Het lijkt alsof we er maar niet uit komen, houden we het bij 2 of willen we misschien toch proberen om een derde kindje te krijgen. We kunnen eigenlijk bijna dagelijks (en dat geldt zowel voor mij als voor mijn vriend) er weer anders tegenaan kijken. De ene dag is het JA! Geweldig! en de andere dag zien we honderden beren op de weg en realiseren we ons dat het nu met 2 kinderen ook wel ideaal is. Zolang we zo twijfelen is het bij mij duidelijk: we nemen het risico niet. Ik word alleen zo moe van het getwijfel steeds. Waarom kunnen we het niet gewoon afsluiten? We waren erg jong toen onze oudste geboren werd en inmiddels is onze jongste ook alweer bijna 3. We hebben een mooi huis gekocht (met 4 grote slaapkamers én nog een zolder van 50m2) en we hebben beide een leuke baan met een prima salaris. Financieel en qua huisvesting is er dus een prima basis voor een eventuele derde. Maar we zien ZO op tegen de eerste 2 a 3 jaar. Weer klauwen met geld uitgeven aan opvang en een beetje meer van onze vrijheid inleveren. We hebben ontzettend drukke jaren achter de rug en zouden eigenlijk nu een rustigere periode ingaan. Willen we dat weer veranderen? Nou de ene dag dus wel, en de andere dag dus niet. En hoewel we nog steeds jong zijn (27) hebben we wel het gevoel dat we nu een besluit moeten nemen. Over 10 jaar wil ik niet meer in de luiers zitten haha. Zijn er meer moeders die hier zo enorm over twijfelen? Ik word namelijk momenteel écht gek van mezelf. Het lijkt me zo heerlijk om een gezin met 3 kinderen te hebben, anderzijds ben ik ook carrière gericht en ben ik bang dat dat helemaal niet valt te combineren met 3 kids.
Bij ons was het meteen duidelijk na nu mer twee dat het nog niet compleet voelde. Hoe dat voor een ander werkt weet ik niet. Als je er zo tegenop ziet, waarom zou je het dan willen? Wat zijn redenen om nog een nieuw kindje te willen? Een derde doe je er echt niet even bij is mijn ervaring. Je hebt echt meer je handen vol dan met twee. Dus je moet er wel echt voor gaan als je voor een derde kiest.
herkenbaar, maar ik was de enige die twijfelde. Mijn man wilde erg graag een derde, en ik ben overstag gegaan. Gelukkig, want wauw, wat is zo'n derde erbij geweldig, voor ons. Juist omdat de andere 2 wat ouder zijn is deze babytijd, tot nu, hij is er pas 2,5 maanden ��, zo veel relaxter. Ik geniet elke dag zo van hem, wat ik bij de eerste 2 minder deed. Bij de eerste was alles nieuw, bij de 2e liep er nog een peuter rond, maar nu gaat de oudste elke dag naar school, de tweede twee dagen psz en na de vakantie naar school, dus lekker veel tijd voor de derde. Moet wel zeggen dat ik heel bewust ervoor heb gekozen om mijn carriere op een laag pitje te zetten. ben ook nog jong, en nu zijn de kids jong, die wachten niet nu ze er eenmaal zijn, dat kan mijn carriere wel. als ze alledrie op school zitten ben ik 32, dan moet ik nog bijna 40 jaar werken. Tijd zat voor carriere, en dan heb ik deze fantastische tijd toch mooi ook meegemaakt. maar het zal vast niet voor iedereen zo zijn, ik verbaas mezelf ook nog dagelijks dat ik er zo van geniet :-D
Ik ben het daar (edit: met de eerste reactie) niet helemaal mee eens . De derde is hier makkelijker dan de eerste twee. En dat is niet dankzij haar karakter of het goede slapen ofzo, want dat was het eerste jaar niet geweldig, maar omdat we toch al geleefd worden door de oudste twee kinderen. De derde heeft altijd kameraadjes thuis en doordat de oudste iets ouder is kan ze me ook echt al een beetje helpen. Ze zijn redelijk zelfstandig en ik heb dus mijn handen vrij voor de jongste. Natuurlijk geef je weer veel vrijheid op, maar hoe lang duurt die periode nou eigenlijk? Ik vind het voorbij gevlogen bij de oudsten, dus dat is straks wel weer zo als we een paar jaar verder zijn. Hier voelt het dus wel zo dat je een derde er gewoon bij doet.
