Hoi Esje, Ik heb niet de hele topic gelezen, maar wil toch graag reageren. Mijn man en ik hebben onszelf dezelfde vraag gesteld vorige maand. Bij ons ligt de situatie wat anders. Vorige week is uitgekomen dat hij ruim een jaar geleden is vreemdgegaan. Best heftig als je zwanger en verloofd op de bank zit. We zijn veel aan het praten en komen steeds weer op de vraag: waarom verder gaan? En dan natuurlijk niet omdat we anders het huwelijk moeten afzeggen of vanwege de kleine - er moet meer zijn om ons te binden. Ik kwam zelf tot de conclusie dat ik nog nooit met zoveel overgave aan iemand mijn hart heb gegeven. Nog nooit heb ik iemand (vrienden, familie of geliefden) ontmoet die me zo 'ziet', kent, liefheeft, beschermt. Dat gevoel zit zo diep dat we hier overheen komen. Misschien nog met vertrouwensproblemen als we al voor het altaar staan, maar dan nog is de basis sterk. Het is zo sterk dat het niet eens in me op is gekomen om een eind te maken aan de relatie. Natuurlijk is het wel zo dat er een grens is en dat dit niet nog eens moet gebeuren. Dat hart heb ik gegeven, maar is niet onbreekbaar helaas... Ik loop me al een tijd af te vragen of dit nu zwak is of sterk. Ik geloof dat veel anderen zullen zeggen dat het zwak is. Maar ik voel me sterker dan ooit. Ik hoop dat jij en je man ook kunnen formuleren wat het is dat jullie bindt (buiten de geschiedenis en jullie dochter). En dat als dat niet meer te formuleren valt, lukt het misschien te accepteren dat het er niet meer is. Pijnlijk, maar mogelijk. Heel veel kracht gewenst!
Jeetje Amarula, wat heftig!! Je klinkt heel sterk...absoluut! Hoe ben je erachter gekomen? Heeft hij het zelf verteld (lijkt me toch verschil maken ook..denk ik) Als hij hetzelfde voelt is het het vechten waard, maar het moet echt van 2 kanten komen (hoe cliche...)
Hier ongeveer hetzelfde verhaal helaas. Ik denk niet dat het zwak is, al verklaren vriendinnen me zo'n beetje voor gek dat ik niet bij hem wegga. Maar het stomme is; ik kan het simpelweg niet. Ik kan gewoon niet bij hem weggaan. En ik heb de laatste weken heel hard geprobeerd om een hekel aan hem te hebben, maar het lukt me echt niet. Er is teveel liefde. En ik weet ook niet of ik hier goed aan doe, maar voor nu sta ik achter mijn keuze (denk ik).
Ik ken je gevoel. Door een lange en zware tijd met de jongste van nu 2,5 en mijn burn out erachteraan, werkt dit alles door op onze relatie. Dus al heel lang gaat het erg op en af tussen ons. Wij hebben soms erge ruzies en grotendeels ligt dat nu echt bij mij en mijn verwachtingen. Maar ook met wat ik aan kan en het slaap tekort. Maar we geven niet op. Wij zijn bijna 13 jaar samen. We houden nog we van elkaar, voelen we tussendoor. Maar wij geven het gewoon echt heel lang de kans. Dit zijn we verplicht aan de kinderen en aan elkaar vind ik. We voelen soms ook weer echte ups gelukkig! En lukt het niet dan gaan we in therapie. Misschien kun je elke dag iets positiefs over elkaar noemen? Denk in hele kleine dingen. Of soms even besluiten er even bewust niet mee bezig te zijn. Ik ben bij hem omdat ik van hem hou, omda hij een lieve vader voor onze kinderen is, omdat ik voel da hij van mij houdt, omdat hij lief en gevoelig is, omdat ik geen ander wil.......
Ik vind het heel knap dat je ervoor kiest om door te gaan en te proberen er samen uit te komen. Tegenwoordig gaan mensen zo makkelijk uit elkaar zonder eerst te kijken of het nog te redden is. Er wordt al gauw geroepen "je verdient beter" en "trap hem de deur uit". Dat is nogal makkelijk vind ik, weglopen zonder te kijken of het misschien toch nog kan werken/uitgesproken kan worden. Ergens zit, neem ik aan, nog liefde voor elkaar. Als je al jaren samen bent dan zet je dat, vind ik, niet zomaar aan de kant maar probeer je eerst samen eruit te komen. Scheiden/uit elkaar gaan kan altijd nog denk ik dan. Ik bedoel overigens niet dat je zomaar alles moet pikken en altijd maar moet blijven vechten maar bij 1 misstap/probleem in de relatie meteen alles opgeven zou ik ook niet zomaar kunnen. Ik hoop voor jou, en Amarula, dat jullie er samen uitkomen en vooral sterker. Zolang er liefde is is er iets om voor te vechten vind ik.
