Dat is hier ook. Ipv eerst even beterschap te wensen komt gelijk de vraag 'wanneer denk je er weer te zijn?' Ik begrijp dat het lastig is qua planning wanneer er ziekmeldingen zijn, maar dit komt wel heel belastend over. Ik ben daar sowieso wat gevoelig voor, begin dit jaar lag ik een week met hoge koorts in bed en ik voel me dan een soort van schuldig dat ik niet kan werken en er daardoor achterstand in het werk komt. Nu is het sowieso al een probleem bij ons om goed personeel te vinden, dus dat helpt ook niet mee.
Mijn kind is vandaag jarig (8 geworden). Opa en oma stuurden een kaart en schreven zowel op de envelop als in de kaart zijn naam helemaal verkeerd waardoor het een andere naam werd. Ik vind dat zo vreemd, ze weten nu al 8 jaar hoe hun kleinkind heet. Ik merk dat ik er een beetje boos over ben en ik vind het ook sneu naar mijn kind toe. Alsof mijn schoonouders niet oprecht geïnteresseerd zijn in hun kleinkind. Wat vinden jullie?
Ja dat zou ik ook niet leuk vinden. Van (schoon)ouders mag je toch wel verachten dat ze de naam goed opschrijven.
@rocketscience ligt er voor mij een beetje aan hoe fit en bij de tijd ze nog zijn en of het een veelgemaakte fout is.
Mijn schoonouders schrijven al 18 jaar R. zijn naam verkeerd. Het interesseert hem niets meer en wil ze ook niet meer zien (hier is veel aan vooraf gegaan). Ik heb het ook inmiddels opgegeven, maar ik snap je boosheid.
Heel verdrietig @Sandy01 en @rocketscience (als er geen lichamelijke oorzaken spelen zoals dementie oid).
Het zegt meer over haar dan over jou. Vreemde aanname vanuit haar dat iemand/jij dit doet vanwege haar opmerking... Wel super lief overigens dat je dit gedaan hebt!
De oudste heeft vandaag een kleine tol op school gemaakt. Vanmiddag hebben de kinderen een uur met dat ding zitten spelen! Voor de duidelijkheid, ze zijn 13 en 11 jaar oud.
Ik begrijp enerzijds je gedachtengang, anderzijds heb ik er ook moeite mee. mijn neefje zit op de Erasmus omdat hij wat wil gaan betekenen voor anderen. Hij is al basisarts maar wil zich de komende jaren specialiseren. Toen mijn moeder, broer en schoonzus dit nieuws gisteren hoorden hebben zij een tijd geen contact met hem kunnen krijgen. Zij zijn urenlang heel ongerust geweest aangezien zij niks wisten. gelukkig voor hem zat hij op dat moment niet in die klas, maar dan nog: hij is uiteraard enorm geschrokken, evenals zijn ouders en mijn moeder (zijn oma) de impact daar is enorm en hoewel je het dus misschien niet zo bedoeld, vind ik jouw post best onaangenaam om te lezen
Ze zijn nog hartstikke fit en helder van geest. Het is een fout die veel mensen maken die ons niet goed kennen, ouders van kinderen uit de klas bijvoorbeeld. Maar van mijn schoonouders had ik nu na acht jaar toch wel gewoon verwacht dat ze weten hoe hij heet. Ik wil niet zijn naam opschrijven ivm herkenning maar het is net zoiets als Gijs / Thijs.
Nee, ze zijn nog 100%. Ze tonen alleen heel weinig interesse en zitten voor een groot deel van het jaar in Frankrijk. Dat is hun goed recht, maar ze zullen ook nooit een appje sturen met de vraag hoe het met ze gaat o.i.d. Zelfs S. zit te twijfelen of hij ze nog wil zien, gezien het gebrek aan interesse. Wij hebben al meerdere keren met ze gesproken hierover, maar het interesseert hen vrij weinig. Ik heb het inmiddels opgegeven en los gelaten, alleen mijn man vind het vrij lastig omdat het toch zijn ouders zijn.
Ik bedoelde dat uiteraard absoluut niet zo! En die impact ken ik helaas enorm goed. Jaren geleden was mijn man boodschappen doen toen er een schietpartij in het winkelcentrum was. 100 keer bellen maar hij nam zijn telefoon niet op. Overal helikopters, politie auto's, stille polities, sirenes etc. Werd echt gek. Na 2,5u kwam hij thuis. Terwijl die schietpartij er was, was hij al naar de markt een stuk verderop gegaan. Zijn telefoon had hij per ongeluk op stil staan. Nu jaren later, weet ik nog precies hoe ik mijzelf toen voelde. Dus wellicht begrijp je nu wel dat ik het nooit zo zou bedoelen en kan je mijn bericht anders opvatten?
Ik begreep je ook wel, maar toch. Je snapt vast wel hoe ik het bedoelde. Vreselijk ook ; dat verhaal van jouw man, dat vergeet je je leven niet meer.
Nee klopt, dat blijft je je leven lang bij. Ik vrees dat je neefje en de rest van je familie dat moment en die (voor je gevoel) eeuwig durende onzekerheid ook nooit meer zullen vergeten. Hopelijk kunnen ze het met der tijd een plekje geven.
Dat we er via een groepsapp achter mogen komen dat er een feestje voor mijn schoonvader georganiseerd gaat worden van 's ochtends tot en met de avond. Zo bizar dat mijn man niet vooraf betrokken werd of op zijn minst ingelicht is door zijn zus. Wij komen nu in de knoei met al eerder geplande tijden, maar alle minder dichtbij familie roept al in die groepsapp dat ze er zullen zijn en wij zitten nu dus in een lastige positie.
Lijkt me heel pijnlijk voor jullie als ouders én jullie kids. Ik ben extra dankbaar hoe betrokken mijn ouders zijn als ik jouw verhaal lees (ik uit dit regelmatig en neem het ook niet voor lief). Sterkte ♥️