Goedemiddag dames, Even mijn verhaal doen. Ik heb een vriendin die op het moment zwanger is van haar derde kindje. Ik weet dat dit kindje een "lijmpoging" tussen haar en haar vriend is, want hun relatie lag door de vele ruzies en de zorg voor hun jongste dochter echt op zijn kont! Ze hebben al 2 dochters, waarvan de jongste autistisch is en haar handen vol werk bezorgt! Ze staan er financieel niet zo best voor en moeten veel hulp vragen aan de mensen om zich heen! Ik snap niet waar ze allemaal mee bezig zijn, werkelijk waar! Een kind als "lijmpoging"? Dan kun je toch donderop zeggen dat die relatie op een gegeven moment toch spaakloopt?! Financieel een zeer slecht vooruitzicht, maar dan toch deze keuze BEWUST maken! Onder het mom van, anderen helpen ons toch wel! Nu zullen jullie denken waar bemoei je je mee? ( zou ik zelf ook hebben als ik dit zou lezen! ). Maar nu probeert ze mij helemaal mee te slepen in haar situatie. Dus zit er vaak middenin. Dan belt ze me zwaar overstuur op of ik alsjeblieft haar jongste wil komen halen omdat ze haar niet onder controle heeft! De ruzies tussen haar en haar vriend escaleren! Ze zoekt continu aandacht omdat zijzelf nu ineens "vanalles" mankeert ( negatieve aandacht is ook aandacht ). Ben er een beetje klaar mee op deze manier! Wat moet ik hier toch mee? Wat ik hierboven typ heb ik haar dus al verschillende keren gezegt! Maar ze ziet totaal het probleem niet! Ben het nu een beetje aan het afkappen, al heb ik wel enorm met de kids te doen, want bij mij werkelijk waar nooit geen last van!
Wat een lastige situatie! Toch zou ik het zoveel mogelijk afkappen als je er zelf aan onderdoor gaat. Dat kan niet de bedoeling zijn namelijk. Zijn het schoolgaande kinderen? Die zullen dan door meerdere mensen in de gaten worden gehouden zodat ze niet aan hun lot worden over gelaten. Jij bent nou eenmaal niet verantwoordelijk voor de keuzes van je vriendin dus afstand nemen is mijns inziens het beste wat je kunt doen.
Goh, je vriendin mag blij zijn met een vriendin zoals jij, blijkbaar heb jij alléén maar juiste beslissingen genomen in je leven. Als een vriendin in nood je vraagt om hulp, sorry hoor, maar dan zit je er niet 'middenin'. Als je een goede vriendin bent help je haar uit de brand. En dat kan soms meer dan 1x zijn. Leuk is misschien anders voor jou, maar dát is vriendschap. Het is makkelijk vrienden te zijn als alles alleen maar goed gaat, maar echte vriendschap toon je als de situatie niet alleen maar lachen, gieren, brullen is. Ik vind je bijzonder veroordelend naar je zogenaamde 'vriendin'.
Zoooooo....over veroordelend gesproken @TS: Ik begrijp dat je gevoelsreactie nu zegt dat je het af moet kappen, dat je er weinig trek meer in hebt om situaties te helpen oplossen die ze zelf gecreëerd heeft. Maar zoals je zelf al aangeeft, het lijkt alsof ze het gewoon echt niet ziet. Ze heeft je nodig, dat is meer dan duidelijk. Het enige dat jij voor haar kan doen is voor haar klaarstaan. Het moment dat ze het inziet komt wel, maar pas als zij er aan toe is.
ik ben de eerste die toegeeft dat ik veroordeel. Dat doet een mens nu eenmaal, of we t nou fijn vinden om te horen of niet, of het met een blauwe smiley is of anders . Maar naar vrienden toe probeer ik dat opzij te zetten en medelevend en geduldig te zijn.
Als vriendin zou ik klaar staan voor haar en haar gezin. Want dat is namelijk wat vriendschap inhoudt. Ik begrijp wel dat ze jou erbij betrekt, dat doe ik namelijk ook met mijn goede vriendinnen als ik het moeilijk heb. ze heeft ook iemand nodig die de spiegel voorhoudt. vertel haar dus regelmatig de waarheid, wees open en eerlijk. van je vrienden kun je dat hebben.