Ik herken de twijfels maar dan over nr 4 hihi Ik vond het van 2 naar 3 niet bijzonder zwaar, ook al was nr 3 9 maanden 's nachts wakker en nog steeds geen Doornroosje Zelf was ik ook een stuk relaxter dan bij 1 en 2, je hebt alles al eens meegemaakt en je hebt al een routine, nr 3 hobbelt overal heel relaxed in mee. Qua carriere ligt het helemaal aan hoe je de opvang hebt geregeld. Ik merkte dat nr 3 veel vaker ziek was en ik daardoor niet kon werken. Vaak kon ze dan naar oma maar als je die mogelijkheid niet hebt wordt het alweer lastig.. En qua concentratie is het een ramp haha. Manlief werkt onregelmatig dus ik sta er vaak alleen voor, dan is het al bijna een fulltime baan om alles draaiende te houden
Eens met bovenstaande. Alleen voor mij is er nooit twijfel geweest over een derde. Het verlangen en beeld voor mijn gezin heeft altijd bestaan uit drie kinderen. De wetenschap dat het zo tijdelijk is dat ze klein zijn, maakt dat we er zo van genieten. Babytijd, voorop de fiets, leren praten. Ook is de interactie met zijn zussen geweldig. En ja, het is drukker en we geven meer geld uit aan opvang. Alleen het voelt rijker! (Oudste twee waren 3,5 en bijna 6 toen broertje werd geboren).
Ik wilde altijd 2 kinderen, maar toen we 2 hadden voelde het niet compleet. We hebben ook getwijfeld, maar eigenlijk overheerste het gevoel altijd. en spijt? Kun je uberhaupt spijt krijgen van een wondertje dat je op de wereld hebt gezet? Het is zwaar geweest, heel zwaar, onze jongste is een pittig mannetje, ik heb een heftige postnatale depressie gehad waar ik niet alleen zelf, maar ook mijn huwelijk bijna onderdoor gegaan is. Toch zou ik het nooit anders hebben gedaan, ik ben zo gek op mijn jongetje en ons gezin is nu af.
Hier een vreselijk lange weg naar onze kinderen afgelegd, en toch na 2 kids voelde het nog niet klaar. Nu onze derde dame 10 maanden is weet ik het zeker, we zijn nu meer dan compleet! Wij hebben ons gevoel gevolgd.
Ik denk ook dat het aan jezelf ligt. Hoe relaxer je zelf kunt blijven, hoe meer je kunt genieten. Natuurlijk zijn die eerste jaren druk qua verzorging van de kinderen, maar wat is nou eigenlijk druk? Ik ben veel liever bezig met de kinderen helpen en verzorgen en ze dingen te leren om ze steeds iets meer los te laten, dan dat ik op de bank zit nix te doen. Ik geniet ontzettend van ons gezin. De derde was bij ons de makkelijkste en had direct een ritme gevonden. Mensen om mij heen kijken verbaasd op als ik zeg dat ik 4 kinderen nu heb, maar ook de vierde rolt er zo bij in. En het gevoel wat ik krijg op het moment dat de grootste 3 tegelijk knuffelen met de jongste en niets daarvan geforceerd wordt, geen jaloezie is vanuit de kinderen naar hun broer of zussen, dan denk ik ja! Wij zijn een echt gezin en de kinderen voelen ook pure liefde naar elkaar. En natuurlijk maken ze ook wel eens ruzie, maar over het algemeen heerst hier harmonie. Gewoon genieten! Ik ben nu 27 jaar, ons gezin is compleet. Ik werk ernaast ook nog 3 lange dagen, dat is ook echt mijn ding dat ik ook niet zou willen missen. Maar ik moet wel zeggen dat mijn vriend ook naast zijn fulltime baan veel met de kinderen doet en het huishouden ook bijhoudt.
