Het hele woord label word ik alweer helemaal kriegel van. Dat wordt ook altijd negatief gebruikt, "de kinderen krijgen allemaal zo snel een label tegenwoordig etc". Bloedarmoede is toch ook geen label? Een diagnose! Bedoel ik tegen niemand hier hoor, ik heb thuis een stelletje neurodiverse kinderen en de opmerkingen komen me nu al mn neus uit, ik had de illusie dat we al wat verder waren anno 2023.
Sorry dat bedoelde ik echt helemaal niet tegen jou, dit is iets dat bij mezelf nogal hoog zit merk ik. Thanks voor je toffe reactie.
Ik denk mensen zoals jij , die hun kop boven het maisveld steken heel veel waard zijn hierin. ik vind het persoonlijk namelijk vaak veel te eng om het gewoon te zeggen als ik iets herken. Voor mij is neurodiversiteit no big deal, maar voor veel mensen wel. De reacties zijn vaak niet mals , vol vooroordelen en/of verkeerde informatie. Ik vind dat erg lastig om mee om te gaan. Dus nja, ik vind het echt tof dat jij dat wel doet. Het bemoedigt mij ook
Je zei ook duidelijk dat je het niet tegen mij had. En zo vatte ik hem ook niet op, maar vind het wel goed dat je het aangeeft. Ik heb daar nooit bij stil gestaan. Dus ben blij dat je dit zegt.
Hier was het ook zoiets. School en ook thuis liepen (en lopen nog steeds) tegen veel zaken aan met onze zoon. Hij is toen verwezen voor onderzoek naar AD(H)D. Maar er kwam uhb uit. Ook dit kwam als donderslag bij heldere hemel. Dat hij pienter was wisten we wel. Maar zeker niet alleen A scores oid (ja ik had nog een klassiek beeld bij hoogbegaafdheid). Anderhalf jaar later kwam de diagnose dyslexie erbij. Het verklaard heel veel en hij en wij krijgen goede hulp en het gaat steeds beter. Helaas nog wel dagelijks struggles. Maar we hadden ons dus op iets anders voorbereid en ad(h)d is zeker geen taboe voor ons. Onze jongste gaat denk ik deze diagnose ooit wel krijgen....
Ik bedoelde idd stoornis, maar verder denk ik er wel hetzelfde over. Overigens hebben idd alle de mensen in mijn omgeving die adhd hebben idd gedragsproblemen. Van mij uit dus geen vooroordeel. Maar zo bedoelde ik het dus niet. Nogmaals; ik vind een zere knie, blauwe plek of rode bult echt van hele andere orde dan een stoornis. En ja, ik vind dat wel al snel iets hebben van een label plakken. Want waarom kan dit gedrag niet gewoon normaal zijn? Zonder dat er dus een stoornis bij komt kijken. Ik had het heel anders gevonden als @Zxcvb een casus schetste van haar zoon met juist de vraag of mensen herkenning zien in dit soort gedrag ofzo. Maar zo was het niet.
Hier eerst de verkeerde diagnoses omdat ze een meid is en echt gedrag problemen had. Nu weten wij dat ze dit had doordat ze niet gezien werd door anderen. Meisjes zijn heel goed in verbloemen. En dat deed c dus ook aangepast gedrag wand zo hoorde het. Nu weten wij wel beter en krijgen wij wat meer begrip.
Ik denk dat dit het is wat mij triggerde en mij zo liet reageren. Ik sprak mijn verbazing uit en wij hebben om dit voorval met zijn allen smakelijk gelachen. Ook zoon in kwestie. Hij heeft er geen problemen mee. We hebben dus geen probleem, we verbazen ons alleen maar. Als hier iemand om herkenning vraagt bij een zere knie, blauwe plek oid is het logisch dat mensen adviezen of blijk van herkenning geven. Maar goed, @tuc deed niks fout. Misschien reageerde ik wel te... weet ik veel
Tich vind ik dat niet hetzelfde. Mijn bloedarmoede is als het goed is (bijna) weg, de ass van mijn zoon zal nooit weggaan. Een beenbreuk geneest, adhd blijft. Hoe het genoemd wordt maakt mij niet zoveel uit, wel het gedrag erbij. Bloedarmoede > oh zo zielig ik kan niks Autisme > niet corrigeren want ja, hij kan er niks aan doen, hij heeft Autisme*. De diagnose is geen excuus om dingen maar te laten. Het is in mijn ogen vooral een verklaring waarom dingen moeilijker/anders gaan. *nou heeft ass natuurlijk veel verschillende aspecten dus het is niet zo zwartwit dat alles met geduld opgelost wordt maar bij bijv ander kind pijnigen niet ingrijpen
Het gaat mij om de constatering van welke aandoening dan ook. Dat heet zowel bij iets fysieks als iets mentaals een diagnose, niet een label. Hoe lang of kort iets ook blijft.
En acties van pubers zijn ook gewoon heel leuk. Of het nou wel of niet iets heeft. C heeft de oog rol ontdekt en boeie. Grappig wel haha zie echt mij als puber (niet verder vertellen) Het is wel waken ze word zwaarder en ze is al eens omhoog gegaan maar ik vind het soms wel heel moeilijk. Heeft ze misschien meer medicijnen nodig of is het gewoon puber gedrag.
Ik vind jou er altijd zo mooi open in/over! Ben ik zelf hier in huis ook, wij zijn een neurodiverse gezin. Wat heerlijk chaotische/gezellig is.
Fijn om te horen. Dat soort reacties heeft mij daar juist in gesterkt, maar dat kan verschil in karakter zijn. Ook scheelt het misschien dat ik zelf niet neurodivers ben (of in elk geval nooit gediagnostiseerd), dus het gaat niet over mijzelf. Toen mijn oudste de diagnose kreeg ben ik echt in een soort shock beland over wat mensen denken te kunnen zeggen en hoe weinig kennis er is. En ik voelde gewoon dat ik daarin op moet komen voor mn kinderen. Ik leer mijn kinderen ook dat de hele wereld zich niet aanpast aan hun diagnose, en dat ze dat moeten leren. Maar voel me tegelijkertijd ook geroepen om te zorgen dat "de wereld" meer kennis krijgt erover.
Maar heel veel ziekten zijn chronisch of aangeboren en dat noemen we toch gewoon diagnose en niet label. Dus wat dat betreft snap ik het wel. Maar jij beschrijft tegelijkertijd wel een heel belangrijk probleem met deze diagnoses, soms worden ze door ouders, patiënt, leraren of noem maar op als excuus gebruikt ipv als een verklaring. Je mag andere kinderen niet slaan, ook niet als je autisme of adhd hebt. Maar vaak hebben kinderen met autisme of adhd wel andere begeleiding nodig om te leren dat ze andere kinderen niet mogen slaan dan de meeste kinderen. Als het goed is zorgt een diagnose voor betere hulp en begeleiding, niet voor een excuus om je te misdragen