Ik ben opgegroeid in een gezin waar geregeld alcohol gedronken werd (gewoon 1 biertje of wijntje etc) door beide ouders. Zelf vind ik er echt niks aan en drink dan ook echt zelden iets met alcohol (Baileys lust ik bijvoorbeeld wel maar heb het misschien 1x per 5 jaar in huis) ik krijg nooit de vraag van onbekende etc waarom ik niet drink. Mijn zus drinkt ook geen alcohol mijn broers geregeld een biertje.
Oh dat gesprek hebben we gehad. Hij gaf aan dat hij van gedachten was veranderd, dat hij het toch een keer wilde proberen. Volgens hem is hij nu op een leeftijd waarop je van je gedachten mag veranderen.
Ergens klopt dit maar wanneer je dagelijkse wijntje nodig hebt (ookal word gezegd dar het voor de gezelligheid is) heb je een probleem. En het nodig hebben word lang lacherig over gedaan (van dichtbij gezien). Het besef dat het nodig is om te functioneren komt vaak als her al een probleem is.
Er zijn ook kinderen die gewoon luisteren naar hun ouders. Ik lees hier zo vaak dat pubers dan maar zulke dingen gaan doen. Ben het daar totaal niet mee eens. Het ligt er ook maar net aan hoe jouw puber is, in welke omgeving je opgroeit enz. Als je (open) gesprekken voert met je kinderen waarom je dit als ouders bijv. Vind geloof ik dat er echt wel pubers zijn die daar naar luisteren en niet zo stiekem gaan doen. Of ze vertellen het dan alsnog aan hun ouders, omdat er altijd open over word gesproken. Ik heb zelf nooit alcohol gedronken in m’n tienerjaren en -andere vriendinnen/vrienden/klasgenoten met mij. Nu drink ik heel af en toe een Radler maar meer ook niet.
Echt? Hier niet herkenbaar. Hooguit als ik voor mezelf spreek: wanneer ik kook met alcohol ( oh foei!) dan wil ik weleens wat in een glas schenken tijdens het koken, maar dat is zelden eigenlijk.
Nou dit. Ik heb 2 volwassen kinderen en 2 pubers nu. Hier geen kinderen die uit de ramen klimmen om stiekem op pad te gaan of die dan maar bij vrienden gaan logeren. Hier wordt gewoon besproken wat de grenzen zijn. Heeft het kind andere inzichten/ oplossingen? Ze mogen het altijd opperen en als ze met goede argumenten komen wil ik ook wel zelf bijdraaien als ouder zijnde. Gewoon in gesprek gaan met je kind en meebewegen wanneer nodig helpt al veel
Ja die zijn er maar je kan niet zwartwit zeggen "wij verbieden dus het gebeurd niet", daar doelde ik meer op. Ik vind sommige daar erg stellig in zijn. Je kan als ouders nee zeggen met duidelijke uitleg waarom maar alsnog is er een groep pubers die daar schijt aan hebben en vele manieren bedenken om alsnog datgene te doen. Karakter van het kind heeft gewoon een erg grote rol daarin. Als ik kijk hoe mijn kinderen nu zijn heb ik van de oudste 3 weinig te vrezen, nr4 daarentegen... Maar voor hetzelfde geld is mijn brave nr3 straks de vreselijkste puber en nr4 een makkelijke. De tijd zal uitwijzen hoe ze gaan reageren en wat er in onze ogen wenselijk is aan regels etc. En dan hopen dat het kind er ook naar wil luisteren
Maar dat die kans erin zit, wil dan toch nog niet zeggen dat ik het maar goed moet vinden? Sommige dingen vinden wij niet goed, mogen echt niet, en ja als ze weg zijn... ik weet niet wat ze doen Maar ik heb een aardig idee, aangezien zd gewoon met ons praten zeg maar. Als ons kind graag bushokjes in elkaar trimt en ik verbied het. En dan klimt ze savonds uit het raam om dat te doen.. Had ik het dan niet moeten verbieden? En nee ik trek geen vergelijk tussen alcohol en bushokjes, maar gewoon, het principe Dat ik iets niet goed vind en zij het ziu willen, hoef ik het toch nog niet goed te gaan vinden? Dat idee. Dat staat me tegen En ja, ze.mogen hun eigen keuzes maken Voor sommige zaken hebben we een leeftijd afgesproken en voor andere dingen is het gewoon hoe de wind waait. En welk kind het is. Voorbeeld: ze mogen geen social media, behalve whatsapp. Als ze bij een vriendin thuis stiekem tiktok neemt en het weer verwijdert voor ze thuis is.. Dat zou in theorie kunnen. Maar dan hoef ik het toch nog niet goed te vinden? We hebben gesprekken gehad, argumenten gehoord, onze argumenten gegeven en besloten. En af en toe overwegen we het weer opnieuw. Em dat zal per kind verschillen.
