He Lieverd, Het besef is er nog niet bij jou, dus Danique een plekje geef kan ook niet. Doe het op je eigen manier, dat is het beste. Ik snap je angst voor de 23e, hopelijk krijg je dan wat antwoorden waar je iets aan hebt. Ik sta voor je klaar meid. En denk iedere dag aan jou en Danique..... Hele dikke kus van Neia
lieve schat, Het grote besef druppelt langzaam beetje bij beetje binnen. het een plekje geven hoeft ook nog niet. Dat komt echt als de tijd daar is. Ze heeft jou uitgekozen als moeder en ik weet zeker dat ze vanaf de sterretjes trots na beneden kijkt. Ik hoop dat jij en je man hier samen over kunnen praten, of gewoon even samen stil zijn. Je hoeft en moet niks. Ik wil je heel veel kracht toewensen maar ook liefde, geluk en gezondheid. Ik heb eergister een kaarsje neergezet bij Danique's* plekje toen wij Jaylie's* plekje hebben bezocht. liefs en een dikke knuffel van mij vlinderkusje Jaylie*
rachje heel erg bedankt wat super heel mooi gebaar en toevallig hoor zo dicht bij elkaar ze zijn niet alleen hebben elkaar nu. dankjewel miriam
Miriam ik wil en je man heel veel sterkte toewensen. Woorden schieten gewoon te kort. Heel veel sterkte samen. Liefs jet
Hoi lieve Miriam, Ik heb zo vaak aan je moeten denken en vraag me nog steeds af waarom dit jou nou juist (trouwens, waarom dit uberhaupt iemand moet overkomen) moest overkomen. Het lijkt me zo'n nachtmerrie! Ik kan me zo voorstellen dat je bang bent voor 23 januari. Ik hoop echt heel erg dat er geen speciale reden wordt gevonden en dat het geluk echt eens jouw kant op zal komen. Ik gun het je zo enorm. Een collega van mij heeft haar kindje ook rond 21 a 22 weken verloren. Bij haar is er geen oorzaak gevonden en ze heeft gelukkig nog 2 gezonde kinderen gekregen. Ik snap dat dit voor jou heel ver weg lijkt en totaal niet relevant (waarschijnlijk denk je Marla ga toch weg met je verhaal), maar ik wilde het toch met je delen om te laten zien dat het wel kan! (en voor de hoop). Dag lieve Miriam, Marla
ik weet dat het op zich kan maar inderdaad waarom nu weer wij het lijkt of we geen geluk mogen ervaren heb al gezegd tegen mijn moeder zal er een pech verzekering voor mij bestaan dan ga ik die meteen afsluiten ik ben geestelijk op vind het heel moeilijk om er over te praten en ben nog steeds onwijs moe tranen prikken continu achter mijn ogen wil eigenlijk heel boos zijn maar op wie niemand kan hier iets aan doen en dat doet nog het meeste pijn. jullie zijn dan ook echt een steun en toeverlaat voor mij hier kan ik me op terug trekken en mijn ding doen en zeggen , maar ik snap er niks van die rot vraag waarom spookt continu door mijn hoofd liefs miriam
lieve Miriam, boos zijn en niet weten op wie... dat is superzwaar. Want ik kan me zo goed voorstellen dat je zoveel voelt en dat je veel inhoudt. Rachje zegt het al: het besef dringt langzaam binnen.... natuurlijk ben je kwaad, en verdrietig, en kapot. Die pijn die niemand weg kan nemen en waarin je je heel eenzaam kunt voelen. En ja, het is nog heel ver weg, maar ik weet zeker dat je hier uit gaat komen. Dat weet ik heel zeker. Lieve Danique zal nooit vergeten worden, jij bent haar mama en zij is jouw kindje. Antwoorden heb je wel nodig. Ik hoop dat de 23e je iets zal brengen. Stapje voor stapje Miriam, je komt er wel... warme knuffel Amber
Ja Miriam, ik sluit me helemaal aan bij Amber. Boos worden is nu het enige wat je kan doen. Maar ik wil je 1 ding meegeven, ben niet boos op jezelf! Jij hebt dit ook nooit gewild, en je kunt hier niks aan doen. Hopelijk kan de gyn dit de 23e bevestigen. Dikke kus Neia
ja ik hoop ook van harte dat ik niks fout heb gedaan of mischien iets had moeten merken en ik er te laat bij was. Ik denk continu als ik nu eerder aan de bel had kunnen trekken dan had ik dit mischien kunnen voorkomen wist ik maar dat ik vruchtwater verloor dan hadden ze er eerder bij geweest mischien was de infectie dan nog te behandelen en hadden we nu nog zwanger geweest mensen zeggen allemaal betrek het niet teveel opje zelf maar ik loop hier nu eenmaal mee rond en heb een sterk gevoel dat ik iets had kunnen doen als ik het wist dat het vruchtwater verlies er was. wou dat het al zover was dat het 23 jan zou zijn dan heb ik het gesprek gehad en kan ik van daaruit verder. ergens ben je moeder maar ook weer niet dat is zo onwijs hard. Ik heb een dochter maar zie haar nooit zou nooit weten hoe ze lacht haar ogen alles van haar wordt een fantasie en dat is zo moeilijk. als mensen je in de toekomst vragen heb je kinderen wat moet je dan zeggen ik zit met vragen heel veel vragen en niemand kan mij hier bij helpen dat is zo moeilijk. moet dit zelf zien op te lossen.