Kort en krachtig: Omdat hij mijn geweldige man is, en omdat we een geweldige huwelijk hebben ❤️. Ik kan niet beter wensen!
Nee, helaas was hij hopende dat het nooit uit zou komen. Dat geeft nog de meeste stof tot praten. Ik werd op een nare manier van buitenaf ingeseind. (Kun je wel, een zwangere vrouw lastig vallen...) Inmiddels zijn we weer een tijdje verder en hebben we helderder dan ooit wat we voor elkaar voelen. Blessing in disguise Wat ontzettend mooi! Wees zuinig met wie je dingen vertelt - helaas kunnen heel weinig mensen zich echt in je inleven. Wat mooi dat je zoveel van hem houdt. Het mooiste van alles: voor die mannen is seks meestal maar seks. Het is ergens alleen maar goed dat je waarschijnlijk op dat moment niet eens in hem opkwam - hoe gek dat ook klinkt. @ Pluisje: dankjewel! Dachten er maar meer mensen zoals jij. Een beetje meer liefde en doorzettingsvermogen in de wereld.
Omdat ik hem lief, slim en vaak ook sexy vind. Ik vertrouw hem voor 100% en hij is er echt altijd voor me. En sinds hij papa is, is mijn liefde alleen maar groter geworden. Hij is een betere papa dan ik had durven dromen! Tuurlijk heeft hij ook zijn minpunten! maar ik weet dat ik daar mee kan leven en dat ze niet opwegen tegen (mijn minpunten haha) zijn goede eigenschappen. Al mijn later is met hem...
Op slechte dagen? Mijn ouders zijn gescheiden en ik wil dat niet voor mijn kinderen. Alleen heb ik nooit meer rust en moet ik echt alles zelf doen, nu lijkt dat soms wel zo, maar dat is natuurlijk niet echt waar. In een andere relatie gaan de vlinders ook op een gegeven moment dood en dan zit je weer op hetzelfde punt, waarom dan een dure scheiding? Op goede dagen? Hij is lief, zorgt goed voor de kinderen, is heel slim en leert mij dingen. Hij vindt mij lekker, ook op mijn lelijkste dagen. Hij vergeeft me mij aanvallen onder de gordel. Hij wil niet scheiden, hij wil met mij oud worden. Rond oud en nieuw heb ik gezegd dat ik wil dat het beter gaat. We leven langs elkaar heen en zijn alletwee niet gelukkig met ons verdere leven. Hij heeft geen werk, ik ben oprecht ongelukkig op mijn werk en voel een heftige druk, als ik mijn werk kwijtraak hebben we niets meer. Dat vreet aan ieder van ons en dus ook aan elkaar. Dat gecombineerd met een chronisch slaaptekort, onze ruzies zijn echt vreselijk soms. Maar dan zegt of doet hij iets slims/liefs/grappigs en dan weet ik weer waarom ik wel van hem houd. Het moet beter, maar ik wil toch oud met hem worden.
Omdat ik van hem houd...hij van mij houd en dat ik niet zonder hem wil. Hij is mijn beste vriend maar ook echt mijn minnaar. Zijn minpunten horen bij hem en maakt hem ook de persoon die hij is en waar ik van houd. Dus op een hele gekke manier houd ik ook van zijn minpunten.
Ik heb lieve vriendinnen gelukkig. En hoewel hun mening me zwaar viel hebben ze me er wel doorheen gesleept. Ik weet ook dat ze achter me staan, welk besluit ik ook neem. Na 8,5 jaar krijg ik dus nog wel steeds vlinders als hij sms't of thuis komt. En ik hoop oprecht dat het gaat werken. Zo niet, dan hebben we er wel alles aan gedaan.
