Pfff. Zoon was net een draak bij de supermarkt. Ik sprak hem vermanend toe toen er een vent naar me toe kwam dat ik niet zo moet schreeuwen tegen mijn kind en dat hij mij al hoorde bij de ingang.. (We wonen in een klein dorp, geen megagrote supers zoals in de stad). Helaas heb ik een nogal harde stem maar schreeuwen, nee. Maar waar haalt iemand het vandaan om zich met anderen te bemoeien, gelijk conclusies te trekken en zich met de opvoeding van anderen te bemoeien. Ik kan heel erg snel omslaan en als ik mijn zoon op een plek neerzet waar hij even mag blijven staan en hij begint te miepen en te zeuren wil ik niet dat iemand zich er mee bemoeid. Ik kan dan een heel kort lontje hebben zeker als er gezegd wordt dat hij nog maar een kind is en dat ik niet zo moet schreeuwen. Ik ben dan dus heel ontvlambaar en heb hem gevraagd waar hij zich mee bemoeid, dat het m i jjn kind is en dat hij gewoon vooral moet doorlopen. Mijn man kwam er ook bij,toen krabbelde hij wel wat terug. Maar het lag aan mijn achtergrond dat ik zo ben. Verder doet dat er niet toe, maar waarom vinden mensen dat ze zich maar zo mogen bemoeien met iedereen. Ik wordt daar zo moe van. Op de moestuin bepalen sommigen hoe ik mijn planten neer moet zetten maar vooral hoe ik ze niet neer moet zetten en dat ik ze strakker in een rij moet zetten want de rijen zijn niet recht. Zucht. Even wat frustratie van me afgeschreven
Eerlijk, ik vind het juist wel fijn dat mensen andere mensen wel aanspreken. Dan kan je nadenken over wat er nu precies gebeurd is. Jij vindt dat je niet schreeuwt, die man vindt van wel en dat je te hard schreeuwt naar je kind, bedenk even hoe je kind zich daarbij misschien voelt? Misschien ervaart hij wel hetzelfde als die man. Dat het jouw kind is geeft je in mijn ogen niet het recht om alles met je kind te mogen doen. Ik zeg niet dat je te hard schreeuwde, maar probeer je het van de andere kant te laten zien.
Mijn vriend bemoeide zich vandaag met de kooktijd van de worteltjes.. Na een overdreven 'bedankt schat, dat je me dat hebt uitgelegd, nu weet ik eindelijk hoe het moet, heb ik toch al 15 jaar de worteltjes verkeerd gekookt!' bond hij wel in. Mansplaining schijnt het te heten, sinds ik die term ken valt t me steeds vaker op..
Ik ben het hier helemaal mee eens, ook in de situatie van TS, maar mensen kunnen zich met sommige dingen ook te veel willen bemoeien. Mijn zoon luistert voor zijn leeftijd echt goed hij is 1 jaar en 5 maanden oud, de situatie was alleen dat wij op visite waren en er overal bakjes chips en ander lekkers stond, maar van mij mocht hij dat niet zomaar pakken. Komt er een vrouw naar mij toe die nogal belerend zegt “ zal ik alle bakjes maar even hoog zetten?” Mijn zoon wilde namelijk wel geteld 2 keer chips pakken waarop ik zei “ nee hoor ik vind dat hij moet leren niet overal aan te mogen zitten, hij weet ook al heel goed dat het niet mag.” Kreeg ik nogal een afgesnauwd antwoord; “ tja, het is jou zoon en jou opvoeding... ik zet de bakjes wel hoog.”
Ik vind vooral dat mensen zich tegenwoordig te snel aangevallen voelen. We mogen ons niet met een ander bemoeien, maar als we hen vervolgens géén aandacht geven is het ook weer niet goed. Bedoel overigens niet jouw situatie TS, dat zal vast ook de toon van de opmerking zijn geweest. Misschien over nadenken en anders een eventueel volgende keer gewoon negeren.
Niet altijd leuk nee... Op mijn werk is het zelfs zo erg dat ik er op aangevallen word dat ik überhaupt kinderen heb en getrouwd ben, hallo
Tussen een harde stem en schreeuwen zit nogal een verschil. Ook in hoe iemand nonverbaal er bij staat. Hij st o nd 10 cm voor me. Helaas voor hem wijk ik niet. Maar die bemoeizucht, en vooral dat dat genoeg zegt over mijn afkomst. Ahum, fijn dat iemand dat op uiterlijk kan beoordelen. Een mening kan je hebben maar dan hoef je niet gelijk overal je neus in te steken. Zie voorbeelden op de moestuin. Maar overal zie ik dat. Een mening vormen nergens op gebaseerd maar dan wel deze mening verkondigen. Tja, dan heb je aan mij een verkeerde. En volgens mij schrok hij wel want hij was wel heel snel weg. Helaas voor hem wijk ik niet voor intimidatie.
