Om te beginnen ben ik een jonge moeder, 23 jaar. Ik ben het helemaal zat. Ik merk dat ik steeds meer naar beneden wordt getrokken, richting depressie. De mensen waar ik het meest van hou behandelen me met zoveel wantrouwen en betutteling. Alsof ik het allemaal niet kan, niet weet hoe het leven in elkaar staat, nog zoveel moet leren. Ja, we moeten allemaal nog leren. Iedereen leert elke dag en vooral jonge ouders. Mijn vriend is 25 jaar ouder dan ik. Nooit een probleem geweest. Tot het moment dat ik zwanger raakte en vooral nu, nu de kleine er is. Zijn houding tegenover mij is die van een 'vader'. Onze rollen zijn compleet veranderd en haast 'ongezond' te noemen, in de relatie. Ik krijg constant het gevoel van hem niet te weten waar ik mee bezig ben. Dan bedoel ik niet met de kleine, als moeder, daar vertrouwd hij me dan weer wel in. Gewoon, in het alledaagse leven. Altijd doe ik wel wat onbegrijpbaars of onervaren in zijn ogen. Dan is er mijn moeder, die me altijd een rotgevoel geeft. In haar ogen doe ik natuurlijk aaaalles verkeerd wat betreft de opvoeding en weet zij alles beter. Ik ben het spuugzat en heb er helemaal geen zin meer in. Ik heb het gevoel als persoon totaal te worden verwaarloosd, krijg geen enkele erkenning of complimenten of wat dan ook in hoe ik mijn dochtertje opvoed (probleem moeder) en hoe ik mijn leven in banen probeer te leiden (probleem vriend). Er wordt mij vrijwel nooit gevraagd hoe ik me voel, hoe het met me gaat en laat staan dat ik eens een complimentje krijg oid. Wanneer ik met de kleine opa en oma bezoek voel ik me een onzichtbaar persoon, het liefste zou mijn moeder hebben dat ik helemaal niet mee kwam, dan kan zij lekker ongestoord haar 'know-it-all' tafereel met haar kleindochter spelen. Toen ik een keer vertelde dat ik Liv bij haar papa zou laten en eens alleen op bezoek wilde komen in Nederland (woon in Duitsland) zodat ik wat tijd voor mezelf heb met vriendinnen, zei ze doodleuk: nee, dan kom je maar helemaal niet. Dat omschrijft wel zon beetje de situatie. Ik zit er doorheen, ben het zat, voel me kut en denk steeds vaker: dan ga ik wel op mezelf wonen, alleen met de kleine, misschien voel ik me dan gelukkiger en ga ook zelf weer geloven in mijn eigen kunnen en zelfstandigheid. Waarom denkt iedereen dat ik niks zelf kan en het niet alleen aan kan??
Emmamick. Ik wil direct zeggen dat ik niet echt advies heb om hiermee om te gaan! Maar ik vind het heel vervelend dat je je zo naar voelt!!! Ik hoop dat er andere meiden zijn die je tips kunnen geven!! Heel veel sterkte en hopelijk voel je je snel iets beter!!
Jeetje meid wat een ontzettend vervelende situatie. Als ik me even verplaats in jouw situatie dan zou ik even geen contact met mijn moeder hebben en als ze belt om te vragen of melden dat ze haar kleinkind wil zien haar vragen of ze echt alleen haar kleinkind wil zien of dat het goed is als ik ook mee kom.. Maar ik hen (nog) nooit in zo'n situatie gezeten dus weet niet of ik dan anders zou reageren maar dit was het eerste wat in me op kwam Je vriend. Hoe kijk je naar de toekomst? Zie je jezelf over 10 jaar nog steeds samen met hem? Dat zijn belangrijke vragen die je jezelf moet stellen. Is het het leeftijdsverschil of zijn ervaring? Ik ben zelf ook 24 en dat is gewoon nog heel erg jong maar hij heeft niet het recht om jouw zo te benaderen. Kun je er met hem overr praten?
Wat een rotsituatie. En juist van je eigen ouders verwacht je steun te krijgen. Pfff moeilijk. Kan wel een heel verhaal gaan vertellen hoe ik erover denk maar dat doet er niet toe. Als jij je niet prettig voelt is het misschien beter om de stap te nemen. xx
wat rot zeg!! dat je een jonge moeder bent mag er niets mee te maken hebben, er zitten bij ons augustus2009 mama's wel jongere moeders en eigenlijk merk je geen verschil tussen hen en de 35plussers. het probleem ligt m vooral bij jou moeder en je partner. wat denken ze wel niet zeg, dat je alleen een broedmachine bent die nu de plicht gedaan heeft en klein gehouden moet worden? kan me voorstellen dat je je gewoon onzichtbaar gemaakt voelt door hen!!! met je partner moet je erover kunnen praten. al zat er 80 jaar tussen, jullie horen gelijk te zijn en dat moet hij weten en naleven. wat je moeder betreft lijkt het me moeilijker... als het haar alleen om haar kleindochter gaat kun je haar best vragen of je soms heloemaal niets meer voor haar betekent. wie weet heeft ze niet in de gaten hoe ze jou kwetst. ik heb niet meer tips, maar laat je niet onder de duim krijgen meid! eis het beste voor jezelf want daar heb je recht op! heel veel sterkte!
