Ik herken dat, ook de ass trekken. Ik geef het gewoon duidelijk aan en zeg het van te voren. Veranderen gaat het toch niet, je hebt alleen jezelf ermee als je je erover op gaat lopen winden denk ik.
Pff. Als ik dit lees vraag ik mij af of ik niet ook positief ben geweest. Gelukkig was ik toch te moe om waar dan ook heen te gaan. Dus de kans dat ik anderen besmet heb is minimaal. En man komt verder ook nergens en houd zich goed aan de maatregelen. Gelukkig zijn mijn klachten intussen zo goed als verdwenen .
Wat ontzettend lastig is dat. Als hij echt ass heeft kan hij er ook echt niks aan doen. Misschien kan het jou helpen je er meer in te verdiepen. Dat veranderd zijn gedrag niet. Maar wel jouw kijk erop. En wellicht je begrip. En een andere manier van communiceren. Het boek geef me de 5 heeft mij enorm geholpen met het beter begrijpen van mijn zoontje. Maar is ook prima van toepassing op volwassenen.
Ja het is ook heel gek hoor met die testen. Zou inderdaad zomaar kunnen dat je positief getest ben geweest. Ik ben zelf in maart bij de eerste golf flink ziek geweest maar toen ben ik niet getest. Ik had toen ook alle klachten muv hoesten en benauwdheid. Ik had geen reuk en smaak meer en enorme hoofdpijn, die werd zo erg dat ik echt ging twijfelen aan iets anders zoals een meningitis, ik ben toen ook wel weken onderweg geweest om aan te sterken. Een andere collega van mij heeft wel longschade overgehouden, nu is zij sowieso al kwetsbaar en zij heeft het afgelopen februari opgelopen in Valencia ( Spanje), die is nog wel even onderweg. Nu flink aan de medicatie met alle bijwerkingen erbij die je maar kan krijgen. Fijn te horen dat je klachten zo goed als over zijn.
De temperatuur buiten. Het waait hier enorm maar het voelt bijna als een voorjaarsdag. Winterjas kan weer even aan de kapstok blijven hangen.
Klopt, Klopt hoor, dat hij er echt niets aan kan doen. Dat boek ken ik wel en inderdaad, als ik mijn manier van omgaan met hem aanpas werkt dat het beste en levert mij dat de minste frustratie op. Maar toch kan ik er op momenten van balen dat het zo is. Dat ik voor mijn gevoel vaak de sterkste moet zijn omdat ik nu eenmaal wel flexibel ben en me beter over weinig slaap of stressvolle gebeurtenissen heen kan zetten dan hij. Het scheelt dat hij de laatste jaren wel beter doorheeft dat dit gebeurt en het dan wel op een ander moment probeert goed te maken. Maar op zo'n moment dat we beiden moe of gestresst en hij het laat afweten voel ik me toch wel eens eenzaam.
Tuurlijk. Dat hij niet flexibel kan zijn wil niet zeggen dat jouw flexibiliteit en begrip tot in het oneindige reiken. Op een gegeven moment is ook bij jou de rek eruit.
Herkenbaar. Hier ook een partner met (hoogstwaarschijnlijk) ass. Hij snapt niet dat ik ook wel eens moe ben of even tijd voor mezelf wil. Bespreken helpt niet. We hebben 2 kids met ass, en dat is best intensief. Hij kan daar niet tegen en zit vaak boven. Geen probleem, maar als ik dan behoefte heb om even zelf te netflixen ofzo is dat lastig.
Weet niet zo goed of ik recht heb verbaasd te zijn, of ik me aanstel... Dochter had vanmorgen zwemles. 11.00 les afgelopen, kids komen uit het bad, grote kleedruimte (kleine mogen niet gebruikt worden ivm doorgang/klein zwembad/etc) stroomt vol met campinggasten. Ik lieg niet als ik zeg dat we met een stuk of 6 man op 4 m2 stonden.. Er was geen plaats, kon mn dochter niet afdrogen... Niks! Nja haar tas gepakt uit het kluisje, draai me om, sta zo oog in oog met een volwassen kerel zn zaakje. Stond hij daar poedeltje naakt tussen alle kids en moeders... Normaal ben ik echt niet preuts ofzo, maar dit kán toch niet??? Ik wou dit echt niet zien, laat staan dat mn dochter dat ziet... Weet niet zo goed wat ik hiermee moet!
