Nou suggereer je dat ik gevoelig ben. Vind je bericht echt niet aardig overkomen. Ook als het went/je gewent bent om alles alleen te doen kan het op gegeven moment even te veel worden. Dat betekent niet gelijk dat je zwakker bent
Ik ken iemand in mijn naaste omgeving die een flinke burn out heeft gehad en het is heel heftig en het blijft altijd op de loer liggen. Heel verdrietig is dat dus ik deel je mening helemaal.
Ik kijk daar helemaal anders naar. Ik vind depressie ook niks met karakter te maken hebben. Dat is een ziekte. Helaas 1 waar ik zelf ervaring mee heb. Genetisch. Gaat mij ook altijd als een schaduw achtervolgen. Maar ik zie daar dus ook heel veel sterke dingen in. Mensen die toch hun bed uitkomen en hun kinderen naar school brengen. Mensen die misschien durven toegeven aan hun eigen welzijn en bijv een kind naar de opvang brengen en daardoor even alleen thuis zijn. En ja soms gaat alles niet even niet goed, zijn dingen uit balans, maar ik vind het juist sterk als mensen weer uit een dal krabbelen of blijven proberen. Met depressie omgaan is ontzettend zwaar. Elke dag. Voor iedereen. Wat sterk of gevoelig zijn is ziet blijkbaar iedereen in een ander perspectief. Niet iedereen krijgt hetzelfde op zijn bordje in het leven.
Mijn mond valt open van hoe onvriendelijk dit topic de laatste paar honderd bladzijden is, het begon als zo'n mooi topic, zulke mooie verhalen, ervaringen en ieder mocht zijn mening uiten. En nu wordt iedereen afgebrand want miepje brengt kind te vaak naar de opvang, truus te weinig, greetje gaat alleen op vakantie, marietje heeft geen draagkracht genoeg want anders zit je niet tegen een burn out aan, klaasje is niet professioneel genoeg, het gaat maar door. Ik ben zwaar verbaasd dat je als volwassen mensen zo tegen elkaar praat, iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen leven en zijn eigen redenen voor dingen, weet jij altijd exact hoe het leven van een ander is, wat diegene heeft mee gemaakt en hoe een situatie is? Het is zo makkelijk oordelen over een ander maar besef je goed op een dag ben jij degene over wie men oordeelt, door een situatie of iets wat er is gebeurt in je leven, en hoe voelt het dan voor jou? Probeer je in te leven, probeer te denken voor je wat zegt want ieder leven heeft zijn ups en downs en heel soms is alles wat we van een ander nodig zijn een ik snap het, ik vind het erg voor je, of wat vervelend dat je in een situatie zat waarin je geen uitweg meer zag, maar nog nooit is iemand zich beter gaan voelen door oordelen van een ander! Geniet van de laatste mooie dagen van dit jaar met de mensen om wie je geeft en wees komend jaar wat milder voor een ander, je weet niet wat iemand allemaal heeft mee gemaakt, Fijne kerstdagen
Dat klopt. De een is daar gevoeliger voor dan de ander. Is daar dan meteen iets mis mee? Nee toch? Spreek ik over zwakte? Dacht van niet. Daarbij vind ik een giga groot verschil zitten tussen "even iets teveel worden" en een burnout krijgen. Voor iedereen is het sons wel eens even iets te veel. Maar iedereen gaat daar anders mee om. En waar de een zich weer hersteld en niet bij de pakke neer gaat zitten, krijgt een ander een burnout. Zeg ik dat daar iets mis mee is. Nee. Maar wel dat dat grotendeels ook te maken heeft met je gevoeligheid, instelling en karakter. Precies zoals @Neuzeke zegt.
Sorry, maar voor mij is helemaal niet duidelijk wat je hier mee bedoeld. Anders zou ik er niet naar vragen. Ik vroeg het me oprecht af, aangezien er ook werd gesproken over een veredelde oppas enz. En ze dat in mijn ogen toch gewoon echt wel zijn, oppas. Maar dit ligt blijkbaar nogal gevoelig. Ik zal er over ophouden.
Maar het zijn juist de mensen die niet bij de pakke neer gaan zitten en doorgaan die een burnout krijgen.
Helemaal mee eens. Ik lees dingen als: 'Ik ken een moeder die...' 'we kennen allemaal wel iemand die...' 'ik zou dat nooit doen'. Ipv onszelf een veer in de reet te steken is een compliment naar een ander veel meer waard.