Vervelend voor je en vooral belachelijk dat mensen je zo behandelen!!! Ik ben ook nog best een jonge mama, nu 26 jaar, maar 25 jaar toen mijn 1ste kindje werd geboren en kan je vertellen dat ze tegen mij niet zo hoeven te doen!!! Zou ze is een keer goed de waarheid vertellen als ik jou was, misschien krijg je dan wat meer begrip voor alles!!! En dat je moeder dat zegt en zo doet.......vind t echt niet kunnen, en ik persoonlijk zou haar dna flink de waarheid zeggen, maar goed dat is wat ik zou doen! Nou succes meid enne....ik ken je niet, maar je bent vast een hele lieve en goeie jonge mama! Laat je niet op je kop zitten hoor!
Lastige situatie meis. Je moet als alle eerste geloven in je zelf je doet het waarschijnlijk heel goed. Je moet duidelijk met je vriend gaan praten dat je niet zo behandeld wilt worden als een (KIND) Dus voor je zelf op komen. Dat van je moeder het zelfde eens goed vertellen hoe jij je voelt. En ja begrijp haar wel dat ze ook graag haar kleinkind ziet maar dan moet ze dat toch anders vertellen. Als ik naar mijn oma van 80 gaat zonder kind zegt ze waar is ze Die heeft ook liever dat ik met me kindje kom terwijl ik er dan juist even alleen uit bent. Er zit maar een ding op praten met de mensen waar van jou houd en waar het omdraaid. Het kan zijn dat ze het zo niet bedoelen. De periode na een bevalling is voor een vrouw heel emotioneel en het kan lang duren voor je weer een beetje je zelf bent en dat heeft niks met leeftijd te maken. Complimentjes ja moet eerlijk zijn er zijn weinig mensen die dat kunnen maar een arm om je heen een moeder om je verdriet je onzekerheden om mee te praten kan ook goed genoeg zijn. Sterkte en laat je niet naar beneden halen je mag er zijn.
Bedankt voor jullie reacties. Alleen het schrijven en lezen van dit topic lucht al op. Maar ik moet eerlijk zeggen, het voelt toch ook wel een beetje triest, dat ik op deze manier zoek naar een oplossing. Ik weet nog niet hoe ik er mee om moet gaan. Vooral niet de situatie bij mijn vriend. Ik heb hem al verteld dat ik me niet goed voel in de rol die ik op dit moment speel in de relatie. Dat ik me niet goed voel als kind behandeld te worden. Hij begrijpt me heel goed en zegt dat hij zelf ook merkt dat hij zich anders is gaan gedragen naar mij toe. Hij weet niet hoe dit komt, dus met andere woorden, kan hij er niet veel aan doen. Hij doet het onbewust. Ik merk dat hij probeert te minderen, maar moet zeggen dat het behoorlijk hopeloos lijkt. Mijn moeder ga ik bij de eerstvolgende situatie idd er op aanspreken. Het is zo gewoon niet meer leuk om op visite te gaan en ik wil mijn dochtertje haar opa en oma ook niet afnemen.
je relatie is nu belangrijker als je moeder. Als hij het moelijk vind weer "gewoon" te doen , zoals het was zeg maar.. zou hij miscchien eens met iemand moeten praten of iets doen wat jullïe altijd samen deden voordat de kleine er was. Het is in iedergeval al fijn dat hij het zelf door heeft dat hij veranderd is.. Je moeder moet je inderdaad even toespreken en als ze niet veranderd wat afstand nemen.
meid weet pcies hoe jeje voelt wat je moeder betreft... mijn moeder ziet mij liever ook gaan als komen. ze denkt ook dat ze alles beter weet en zegt zelfs dat ze xavi beter kent als ik.. daar is maar 1 oplossing voor... idd praten met je moeder en als zij het niet begrijpt wee je genoeg toch???misschien niet de allerleukste maar als jij dat gevoel hebt wat je omschrijft zou ik breken met je moeder en de energie in je relatie steken.. ik zeg eerlijk sinds ik gebroken heb met mijn moeder voel ik me stukken beter en heb meer vertrouwen in mezelf als moeder.. volgens haar zijn wij een last en dat is niet normaal .. dus meid kop op en kies voor jezelf succes
Hey meid, Wat jammer dat het zo gaat.... Idd het enige wat je kunt doen denk ik is het aankaarten bij iedereen.... Waarom doen de mensen zo tegen jou. En ga je vooral niet minder voelen hierom want volgens mij ben je gewoon een topmama!!
