar ja, pas 12 hè ) en later wil ze patissier worden. Ik vind het allebei prima doelen. Ik vind het wel belangrijk dat ze een opleiding doen die qua niveau en motivatie bij ze past en dat ze die afronden. Ik doe daar als ouder ook mijn best voor. Door een kind te ondersteunen waar nodig, maar ook door los te laten waar nodig. De tijd zal uitwijzen of ik daar op mijn manier goed aan doe.
Oh ja, je kan het als ouder toch nooit goed doen, want mijn moeder vond het maar wat spannend dat ik VWO ging doen en bij elke 6 of lager zei ze: zou je het niet fijner vinden om naar de havo te gaan, dat is misschien wat makkelijker voor je en hoef je niet zo hard te werken. Goed bedoeld, want ik moest er ook keihard voor werken, maar niet heel lekker voor je zelfvertrouwen.
Maar dat is het lastige je weet van te voren niet waar je goed aan doet. Ik geef mijn kinderen dus mee dat het mij niet uit maakt wat ze doen. Als ze maar gelukkig worden. al is dat op het mbo terwijl ze meer zouden kunnen. Overige er ook niet altijd zo in gestaan hoor. C zou veel moeten kunnen normaal tot Hoog IQ. Echter komt het er niet uit. En lijkt nu jaren later of hij niet door ontwikkeld is haar zijn laatste IQ test. Hier lang toch gepusht want ' alles er uit halen wat er in zit' extra lessen en ondersteuning. En het enigste wat het opgeleverd heeft is een kind met een welbevinding van niks en zonder zelfvertrouwen. Want ze voelen echt wel aan als ze steeds maar weer bijles krijgen of extra ondersteuning of het niet helemaal begrijpen etc. Zeg zeker niet dat het niet goed is om te sturen trouwens, dat doet elke ouder. Maar het belang van het kind staat voorop.
Ja ze zal vast aansluiting vinden daar. Dat is mijn punt niet. Ze zal er gelijkgestemden vinden en herkenning inderdaad. Ik hoop alleen dat ze de kant die ze echt moet nog ontwikkelen ook ervaart daar. Ik denk voor het gedeelte dat ze ‘mist’ ze dit beter kan ontwikkelen op het HBO… Maar misschien is het wel wat jij zegt, al hoop ik dan echt dat haar mede studenten haar kunnen helpen met dat sociale gedeelte.
Ik wil mijn kinderen graag behoeden voor het traject zoals mijn man heeft gevolgd. VBO - mbo (niet afgemaakt) - werken - op 35 jarige leeftijd een studie volgen omdat hij al jaren niet gelukkig was met werk - toelatingsexamen - met 39 jaar HBO gehaald. Superknap, maar het was echt heel pittig. Baan opgezegd om binnen het werkveld van zijn opleiding te gaan werken, tijdelijk geen baan, onzekerheid, terug naar starterssalaris… Ik hoop dat mijn kinderen een opleiding doen die bij hun past en deze afmaken. Dat geeft een heel prettige basis voor je loopbaan en het kan zo’n leuke periode in je leven zijn, dat heeft mijn man ook gemist (en daar is geen studentenvereniging voor nodig is mijn ervaring). Ook heeft hij veel druk ervaren, om als jonge vader een opleiding te doen, zonder goede basis. Mijn ouders hebben bij mij en bij mijn broer en zus nooit hoeven vragen of ons huiswerk klaar was. Dat deden we gewoon. Volgens mij zit daar de uitdaging, vooral met social media, hoe hou je je kind aan de studie. Ik zie om mij heen veel kinderen die een niveau gewijzigd zijn, mede door covid, maar ook omdat ouders ze niet kunnen motiveren. Ik ben blij als mijn kinderen over een jaar of 20 een leuke baan hebben (of zicht hebben op), een opleiding hebben afgerond of mee bezig zijn en klaar zijn om deel te nemen aan de werkende maatschappij. Op welk niveau, dat maakt mij helemaal niets uit, maar een diploma vind ik wel belangrijk. Voorlopig moet de jongste nog naar de kleuterklas
Maar waarom vind je dat ze bepaalde sociale vaardigheden moet ontwikkelen dan? In meerdere beroepsgroepen wordt het prima geaccepteerd dat men kwaliteiten heeft op andere vlakken en heb je het sociale helemaal niet nodig. Het zit er niet bij iedereen in en dat is ook prima. Vaak kies je toch voor de baan en vrienden die bij je passen. Het is juist heel vervelend als je op een school terecht komt met mensen die "anders" zijn dan jij en waar je tekort lijkt te schieten terwijl je eigenlijk simpelweg andere talenten hebt. Ik zou me er niet te druk om maken.