Ja maar zo’n man ziet alleen een moment opname. Soms schaam ik me wel voor mezelf, dat mensen misschien denken dat ik een vreselijke moeder ben. Terwijl dat helemaal niet zo is. Mijn zoon kan vreselijk zeuren, niks is goed genoeg. Vooral als hij moe is. En als hij een slechte dag heeft gaat dat de hele dag door. En als ik in de winkel ben luistert hij vaak ook niet, rent zomaar weg overal heen. Dan kan dat weleens de druppel zijn waardoor ik weleens mijn stem verhef en boos word in het openbaar. Dan denken mensen oooh kijk die moeder, dat arme kind. Maar die weten niet dat je al de hele dag probeert kalm te blijven en de grens ook weleens is bereikt, en dat ik 2 minuten later mijn kind weer plat kus en knuffel. Ik heb ook een luide stem van mezelf en zelfs mijn man zegt regelmatig dat ik niet zo moet schreeuwen, terwijl ik dan helemaal niet schreeuw. 9 vd 10 keer ben ik dan gewoon kalm en is er helemaal niks.
Over afkomst beginnen is natuurlijk nergens voor nodig, dat zegt alleen maar wat voor type die man zelf is. Mijn man heeft ook een harde stem, regelmatig klinkt hij dan ook nog eens behoorlijk boos terwijl hij dat helemaal niet is. Hij zegt dan ook vaak, ja maar ik heb nou eenmaal een harde stem. Nou dan praat je maar wat zachter. Ik vind een harde stem hebben dus eigenlijk geen excuus. Want als je een beetje boos wordt ga je nog harder praten wat voor een ander als schreeuwen over kan komen. Die opmerking vind ik dus niet zo gek. Bemoeienis hoeft ook helemaal geen bemoeienis te zijn, iemand kan ook proberen je tips te geven zoals je moestuin. Als je geen tips of advies wil kun je ook bijv zeggen, ja dat weet ik maar ik doe het zo. Probeer voor jezelf na te gaan of bepaalde dingen gezegd/ gedaan worden omdat degene je wil helpen of dat degene het écht gewoon beter wil weten. In de meeste gevallen is het gewoon als hulp bedoelt.
@Heartofhope Lekker makkelijk gezegd. Moet je dan fluisteren ofzo? Ik kan er niks aan doen dat ik een luide stem heb, en ik ga niet bij alles wat ik zeg en doe opletten of ik zachter kan praten. Zo makkelijk is het niet om steeds zachter te praten dan je reguliere stem. Een kind mag toch wel aangesproken worden? Als een kind vervelend doet dan denken mensen waarom doe je er niks aan en laat je dat maar toe, en als je je kind aanspreekt dan hebben mensen er ook een mening over.
Ik denk dat het nooit goed is.... De man in kwestie had ook kunnen vragen of hij kon helpen ipv afbranden Het is de toon die de muziek maakt. En mijn inziens werkt het nooit om een moeder publiekelijk aan te spreken. Iets in de trant van he dat klinkt niet fijn, lange dag gehad? Je ziet er moe uit, lukt het? Kan ik wat voor je doen? Dat zou de wereld mooier maken in plaats van het moeten kunnen aanspreken. We hebben geen idee wat iemand de rest van de dag al met zich mee draagt. Of al weken... Of weet ik veel wat. En als je zoiets zegt als de man tegen ts heeft gezegd, wat bereik je daarmee voor het kind? Ik denk als de man iets had gezegd als... Ik hoorde jullie buiten, het valt niet mee he? Kan ik iets voor je betekenen?....Dan zou mijn boosheid denk ik gelijk zakken en zou ik beter in staat zijn te kunnen reflecteren op eigen handelen....nogmaals...het is de toon die de muziek maakt
Ach, je doet het in de ogen van een ander nooit goed. Was je kind vervelend geweest in de winkel en zet hij het op een jengelen, denken mensen ook 'waarom doet die moeder daar niks aan?'. Op het moment dat je er wat van zegt, krijg je dit soort taferelen. Persoonlijk zou ik er ook niet van gediend zijn en dat zullen ze ook horen. Maar laat het je dag niet verpesten. Dat is het zo niet waard
Oh iemand heeft wel eens tegen mij een betoog gehouden met oa hoe hij blij was dat hij niet "in deze tijd" kinderen hoeft groot te brengen want het is zo'n rare tijd en kinderen krijgen in deze wereld best egoïstisch is..
Nee je hoeft echt niet te fluisteren. Ik merk wel dat mijn man zich er vaker van bewust is dat hij een harde stem heeft, vooral als het om de kinderen gaat, en het volume dus aanpast. Kinderen mogen, moeten zelfs, aangesproken worden op vervelend gedrag vind ik. Dat kan ook zonder dat je als zo'n boze schreeuwende ouder over komt. Ik hoef echt niet hard te gaan praten om mijn kinderen te laten begrijpen dat iets niet getolereerd wordt.