Hey meid, wat een situatie. Ik ben ook een jonge moeder van 24. En ook hier om me heen wordt ik soms behandeld alsof ik niks weet en niks kan. Mn moeder is het ergste. Voorbeelden: Zoonlief was verkouden 3dagen, viel heel erg mee. Maand later had ie 1dag opeens hoge koorts. Kreeg meteen opmerking dat hij wel érg vaak ziek is... Vaak?? 1x in de maand paar daagjes niet lekker is toch niet vaak? en buiten dat, alsof ik er wat aan kan doen dat ie koorts krijgt. maargoed dat niet alleen. Met lopen bijvoorbeeld o hemel wat een gezeik daarover. Ik liep toen ik 14maanden oud was, mijn zoon loopt nu net 2weken (17maanden oud) Krijg al maanden mailtjes waarom het zo lang duurt, en dat ie achter loopt, ik moet met hem naar de dokter want tis niet gezond volgens haar.. doe even normaal. Toen hij dus 'eindelijk' liep kreeg ik meteen mailtje: en wat zei de dokter? was niet goed he zo laat lopen. pff maargoed genoeg over mij, je zit in het zelfde schuitje dus je weet denk ik wel wat ik bedoel. Je bent echt niet de enige. en tips? Negeren negeren en nog eens negeren. zeg er wat van, trek je mond open en sta op je strepen. klinkt easy maar ik deed dat eerst ook niet. lucht wel heel erg op. ik zat ook tegen depri aan, ben ervoor naar dokter geweest want mn vader maakte zich zorgen om me. maar nu ik voor mezelf opkom gaat het stukken beter. wat een verlichting. je moet maar zo denken: het is MIJN kind. MIJN opvoeding en MIJN regels. f*ck the rest En wat je vriend betreft.. phoe daar heb ik geen tips voor helaas. Praat zoveel mogelijk en uit je gevoelens en frustraties. weet hij precies hoe jij je voelt? je zie al dat hij het wel probeerde maar niet echt vooruitgang in zit. hoop dat het allemaal weer goed komt. als alleenstaande mama zal het vast niet veel beter zijn. je blijft aan hem 'vast zitten' Je moeder zal niet veranderen als je opeens er alleen voor staat. denk dat ze dan alleen maar meer gaat 'zeuren' redt je het wel alleen als alleenstaande mama? krijg je dat soort dingen. Ontzettend veel succes en inderdaad, hier je hart luchten helpt vaak ook
Ik vind 23 helemaal niet zo jong...en ik vind je ook alles behalve jong klinken! Natuurlijk ben je jonger dan je vriend, maar daar heeft hij ooit voor gekozen, toch? Ik zou het met hem blijven bespreken en hem er steeds weer op aan spreken als hij het doet. Wie weet helpt het hem als hij er steeds aan herinnerd wordt? Ik ben geen jonge moeder (ik was 27 toen J. geboren werd), of althans, zo voel ik me niet, maar ook ik krijg regelmatig commentaar. Ik denk dat alle moeders - jong en oud - dat krijgen. Daarom is het denk ik belangrijk om te leren dat je sommige dingen gewoon naast je neer moet leggen. Maar van je vriend en moeder is dat toch vaak lastiger... In het begin had ik er meer moeite mee, vooral als het van die mensen kwam, maar ik denk dat je er ook mee om leert gaan.
Jong wat is jong.... Hier was ik 25 toen de eerste werd geboren en ook kreeg ik van die zogenaamde goede adviezen...of dat nu iets met leeftijd heeft te maken. Sommige mensen denken het altijd beter te weten, maar er zijn ook mensen die het gewoon goed bedoelen. Idd wat niekekris zegt je moet het gewoon naast je neerleggen.....
ik was 20 bijna 21 bij mijn eerste dochter...32 bij mijn 2e meisje...tuurlijk krijg je blikken vooral waar ik woon werd metteen in de wagen gekeken of het een donker kindje was.... over een goede opvoeding zegt het helemaal niets!!! mijn oudste gaat straks havo doen. ik weet nog wel dat ik een keer op school stond en dat een moeder tegen me zij hee jij bent ook zo'n jonge moeder...wij hebben een groepje voor moeders van 18 tot 23 (maatschappelijke hulp) misschien is dat leuk voor je? ik was inmiddels 27 dusssss.. trek je er niks van aan!!