Ik weet niet of ik het hier goed heb geplaatst maar dat merk ik wel.. Ik wil dit echt even van me af schrijven.. Ongeveer een jaar geleden kreeg ik iets met mijn vriend. Hij was best wel losbandig, ging veel uit, was altijd weg (hij werkt in de horeca) Maar hij werd eigenlijk steeds rustiger, hij dronk ook enorm veel en zat echt volop in zijn jeugd/vrijgezellen leven. Maargoed, we gingen dus samenwonen na drie maanden ongeveer, mede omdat ik de huur niet alleen kon betalen en een woning aan kreeg geboden en dat ging eigenlijk supergoed. Hij werd steeds rustiger en drinkt nu eigenlijk praktisch niks meer, behalve soms een biertje 's avonds als ik een wijntje drink, uitgaan doet hij ook niet meer, en hij zorgt zo ontzettend goed voor mijn dochtertje, zij is ook helemaal gek op hem en noemt hem zelfs papa. Het gaat zo goed tussen ons, alleen helemaal in het begin van onze relatie is hij een keer vreemdgegaan. Daar ben ik ongeveer een halfjaar geleden achter gekomen en na heel veel drama heb ik ervoor gekozen om hem nog een kans te geven, vanaf dat moment is hij nog meer veranderd en wilde hij constant bewijzen dat hij heel veel spijt heeft en echt mijn vertrouwen terug wil winnen, en dat vind ik heel erg lief, maar het lukt me niet.. Het lukt me niet om hem weer te vertrouwen en om alles uit m'n hoofd te zetten, ik ben er zovaak mee bezig en als ik er aan denk word ik altijd nog steeds zo boos/verdrietig als in het begin. Zelfs als ik met hem in bed lig (sorry voor de details) denk ik vaak, ja hij lag daar ook met die andere vrouw... Ik word er gewoon misselijk van. En ik wil het zo graag verwerken want ik denk echt dat hij het waard is, maar ik weet niet hoe, ik weet echt ff niet meer wat ik moet doen.. Zijn er hier meiden die dit ook hebben meegemaakt? Hoe hebben jullie dit verwerkt? En na hoelang werd de pijn en het wantrouwen minder?
Ik heb het zelf niet meegemaakt en het verwerken ervan verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Maar ik kan me goed voorstellen dan het wel 1 of misschien wel 2 of 3 jaren duurt voor je iemand weer voor de volle 100% vertrouwt. Sterkte hoor! Ik hoop dat je dit gevoel snel kwijt raakt en dat je je vriend snel weer helemaal vertrouwt.
Ben het wel met Blondjuh eens in dit geval. Helemaal als je in het begin van de relatie al vreemd gaat. Juist in het begin moet je toch helemaal hoteldebotel zijn en zou vreemdgaan ondenkbaar moeten zijn. Dat er na een jarenlange sleur eens iets kan gebeuren dat kan ik nog ergens snappen (maar ik denk ook niet dat ik dit zou kunnen vergeven omdat ik mezelf dan pijn zou blijven doen, ik zou verschrikkelijk achterdochtig en jaloers worden). Tenminste zo zou ik erover denken en ik zou het dus ook no way kunnen vergeven/vergeten. Als je zo al aan je relatie begint..
Ik heb het ook meegemaakt. Is inmiddels zo'n 5 jaar geleden dat ik er achter ben gekomen en 6 jaar geleden gebeurd. Nog steeds kan het me kwellen. Vanuit de onvoorstelbare liefde heb ik er voor gekozen om hem te (proberen te) vergeven. Maar vergeten doe ik het nooit. Ik ben er jaloers door geworden en daar baal ik van. Het slijt wel, maar heeel langzaam en in hele kleine beetjes. Als je erover wilt praten, mag je ook pben Liefs
Als je van 'm houdt en zegt dat hij inderdaad al heel erg veranderd is, moet je het blijven proberen meis.. Misschien duurt het heeeeel erg lang, maar dat is het vast waard, toch?
