Mij mond valt open van hoe onzeker ik ben over het moeder zijn. 3 weken lang alweer gebroken nachten. Om de twee uur wakker of zelfs eerder. Nu slaapt hij al 3.5 uur zonder wakker te worden maar zit ik hem te stressen op de bank of hij nog wel adem haalt xD! Het is ook nooit goed haha
Ik quote jou even ondanks dat er meer mensen hebben gereageerd mbt dit onderwerp. Ik merk de laatste weken, sinds ik weer werk, dat ik weer ‘gehard’ raak mbt mishandeling, (emotionele) verwaarlozing, etc. Had het er vandaag nog met een collega over. We maken het zoveel mee in mijn werk dat het af en toe als ‘normaal’ gezien wordt; tenminste, hoe we er over praten. Niet dat we het vinden hoor, maar het is zo orde van de dag bij ons dat we tegenwoordig van niet veel meer opkijken. En dit is dan voor mij ook het moment om er weer even bij stil te staan. Dat het niet normaal is. Dat we weer even pas op de plaats moeten maken en het erover hebben met z’n allen. Want het is niet normaal en allemaal heel verschrikkelijk.
Ondanks dat ik een zoon in dezelfde leeftijd heb en ik weet hoe vre-se-lijk stout ze af en toe kunnen zijn op deze leeftijd, heb ik toch je bericht geliket. Heb blijft toch altijd 10x leuker als het een ander overkomt dan jezelf he
Oh wat erg zeg en tegelijkertijd denk ik ook heel logisch. Je moet misschien ook wel, als je je alles enorm zou aantrekken, zou je je werk misschien niet meer kunnen doen? Het lijkt me echt heel moeilijk! Maar het is idd niet normaal en verschrikkelijk en komt nog te vaak voor helaas.
Van die diversiteit aan kinderopvangprijzen op de laatste paar pagina's van het vorige deel van dit topic
Ja echt. Nu zie ik die moeder ook regelmatig en ik moet echt heel hard mijn best doen om niets te zeggen. Moest me net voor kerst inhouden om haar geen klap te geven. Ik zag haar in de supermarkt en daar stond ze te klagen dat ze nu het kindergeld kwijt is. Mijn bloed begon te koken, gelukkig riep 1 van de buren me toen dat ik wel een lift naar huis kon krijgen ipv te wachten op de bus.
Zo heb ik een dochtertje die vlak voor het nieuwe jaar jarig is. Dan is ze net jarig geweest, oud& nieuw is achter de rug en dan is ze weer jarig in hetzelfde jaar. Zo gek! Overigens had ik vandaag en van de week ook al een paar keer dat ik tegen m'n zoontje zei dat hij ''volgend jaar'' 4 wordt. Zit er nog niet echt ingebakken dat we weer in een nieuw jaar zitten en het dus nog maar een paar maanden duurt eer ie 4 wordt..
Ik snap dat financiele achteruitgang niet tof is, maar mennn... het komt zo echt over alsof ze dat "erger" vindt dan wat haar kind is overkomen en haar partner heeft gedaan OT, maar waar woon jij in hemelsnaam dat je helemaal de bus naar huis moet nemen als je naar de supermarkt bent geweest?
Denk je genoeg keus te hebben in zo'n grote stad, kom je er nog bekaaid vanaf ook.. Hopelijk gaat de loting naar jullie zin
Heeeeeel herkenbaar denk ik voor de meeste moeders (en vaders)! Gelukkig groei je daar vanzelf een keertje overheen
Mijn dochter kan ook zo leuk uit de hoek komen. Laatst was ze flink aan het mopperen over van alles en nog wat. Ik ben met haar in gesprek gegaan waar al dat gemopper en die negativiteit vandaan komt. Zegt ze; 'Mam, ik ben nu 8, dat is bijna 10. Dus ik ben bijna in de pubertijd, daar zal het wel door komen.'
Tja ze is er financieel op achteruit gegaan maar ze heeft ook de kinderen niet meer. Haar 3 kinderen wonen nu bij hun oma. Kindergeld is een tegemoetkoming in de zorg voor je kinderen dus logisch dat ze het niet meer krijgt. En ja blijkbaar geeft ze meer om geld dan. En ik woon in een dorp in UK. Er zijn twee supermarkten in de buurt van de school van de kinderen. Dat is op loopafstand. Enkel niet zo praktisch met een zware tas boodschappen, het is nogal redelijk bergop op de terugweg. Wij hebben geen auto dus dan maar met de bus. Er zijn busstops vlakbij de supermarkten en er is een halte op +/- 70 m van ons huis.
Ik vind dat wel een hele vooringenomen mening. Dat ze het kindergeld kwijt is kan ook een probleem zijn financieel. En zegt natuurlijk niet dat ze het niet erg vindt dat haar kinderen weg zijn. Wellicht is dat een onderwerp wat nu al zo vaak is aangesneden, en al zo confronterend is geweest dat ze het ergens anders over wilt hebben. Ik kan mij niet voorstellen dat er moeders bestaan die ondanks hun gedrag of fouten het leuk of prettig vonden dat hun kinderen weggehaald zijn. Dat doet pijn, ook voor haar.
Nee hoor, groei je nooit meer overheen XD Zo lang Puber thuis woonde ging ik altijd kijken of ze nog ademden, tot haar GROTE ergernis. Ergens geeft het mij wel rust dat ze op kamers zit en haar vast ook XD