Waar zit dat knopje dan????

had het niet beter kunnen verwoorden..

misschien als je weet van wat voor muziek ze houdt, kan je af en toe een muziekje voor haar opzetten, ookal zegt ze niks bijna iedereen geniet en waardeerd muziek

 

ik geloof niet in een knopje om dit uit te zetten, ik geloof ik het vinden van een goede balans...

ik vind het juist ontzettend fijn om een band te hebben met mijn bewoners, een vertrouwensband, dat geeft zowel mij als de bewoner een veilig en warm gevoel.
en dat vind ik juist 1 van de mooiste dingen van werken in de ouderenzorg.

 

Er is geen knopje die zomaar je emotie uit kan zetten en maar goed ook.
Is heel goed dat je je gevoel in je werk kan leggen.
Maar je moet wel proberen het op je werk te laten en niet mee naar huis te nemen.
Maar je bent nog maar 3 maanden aan het werk in de zorg, dat komt echt wel goed joh.
Nu komt er heel veel op je af, over een tijdje kan je misschien alles beter een plekje geven.
Wel jammer dat je er niet zo goed over kan praten in je team.
Ervaringen uitwisselen met elkaar is altijd heel erg prettig.
Wij bespreken in het teamoverleg altijd de moeilijkere dingen, zo komt het dus ook ter sprake hoe we de periode van de laatste levensfase en overlijden hebben ervaren. Dat is heel erg prettig, want zo weet je hoe elke collega de situatie ervaart en zo leer je inspelen op elkaar.
Praten is heel belangrijk, maar ook loslaten en op zijn tijd gekheid uithalen is prettig.

Probeer sommige situaties te relativeren. Je weet bijvoorbeeld niet precies de reden waarom deze mw nooit bezoek krijgt. Kinderen wonen ver weg, of kinderen komen wel op bezoek maar op de momenten wanneer jij er niet bent, mw is gewoon erg opzich zelf, wie weet watvoor persoon het vroeger is geweest, je kan niet verwachten van kinderen dat wanneer zij vroeger een hele slechte moeder hebben gehad dat ze nu ineens elke dag bij mw op bezoek komen, of misschien kunnen de kinderen de situatie van hun moeder niet accepteren en weten ze er niet mee om te gaan.

Sterkte meid.

 

Nu heb jij het wel over een knopje om zetten, maar is dat ook wat je wilt???
Soms moet je geen afstand willen nemen van dingen en ze gewoon lekker zo laten als het is. Je hebt al aangegeven dat je in het werk op zich niet met haar persoonlijk te maken hebt. Die klik is er dus gewoon en die had je op straat misschien ook gekregen als je haar daar had gezien. Ik vind het eigenlijk juist super dat dit soort dingen gebeuren en aangezien deze mevrouw verder niemand heeft kan ze zo iemand als jij soms goed gebruiken om even lekker een praatje te maken. Misschien kun je haar eens na werktijd bezoeken en zorgen dat het buiten je werk om blijft gaan en je dus een echt contact opbouwd met haar. Mits je dit wilt natuurlijk.
Ik ben het natuurlijk met je eens dat je op je werk proffesioneel moet zijn en daar idd soms een knop om moet kunnen zetten en je eigen gevoel moet beschermen, maar heb het idee dat dit anders is. Bij de bewoners die je verzorgt kun je het wel zeg je, dus daar ligt het niet aan, ook al komen daar op den duur ook wel dingen die je meer raken dan andere. Maar daarbij moet je dan ook echt denken van: Het is mijn werk en zodra ik naar buiten stap dan draag ik de verzorging over aan een collega en ga ik weer mijn eigen leventje in. Je zult het dus een soort dubbelleven moeten vormen, je "werkleven" en "dagelijkse leven".

 

Ik denk dat iedereen zich de eerste maanden en misschien wel jaren van hun eerste baan in de zorg zich nog wel kunnen heugen. Sommige mensen vergeet je nooit omdat die situatie jouw aangegrepen heeft. Ik werk al zo'n 12 jaar in de zorg en kan mijn eerste 'heftige' clienten nog duidelijk voor beeld krijgen.
Mocht dit gevoel ook naar een jaar nog niet minder worden en stel dat een overlijden jouw echt weken of maanden uit je doen brengt dan kun je altijd nog overwegen of dit iets voor jouw is.
Want het moet niet zo zijn dat het je leven negatief gaat beinvloeden. Je zal vast ook een coach hebben waarmee je dit kunt bespreken???