Omdat ze het zelf weleens tegen me gezegd heeft dat ze ertegenaan loopt. Dat het makkelijker zou zijn voor haar.
Maar je dochter is 7 ofzo toch? Je kunt toch niet nu al zulke uitspraken doen? Er kan nog zoveel veranderen. Bovendien moet een kind het ook zelf willen. Mijn oudste zou prima naar het gymnasium kunnen, doet niks en gaat met achten over, maar hij wil dat niet. Dan heb ik niks meer te zeggen hoor (al zie het ik voordeel van gym tov vwo niet). En waarom mag je stiefdochter niet naar het HBO? Is dat ook al te min tegenwoordig? Moet ook niet gekker worden zeg. Maar als ze gymnasium heeft gedaan is ze toch 18 of in elk geval bijna en kan ze dat toch zelf beslissen? Edit: als ze zelf naar de universiteit wil is dat het belangrijkste natuurlijk.
En ook hier blijkt maar weer hoe verschillend mensen zijn en hoe ze dingen ervaren. Mijn man is van mavo naar mbo en hbo gegaan. Ook hbo tijdens de oudste en toen we 3 kinderen hadden is hij universiteit gaan doen en hij vindt dat dit de juiste weg voor hem is geweest, ook al was het soms zwaar. Al die jaren werkervaring is ook weer een pluspunt, zeker als dat in een soortgelijk werkveld is. Kijk zou mooi zijn als mijn kinderen in een keer iets vinden wat ze hun hele leven lang willen gaan doen, maar vind persoonlijk dat die keus al heel jong moet worden gemaakt en dan bestaat altijd het risico dat het later toch niet is wat je had verwacht of gehoopt. Zie dat ook niet als mislukt of gefaald, maar als ervaring. Je hoeft niet alles in 1x goed te doen, de weg ernaar toe is ook leven. Uiteindelijk komen de meeste mensen wel op hun plekje terecht.
Natuurlijk, dat zijn de goede verenigingen. Daar begrijp ik ook goed van dat het een meerwaarde heeft als dit je ligt en je heel wat mooie jaren kan beleven. Welke ik bedoel zijn dus de verenigingen waar je tot gestoord aan toe handelingen moet doen zodat je er bij kan horen, dat is ziek.
Maar wat denk je dat ze leert op het HBO qua sociale vaardigheden? Ik heb nooit geweten dat daar lessen in zijn. Ik heb op de universiteit wel gespreksvaardigheid lessen gehad, maar dat is in het kader van opleiding geweest (psychologie) niet om ons sociale vaardigheden te leren. En zo ken ik het ook bij veel andere opleidingen. En dat is iets heel anders dan sociale vaardigheden leren. Het is een illusie dat je socialer wordt van in een omgeving zijn waar je de uitzondering bent. Je wordt socialer door peers te vinden, mensen die ervoor zorgen dat je je "normaal" voelt. Mensen die geïnteresseerd zijn in jouw verhalen en jij in die van hun. Als je die basis hebt, dan kun je vandaaruit ook contacten aangaan met mensen die iets minder dichtbij je staan en bij hen andere aspecten vinden waar je aansluiting bij vindt. En dat zit niet perse op intelligentie of opleiding, dat kan ook juist op een sport zijn of bij een hobby. Maar die basis is nodig en ik denk dat jouw stiefdochter die heel erg heeft gemist en mogelijk heel beschadigd is in dat basisgevoel van behoren. Als dat zo is, dan doe je haar heel veel meer schade door haar naar een plek te laten gaan waar ze helemaal geen aansluiting heeft en zich de uitzondering blijft voelen. Dan is het juist extra belangrijk om terecht te komen op een plek waar er aansluiting is en dat ze dan ook hulp krijgt om zich veilig te gaan voelen. Een studentenpsycholoog kan haar helpen om hier stappen in te zetten. Dat is laagdrempelig en zij hebben zicht op ontwikkelingsmogelijkheden voor haar,denk ook aan studentenverenigingen waar ze bij zou kunnen passen. Er zijn namelijk heel veel soorten, ook gewoon gericht op allerlei sporten (om maar iets te noemen).
