ja ik heb hier geen last van maar ik kan me zo voorstellen dat mama makkelijker te "bewerken" is qua emoties dan een schooljuf en ZIEN eten DOET ook eten, dus het goede voorbeeld zeg maar (van je eigen leeftijdsgenootjes)
Ik zou het niet weten, mijn dochter heeft überhaupt nooit een nietwilleneten-fase gehad. Alleen een keer op vakantie (bij mijn schoonmoeder), maar dat was meer omdat dat de eerste keer dat ze daar was en zo'n nieuwe situatie raar vond. Het enige wat ze toen wilde was melk en druiven. Maar ook als ze dan bij anderen was (ooms, tantes) wilde ze niks eten. Eenmaal thuis at ze weer gewoon goed.
Gezellige diëtiste... Zou het een combinatie kunnen zijn van "zien eten doet eten", en de behoefte om macht te laten gelden? Op zich is het ergens ook wel positief: hij kán dus wel eten! Als hij niet eet, kiest hij er zelf voor om het niet te doen, want hij beheerst de techniek van kauwen en slikken wel. Neemt niet weg dat je zou willen dat hij er thuis ook voor kiest om te eten.
Mijn jongste zoontje ook op de pzs. Daar is hij de eerste die alles op eet en op drinkt. Maar hier in de ochtend en middag met brood. Drama! 100 x moet ik het tegen hem zeggen dat hij zijn brood moet eten en melk moet op drinken...
Ik zit ook even mee te lezen, ik herken het wel hoor. Mijn twee meiden deden dit ook wel. Thuis minder eten dan op de opvang. Ik merk thuis wel dat het ligt aan de manier hoe we eten. Het kwam wel voor dat we even een boterhammetje snel op de bank aten, ze eten dan veel minder dan aan tafel, zijn minder geconcentreerd met eten bezig, snel afgeleid. Nu zijn we thuis erg van de structuur en eten drie keer per dan aan tafel. Dit gaat nu gewoon erg goed. We praten aan tafel en geef complimenten als ze weer een hapje nemen. We werken ook wel met beloning kaarten thuis. De kinderen willen graag naar Yankee Doodle ( restaurant met speelparadijs ). Prima..... daar moet je wel wat voor doen. Elke avond dat ze hun bordje leeg eten mogen ze een sticker plakken, en bij tien stickers gaan we dus naar Yankee Doodle. En eten dat ze kunnen... soms hebben ze ook gewoon geen zin om te eten. Ik merk ook dat ze beter eten wanneer ik aan tafel blijf zitten. Als ik tussendoor weg loop eten ze meteen minder. Ik probeer de eetmomenten altijd samen te doen en af te sluiten met zingen of een verhaaltje. Ik denk dat het zo op de opvang ook gaat. Daar zit je allemaal gezellig bij elkaar en alle kindje eten. Het betekent niet dat jij het niet goed doet. Ik weet niet hoe de eetmomenten bij jou gaan, maar wellicht kun je het net iets anders doen dan nu en misschien motiveert dit je kind dan heel erg om te eten. Om tips en adviezen vragen is toch helemaal niet erg, daar leren we allemaal alleen maar van. Wat voor het ene kindje werkt, werkt voor een ander helemaal niet.