Mijn broer heeft vaak moeten uitleggen dat hij geen ex-alcohollist is. Als student dronk hij vaak en veel. Daarna ook regelmatig op feestjes. Toen hij vader werd kwam er een soort omslag. Die begon met solidair zijn met zijn zwangere vrouw. Maar op een dag besloot hij si.pelweg dat alcohol stom is. En dat er veel lekkere alcoholvrije biertjes zijn. Dus stopte hij definitief met drinken. Hoeveel mensen (die hem uit de studententijd kenden) er gedacht hebben dat hij heeft moeten afkicken, bij de AA zat, dat hij bij 1 slok meteen weer verslaafd zou zijn etc.
Eens. De stomste die ik ooit hoorde was deze (op een terras, 2 koppels met de kinderen en twee auto's) Ik tegen man: "rij jij of rij ik?" Man andere koppel: " we doen maar eentje toch? Dan maakt het toch niet uit?" Ik: "met 1 biertje op rij ik niet. Nee. Echt nooit. Zeker niet op een warme middag voor het eten en met de kinderen. Nee ook niet een klein stukje" Pffff. De radler (eigen merk kleine brouwerij) was daar overigens erg lekker.
Nodig hebben staat voor mij gelijk aan niet kunnen functioneren zonder. Of degene er nu lacherig over doet of niet. Ik denk dat mensen niet snel toe zullen geven verslaafd te zijn, maar het toe kunnen geven zegt natuurlijk niks over of iemand verslaafd is. Als iemand zich echt druk maakt of er wel of geen wijn in de koelkast staat, dan gaat het denk niet helemaal lekker.
Ja die heb ik wel een keer gehad. Ik ben daar ook heel strikt in. Ik drink nooit als ik moet rijden, ook niet eentje. Man deed dat vroeger wel, maar is daar ook wel van terug gekomen.
Daar zit wel een heel glijdende schaal in. Er was een periode in mijn leven dat ik hierop begon te glijden. Mijn vader was pas overleden. De dag van zijn uitvaart sliep ik bij mijn moeder. 'S avonds dronken we samen een glaasje port. In de periode daarna had ik heel veel moeite met in slaap komen. Een glaasje port hielp daarbij. Dus die pakte ik steeds vaker. Tot ik enkele maanden verder echt elke avond een glas nodig had. Zonder functioneerde ik prima. Alleen sliep ik slecht. Uiteindelijk heb ik mezelf een "dry november" gegeven en is het gelukt weer een enigsinds normaal slaappatroon te ontwikkelen. Was ik verslaafd? Denk het niet. Maar zonder ingrijpen was ik dat misschien wel geworden Lacherig heb ik daar nooit over gedaan, gezien het verdriet daarachter. En wat je zegt. Als het een groot issue is, wanneer er geen wijn of bier kous staat, dan wordt het tijd om na te gaan denken. Aan de andere kant kan ik ook in de paniek schieten (overdreven geformuleerd) wanneer de yoghurt op is en de winkels gesloten.
Als hij een hele zware marathon aandurft is de kustmarathon in Zeeland wellicht een optie. Eerste week van oktober.
Oh dat klinkt goed! Denk dat hij dat wel een mooie uitdaging vindt. Wel volgend jaar dan, want hij heeft nu achillesproblemen, maar denk dat hij dat wel interessant vind. Dank je.
De bereloop op Terschelling! Ook over het strand, dus bij vloed mul zand. Maar de mooiste marathon (en halve) die ik ooit gelopen heb! Edit: is in november. Ik las dat hij slecht tegen warmte kan...
Van het aantal teken dat man dit jaar al gehad heeft, volgens mij iets tussen de 20 en de 30, misschien nog wel meer. Ze zijn echt super klein en gelukkig nog nergens een kring gekregen. maar vind het wel echt heel veel. En ook wel raar want man heeft er ook regelmatig als hij niet echt in het gras geweest is ofzo. Zelf iets van 2 gehad afgelopen maanden en ik zit dus echt dagelijks buiten tussen het gras en mijn moestuin enz. Vraag me dus best wel af waar hij ze oploopt