Lieverd het zijn loze woorden die ik zeggen kan, maar wil ze toch zeggen. Pin je alsjeblieft niet al te vast op de 23ste. Soms zijn er geen antwoorden waarom het mis is gegaan. De reden dat je je afvraagt wat je moet antwoorden is omdat je nooit hebt gedacht dat je in deze positie zou zitten (gelukkig maar). Maar helaas zit je er wel en komen er dingen op je pad waar je niet weet wat je er mee moet. Maar je vind een weg, echt. Weetje je vraagt je af waarom of wat als. Maar misschien was het haar plek niet hoe hard het nu mag klinken. Misschien was ze idd wel te mooi voor deze wereld. Maar je moet nooit vergeten dat ze er wel is. Alleen op een andere manier. Ik zal van de week nog een extra extra kaarsje mee nemen voor je meissie. heel veel liefs
Lieve Miriam, ik weet niet goed wat ik moet zeggen, ik leef zo met je mee! Ik heb makkelijk praten dat je het jezelf niet kwalijk moet nemen, maar dat had ik zelfs met de mk's al. Misschien kan de gyn je daar wel een antwoord op geven. Maar het lijkt me sterk dat je al had kunnen weten dat je vruchtwater verloor, want anders had je wel wat gedaan! Ja en lieverd, je bent echt een mama. Van een prachtige dochter die hier niet bij jou kan zijn........... X Neia
Lieve Miriam, De woorden van Rachje zijn erg mooi gesproken en zij weet als geen ander hoe jij je moet voelen. Zij is al door het hele scala aan emoties gegaan, waar jij nog doorheen moet. Ik kan me zo voorstellen dat alle emoties aan je voorbij trekken..... hartverscheurend verdriet, woede, schuldgevoel, wanhoop, etc., dat je telkens nieuwe emoties ontdekt. Waarschijnlijk moet je hier ook echt doorheen en kun je er helaas niet voor weglopen: dit hoort bij de verwerking. De collega waar ik het over had, vertelde me dat het zo lang heeft geduurd voordat ze het verhaal van haar overleden kindje zonder tranen kon vertellen. Ze liet ze dan ook gewoon komen en nu (pas na veel jaren) kan ze het zonder emoties vertellen, maar als ze bijv. een soortgelijk verhaal hoort, of ze ziet iets op de tv, dan weer komen de tranen. M.a.w. dit gaat niet zomaar over en heeft veel tijd nodig. Je zult Danique en je andere 2 sterretjes nooit vergeten...... (3 sterrenkindertjes!) Doe vooral waar jij jezelf het beste bij voelt: wees boos als je dat bent, praat als je wilt, en als je dat niet wil, laat het dan. Het gaat om jou en Bart en om niemand anders: om jouw manier om dit allemaal te verwerken. Hoe is het trouwens met Bart? Kan hij erover praten? (ik weet nog dat hij dat erg moeilijk vond vorig jaar). Ach Miriam, ik besef dat het voor mij bijna niet voor te stellen is waar jij doorheen gaat en moet. Het enige wat ik voor je kan doen is veel aan je denken en positieve gedachten naar je toesturen. Ik hoop erg dat je je schuldgevoel snel een plekje kunt geven: het is een hele natuurlijke emotie, maar wel een hele zware, die je niet meer kunt meten. Sowieso als er 1 manier was geweest om dit te voorkomen, dan had je die toen zeker met beide handen aangegrepen..... hoogstwaarschijnlijk was deze er simpelweg niet. (sorry!) Hoe gaat het trouwens met slapen? Krijg je genoeg rust? Nachten kunnen zo lang duren. Ik denk nog steeds heel veel aan jullie! Liefs, Marla
