We kunnen er eens on lachen maar komaan,poetsen en dan een hele reeks van wat je niet mag doen en wel allemaal voorkomen. Daaraan zie je hoe weinig voeling sommigen hebben met het werkveld.
Hoe eigenwijs mijn vader is, zelfs op het moment dat hij een beroerte heeft. Hij wuift altijd alles weg, 'zal wel vanzelf overgaan'. Mijn moeder, met een medische achtergrond, had ook niet door wat er aan de hand was. Gelukkig heeft mijn vader na een slapeloze nacht (13 uur na begin van de klachten) wel gezegd dat mijn moeder de huisarts moest bellen. Hij is met de ambulance opgehaald, 20 uur na de eerste klachten... Toen hij werd opgenomen dacht hij wel de volgende dag weer thuis te zijn Ligt nu op de ic (in het ziekenhuis waar @Cindy1977 werkt)
Hoe eng het is als je kleuter ineens nacht angst heeft. Kon vannacht alleen maar gillen en nee roepen, terwijl ze ons zo raar aankeek.
Ze mag er heen. C is nu om de zorg.boederij om deze periode te overbruggen . Anders ziet ze niemand en haar laatste school gaf maar een uurtje les.
Ow wat vreselijk verdrietig zeg! Ik moet morgen weer werken en zal wat liefde die kant op stralen. Patiënten weten dat nooit, maar wij geven heel veel om ze en wensen ze vanachter de schermen de liefste dingen toe.
En het doet zo veel, dat er iemand naast of bij u staat die u een goed gevoel heeft. Al is het maar bij het voorbij wandelen, eens goeie morgen zeggen of lachen (zelfs met een mondmasker zie je dat). Gisteren moest ik een onderzoekje laten doen onder narcose. De verpleegster die het infuus kwam prikken was duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt (of ze is altijd zo natuurlijk). Geen goeiendag . Heel kort en nors en in had al dames beter weten prikken Bij mij was het nu maar iets simpel deze keer maar daar liggen ook mensen met angst of zorgen. Als je dan zo een botte aan uw bed staan hebt, helpt dat niet e.
Hè gatverdamme dat is zeker niet leuk! Ik ben ook weleens kribbig, maar vreet dat dan op mijn collega’s uit
@Snoopy1979 wat heftig en ook herkenbaar, mijn moeder heeft steeds cva's/tias door slecht werkende hartkleppen. & Weigert dus ook naar de dokter te gaan. En uit eindelijk als het al echt laat is gaat ze pas. Is je vader stabiel nu?
Een goede/aardige verpleegkundige kan zoveel verschil maken. Al kan iedereen natuurlijk wel eens een slechte dag hebben, voor een patiënt is het wel een wereld van verschil.
Een slechte dacht zou niet eens opvallen volgens mij, want je kent die mensen niet. Het is pas als ze richting onbeleefd gaan, dat het opvalt volgens mij.
@Snoopy1979 sterkte meis, zo eentje had ik ook. Die weigerde zelfs nog met de ambulance mee te gaan na herseninfact (tijdens vakantie spanje). Tig uur erna pas trombolyse en zelfs toen nog doen alsof t niks was. Thuis idem, met mrsa protocol nog in stand door t ziekenhuis aan de wandel (nou ja schuifel). Revalidatie wist hij t beter, medicatie besloot hij zelf maar niet in te nemen...etc etc. klap op de vuurpijl, jarenlang met prostaatklachten gelopen. Toen t echt niet meer ging, ging hij maar een keer mee in t verzoek CT scan...mja toen zat de prostaatkanker overal en was hij terminaal... Hoofdpijn dossier...tot op celniveau stronteigenwijs en niet inzien dat hij zn leven letterlijk de klote in hielp, structureel. Na 50 jaar keihard werken dan dat. Iets minder eigenwijs en hij had nog vrolijk lallend staan te klussen aan een poppenhuis voor mn dochter, voetballen met mn neefjes of staan te loeren met mn schoonvader naar een leuk draaibankje.