Hij haald het beste in mij naar voren, we laten elkaar vrij. Zorgen dat we ook quality time samen hebben. Hij is lief, ondeugend, jongensachtig maar toch voelt hij zich erg verantwoordelijk. We vullen elkaar aan, hij is mijn maatje en doet er alles aan mij gelukkig te zien ( andersom ook )
Omdat ik mij oud zie worden samen met hem. Dat heb ik eerder nog nooit met iemand gehad.. en in 4 jaar tijd hebben we samen veel meegemaakt maar nog geen enkele ruzie..Ik hou van hem
In ieder geval niet omdat hij om 5 uur al dacht dat het ochtend was, waardoor de jongens wakker werden en ik nu na wel 3 uur slaap met ze in de woonkamer zit Als hij niet had hoeven werken straks (ik ben tbm) was hij maar mooi opgestaan! Maar verder is het een lieve man
Allereerst: NATUURLIJK ben je veranderd! Dat is nogal logisch he. Je bent moeder geworden, dat zet je hele wereld op zn kop. Je prioriteiten veranderen en over het algemeen ga je ook meer nadenken over wat je doet (dat missen die mannen toch altijd...Spontaniteit?) Daarnaast, ben je ook nog harstikke druk met werk en opleiding. Dat vergt veel aandacht en tijd. Ook heel logisch. Ik vind het erg gemeen dat hij benoemd dat je hem verwaarloosd. Je bent namelijk harstikke hard aan het werk voor jouw en jullie toekomst. Dat vergt soms offers. Wat ik je als tip wil geven: Probeer zo eens in de zoveel tijd oppas te regelen en ga samen een avondje uit. Naar de bioscoop,uit eten, pak een hotelletje.. Doe iets wat echt jullie ding is (voor mijn part parachute springen ) Echt even quality time. Om de waardering voor elkaar te laten blijken. Want als je langs elkaar heen gaat leven, verdwijnt de passie ook vanzelf. Dan komt die broer/zus relatie om de hoek kijken. En als je dat toelaat is het einde zoek. Nu mijn antwoord op je vraag. Mijn man werkt in de buitendienst. Zit praktisch elke week van ma-vrij in een hotel en is dus alleen de weekenden thuis. Die weekenden zijn harstikke druk. Wij hebben ook ons laten leven door: We moeten nog dit, we moeten nog dat blabla. En dan was het weekend voorbij en hadden we totaal geen kwaliteitsaandacht aan elkaar besteed. Naast dat alles is hij ook wel eens meerdere weken achter elkaar van huis. Inclusief weekends. Ook bij ons kwam er toen zwaar weer. Veel praten...Conclusie: We willen echt elkaar. Het leven met een ander kunnen we ons niet eens voorstellen. Ik hou van hem om wie hij is, moet om hem lachen. Hij daagt me uit, houdt me scherp. Maar ik hou ook van wie ik ben bij hem. Ik hou ervan dat ik echt mezelf kan zijn bij hem. Hij snapt mijn grapjes, en ik snap de zijne. en zo kan ik nog wel een poos verder gaan.. Bovenstaand advies is onze redding geweest. Schrijf eens op wat je allemaal leuk aan hem vind. Schrijf op wat je niet leuk vind. En probeer de liefde terug te vinden..
ik vind dit wel mooi omschreven, mijn tip ga terug naar de basic, want natuurlijk ben jij veranderd maar hij blijkbaar ook, dus ga samen dingen ondernemen met zijn 2 of als gezin, maak tijd voor elkaar, ga echt na wat het was waarom je voor hem viel, en hij voor jou, een relatie is ook een werkwoord dus zul je eraan moeten werken, maar ook elke relatie vooral lange relatie's kunnen een dip hebben, maar als je terug gaat naar de basic kom je er altijd sterker uit
Ik blijf bij hem omdat ik me simpelweg niet voor kan stellen zonder hem te leven. We gaan nu ons 13e jaar in samen en tuurlijk is de passie soms ver te zoeken, maar we houden wel van elkaar, zijn gelukkig met ons gezin. Ik zou niet anders willen.
Mijn man gunt me alles en zorgt ervoor dat ik me verbonden en gewaardeerd voel. Meer heb ik niet nodig in het leven om gelukkig te zijn. Perfecte relatie? Nee Huwelijksdips gehad? Ja Ooit gedacht om uit elkaar te gaan? Ja Maar we zijn er nog, samen En daar ben ik trots op en vecht ik voor.
Ik blijf bij mijn vriend, omdat ik met hem kan lachen en kan huilen. Omdat hij er voor mij is. Omdat hij gewoonweg echt geweldig is. Hij is niet de biologische vader van mijn dochter, maar hij behandelt haar wel echt als zijn dochter. Vanaf de eerste date wist ik al dat hij de ware was.
Omdat we elkaar respecteren zoals we zijn. Hij accepteert mijn lichamelijke gebreken en helpt me wanneer hij kan als ik een mindere dag heb. Of ik er nu netjes uitzie of als een slons (wat nooit echt voorkomt ), het maakt hem helemaal niks uit. Hij houdt van me zoals ik ben. We zijn nu bijna 4 jaar samen waarvan 1 jaar getrouwd in Mei, ons eerste kindje is in aantocht en hij steunt me bij alles en ik hem. We hebben een mooi leven samen opgebouwd, zeker nier perfect maar wij zijn er tevreden mee. Ik weet zeker dat hij strakjes ook een goede vader zal zijn voor ons zoontje en hoop dat we samen oud mogen worden. Natuurlijk zijn er wel eens dagen dat ik hem achter het behang kan plakken maar dat heb je in elke relatie wel. Zeker vind ik hem ook niet elke dag even aantrekkelijk als hij weer eens zijn spullen laat slingeren Iedereen heeft zijn gebreken maar als de positieve dingen groter zijn dan is het altijd de moeite waard om verder te gaan maar je moet wel gelukkig zijn.