Nee precies. Als we Luc brengen, dan moet alles in zijn mandje: speen, knuffel, sjaal, etc. Jas in zo’n luizenzak. Die mandjes gaan mee naar binnen nadat de laatste gekomen is en komen inderdaad in het hokje waar de commode ook staat te staan. Maar goed: héél erg was het niet hoor. We hebben heel erg moeten lachen, vooral ook omdat ie ook nog de diadeem van Ies op had. Zie foto Wij hebben echt een fantastisch kinderdagverblijf
Dat de site van Wibra gister(?) openging en meteen plat lag Vandaag ging het wel en ik heb flink Dasty ingeslagen
Hahaha nee de reserve bak stond er niet, diegene die hem verschoonde was eh tja verstrooid en.wazig. alsof ze in fysiek aanwezig was maar geestelijk niet. Hele vreemde vrouw. Haar collega' hebben ook wel eerlijk gezegd dat ze hoopten dat haar pensioen snel dichterbij kwam want t was niet fijn werken. Laat ik het zo zeggen, als zij er is als volgend jaar junior erheen gaat ga ik een ander zoeken.
Van de horloge maker op de markt.. Wat een hork die man zeg Ik had een horloge gekocht, maar te groot dus moesten schakels tussen uit. Denk dan ga ik naar de markt, daar staat zo'n horloge maker. Ik naar die man toe hij begint heel enthousiast. Vervolgens komt ie terug smijt m'n horloge op z'n balie en zegt ik kap er mee m'n pinnetje breekt af zo vast zitten ze (op een stront chagrijnige manier) nou oké is goed sorry voor het ongemak dus ik vraag netjes weet u misschien een juwelier hier in de omgeving die nog wel reparaties uitvoert? Nou ga maar lekker terug naar de winkel waar je hem gekocht heb daahaagg mevrouwtje
Nee heb je ook gelijk in. Ik had alleen niet verwacht dat het me nog zoveel zou doen. We gaan dan natuurlijk echt als een gezin verder. Ook al weten we heel zeker dat dat is wat we willen, wonen we nu al zo goed als samen en doet dat de kinderen goed… het is toch best een stap. En inderdaad: huis van toen, veel herinneringen. Met een verhuizing sluiten we dat wel af. Maar dat is ook goed. We willen samen verder en daar hoort voor ons ook een huis bij die écht van ons allemaal is. Ik kijk er ook erg naar uit, maar als het bod geaccepteerd wordt komt het toch ineens wel dichtbij.
Oh wauw! Nee indd niet fijn dan. Maar ook niet heel professioneel van haar collega’s om dat tegen jou te zeggen eigenlijk
Ze kijken idd naar de cijfertjes. Maar niet alleen naar gewicht. Lengte wordt ook meegenomen. Natuurlijk is het niet fijn om te horen als je kind te zwaar is. Maar wat kan het voor kwaad om eens langs een diëtist te gaan? Een goede kinder diëtist kan heel handige tips geven hoe je er beter groenten en fruit in krijgt. Én mijn ervaring is ook dat mijn kind beter naar een specialist luistert dan naar mij. En dat kan het een stuk makkelijk maken voor jezelf. Bij jongste: als juf zegt dat hij na de online les nog even moet lezen dan doet hij dat. Als ik het zeg, dan is het zeuren en piepen dat hij geen zin heeft. Bij oudste: kinderarts (hij was toen 4) had gezegd dat wat er drinken belangrijk is. Sindsdien drinkt hij water. Én de mooiste. Er was een tijd dat oudste zijn gordel niet om wilde in de auto. Elke keer gedoe om dat ding vast te krijgen. Tot ik een keer werd aangehouden voor een standaard controle. Ik vroeg die agent onopvallend of hij de gordels van de kinderen wilde controleren. (Zaten netjes vast). Dat maakte enorm veel indruk. Sindsdien mag de motor niet gestart worden voor iedereen goed vast zit.
Ik ben thuis, ik zie boven door het raam het DHL busje aan komen rijden. Ik loop direct naar beneden naar de voordeur. Doe de voordeur open. Zie DHL bezorger zoeken in de bus naar een pakketje. Loopt uiteindelijk naar 2 huizen verder. Dus ik denk dat hij zo wel bij mij komt. Ik wacht. Ik zie ineens het busje weg rijden. Kom weer boven. Is mijn vriend verbaasd als ik het screenshot laat zien. Er werd aangebeld volgens hem. Maar als ik hem dus al gemist heb na bovenstaande, hoe had ik hem moeten halen dan als ik daadwerkelijk op de bel reageerde?
Ik snap het. Mijn stiefkinderen hebben ook zoiets gehad. Absoluut niet zoals bij jou maar toen mijn man bij hen wegging hebben ze nog een poosje in hun oude huis gewoond. Daarna gingen ze met hun moeder in het huis van de nieuwe man van moeder wonen. Zíj́n huis welteverstaan. Omdat dat niet helemaal lekker ging (en zijn ex nog een sleutel had en af en toe plots in de kamer stond ), kozen ze voor een verhuizing naar een ‘nieuw’ huis. Dat luchtte mijn stiefkinderen zó op. Stiefdochter zei ook: ‘nu kunnen we echt opnieuw beginnen.’ Bij jou is dat misschien anders maar ik snap je tweestrijd of twijfels. En het is ook niet niks allemaal dus wat moet je doen? Lekker huilen als je dat wil en tegelijkertijd heel blij zijn. Het mag best allemaal naast elkaar bestaan en uiteindelijk ben je samen met de meest fantastische man voor jou en jouw (jullie!) kindjes en daar gaat het om. Denk ik...