de nachten duren inderdaad heel lang je gaat liggen om te slapen maar het enige wat je doet is denken piekeren en je zorgen maken om je man. je weet inderdaad hoe bart de vorige keren er onder was. nou het is het zelfde hij heeft er schoon genoeg van logische ook maar zelfs dat doet pijn ook hij slaap enorm slecht we maken ons zorgen om elkaar en kunnen allebei niet de rust vinden om de zorgen te laten varen. ik weet dat ik een kindje wil zien opgroeien van ons samen maar hij weet het niet of hij dat nog wel wil. nu weet ik dat mannen meer tijd nodig hebben maar ook dat houdt mij wakker stel dat hij er niet opnieuw voor wil gaan wat dan het is gewoon nog moeilijk en eigenlijk te vers maar toch wel iets waar ik mij nu al zorgen om kan maken. en ik weet dat wat jullie zeggen op zich klopt maar ik wil niet dat het klopt snappen jullie het nog.
ik ben bezig om een site voor Danique te maken op die site staan ook wat foto's van Danique dus ik nodig hierbij iedereen uit om eens te komen kijken niks moet alles mag. liefs miriam http://www.daniqueheidbuurt.vlindersite.nl/
Miriam, Wat is zij zo prachtig, ik heb je website gekeken, kreeg veel tranen, nogmaals heel veel sterkte....
Miriam, Je vraagt je af wat je moet zeggen als mensen vragen: "Heb je kinderen?". Natuurlijk moet iedereen hierop zijn/haar eigen antwoord vinden. Maar ik zeg meestal, als mensen het vragen uit belangstelling: "Ik heb een kindje, maar het is doodgegaan". Ik krijg die vraag trouwens zelden. Als het om iets praktisch gaat, en mensen in bijvoorbeeld een winkel vragen ernaar (als het wel/niet hebben van kleine kinderen je keuze voor een product kan beïnvloeden), dan zeg ik "nee" of "nog niet". Een voorbeeld hiervan was bij het aantal keren dat de vloer moet worden ingeolied; hoewel ik Sterre niet zal ontkennen, kruipt ze helaas niet over de vloer. Misschien heb je hier wat aan... Oneerlijk is het, hè? Het blijft een groot verlies...
Jeetje Miriam, ik heb de site van Danique bekeken en heb er om eerlijk te zijn zo om moeten huilen, om haar, om jullie.... Het is zo moeilijk voor jullie om zo'n klein en teer poppetje, dat al zo perfect was achter te moeten laten. Ze was al zo mooi. Ondanks alles mag je heel trots op haar zijn. (misschien raar gezegd van mij). Ook jouw verhaal vond ik hartverscheurend en vooral het stukje dat je haar na de begrafenis koud en alleen moest achterlaten lijkt me de grootste nachtmerrie. Haar lichaampje is eigenlijk als een cocon die afgeworpen is door en vlinder. Jullie vlindertje (haar zieltje, de "echte Danique) is naar een veilige plek gevlogen van waaruit ze goed voor jullie kan zorgen. Ik had Bart's reactie inderdaad al verwacht. Maar het is ook zo logisch: het verdriet is zoals je zelft aangeeft nog zo vers en ieder reageert er op een andere manier op. Kan me zo voorstellen dat het voor jou natuurlijk wel heel moeilijk moet zijn. Bart kan er wat later heel anders over denken. Hij heeft ook veel tijd nodig. Hoe gaat het nou met jou? Heb je veel behoefte om thuis te zijn, of wil je er juist op uit voor wat afleiding? (mijn collega vertelde me dat zij in de periode na de geboorte het heel fijn vond om met haar zus naar Maastricht enzo te gaan vanwege de afleiding). Heb je ook goede afspraken met je werk kunnen maken, zodat je alle tijd en rust hebt voor je verdriet? Hopelijk kun je nog een flinke tijd thuis blijven. Liefs, Marla