Was het maar zo gemakkelijk en zwart-wit he. @ TS; moeilijk hoor. Ik denk dat het normaal is wat je voelt. Het kan idd jaren duren voor het weer rustig is. Probeer te accepteren wat je voelt en hou jezelf voor dat het nu eenmaal veel tijd nodig heeft. Je vriend heeft na wat hij gedaan heeft ook de 'verantwoordelijkheid' om jouw vertrouwen weer terug te winnen, en daar zit geen tijdslimiet aan vast... Volg ook vooral je gevoel... Als dat goed is zit het vaak ook goed. Sterkte!
Toen ik net met mijn vriend ging is hij ook vreemdgegaan... Heb hem ook een 2e kans gegeven. Dit gebeurde toen we 3 maanden met elkaar gingen. Nu bijna 5 jaar. Hij zal het nooit meer doen hij heeft heel veel spijt en is bang mij en ons zoontje kwijt te raken. Maar ik vertrouw hem nog geen jaar nu. Het heeft een paar jaar geduurd en ik dacht er ook heel veel aan. Maar nu eigenlijk nooit meer! Bij iedereen verschilt dit natuurlijk!! Ik ben ook hierdoor erg jaloers geworden.. (word nu ook iets minder gelukkig) Sterkte!
Ik heb toch een iets andere mening als Blondjuh en Yummy. Ik kan me voorstellen dat als je net een relatie hebt dit gevoelsmatig nog niet zo diep zit en je misschien nog niet het gevoel hebt dat dit 'voor eeuwig is'. Zeker in het uitgaansleven is een slippertje dan zo gemaakt. Pas later in de relatie komt de commitment. Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar dat kan ook meespelen. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik zo ben in een relatie of dat ik niet meer dan furieus zou zijn als ik mijn partner zou betrappen. Maar voor mijn gevoe is het niet 'eens een vreemganger is altijd een vreemdganger'. Ik hoop dat je de kracht kunt vinden te zien hoe jullie relatie nu is en dat je overtuigd kunt raken van het feit dat hij er nu wel 100% voor jou is. Toen was toen, nu is nu. Gun jezelf bovenal de tijd...
Ik heb het zelf gelukkig niet mee gemaakt, maar kan me voorstellen dat je hem nu niet meer vertrouwt. Zoals je het beschrijft was hij in het begin nog niet super serieus en is hij waarschijnlijk pas na die keer dat hij vreemd is gegaan zich gaan bedenken dat jij het voor hem bent, waarna hij rustiger is geworden en helemaal voor jou is gegaan. Had ie zich misschien eerder moeten bedenken, maar ik ken zelf ook een stel die elkaar de 1e maand amper zagen en juist helemaal niet zo hoteldebotel op elkaar waren. Dat kwam pas later en nu zijn ze al 9 jaar samen. Hij doet nu echt zijn best voor jou en je dochtertje, dat laatste zegt ook wel wat vind ik aangezien hij dat niet zou doen als hij niet echt stapel op je zou zijn. Praat er samen over, ga er desnoods voor naar een therapeut en probeer er wel eerlijk en open over te blijven. Wat ik hierboven ook al las; iemand vergeven is gemakkelijker dan hetgeen vergeten wat je hem vergeeft. Zoals je hem nu beschrijft is hij het wel waard om voor te vechten, dus probeer jezelf niet te kwellen met allerlei verschrikkelijke gedachtes terwijl hij nu echt helemaal voor jou gaat. Zoals Merah het mooi schrijft: 'Toen was toen en nu is nu!' Sterkte ermee!
Ik denk dat dit puur te maken heeft met je eigen gevoel. Al zou mijn vriend echt niet meer vreemd willen gaan (en dan is eens vreemd altijd vreemd dus niet aan de orde) ik zou mezelf echt altijd blijven kwellen en dat wil ik niet. Daarom zou IK ontrouw gewoon niet kunnen vergeven, puur uit eigen belang omdat ik mezelf daarna doodongelukkig zou maken door erover te blijven malen en jaloers te worden. Dat wil ik echt niet. Ik denk dat TS bij zichzelf na moet gaan of ze denkt hem dit ooit te kunnen vergeven. Of ze het idee heeft dat dit gaat slijten of dat ze het toch niet waard vindt om zich zo rot over te blijven voelen. Die keuze kan niemand maken behalve zijzelf. Daarom komen er hier ook alleen maar verschillende meningen: iedereen gaat hier anders mee om. De een kan het vergeven en de ander niet.