Ontzettend triest dat er straks drie kleine kinderen zwaar de dupe zijn van de debiele keuzes die een paar 'volwassenen' gemaakt hebben. Ik begrijp je heel goed TS, ik zou mij óók groen en geel ergeren maar vooral heel veel zorgen maken om die drie arme hummeltjes. Het probleem bij dit soort mensen is dat je ze niet kan helpen als ze niet geholpen willen worden. Waarschijnlijk hebben ze nagenoeg geen zelfinzicht en geen denderend hoog IQ. 😏 In dit soort situaties maken zachten heelmeesters vaak stinkende wonden dus ik zou ook wat afstand nemen en duidelijk maken dat je erg veel moeite hebt met hun manier van leven en dat dit de energie uit je zuigt. Toxic people noemen ze dat. Je kan alleen maar hopen dat wanneer ze de bodem echt raken dat er dan eindelijk een lampje gaat branden. Tot die tijd zie ik het somber in en zou ik alleen in échte noodgevallen klaar staan voor je vriendin en vooral de kindjes. 😔
Op zich ben ik het met je eens in 'normale' situaties. Maar in dit geval zijn drie jonge kindjes het slachtoffer en dat zal alleen maar nóg ernstiger worden als de vader en moeder niet snel tot inzicht komen en hun leven en dat van hun kinderen een positieve wending geven. Dan ben ik altijd voor 'tough love' en niet de zachte hand.....
Wanhopige situaties roepen soms om wanhopige acties. Een derde kind zou voor elke buitenstaander 1 van de slechtste ideeën ooit zijn om deze/een relatie te redden. Maar als je in de relatie zelf zit dan zie je niet helder meer. Het gebeurd vaker dan men toegeeft. Misschien zou het een idee zijn om hulp in te schakelen voor de tweede dochter? Als vriendin zou ik (evt. meerdere keren) een gesprek aangaan over de gang van zaken bij haar thuis. Hoe jij dingen ziet of hoe zij het misschien anders kan aanpakken?
Ik zou je vriendin overigens toch proberen te blijven overtuigen dat hun gezin snel goede hulp nodig heeft. 😏 Misschien moet je dan blijven l*llen tot je blauw aanloopt maar voor die kindertjes zou ik het wel doen.
Oh meid je hebt echt een heel verkeerd beeld van me! En nee ik ben absoluut niet perfect! En ik zit er wel middenin ( mede door mezelf ). Ik word snachts uit bed gebeld wanneer haar dochter hysterisch is. Ik word gebeld wanneer zei het even niet meer aankan! En dan moet je nagaan dan dat ik zelf 2 kindjes heb, waarvan 1 een zorgen kindje.. en dan is dit nog niks wat ik vertel. Dus over veroordelend gesproken..
Voor de kindjes doe ik echt alles! Net weer bij haar geweest want ze was zogenaamd flauwgevallen.. Ik denk serieus dat zij vanalles verzint nu om maar even van de jongste ( autistische ) af te zijn.. De kleine is weer mee naar mij en werkelijk waar geen last van haar! Maar wel aangegeven ( alweer ) dat die NIET zo kan en er stappen genomen moeten worden.