Lastig he? Bij ons is het iets anders. Jongste is bijna 12 weken. Ik wil heel graag een derde, maar mijn vriend (nog) niet. Die ziet vooral praktische bezwaren. Ik denk: voor alles is een oplossing. Maar ik snap zijn bedenkingen ook. We hebben besloten dat we in de aankomende maanden een beslissing moeten nemen of we het willen. Wij zijn helaas de jongste niet meer (33 en 37). Dus als we het willen, dan ook wel op korte termijn (iig gaan proberen). Vriend zit met de financiën (nieuwe auto nodig, extra studiekosten), het huis (vier slaapkamers waarvan een hele kleine) en de opvang (oma past twee dagen op, ook op die van mijn broertje). Hij zegt daarnaast dat twee makkelijker is, meer standaard met vakanties en zo en we hebben beide maar twee handen.. Voor mij is het voornamelijk het gevoel dat we niet compleet zijn, nog een baby (geweldig!). We hebben twee hele makkelijke mannen en ik geniet daar intens van. Een gezin heeft voor mij drie kids en ik zou er niet aan moeten denken om niet nog zon kleintje te krijgen. Maar zoals ik al zei, bij mij is het een gevoel en bij hem een praktische overweging (hij vindt kids super en zou wel willen, maar teveel maren voor hem). Wij zijn er dus nog niet uit. Moeilijk, moeilijk...
Ohh mag ik met jullie mee schrijven en twijfelen? Wij hebben 2 meiden, oudste is 3 en jongste bijna 2. Schelen 16 maanden en zijn beste maatjes, kunnen heerlijk spelen samen. Ik heb 2 geweldige zwangerschappen gehad en ook 2 snelle bevallingen, beide kids slapen goed en zijn gezond. De wens voor een 3e is erg groot maar twijfel heel erg. Lukt het financieel, straks wordt deze zwangerschap veel zwaarder (veel ziek enzo), onze meiden zijn zo close samen, moeten we daar nog wel een 3e kindje bij willen enz. Ook hebben we geen slaapkamers meer over. We hebben wel plannen om te verhuizen maar nog niets concreet. En ook heb ik net een maand geleden mijn opleiding tot kraamverzorgende afgerond en ben ik per 1 mei in dienst gekomen bij mn stage bedrijf. Kan het voor mn gevoel echt niet maken nu zwanger te worden. Maar de kriebels zijn zo enorm. Wordt echt jaloers als vriendinnen vertellen zwanger te zijn, kijk zo er naar uit om alles nog 1 keer mee te mogen maken enz. Wat een lastige keuze! Vriend staat overigens geheel achter me, die wil ook nog erg graag een kindje erbij.
Ook wij hebben 2 prachtige kinderen en dezelfde vraagstukken als ik bij de anderen hier lees (met als extra moeilijheid een dochter met een verstandelijke beperking), maar ik heb er nooit aan getwijfeld of ik wel of niet een 3e zou willen. Praktische problemen zijn er om op te lossen. Wij hebben 1 kleine slaapkamer opgeofferd voor de badkamer en hebben nu op de 1e verdieping slechts 2 slaapkamers. En dan hebben we nog een ruime zolder. Beide kinderen slapen nu op de 1e en wij hebben de zolder. Bij een 3e moeten er dus dingen veranderen qua slaapplekken, maar ik kan me daar echt niet druk om maken (mijn man wel overigens). En weet je, het is ook niet dat ik graag nog een 3e wil omdat ik zo uitkijk naar de slapeloze nachten, strontluiers, huiluurtjes etc. etc., maar het lijkt me wel een prachtige aanvulling op ons al fantastische gezin.
Wij hadden dit toen we 1 kindje hadden. Twijfelen wel of geen tweede, ik had nog niet het gevoel compleet te zijn, maar inderdaad willen we weer slapeloze nachten, buikkrampjes, minder vrijheid. Maar toch inderdaad het gevoel niet compleet te zijn. De beslissing genomen om voor de volle 100% te proberen of we een tweede kindje mochten krijgen en dat was ons gelukkig gegund. Al voordat hij geboren was wisten wij het: Wij zijn compleet. Met zijn vieren is het perfect. Het is goed zo. Follow your heart. It knows the way! Doe je ogen dicht en denk aan wat jouw ideaal beeld is. Succes met beslissen!!
Bedankt voor alle reacties! Het geeft inmiddels rust dat we tegen onszelf hebben gezegd dat we nu niet hoeven te beslissen. We zijn nog relatief jong (27) en we zien wel hoe het allemaal loopt. Het is overigens bij ons niet zo dat we het "rustiger" willen qua bezigheden. We zijn juist erg actief en druk en twijfelen dus of dát te combineren is met een derde. De wens is dus heel groot (daar twijfelen we niet over) alleen weten we niet of we dan wel de juiste keuze maken voor onze kinderen. Juist omdat we het eigenlijk al wel druk hebben met vanalles. Zo werk ik 36 uur (nu met ouderschapsverlof 32 uur) en mijn vriend is topsporter en heeft daarnaast een eigen bedrijf. We hebben voor 2 dagen BSO en KDV en stiekem lijkt het ons wel heerlijk om straks beide kinderen op school te hebben. Dan kunnen we onze werktijden aanpassen en hebben we ook geen BSO/KDV meer nodig. We houden van reizen, gaan graag weekendjes weg. Is dit allemaal wel te combineren met 3 kinderen? Wellicht zijn hier moeders die 3 kinderen hebben ook verder ook druk zijn met werk/sporten/reizen etc? Financieel is het overigens geen probleem en ook qua huis niet. Genoeg ruimte.