Wat trouwens voor mij altijd helpt en wat ik ook altijd naar anderen probeer uit te legen als mensen vragen hoe ik dit werk vol kan houden is het volgende..
Kanker kan ik niet genezen, ook een dodelijke spierziekte of andere aandoening met overlijden als gevolg kan ik niet veranderen. Wel kan ik de weg daar na toe voor een client makkelijker maken, ik kan er voor zorgen dat ze de juiste zorg krijgt en ( voor zo ver mogelijk ) de juiste medicatie en pijnstilling. Ik mag bij het meest waardevolle en belangrijkste deel van het leven zijn, namelijk het overlijden. Hoe bijzonder is dat! Ik ben dan ook soms oprecht trots als iemand overlijdt zoals hij of zij dat graag had gezien. Dan is mijn werk goed geweest en kan ik het dus heel makkelijk afsluiten.

 

Ik heb geen antwoord op je vraag,maar ik vindt jou persoonlijk gewoon een lief zorgzaam mens waar er veel meer van moeten zijn in de ouderen zorg. een pluimpje voor jou.

 

Ik werk zelf ook in de zorg, met alleen maar patiënten met kanker. Sommigen zie ik wekenlang, anderen komen na een tijdje (helaas) weer terug. Ik zie veel patiënten op een dag, dus ik kan me niet met iedereen op dezelfde manier hechten. Maar af en toe zijn er patiënten waar ik net wat meer mee heb, die een grotere indruk maken, gewoon net wat liever zijn, of in dezelfde situatie zitten als ik (dezelfde leeftijd, net moeder geworden). En daar kan ik jaren later dan nog aan denken.
Tjah, ik ben ook maar een mens. En meestal werkt dat knopje dus, maar af en toe hapert 'ie. Ik vind dat niet meer dan normaal, en zou het ook zeer ernstig vinden als niks me meer aangreep.

Als jij zegt dat je 90 bewoners/cliënten hebt, en er is er 1 waar je wat meer gevoel bij hebt, dan hoef je je toch niet te schamen. Als jij het prettig vindt om een keer extra binnen te lopen, moet je dat doen vind ik. Maar.. Je moet het wel allemaal kunnen trekken hoor. De eerste maanden in de zorg kunnen inderdaad net wat heftiger zijn. Dus blijf iig aan jezelf denken!

 

Dat knopje is er zeker weten wel!
ik werk nu bijna 12 jaar in de zorg en in het begin nam ik alles mee naar huis... en kon er uren over nadenken en doen...

maar nu na z`n tijd heb ik zeker wel een knop gevonden die omgaat zodra ik thuis naar binnen stap!

werk is me werk en dat neem ik echt niet mee naar huis!
ja tuurlijk als er iets gebeurd is op het werk dan praat ik er even over met mijn man en dan is het klaar...

ik maakte me zelf helemaal gek door alles mee te nemen naar huis!

maar als ik aan het werk ben dan zet ik me 100% in voor de mensen, en zorg altijd voor iets extra`s zoals bv een kop koffie .. een bed recht trekken terwijl dat niet hoeft ( werk in de thuiszorg)

en ik heb echt onwijs veel plezier in me werk! en vind het elke dag leuk!
ik werk nu sinds 5 maanden in de thuiszorg en vind het geweldig!

en ja ik heb ook mensen die meer mijn "voorkeur" hebben... maar je moet er gewoon niet bij stil staan... iets extra`s doen voor die mevr is toch alleen maar goed! vooral blijven doen!!!!

maar gewoon niet teveel over nadenken als je thuis bent...

maar ik kan je geen tip geven om die knop te vinden... er moet vanzelf iets gebeuren waardoor je hem kan vinden... maar als je hem vind,... ga er goed mee om ik zie wel eens anders ....

 

Ik denk niet dat je dat gevoel kunt tegenhouden, met bepaalde mensen heb/krijg je gewoon een veel sterkere band dan dat je zou willen. Ik werk zelf met kinderen met psychiatrische problematiek (ambulant) en ik had er ook zo'n favorietje bijzitten! 2 maanden geleden opeens bericht gekregen dat ze uit huis geplaatst is en dus nu op een leefgroep woont... Ik heb serieus 2 avonden flink wat tranen moeten laten en ben al 2 keer op bezoek geweest bij haar

Ik denk dat ook je collega's dit bij bepaalde bewoners zullen hebben hoor!