Echt te triest voor woorden. Ik snap sowieso niet hoe al dat vuurwerk altijd die stadions in komt. Man ging in oktober met zoontje naar een wedstrijd van Ajax in de Arena. Hij had een klein rugzakje mee met regenjas (want slecht weer) en wat spulletjes van zoon. Mocht pertinent niet mee het stadion in, wel mocht hij de rugzak naar een kluisje brengen (maar dat was een eindje lopen en dan moest hij weer in de rij om binnen te komen) of de spullen uit de rugzak halen en in een plastic tasje mee naar binnen nemen. Dat plastic tasje mocht dan weer wel Hij heeft het rugzakje maar ingeleverd, want had geen zin in het gedoe (was een ooit ergens bij gekregen ding, niets bijzonders ofzo). Mensen er omheen zeiden ook al van 'doe nou niet zo moeilijk joh,' tegen die man van de controle, maar nee 'regels zijn regels'. Maar er worden wel altijd van die fakkels en allerlei ander vuurwerk in die stadions afgestoken. Dat krijgen ze dan blijkbaar allemaal zonder moeite naar binnen.
Wat fijn dat je er weer bent en wat goed dat je je zoiets belangrijks niet laat ontnemen!! You go girl! En trouwens, ik snap heel goed dat het belangrijk voor je is. Ik vind sommige contacten en reacties hier ook heel waardevol en zou het niet willen missen.
@Iertje81 gelukkig dat je terug bent. Lees je altijd graag. En idd dit forum voelt soms meer als vriendschap.
@Iertje81 woohooooo go girl! Welcome back!! Fijn dat je zo goed hebt kunnen praten met je familie. Enne @Lid dat zo zielig is om alles door te spelen aan familie: schaam je!
Van mezelf deze keer. Afspraak bij de tandarts. Mij onbekende jonge man komt mij ophalen uit de wachtruimte en ik ging er dus helemaal vanuit dat hij een nieuwe tandarts zou zijn in de praktijk. Was wel duidelijk, want uiteindelijk vertelt hij tandartsassistent te zijn. Kan natuurlijk ook, zo gewend aan een tandartsassistente dat ik er direct van uitging dat hij wel een tandarts zou zijn als man zijnde, oeps . Tandarts is trouwens een vrouw (en dat vind ik dan weer heel normaal).
Van mezelf vandaag. Gisteren en eergisteren aan het schilderen (kozijnen) geweest. Vanmorgen bij de fysio, terwijl zij de knoop van het schilderen uit mijn schouder aan heg masseren was: Ik: poeh. Vandaag maar effe een dagje rustig aan. Half uurtje later thuis. Gooit 1 van mijn katten een glas stuk achter de bank. Dus bank opzij schuiven om het op te ruimen. Poeh... best stoffig daar. Even goed zuigen. Schuif de bank nog wat verder door... zit er gewoon een mierennest onder Afijn... Het werd een alles-aan-de-kant-dag.
Dat lijkt mij helemaal vervelend, bij Frans (het andere vak waar hij moeite mee heeft) is de docent er heel stipt in, so is vaak binnen 1 a 2 dagen bekend met advies waar ze het beste extra aandacht aan kunnen besteden. Hier is het Engels waar het dus echt al vanaf het begin zo loopt, zowel de leerlingen als de ouders hebben het al aangegeven bij de verschillende mentoren. Hij staat er nu voldoende voor en zijn SO was ook voldoende, en hij verwacht zelf zijn proefwerk heel goed gemaakt te hebben. Die 2 weken is hier in principe ook zoals het vastgelegd is, alleen wanneer er examens nakijken tussen vallen mag het uitgesteld worden, want die hebben voorrang. Hij wil heel graag op de topklas blijven en hier is de overgangsnorm hoger dan een 6,8 en geen verliespunten op kernvakken. Hij staat er bijna 1 punt boven ondertussen en heeft enkel 1 verliespunt op frans (wat dus geen verliespunt is). Zijn mentor zei al bij het oudergesprek 2 weken geleden dat ze verwachtte dat hij gewoon door kan naar topklas 2, juist omdat hij met Engels een enorme groei heeft laten zien en in iets mindere mate ook bij Frans. Ze ging hem trakteren als hij ook voor frans een voldoende srond aan het einde van het jaar (en dus helemaal zonder verliespunten over ging), zegt hij nou doe dan maar een merenque want die mag mijn moeder niet en het past bij frans vond ze een goede deal
Normaal, ben ik zo iemand dat zoon zijn dossier uit pluist om alvast te weten te komen hoe en wat. Naar gisteren heb ik gekeken naar de conclusie en behandelplan en naar de DD myopathie en DD mitochondriële. Heb ik hem snel uitgezet. Ik wil het niet weten en ik wil het niet zien. Ik wil terug in de tijd of het gewoon op de niet progressieve CP houden waar van we/ ook neuroloog dachten dat het was. Dat de neuroloog ons nog belde was zo lief, gewoon vooral om te vragen hoe we het opgepakt hadden. Omdat ze snapte dat het een schok was. En achteraf verklaard het zo veel, zijn slapte zijn hangende oogleden iedereen die zij dat zijn bril niet 'goed' was. En deze neuroloog die meteen ziet waarom hij hem zo zet, omdat hij door zijn hangende oogleden anders niks ziet. Het waggelen en struikelen. Het dmv zijn eigen lichaam opstaan. Voor de neuroloog was het heel duidelijk, ze heeft gezegd dat ze warschijnlek geen EMG hoeven te doen omdat het warschijnlek in zijn bloed te zien zal zijn.
Neem de tijd om dit te verwerken, je zit nu ( opnieuw) in een rouw proces. De wereld ziet er ( weer) anders uit + je moet verwerken dat er al die tijd een foute diagnose lag.