oke, zelf geen ervaring, maar om je te snappen heb ik wel een vraag. Bij dit soort topics lees ik altijd een stukje in de geschiedenis van die persoon. Nu zag ik een topic van jou van december 2010 waarop je uitlegt dat je zulke rotreacties hebt gehad op het feit dat je nog een kindje wil. Ik lees hier dat je een half jaar geleden wist dat hij je bedrogen heeft. Wat is er in die 2 a 3 maanden verandert dat het nu een probleem voor je is, want daarvoor wilde je samen nog een kindje. Het is even om het te snappen, ik val je niet aan.
Bedankt voor alle superlieve reacties! En ik wil echt m'n best doen om het hem te vergeven, ik weet niet of het lukt.. De tijd zal het leren. @ Tulip Nou, het speelt al een hele tijd, en laatst hadden mijn oom en tante een dochtertje gekregen en toen was ik helemaal verliefd, gingen mijn moedergevoelens opspelen, en dacht ik, ik wil ook, ik wil ook! Liet me even leiden door mijn emoties En ik heb het wel serieus met mijn vriend over nog een kindje gehad, hij wilt ook dolgraag ooit vader worden, maar we hebben wel besloten dat het eerst stabieler moet zijn, we elkaar een stuk langer moeten kennen, een vaste woning moeten hebben. er vertrouwen moet zijn tussen ons enz. enz. Dus dat het gewoon iets is wat misschien ooit in de toekomst zal gebeuren. En tuurlijk wil ik het dolgraag! Maar nu nog niet, dat lijkt me wel heel erg verstandig. Dus 't was een beetje een opwelling. Had geen serieuze plannen om te stoppen met de pil o.i.d. Had het wel aan wat vriendinnen verteld dat ik sowieso nog een keer moeder wil worden, en niet al te laat. (Maar dat kan natuurlijk ook binnen 10 jaar nog.) Dus vandaar dat ik dat bericht had geplaatst, omdat ze allemaal zo vreemd reageerde.
oke, heel duidelijk! Ik zou heel goed aan je vriend vertellen hoe jij je voelt, misschien weet hij dat ook allemaal niet zo goed. Ik zou dit ook altijd bespreekbaar houden, dus mocht je ineens een terugval hebben in dat vertrouwen hebben, dan zou ik dat ook eerlijk benoemen.
ik denk dat een hoop al gezegd is door anderen...wat ik wel dacht te lezen is dat het in het bed is gebeurd waar jullie samen in liggen? misschien kan je hier iets aan veranderen als nieuwe start, samen de slaapkamer opknappen?
Ik kan alleen maar mijn ervaring delen: ik heb een ex (drie jaar mee samengeweest en huis gekocht) die het op zn zachtst gezegd niet zo nauw nam met het trouw zijn. Heeft mij diverse malen bedrogen en uiteindelijk heb ik mijn biezen gepakt. Ik kon er niet mee leven dat ik niet belangrijk genoeg was om gewoon trouw te blijven. Juist in het begin van een relatie moet je helemaal stapelgek op elkaar zijn en moet er geen sprake zijn van vreemdgaan. Als mijn man vreemd zou gaan, zou ik echt niet met hem verder kunnen, hoeveel ik ook van hem hou. De gedachte van wat er dan is gebeurd zou me van binnen echt verteren. Ik wil dat mn relatie gebaseerd is op vertrouwen en dat als het niet goed zit, je hier eerst over praat, ipv met een ander het bed in duiken. Ik hoop dat jullie eruit komen en dat je het een plekje kan geven. Maar ik denk dat daar een hele tijd overheen moet gaan. Sterkte meid!