De toon van je bericht maakt voor mij dat het negatief over komt. Daarbij was het nog geen burn out maar als ik zo door zo gaan zou het dat wel worden waarschijnlijk. Nu ging ik naar de huisarts om bloed te laten prikken omdat ik bloedarmoede vermoedde. Na even praten kwam de huisarts er achter dat het vooral psychisch was, het gevolg van bijna alles alleen moeten doen, te wachten echt me-time (want ook al slapen ze, je blijft verantwoordelijk) en onderzoeken van zoon. Daarna geregeld dat ik 1 ochtendje (3 uurtjes) echt alleen was en daardoor knapte ik snel op waardoor ik echte problemen heb kunnen voorkomen. Mijn "probleem" was júíst dat ik altijd maar door ging.
Denk aan mensen die werk doen zoals bijv bij de politie/recherche. Mensen met een militaire opleiding. Wat die allemaal tegenkomen en hoe sterk die mensen mentaal moeten zijn. En dan op je 45e ofzo... De burnout. Maar dat lag dan vast aan hun karakter en gevoeligheid. Zo werkt een burnout niet.
Dit dus. Diegene die een burnout krijgen zijn vaak de strebers die maar door blijven gaan. Die mensen zijn Vaak erg precies, willen alles goed doen. (Weet even de juiste woorden er niet voor). Ik heb een hoop mee gemaakt in m'n leven. Heel veel. Ik ben een paar x in m'n leven getest op verschillende dingen. Tijdens m'n burnout ben ik bij een instantie terecht gekomen die moest gaan kijken of ik een risico was voor het bedrijf waar ik werkte. Of ik groot risico had om vaker ziek te worden enz. Daar kwam juist uit dat ik een hele brede rug had. Heel veel aan kon. Meer dan anderen. Anderen hadden zich bij wijze van spreken allang van kant gemaakt als ze mee hadden gemaakt wat ik mee heb gemaakt. Ik ging maar door en door en vroeg geen hulp. Wilde alles zelf doen. Anderen niet tot last zijn. En dan, is het ineens de druppel. M'n lichaam gaf al heel lang aan dat ik af moest remmen. Toch doorgaan. Hoorde erbij, had kinderen, dan ben je nou eenmaal moe, ik moet die extra diensten op werk doen zoals iedereen enz. En toen was het te laat en zijn m'n lichaam: dikke doei. Burnout. En nu is alles zo van slag en beschadigd dat het nooit meer helemaal goed gaat komen. Sneller aan m'n tax enz. Collega hetzelfde. altijd positief, zit zelden bij de pakken neer. Werkt veel, wil alles goed doen en zelf.Perfectionist. Zit tegen burnout aan. Want die gaat maar door en door... Andere collega. 2 kinderen met problemen, klein netwerk, man die zelden thuis is en dan niet helpt. Perfectionistisch, hoop werk in de thuiszorg. Wil alles zelf doen en geen hulp vragen. Burnout.
Idd jammer. Bij mij heeft de fertiliteitsarts het gelijk ook gedaan toen ik daar voor onderzoek was. Ze stelde het zelf voor.
Als je naar uw eigen reacties en anderen hun reacties kijkt rond burn out, zie je toch iedere keer karaktereigenschappen naar boven komen hoor.
Daar heb je misschien gelijk in ja. Sterke karakters zoals iemand net haar eigen burnout beschreef. Maar jij benoemd karakter meer als iemand die minder aankan. Dat klopt niet.
Mensen met een burn-out zijn over het algemeen perfectionistische personen die makkelijk over hun eigen grenzen gaan. Niet overgevoelige mensen die zich veel aantrekken.
Dat je een auto ongeluk ziet gebeuren, er naar toe rijd en ze zeggen dat ze oke zijn en 112 gebeld hebben en vervolgens zie je op fb dat ze gevlucht zijn ... Uiteraard politie gebeld en ze zijn al opgepakt.
Net door het 'veroordelen' zijn er zoveel taboes en dat is heel spijtig... Toen ik vertelde dat het eigenlijk echt niet goed met me ging, dat ik het moederschap had onderschat toen kwamen daar de reacties: ja herkenbaar, ik heb dit of dit meegemaakt,... Maar net door het veroordelen durven mensen niet altijd meer aan te geven dat ze nood hebben aan me time, dat ze even vakantie willen van hun kind, maar ook omgekeerd had ik vroeger ook wel eens gezegd: "kom toch nog eens mee, breng je kinderen eens een avondje weg" ook dat was een 'veroordeling'... Ik kan me dus voorstellen dat ook ouders die het liefst van al 24/24 7/7 bij hun kinderen zijn ook soms het gevoel hebben veroordeeld te worden.... Het is zoals sommigen al zeggen er is geen goed of slecht (uitzonderingen daar gelaten) wel een manier die het werkbaar maakt voor jou en je gezin en dat kan dus zijn : af en toe een dag alleen, vaak of nooit, op vakantie alleen, met kinderen of gewoon niet op vakantie.... Allemaal prima toch...