Wij kwamen met dochter (toen 2,5) op vrijdag avond terecht bij de HAP. Ze was rond 17:00 al van de schommel gevallen, huilde om 18:00 nog, gebeld, moesten we paracetamol geven, uur later weer gebeld, mochten we om 20:00 komen. Poos zitten wachten, rond 22:30 naar huis met de mededeling dat het echt niet gebroken kon zijn, als ze maandag nog niet op haar been staat maar langs de huisarts. Wij domme ouders dachten dat de arts het wel zou weten. Hele nacht met dr bezig, ze bleef maar huilen. zaterdag ochtend 9:00 weer gebeld, weer eerst afspraak op de HAP om 10:00, toen ‘om moeder gerust te stellen’ doorgestuurd voor foto’s, daar was het hartstikke druk want alle sporters met blessures zaten er ook. Om 14:00! Bleek toch haar hele scheenbeen gebroken. Het was wel druk op de gipskamer zeiden ze.. Eind van het liedje kwam ik rond 16:30 het ziekenhuis uit met een kind die van enkel tot lies in het gips zat.
Toch erg!!! Ons avontuur kreeg ook nog een staartje. De arts assistent vertelde ons dat het zware gips maar een weekje zou duren, daarna loopgips een weekje of 2, na 3 weken zouden we er wel weer vanaf zijn. Na een week terug op controle. Er was niet enkel een scheurtje in de enkel, maar ook 1 in het onderbeen dwars door de groeischijf heen. Ipv 3-4 weken loopgips en daarna klaar, heeft ze 8 weken zwaar gips met rolstoel gehad en zijn we bijna 2 jaar af en aan op controle geweest of de groeischijf niet dicht gingen.
Tuurlijk en het is de toon die de muziek maakt (moest even opzoeken hoe je dit in het Nederlands schrijft want wij gebruiken altijd het Franse gezegde maar die valt niet helemaal goed hier ) Míj́n moeder vroeg van de week of ik nog wantjes had want het zou koud worden Ik zei: ‘ja hoor mammie. Brei je dan even zo’n koord voor me zodat ik ze door de mouwen van m’n bontjasje kan laten bungelen
Daar willen wij dan wel graag een foto van Nee zonder gein, soms is het gewoon fijn om weer even (voor je gevoel) kind te zijn ❤️
Helemaal mee eens. Ik koester me, nestel me, rol me er helemaal in. Als dat kan dan. Alhoewel; laatst was Luc verontwaardigd want ik zei: is goed mammie (ja ik noem haar mammie vaak). En toen zei hij: is gewoon oma ja
Die 'discussies' hebben wij ook regelmatig gehad met de kids van mijn zussen Die snapten er lange tijd helemaal niks van
G snapte er ook geen jotem van. Logisch ook wel een stoeptegel is een stoeptegel, een schommel is een schommel. Vervolgens is t voor haar oma en voor mij mama, maar IK ben toch mama?!? Daar heb je dan weer andere namen voor afhankelijk wie t zegt, huh?
Wij gaan nooit meer verbouwen. Je denkt dat je mensen inhuurt het dan goed gaat. Nu ook weer, met het leggen van de vloer en vooral de plinten. Hadden het beter zelf kunnen doen je betaald er zo veel voor, hele waslijst wat niet goed is gegaan of gewoon mist. Wat is er verdorie nou zo moeilijk aan
Wat erg! Ik ervaar dit in onze omgeving ook, alles wordt op huidskleur gegooid terwijl dat het vaak om gedrag gaat. (Mijn haren gaan vaak overeind staan van jongens die aangehouden worden ivm bijzonder rijgedrag en binnen 2 minuten roepen ze dat ze staande gehouden worden omdat ze 'buitenlander' zijn en k#nker dit en dat (alsof je dat kan zien in het donker en misschien moet je gewoon respect hebben en kijken naar wat je zelf fout doet).
Wat een nare verhalen lees ik toch!!! Mijn vader was gevallen (zeer ongelukkig) ivm ambu de huisarts gebeld rond 13 uur, die kwam een uur later, hij moest foto's laten maken (ehhh hoe komt hij daar dan?) dus toen ambulance gebeld 15 uur eindelijk in het ziekenhuis. Om 18 uur gehoord dat hij een gebroken onderbeen/ knie had en niets mocht eten en drinken want hij moest geopereerd worden. 23 uur opgenomen, want de zwelling moest minder worden en van lies tot voet in het gips (man is 80, hoe krijg ik die de auto in en vervolgens naar boven??? ). Ik heb mijn moeder uiteindelijk om 23.30 naar huis gebracht.
Jemig, die 3 uur snap ik wel omdat hey zo druk is maar je had al tot 15.15 moeten wachten alleen nog maar op de huisarts. Heeft hij vannacht bog een beetje goed kunne slapen?
Vervelend is dat hè… ik herken wat je zegt, je moet overal bovenop zitten, anders gaat het gewoon niet goed. Op wat vakmensen uitgezonderd, maar dan moet je echt geluk hebben. Wij gaan nooit meer verhuizen
Gaat best aardig, wel pijn natuurlijk en is gewoon onhandig slapen. Zijn hand moet hoog liggen, dus op een kussentje. Werd vanmorgen wakker met pijn, en vind het vooral vervelend dat hij veel niet kan. Telkens word hij weer verdrietig als hij weer iets bedacht heeft wat hij niet kan doen.
Vandaag had ik een reünie van mijn middelbare school. Mijn lievelings leraar gaf een uurtje les en daar wilde ik heel graag bij zijn. Na dat uurtje nog even met hem gepraat en toen zei hij: ‘ik heb even naar je gekeken en jij zit er nog precies zo bij als bijna 30 jaar geleden. Hoofd in je nek, handen onder je kin en met die bruin-groene ogen zo mooi de wereld inkijken. Ik ging weer even terug in de tijd’ Dat de beste man het nog wist Echt iedereen kende hij nog bij naam en voor iedereen had hij een lief woord over. Niet moeilijk te begrijpen dat hij van bijna iedereen de lievelings was
Klopt Komt ook allemaal wel goed hoor, maar hij kan gewoon niet zo goed schakelen. Hij vind het ook heel vervelend als mensen vragen wat hij heeft. Sowieso met alles al, niemand mag iets zeggen van zijn kleding ofzo. Dus nu is alles gewoon erg vervelend en heeft het even tijd nodig. Het is op dat vlak echt een autist