Ik las laatst een blog op fb,geschreven voor iedereen die twijfelt aan een derde. Of tweede of vierde Mijn gevoel zegt ook dat we nog niet compleet zijn en ik wil denk ik nog een vierde als dit ons gegund is. Zoals het in de blog ook stond: bij twijfel moet je het doen en er voor gaan. Je zult nooit spijt krijgen als dat derde kindje in je leven is maar je kunt later wel spijt krijgen als je er nooit voor bent gegaan en dan is het te laat...
Ook ik heb enorm getwijfeld, mijn man daarentegen helemaal niet. Die wilde na Ediz gelijk al een derde. Ik zag alleen maar beren op de weg en wist niet of we het wel moesten doen.. 2 gezonde kinderen, moesten we wel een derde willen? Zou het niet druk worden? Red ik dat wel? En nog 10472 andere vragen spookte door mijn hoofd .. Maar wat ben ik blij dat mijn man me overgehaald heeft! Ik vond deze zwangerschap echt heerlijk, heb enorm genoten van iedere dag en nu hij bij ons is kan ik hem echt niet meer weg denken.. Ik ben dol op alle drie mijn kids, maar Rafi is echt een verrijking in ons leven. Het is genieten, genieten en nog eens genieten. De kids zijn dol op 'm en wat is het mooi om ze samen bij elkaar te zien.. Zoals je al ziet, ik kan het je alleen maar aanraden!!
De derde is ons ietsje op de taart, een meisje na twee jongens. Onwijs blij met en trots op haar... Maar de balans is hier 2 jaar na de geboorte nog steeds niet helemaal ok...het blijft best zwaar...ik grapte pas dat we misschien voor een 4e moeten gaan om de balans weer terug te vinden (niet echt hoor)... Het is niet niks een derde, ik heb vaak handen tekort, maar ben wel heel erg blij met ons drietal!
Ik vind dat ook moeilijk. Om mij heen hebben de meesten grote gezinnen (ben christelijk) en dat lijkt 'zomaar' te gaan. Zo had ik het ook een beetje verwacht hier.. Maar ik vind zwangerschap heel naar. Wel 2 goede bevallingen gehad maar toch veel last van om het te verwerken, vanwege de snelheid. Jongste was erg huilerig (KMA) en daardoor ben ik nog steeds niet mezelf. Dus nu nog niet een derde maar wil het wel graag.. Alleen ik zie zo tegen de zw/bevalling op. En die enorme moeheid na die tijd. En het opvoeden valt me ook zo tegen. Zo vermoeiend en pittig.. Ik ben snel boos en dat maakt het er niet makkelijker op. Maar mede door mijn achtergrond voel ik dus een soort van schaamte, waarom kunnen die anderen 4,5,6,7 kids opvoeden én nog dingen op school doen.. En ik ben al zo moe van 2. Zie zo op tegen nog een keer al zou ik het wel willen. Vraag me af of ik er ooit uit kom.
ik moet er altijd zo om lachen ... als wijons verhaal vertellen, mijn man en ik kwamen samen., hij wilde geen kids! na 6 maanden werd ik zwanger. van onze oudste.. jaa oke we hielden het bij 1... inmiddels zijn we papa en mama van 3 ( en misschien ooit nog een 4 e ) het is zwaarder vooral als er minder tussen de leeftijden zitten maar ik moet zeggen zou niet meer zonder willen!
Hoi 2jees...wij hebben dezelfde achtergrond, ik heb ook familie met grotere gezinnen en die lijken het ook allemaal zomaar te doen, terwijl het mij soms allemaal heel hoog zit :-s...herkenbaar dus...ik denk niet dat ik nog geduld zou hebben voor nog een kindje erbij... Ik probeer me er nu maar bij neer te leggen, dit is wat wij nu net aankunnen en waar we heel gelukkig mee zijn!