In plaats van haar vertellen hoe jij erover denkt, heb je haar wel eens op de man af gevraagd of ze haar jongste wel aan kan? Misschien zet een vraag haar meer aan het denken dan een mening en krijgt ze zo zelf een beetje inzicht in haar situatie. Edit: Die kleine kan bij haar natuurlijk wel heel anders zijn. Ik heb zelf een poosje in een situatie gezeten waarin ik mijn kinderen niet aan kon. En echt, het zijn engeltjes. Maar toen mama in een depressie zat wisten zij niet waar ze naartoe moesten met hun gevoel. En dat maakte het voor mij niet makkelijker
Ik moet denken aan de uitspraak 'Love me when I least deserve it, because that is when I need it most'. Het klinkt alsof je vriendin ze in de knoop zit, dat ze van gekkigheid niet meer weet wat ze ermee moet. Een kat in het nauw maakt nu eenmaal rare sprongen... Ze heeft duidelijk behoefte aan jou als vriendin, dus die aandacht zou ik haar blijven geven, maar haar problemen kan jij niet oplossen. En zijzelf en haar partner ook niet. Ik denkt dat ze daar professionele hulp bij nodig heeft. Heb je al eens geprobeerd op een rustiger moment met haar te praten over wat ze nodig heeft en waar ze dat het best kan vinden? Ik heb het idee dat het nu zo gaat (correct me if I'm wrong): jij gaat daarheen als zij een noodkreet geeft en probeert haar dan tot rust en rede te brengen. Buiten dat zien jullie elkaar volgens mij nog maar weinig als vriendinnen... Klopt dat? Die cirkel zou ik proberen te doorbreken, want ten eerste is er op haar paniekmomenten waarschijnlijk geen goed en redelijk gesprek met haar te voeren, ten tweede is het goed als jij UIT je hulpverlenerrol kan stappen (zodat die zorg naar iemand kan die het zelf aankan en daar voor is en zodat jij weer de vriendin kunt zijn voor haar die ze nodig heeft.). Neemt niet weg dat je een vriendin uit de brand mag mag helpen als het nodig is, maar nu groeien de verhoudingen zo scheef dat jullie het allebei niet aan kunnen. Sterkte ermee!
Ik vind het echt een heel sneue situatie zowel voor jouw vriendin als voor de kindjes, ik heb zelf zwaar autistisch zoontje alleen hier kon hij helaas niet thuis blijven wonen doordat zowel heel het gezin er aan onder door ging, dochter is gewoon bang voor hem, wij hebben alles geprobeerd allerlei instanties en hulp gehad mocht niet baten . Ik denk dat zij heel snel op zoek mag gaan naar goede hulp voor haar gezin en dochter, misschien dat zij in aanmerking kan komen voor ontlasting dmv zorgboerderij etc. Daarnaast zoveel mogen rust, ritme en regelmaat, en zorgen dat alles zo voorspelbaar mogelijk voor haar dochter wordt gemaakt. Heb het idee als ik het zo lees dat zij weinig hulp hebben in het gezin. Snap dat het voor jou ook zeer moeilijk moet zijn, en zo te horen zit zij er zelf ook helemaal doorheen. Ik zal haal zeggen dat ze echt broodnodig op zoek moet gaan naar juiste hulp. En dat jij als vriendin alleen advies kunt geven maar geen professioneel advies wat het gezin zo te vernemen écht nodig heeft. Heel veel sterkte en succes want het is zeker geen makkelijke situatie.
Ik zou toch een goed gesprek met haar aangaan en zeggen, dat je haar heel graag wil helpen, maar dat jij niet de juiste persoon bent. Ik zou heel sterk aanraden om contact op te nemen met Homestart, als dat bij jullie in de buurt ook is. Het beste is relatietherapie voor die twee, maar daar moet je er 2 voor overtuigen... Voor Homestart hoef je alleen maar háár te overtuigen Door de ondersteuning probeert Home-Start: - te voorkomen dat alledaagse problemen uitgroeien tot ernstige en langdurige problemen - het zelfvertrouwen van ouders te vergroten - de sociale relaties van ouders te versterken - gezinnen aan te moedigen om efficiënt gebruik te maken van beschikbare diensten, voorzieningen en regelingen.
Wat betreft het autistische kindje, dat ze bij jou makkelijk is, zegt echt helemaal niets. Dat zie je namelijk heel vaak bij autistische kinderen, thuis is veilig, dan komt alles eruit, op andere plaatsen houden ze zich in. Verder klinkt het wel als een zorgwekkende situatie, ik zou idd aan blijven dringen op hulp zoeken. Je klinkt overigens als een supervriendin die echt voor haar klaarstaat ondanks dat je het niet eens bent met haar keuzes! Ook aan jezelf blijven denken hoor, blijf bij haar aandringen om iets aan hun situatie te doen.
Laat zij maatschappelijk werk inschakelen. Een vreemde kan soms beter praten met hen in hun situatie en oplossingen aandragen. Ikzelf zou enige afstand nemen.