hallo mijn dochter van net twee hangt echt heel erg aan mij en veel minder aan mijn man. momenteel zijn we met vakantie en het valt me op dat het, waarschijnlijk doordat ik meer tijd met haar kan doorbrengen, weer erger wordt. Papa mag haar bv niet dragen, dan wurmt ze zich los , begint te wenen van mama mama... ook wanneer ik bv naar het toilet ga en ze mag niet mee, ik ga in de douche met de deur dicht is het om mama brullen. Voor mijn man is dit niet leuk; hij voelt zich afgewezen door onze dochter. Het is niet dat hij geen moeite doet. Ik vraag me af of dit gedrag wel normaal is voor een kind van twee? Het lijkt me soms bijna dwangmatig, ze moét weten waar ik ben en wil het gevoel hebben dat ze bij mij kan komen als zij vindt dat dat nodig is . Ik heb nu met mijn man afgesproken dat we tegen dit gedrag in beginnen gaan. als ik naar de wc ga en ze krijgt een driftbui omdat ze niet mee mag moet hij duidelijk neen zeggen, dat ze moet stoppen met wenen en als dat niet helpt moet ze de hoek in. Maar het is moeilijk, wat doe ik bijvoorbeeld in een situatie zoals daarstraks: we waren in een winkelstraat en dochterlief wilde niet aan het handje lopen. Papa wil haar pakken maar dochter zet het op een brullen, wurmt zich los en roept mama. Uiteindelijk is dochter op mijn arm beland want hij kon haar niet in bedwang houden. Niet leuk voor hem en ook niet voor mij. Misschien hadden we niet mogen toegeven maar hoe hadden we dit gedrag dan beter aangepakt? maar dus vooral: is deze fixatie wel normaal voor een meisje van twee?
nog vergeten maar wel belangrijk: ze heeft het niet als ik echt wég ben, zoals bv wanneer ze naar de kribbe gaat of wanneer ik haar naar oma breng waar ze elke week heen gaat. als ik thuis de deur uit moet zet ze het wel op een brullen maar dit stopt als ze merkt dat ik echt weg ben en dan is papa ook goed.
herkenbaar! onze dochter had het ook zo toen ze bijna twee jaar oud was. hier ook echt niet leuk voor pappa. wij hebben het wel wat gelaten, maar soms ook wel bewust ervoor gekozen dat pappa bepaalde dingen wel doet. (hing er ook een beetje vanaf waar we waren maar gewoon thuis of in de caravan tijdens onze vakantie dan wees ze regelmatig pappa af en wilde alleen dat ik iets bij haar deed (verschonen, pyama aan, op bed brengen ectect) wij kozen er dan voor om pappa wel iets te laten doen, ging ze dan erg protesteren dan werd ik (mama dus) ook een beetje boos en sprak haar aan op haar gedrag. dus ik zei ook tegen haar dat ik het echt niet leuk vond dat ze zo raar tegen pappa deed. ik steunde hem hier dus duidelijk in. Dit heeft bij ons thuis goed geholpen, langzaam werd de mama fixatie minder en kon pappa weer gewoon alles met haar doen. Succes ermee, tis echt even niet leuk voor je man!
Hier ook zo'n kleine diva hoor... Ja ook hier is mama favoriet bij de kleine meid. En inderdaad als mama weg is, is het prima. Tja wat doen we eraan....ik heb nog een kindje en ben echt niet heel de dag voor haar alleen beschikbaar dus ja dan huilt ze maar een keertje denk ik dan. Wij geven ook niet toe inderdaad, als pap haar gaat verschonen doet hij het en niet ik ineens. Ik denk dat het maar gewoon een fase is en dat het misschien over een jaartje helemaal is omgeslagen, dus stiekem geniet ik ook wel van de tijd die ik heb met mijn meid!
Wij zitten ook in dezelfde fase (ook qua leeftijd). Hier zijn ze alle drie ineens enorme mama-fans. Ik hoef maar de kamer uit te lopen, en krijg een heel concert 'maammaaa' achter me aan. ook aan tafel krijg ik amper kans om te eten, ze trekken aan me, vragen van alles, willen van alles enz. Mijn zoon zit meestal tegenover mij, naast zijn vader. Maar hij wil om de haverklap met zijn vork in mijn bord prikken. Het maakt niet uit dat hij precies hetzelfde op zijn bord heeft, en dat papa ook hetzelfde heeft en gewoon naast hem zit. NEE, hij moet van mama's bord eten
Ik zou persoonlijk haar niet gaan straffen, denk dat dit averechts gaat werken. Jayro heeft het ook wel af en toe, maar wij zijn uit elkaar en hij ziet zijn vader nu weer elke dag en maandenlang maar 2-3 keer per week. Dus ik vind het ook wel logisch, maar het hoort inderdaad ook bij de leeftijd. Alleen ik snap het boos er om worden niet zo. Wat is er erg aan? Tuurlijk hoeft een kind niet altijd zijn zin te krijgen, maar waarom niet gewoon goed uitleggen en een middenweg kiezen. "Jayro ik hoor dat je graag wilt dat ik je help, maar ik ben even bezig dus papa helpt je met je kleren en dan help ik je zo met je schoenen". Dit werkt hier eigenlijk altijd prima. En bij uit de kamer gaan enzo, gewoon goed uitleggen en blijven uitleggen.. Jayro heeft dit niet, tenminste niet op een negatieve manier, hij roept wel waar ik ben als ie me niet ziet, maar daarna vindt ie het ook wel weer prima.
Wat fijn om te lezen dit zeg! Jenna heeft/had dit dus ook en ik dacht dat het misschien door mij kwam omdat ik teveel met haar bezig was. Mij was het niet eens echt opgevallen maar mijn man gaf aan het heel vervelend te vinden. Ik ben er toen op gaan letten en heb (zoals Janneke21 aangeeft) toen vaker gezegd dat ik even bezig ben en ze het even aan papa moet vragen. Nu gaat het een stuk beter maar.... ik blijf toch haar favoriet
Is inderdaad een fase....wij hebben het ook gehad, alleen dan bij papa! Heel vervelend en niet leuk voor mij, maar je doet er niks aan. Is hier overigens helemaal goed gekomen hoor