Je wil niet weten hoe vaak ik al rondgelopen heb in de keuken om te weten te komen waar ze vandaan komen. En heel wat keren op mijn buik voor het keukenblok om eronder te kijken en gif te spuiten en te strooien, maar helaas. Ik zal eens bij de action kijken
Tja, welke gemetselde muur heeft geen kleine gaatjes.... Wij hebben achter de keuken een bijkeuken, dus keukendeur is geen buitendeur.
Bij ons precies zo. Ze komen via kleine kiertjes via de bijkeuken of de openslaande deuren naar de keuken. Zou het gewoon eens proberen, niet geschoten is altijd mis. De kans is echt het grootst dat de van buiten komen.
Ik vind het ook maar niks. Ben als de dood dat ze straks van de trap af valt. Die nachtangsten heeft ze wel vaker maar dan altijd in bed of ze staat naast haar bed. Ik was echt verbaasd toen ik haar gisteren in de douche aantrof. Ieder geval een redelijke geruststelling dat het bij jullie dochter ieder geval over is gegaan.
Ja daar moet je toch ook niet aan denken. Raar iets vind ik het maar. Ik ga voorlopig de komende avonden maar zo nu en dan bij haar kijken om te zien wat ze uitspookt.
Mijn jongste heeft het ook sinds een paar maanden (sinds ze 3 is eigenlijk). Zij staat schreeuwend op de overloop, ze is ook al een aantal keer tegen de deur van de badkamer opgelopen met haar hoofd. Totaal in paniek, maar niet te bereiken inderdaad, omdat ze ons niet registreert. Doodeng vind ik het! Ik hoop ook dat het snel overgaat, want lig nu dus altijd met 1 oog en oor open te slapen in de hooo dat ik haar op tijd kan onderscheppen..
Ja het is echt een hele rare gewaarwording. Hier verteld dochter ook onsamenhangende verhalen en ze hoort en ziet je niet. Vorige week was ze ziek en toen had ze het ook en ik had haar in onze slaapkamer gezet en toen boog ze helemaal naar me toe met grote ogen en deed ze met haar vinger bij haar mond ssttt sssttt, echt waar, ik werd er bijna bang van, zo raar om mee te maken. Zij kreeg haar eerste nachtangsten toen ze net 5 jaar was en dan is het weer een periode rustig en nu is het weer begonnen. Er is ook geen pijl op te trekken. Mijn zoon ( nu 17 jaar) kreeg het ook als klein jongetje, die heb ik weleens in de woonkamer gehad dat die hele tijd gillend naar buiten stond te wijzen, ook zo bizar maar hij heeft het verder zelden gehad. Vervelend dat je dochter zichzelf ook pijn doet met stoten want dat is echt heel vervelend, gekke kinderen ook
Mieren wij hadden ze in de kelderkast, die niet aan een buitenmuur grenst. Ik heb de hele kast leeggehaald, schoongemaakt en de randen dicht gekit.
Ik hoop echt dat ze erover heen groeien. Mijn zoon heeft precies wat jij schrijft ook al sinds jongs af aan. Hij wordt 'wakker' , brabbelt wat en is totaal van de wereld. Hoort en reageert niet op ons. Hij praat en beweegt ook altijd heel veel in zijn slaap. Voor ons hoort het bij hem. Al vind ik het soms wel eng ook hoor.
Mijn moeder. Aanleiding: Mijn zusje die wordt aangesproken over dat haar dochter met snottebellen naar school is gegaan.
Over mieren, ze komen bij ons altijd door hetzelfde gaatje in de buitenmuur (als ze de kans krijgen), maar dat gooi ik een paar keer per jaar helemaal vol met kaneel. Mieren kunnen kaneel kennelijk niet waarderen (onbegrijpelijk, heerlijk toch). Maar sommige mierensoorten leven echt binnenshuis, zoals de faraomier. Die zaten bij een vriendin van mij in het appartement en dat was een heel groot probleem, ondanks dat het mini miertjes zijn. Die zijn bijna niet te bestrijden kennelijk.
Mij heeft het heel erg geholpen om me te beseffen dat als ik niet voldoende kies voor mijn zelf, maar mezelf altijd opzij zet voor anderen en daarmee mijn grenzen voorbij ga, dat mijn kinderen dan niet de moeder hebben die zij verdienen. Daardoor voel ik me een stuk minder verantwoordelijk voor een de mensen om mij heen. Ik kan toch niet iedereen pleasen en daarnaast mensen die om jou geven zullen het accepteren en evenveel van je houden als je hun shit niet oplost. Maak jezelf geen probleemeigenaar van andermans problemen. Je kan helpen waar je tijd en ruimte heb, maar je hoeft niet alles op te lossen. Echte vrienden willen geen roofbouw plegen op jou. Dus door niet altijd te helpen en te geven aan anderen verlies je echt geen echte vrienden! Heb je wel eens gehoord van oververantwoorlijkheid? https://www.desteven.nl/leerdoelen/persoonlijke-leerdoelen/persoonlijke-effectiviteit-leerdoelen/valkuilen/oververantwoordelijk-valkuil#gevolgen Bekijk bijlage 682424 En ken je de cirkel van invloed, de cirkel van verantwoordelijkheid en zelfverwachting? https://elementor.behandelhulp.nl/wp-content/uploads/2020/06/Cirkel-van-invloed.pdf
Ik heb even gegoogled maar ik denk niet dat het de faraomier is. Die zijn lichter van kleur. Dit zijn gewoon zwarte mieren...
Hier ook! Sinds onze pleeguk. Ze kruimelt wel eens wat en ondanks het opzuigen komen er toch mieren in de woonkamer zo vies. Ik had vorig jaar mieren in de keuken en die verdwenen door een doosje van hg. Die gaat hier dus ook in de woonkamer komen
Ja het is ook gewoon heel naar om aan te zien en vooral omdat je zo ook niet kan troosten want als ik mijn dochter aanraak raakt ze bijna in paniek, zo zielig. Meestal ga ik er rustig bij zitten en dan erop letten dat ze zich niet bezeerd. Als ze dan weer bij zinnen komt ( klinkt gek) gaat ze een aantal keren hard gapen en dan is ze er weer helemaal bij en gaat dan ook weer vrij snel slapen.
Van beide nog niet gehoord. Ga het straks eens op mijn gemak lezen. Dank je. Ik ben nu wel zover dat ik echt wel besef dat ik bepaalde dingen gewoon los moet laten en gewoonweg niet iedereen kan pleasen en kan helpen. Ook dat ik echt moet leren om mijn grenzen aan te geven en mij niet meer zo druk moet maken om andere en wat andere van mij denken. Het is een leerproces en soms lukt het en soms lukt het totaal niet.