Ons heerlijke zoontje is net 2 geworden. Ik heb tot nu genoten van iedere seconde van het moederschap. Ook de eerste periode die zo vaak als zwaar wordt ervaren is voorbij gevlogen. Natuurlijk hebben ook hier sprongetjes en slaapproblemen voor pittige tijden gezorgd, maar het plezier heeft tot nu toe eigenlijk altijd gelukkig de overhand gehad. Nu ben ik zwanger van ons 2e kindje. Zwanger zijn vind ik helemaal niets (ben kotsmisselijk, vorige keer tot de bevalling aan toe), maar ik heb wel ongelofelijk veel zin in de fase hierna, als de baby is geboren. Maar nu hoor ik overal verhalen dat de 2e heel anders dan de 1e is, en dat ik me er vooral op moet voorbereiden dat alles wel heel zwaar zou kunnen worden. Zou kunnen natuurlijk, maar het lijkt me onzin dat dit een soort wetmatig iets zou zijn. Ik ben van nature vrij rustig en niet snel gestressd. Natuurlijk moet ik straks een peuter en een baby combineren, maar ik vertrouw er op dat dat wel los gaat lopen. Maar ik ben toch wel benieuwd: hoe hebben jullie de kraamtijd en eerste maanden bij een 2e kindje ervaren? Anders dan bij de eerste? En wat was dan het grootste verschil?
Ons meisje is pas 6 weken dus ik kan je alleen vertellen hoe ik het tot nu toe ervaar. Bij onze eerste hadden we de eerste weken echt het idee dat je van voeding naar voeding toeleeft. Je bent continu in de weer met je baby, alles kost veel tijd. Nu bij de 2e besef ik me opeens hoe gemakkelijk een baby eigenlijk is! (Mits ze niet huilen natuurlijk ) mijn zoontje van bijna 3 vraagt veeeeeeel aandacht en houd me de hele dag druk bezig. We vragen ons dan ook af wat we de hele dag deden toen hij nog een baby was Verder gaat het eigenlijk vanzelf, het went zo enorm snel allemaal. Ons zoontje vindt het ook helemaal leuk, hij helpt graag mee en houdt goed in de gaten of alles wel in orde is met zijn zusje (mama, alaaaaaarm, baby huilt!! Haha) Het enige dat ik wel lastig vind is om rust en regelmaat in te bouwen voor onze dochter terwijl er hier een hyperactieve peuter rondhuppelt. Hij begrijpt natuurlijk nog niet echt dat hij soms rustig/stil moet zijn als we zijn zusje op bed leggen.
enerzijds makkelijker: je hebt de handelingen al in je (flesje geven, verluieren, zal je nu wel al met je ogen dicht kunnen gok ik ). Je bent ook niet meer zo onzeker en je hebt al wat meer zelfvertrouwen anderzijds moeilijker: je kan niet effe bijslapen als de baby slaapt, de kleuter is er ook nog. Je moet je aandacht nu over 2 verdelen, dus soms moet je de boel een beetje de boel laten (als je flesje geeft en nr1 hangt in de kerstboom, kan je niet direct alles laten vallen)
Ik vind het fantastisch. Ja, twee keer zoveel gedoe maar ook twee keer zoveel liefde, lachjes, houden van. Heerlijk
Ja het was anders, de kraamtijd. Ik was relaxter, de jongste ook, de oudste deed (en doet) het super. De oudste was een huilbaby, de jongste zo goed als maar toch vond ik deze tijd veel fijner! Je weet nl wat het inhoud om een baby te krijgen en te hebben. Incl de nachten en voedingen en onzekerheden.
Nu, eigenlijk na 6 maanden, vind ik het heerlijk. Voelt heel rijk. Eerste maanden vielen mij wel tegen. Ik stond er ook wel positief in (is ook goed denk ik). Maar 2e was wel een beetje een huilbaby de eerste maanden. Huilde uren op een dag, dat maakte het wel heel pittig. Kwam echt handen tekort om aan de behoeften van beide kindjes te kunnen voldoen. Dat vond ik heel rottig. Onze eerste is ook niet echt een baby liefhebber, kan er niet veel mee en is ook wel een beetje lomp ermee. Nu zit de 2e lekker in haar vel, hierdoor wordt het voor de 1e ook leuker en hebben we lekker onze draai gevonden. Hoe het wordt ligt denk ik ook voor een groot deel aan je kindjes, relaxte baby, zorgzame peuter maakt het makkelijker denk ik. Maar dat jij relaxt en vol vertrouwen er in gaat is sowieso al een goede start.
De eerste maanden vielen mij enorm tegen. Wij hadden het geluk dat onze oudste echt heel makkelijk is en goed mee ging met de nieuwe gezinssamenstelling dat kan ook anders lopen. Maar ik vond het heel pittig, twee kindjes in en andere levensfase maar vooral je aandacht verdelen, het niet kunnen rusten. Voordeel is dat ik niet onzeker was en de voeding en verzorging vanzelf ging.
