De beoordeling van de bedrijfsarts vandaag. Ik moet nog een stap achteruit zetten voor ik weer aan opbouwen mag gaan denken. Bevestigd mijn gevoel dat t teveel was. Maar sta er wel van te kijken dat dat ook gezien wordt.
Schrik je daarvan of geeft het een gevoel van opluchting? Mijn man is jaren terug thuis komen te lopen: overwerkt, veel te veel op zijn bordje. Toen was de eerste stap naar de huisarts. Hij ging met lood in zijn schoenen. Want hij was 'bang' dat ze hem een aansteller vond ofzo. Hij kwam helemaal.opgelucht thuis, want ze had het helemaal door en gaf hem juist het advies om even helemaal te stoppen met werken om tot rust te komen.
Beide Kan wel janken dat het moet. Maar gezien het feit dat ik nu alweer met pijn in bed gekropen ben is het wel echt nodig. (Pijn als signaal dat ik te ver ben gegaan) Een maand geleden hoopte ik echt dat ik vanaf nu weer zou mogen opbouwen. En ook dat ik voorzichtig weer wat steviger mag wandelen. Maar ik moet geduld hebben.
Lastig hoor, kan mij voorstellen dat het echt heel dubbel is. Het is natuurlijk heel fijn dat de arbo arts je grens goed bewaakt en je terugfluit. Maar het liefst heb je natuurlijk dat je wel alles weer kan en mag doen. Sterkte! En een goed herstel toegewenst.
Zo was het bij mijn man ook. Ik was 99% zeker dat hij een burn out had maar hij had heel erg moeite om dat te aanvaarden, want wat gaan ze wel denken,... Toen de dokter zei: jij blijft nu gewoon thuis was hij dan ook enorm opgelucht. Hij zat meer dan een half jaar thuis en is dan heel rustig aan terug begonnen en met momenten is het nog pittig maar de moeite met kunnen toegeven dat het niet gaat is er niet meer bij mijn man.
Ja dat snap ik. Het is natuurlijk ook @##€&€# dat je lijf niet wil doen wat je hoofd wil. Aan de ene kant dus wel fijn dat de arboarts goed ziet dat het niet gaat, maar aan de andere kant is het echt heel erg balen dat het niet gaat. Heel veel sterkte en ik duim mee dat je toch sneller zal herstellen❤️
Mijn man heeft uiteindelijk 4 maanden volledig thuis gelopen en daarna weer opgebouwd tot volledig. Hij heeft er heel veel van geleerd en weet nu goed wat zijn grenzen zijn. De huisarts zei toen ook tegen hem: je voelt je nu echt heel rot, maar je komt hier echt sterker uit. En dat is ook echt wel zo.
Mijn man ook veel beter. Zo diep als hij toen zat heeft hij voorlopig niet meer gezeten maar hij is er wel gevoeiliger aan geworden. Wij hebben heel wat gedoe rond mijn gezondheid en de kinderen hun problemen en als daar dan chaos op het werk bijkomt merk ik aan bepaalde zaken (eeuwige moe zijn en beren op de weg) dat het tijd is voor terug wat rust. Dat hij dit dan ook doet vind ik super en veel beter dan het blijven doorspartelen .
Mijn mond valt er van open hoeveel mensen iets "mankeren" en daardoor niet konden of kunnen werken. Als ik hier topics lees lijkt het of iedereen wel een keer langere tijd afwezig is (geweest) van het werk om een reden. Ik vind het best zorgwekkend.
Komt ook wel door de mentaliteit in de landen. Alles 'moet' en we krijgen dat ook met de paplepel in gegoten. Al is het niet eens zo 'bedoeld' toen ik chronische ziek werd heb ik jaren door gewerkt want ik wilde geen mislukking zijn. Zo voelde het echt voor mij als falen.
Ik snap niet zo goed wat je bedoelt. Wat bedoel je met alles moet en met de paplepel ingegoten? Dat we teveel van onszelf vragen?
Sorry, warrig verhaal door een warrig hooft. Ja ik bedoel dat. We zijn eigenlijk zo opgevoed dat we altijd het beste er uit moeten halen, in iedergeval wat ik ook in mijn omgeving hoor. De beste cijfers de hoogste opleidingsniveau. Er word heel weinig gekeken naar wat we nu echt leuk vinden. Er is een gigantische prestatie drang. Uit eindelijk kan dat natuurlijk niet goed blijven gaan want we kunnen nu eenmaal niet alles en al helemaal niet tegelijkertijd. Meer Mañana leven is echt zo slecht nog niet.
Ik ben het hier wel mee eens. Tegen mij is meerdere malen gezegd dat ik “relaxed werk”, ik doe alles op mijn gemak , maar werk wel door. Maar moet ik ineens totaal iets dringends tussendoor doen , en dat gebeurd zeer regelmatig, en moet ik mijn complete planning omgooien ( dagelijks zowat, dan is dat maar zo. Dan beantwoord ik de dringende mail en telefoongesprekken vandaag en schrijf ik op wat ik ook moet doen, maar dat doe ik dan wel morgen, overmorgen of maandag. Ik kan heel goed shiften, maak mezelf niet gek en mensen blijken niet te snappen hoe ik dat doe. De ene na de ander valt uit door stress, werkdruk of een burn-out. Ik denk inderdaad “ manana”, heel zen
En toch zegt het niet veel. Mijn man was van zo Mañana dat ik er nerveus van werd en toch kwam hij thuis te zitten.