Dit was ook een beetje mijn eerste gevoel. Als hij idd een losbandig uitgaanstype was, dan kan ik me voorstellen dat in t begin zoiets eerder gebeurd. Praat het niet goed, maar kan me er wel wat bij voorstellen. En helemaal wanneer hij nu zo zn best doet. Meid, praat met elkaar, vooral over hoe jij je voelt! En met de stelling eens vreemd gaan, altijd vreemd gaan ben ik t niet eens... Vind ik wel heel zwart wit gezegd, elke situatie is anders. En dit kan ik wel uit ervaring zeggen, aangezien ik nog een relatie had toen ik wat met mn man kreeg.. (Het was alleen een zoen, maar das voor mij al teveel) En hoe gemeen t misschien ook klinkt, was voor mij de beste 'misstap' die ik heb kunnen nemen, heb nu een supervent, 2 kids en helemaal op mn plek (met af en toe best de nodige ik-wil-je-achter-het-behang-plakken momenten, maar dat hoort er voor mij in een relatie toch bij ) Enne vreemdgaan, nee echt niet!
In mijn vorige relaties. En het lullige is, dat mijn man het vertrouwen moet winnen, wat zij hebben verbroken. Voor mij was het echt iets wat heel diep in mijn hart sloeg, omdat ik mijn ex zo blind vertrouwde. Het heeft alles veranderd, ik ben erdoor veranderd. Mijn man nu is iemand die heel open is, hij laat mij echt overal in zitten en doet daar heel laconiek over. Doordat hij er écht zo onverschillig over is, is voor mij de lading ervan af gegaan. Dus nu heb ik niet eens meer de zin en behoefte om hem eens te controleren. Soms heb ik wel wat jaloerse trekjes, maar hij wordt nooit boos, maakt er vaak een grapje van zodat ik snap hoe belachelijk ik doe. Hij heeft er altijd geduld mee, ook al is het niet dankzij hem. Vertrouwen moet groeien, zeker als het stuk is gemaakt, dan moet het eerst herstellen en dan alsnog groeien. Daar mag je vriend gewoon al het geduld van de wereld voor opbrengen. Het is niet zo dat jij gekozen hebt om erover heen te stappen, dat het dan dus klaar is. Zo werkt dat niet. Er is iets stuk gemaakt. Ik heb er bv veel over gepraat en dat doe ik nog, praat het van me af. Op een gegeven moment moet je wel merken dat je er rust voor terug krijgt. Als je die onrust blijft houden heb je ook geen leefbare situatie. Waar die grens ligt is voor iedereen weer anders.
En dat er mensen zijn die altijd heel ruimdenkend zijn en vinden dat 'heel veel kan'. Die hou je. Niet naar luisteren, luister naar je eigen gevoel. Daardoor heb ik mijn eigen gevoel heel lang genegeerd en daar wordt het helemaal niet beter van. Het is een verschil van normen en waarden wat je vind kunnen in dat opzicht. Opmerkingen zoals 'het was nog aan het begin dus het gevoel zat minder diep', ja daaaaag!!!! Kom zeg, zoek dan iemand die er net zo over denkt. Ik vind het niet normaal, als ik een relatie met iemand aan ga, dan weet die persoon dat ik dat op basis van vertrouwen doe en monogaam ben*punt* Ik vind iedere vorm van vreemdgaan werkelijk niet kunnen en ik vind het ook niet normaal hoe normaal dat tegenwoordig gevonden lijkt te worden. Bedrog vind ik het ergste wat je iemand aan kan doen, zeker als daar gevoel bij komt kijken.
Ik heb het meegemaakt ik was 5 jaar samen en mijn ex ging dus vreemd..ik kwam er direct achter en we zijn 2 weken uit elkaar geweest, maar hij beloofde beterschap etc etc dus weer bij elkaar...dat heeft nog 4 3/4 jaar geduurd maar het ging niet uit mn hoofd toen heb ik er een punt achter gezet. ik vertrouwde hem niet meer en ik bleef boos.. Ik kon hem niet vergeven,Na dat wij uit elkaar zijn gegaan kwam ik bij een vervangende HA en die heeft me onderzocht na wat vage klachten van mij en bleek ik dus besmet te zijn met Chlamydia door zijn vreemdgangpraktijken. Ik heb daar dus al die jaren mee gelopen en ben er dus ook onvruchtbaar door geworden. Dankzij de mmm heb ik nu mijn kinderen mogen krijgen... Maar vergeven en vergeten zal ik nu zeker nooit meer kunnen!!!! Ik wens jou heel erg veel succes en sterkte... je bent een sterkere vrouw dan ik.