Lastig hè. Hier was het afgelopen dagen flink afgekoeld; eindelijk echt herfstachtig weer aan het worden... Vandaag weer gewoon 25 graden buiten. Heb geen probleem met kou (of hitte 's zomers) op zich, maar vind dat wisselvallige echt lastig.
@Muisje2016 Ik heb zelf ASS, man niet dus hier andersom. Wij hebben ook (in het begin) wel eens gehad dat ik echt niet wist wat ik "verkeerd" had gedaan, omdat mijn man er vanuit ging dat ik dat wel aan lichaamstaal/hints/"gewoon" zou begrijpen. Uiteindelijk moet je de ASS'er gewoon duidelijk maken wat jij vindt/verwacht, grote kans dat het anders niet wordt begrepen. En dan echt duidelijk ook, dus geen vage hint ofzo ("ik wil ook wel eens uitslapen" zou ikzelf bv niet zo snel interpreteren als: ik wil morgen uitslapen). Dat is vaak niet om vervelend te doen maar we/ze zien het vaak gewoon écht niet zonder dat dat duidelijk wordt gezegd.
Ik ben gewoon even nieuwsgierig. Is dat dan ook niet iets dat je leert gaandeweg? Dus dat je weet: ah, mijn man zegt dit, maar bedoelt dat. Klinkt nu ik dit typ al heel vermoeiend, haha. Ik zeg ook vaak tegen mijn man dat hij moet zeggen wat hij bedoelt en niet dat indirecte gedoe. Maar er zullen vast dingen zijn die je bewust geleerd hebt te doen/interpreteren?
Een partner én kids met ass lijkt me helemaal pittig! Herkent jouw partner zichzelf wel in de ass kenmerken? Hebben jullie samen wel eens een online vragenlijst bekeken? Misschien kan dat toch helpen om het bespreekbaar te maken. Bij mijn man was het eerder niet zo duidelijk, weliswaar was ie altijd al een hoogopgeleide einzelganger maar hij functioneerde op zich prima. In onze relatie waren communicatie en rekening met elkaar/mij houden altijd wel een dingetje maar pas na de geboorte van onze oudste liepen we echt vast. De onvoorspelbaarheid van een baby vond hij echt héél moeilijk. Hij wilde niet samen in therapie of enige vorm van hulp zoeken terwijl ik echt heel ongelukkig werd van het eindeloze geruzie. Ik ben toen zelf met een psycholoog gaan praten, beetje een soort eenzijdige relatietherapie. Door de dingen die ik vertelde opperde die psycholoog dat het wel klonk alsof hij kenmerken van ass vertoonde. Met de psycholoog werkte ik aan het veranderen van mijn communicatie richting hem en dat bleek erg goed te werken. Toen ik vervolgens heel voorzichtig bij hem polste of hij zich in ass herkende zei hij tot mijn verbazing eigenlijk meteen volmondig ja. We hebben toen samen een keertje een vragenlijst doorgenomen en waren er beiden van overtuigd dat hij daar hoog op zou scoren. Beiden vinden we het niet nodig om hem officieel te laten testen, dat heeft voor ons geen meerwaarde (hij heeft zijn beroep immers zo gekozen dat hij er juist erg goed in functioneert). Tussen ons heeft het voor meer wederzijds begrip gezorgd en daarmee een veel betere relatie. Ik weet beter dat ik heel duidelijk moet zijn in mijn wensen aangeven en dat sommige verwachtingen gewoon te hoog zijn. Hij is zich er meer van bewust dat hij mij soms onbedoeld kwetst en probeert zijn waardering meer te uiten. Zoals uit mijn eerdere posts al bleek gaat het natuurlijk niet altijd goed: bij stress schiet hij terug in zn egocentrische gedrag en ik heb af en toe nog steeds te hoge verwachtingen waardoor ik gefrustreerd raak. Maar we weten wel allebei waar de schoen wringt en dat scheelt zoveel. Dus misschien toch nog een keertje het gesprek met je partner aan gaan?
Oh zo herkenbaar dit. Hier ook een man die zichzelf er ook wel in kent en in zijn beroep is hij zeker geen uitzondering (chemisch specialist/manager). Ik weet hoe ik het dingen moet aanpakken, maar soms als hij druk is (en dus aan zichzelf denkt) en ik ben moe, dan trek ik het even niet en word ik toch boos, waar ik dan weer alleen mijzelf mee heb. Maakt totaal geen indruk, wordt ie alleen nog chagrijniger.