Over studiekeuzes enzo, ik heb zonder ooit huiswerk te maken basisschool en daarna ook VWO afgerond (zonder huiswerk dus), om daarna miserabel te falen op de universiteit met een dikke depressie als kers op de taart. Nu werk ik in een vakgebied waar ik nooit voor heb geleerd, en ik wil ook niet meer studeren. Ik had het achteraf wel fijn gevonden als iemand me een beetje had leren leren, in plaats van "tjonge, gaat prima, niks aan doen".
Je man had wel mavo en mbo, dat is een andere start. Wellicht werd de hbo opleiding door de werkgever gefaciliteerd en sloot deze aan op zijn werk? (Of misschien is dit een verkeerde aanname) Zelf een HBO studie bekostigen als volwassene met een gezin, je vaste baan opzeggen en een baan zoeken als starter in een heel nieuw werkveld, zonder een vervolgdiploma op zak, vond ik een zware tijd. Als ik nu een universitaire studie zou gaan doen, zou ik dat heel anders vinden, maar wellicht had ik deze context moeten toevoegen.
Verkeerde aanname idd. Die studie moest hij zelf betalen, was een fulltime studie en ernaast werken lukte ook niet echt. Ik werkte alleen parttime ernaast en was zwanger van onze zoon. Scheelt wel dat we nog jong waren en goedkoop woonden etc. Universiteit is wel betaald door zijn werkgever.
Ik hoop dat mijn kinderen vooral kiezen wat ze willen doen! En ja als ze een dip hebben qua leren zal ik er ook wel op hameren dat het belangrijk is om een opleiding af te maken, maar wel binnen de grenzen. Ook binnen mbo en hbo zijn er verschillende niveaus. Ben zelf een mbo'er met hbo denkniveau. Maar ik moet gewoon met mn handen werken, in de dierenbranche, maar wel met wat uitdagingen. Dat is gelukt. En daarbuiten ben ik altijd druk met van alles. Ik vind het mooi zo, hoef niet verder te groeien. Ik ben tevreden met hoe het nu is. Ja, ik had makkelijk havo en hbo kunnen doen, maar daar was ik echt niet gelukkig van geworden. Mijn broertje ging juist van vmbo naar havo naar gymnasium. En is nog steeds bezig met allerlei cursussen en opleidingen om meer te kunnen. Helemaal prima!
Ik zie zelf eigen goede keuzes maken toch echt los van al dan niet zelfstandig wonen. Zelf je weloverwogen goede keuze maken is voor mij al een hele mooie zelfstandigheid. Hoe je woont maakt voor mij dan niet uit. Dat is toch voor iedereen anders waar ze zich het beste bij voelen?
Dan was dat een verkeerde aanname, maar ik blijf erbij dat het eenvoudiger was geweest als hij destijds een MBO opleiding had afgerond. Dan had hij (indien nodig) makkelijker een andere baan kunnen vinden (hij moest zijn vaste baan opzeggen, omdat de opleiding moest aansluiten op zijn werk). Dit vond ik best een risico en bleek in praktijk heel lastig, hij heeft in 3 jaar 3 werkgevers gehad, daarvoor 15 jaar bij dezelfde. Dus ik hoop dat mijn kinderen een vervolgopleiding afmaken die op dat moment naar hun zin is. Dan kan je later altijd nog iets anders doen, of een aanvullende opleiding doen, maar heb je een goede basis. zo is onze ervaring geweest.
We zien wel wat H wil belangrijkste is dat hij gelukkig is, stimuleren wel om een opleiding af te maken en als dat hbo of mbo is vinden we prima. Werken leren mag ook en daarna in die branche werk vind.
Lag vannacht nog te denken Wat deed ik eigenlijk toen ik 18 was. Toen werkte ( bbl opleiding) ik in de zorg, draaide nacht diensten, werkt 2 weekenden in de maand en reisde de vrije weekenden naar mijn vriendje , af en toe gingen we naar een café of pakten een filmpje of gingen biljarten. Maar we maakten vooral lange wandelingen door het bos.