Hier een 1ling na een 2ling en ik dacht dat doe ik wel even ben getraind en heb er 2 tegelijk groot gekregen, nou wat heb ik me vergist............ Nu na 7maanden heb ik wat meer rust, hij zit nog steeds niet in een ritme en laat zich daar ook echt niet in zetten. Ik ben van nature geen stress kip en altijd vrij rustig, nou met onze jongste niet........... Nu laat ik het maar zo en heb me er bij neergelegd dat het gewoon zoveel anders is dan toen met de tweeling.
Ik vond het met een kind heerlijk makkelijk Met de 2e ging alles anders, uiteindelijk vroeggeboorte en hele drama's (maar dat weten jullie nou wel ) en daardoor heb ik het eerste jaar als echt verschrikkelijk ervaren. Nu is ze 20 mnd en gaat het allemaal wat beter. Al vind ik het nog erg druk.
Bedankt voor de reacties tot nu toe, leuk om te lezen. D83, jij ook gefeliciteerd! Jij bent er snel weer bij!
Hier was het leeftijdsverschil 2 jaar en ik vond het ontzettend pittig. Maar dat lag ook heel erg aan de individuele kenmerken van mijn kinderen (autistisch peuter met gedragsproblemen en bewerkelijke, gevoelige baby waarbij BV niet goed liep). Aandacht verdelen was heeeeel erg wennen en in het begin lastig, als ze allebei huilen of zorg nodig hebben, naar wie ga je eerst? Gevoel handen (en later ook ogen) te kort te komen. Je kent je oudste kindje, je kent de gebruiksaanwijzing nu, maar bij nr 2 begin je helemaal opnieuw en blijken zaken die bij nr 1 prima gingen bij nr 2 helemaal niet te werken. Ook even wennen . Twee kinderen die je 's nachts wakker houden, resulteert soms in vreselijk korte nachten en heftig slaapgebrek. Maar ja, als ik nu mijn 2 kleutertjes samen bezig zie... genieten! Uiteindelijk idd toch 2 keer zoveel liefde .
Ik lees mee.. Ik heb er eentje van bijna 1,5 en verwacht rond zijn verjaardag de tweede. Vind het superleuk, maar ik vraag me wel echt af of ik het wel aankan, met een baby en een peuter. De kraamtijd bij nummer 1 vond ik al behoorlijk zwaar, dus als de tweede net zo'n huilerig kindje is als hij was, dan staat me nogal wat te wachten....
Ik vond het begin super zwaar en nu nog zijn er momenten dat ik wil huilen. Maar ik kom nu meer op mijn plek en geniet steeds meer. Ik ben blij dat de oudste nu naar school gaat en dat ik geen alleenstaande moeder ben, maar ik ben ook dubbel zo blij. Ik vraag me trouwens inderdaad af waarom ik bij de eerste zo druk was. Als ik nu alleen ben met de jongste heb ik het gevoel dat ik zoveel rust heb, terwijl ik bij de oudste het gevoel had constant bezig te zijn. De liefde is trouwens overweldigend mooi. Ik houd nog meer van mijn oudste sinds hij ook grote broer is. Ik zie aspecten van hem die ik anders nooit had meegemaakt en vind het zo prachtig.
Hier sinds 2 maanden 2 kindjes. De oudste is pas 1,5 dus ook best druk hier. De oudste snapt er nog niet veel van natuurlijk en wil steeds aandacht op het moment dat het niet kan, bijvoorbeeld als ik fles aan het geven ben. Ook wordt ze nog vaak wakker als de baby huilt tijdens haar middagslaapje of 's ochtends vroeg en ik krijg haar dan ook niet meer in slaap. Maar goed, ik wist dat het druk zou worden dus daar heb ik me ook op ingesteld. En ach, over een paar jaar spelen ze vast erg leuk met elkaar
Ondanks dat wij voor de tweede keer een heel heftige babytid hebben gehad, (oudste was een huilbaby vanwege kiss-syndroom, reflux, kma, eczeem, chronische oorklachten. Jongste heeft een hartritmestoornis, kma, reflux en oorklachten), vond ik het deze keer wel beter te doen. Ik wist nu wat er komen kon en hoe ik daar op in moest springen, waardoor alles veel beter verliep, ik alles veel beter kon combineren. Maar hoe dat is als je kind gezond is en er dan een tweede bij komt, of dat heel erg anders is, weet ik dus niet
Ik heb altijd geroepen: voor mij maar 1 kindje hoor! Maar ik zie nu ook hoe geweldig het is. Uiteraard zijn er nog wel tegens.... Maar als ik dan zo een topic lees en iemand schrijft dat ze zo leuk met elkaar zijn en dat ze anders dat asoect van haar eerste kindje niet gezien had dan denk ik: ja dat is ook zo!!! En ik weet zeker dat onze kleine jongen zooooo lief zal zijn voor een broertje of zusje. Weer stof tot nadenken dus....