En tel bij een dergelijke teleurstelling een enorrrrrrrme dosis hormonen op en je hebt een mooi recept voor schuldgevoelens, bij sommigen nog wat aangewakkerd door meningen van omgeving, slaapgebrek, onzekerheid (zeker bij eerste kindje), enz.... Bij mij was het gevoel van falen overigens van korte duur hoor, ik had geen vervelende meningen in mijn omgeving, slaapgebrek werd minder omdat mijn man de nachtvoedingen kon doen en ik werd ook snel minder onzeker. Ook had ik het gevoel dat mijn hormoonhuishouding heel gauw weer beter werd nadat ik stopte, die zie ik bij mij als de grootste boosdoener voor negatieve gevoelens.
Dat heb ik ook! En het zit in mijn hoofd hoor, de mensen kijken echt niet maar ik voel het ook zo. Ik heb niet genoeg melk en moet van 's ochtends tot 's avonds laat kolven om bijna de hoeveelheid te verkrijgen die de kleine drinkt (zijn laatste voeding is rond 19:00 uur). Dus soms krijgt hij een fles kunstvoeding erbij. En als wij weggaan plannen we die fles kunstvoeding op dat moment, omdat het makkelijker is dan afgekolfde borstvoeding meenemen, gekoeld houden, en dan vooral het weer opwarmen voor het drinken. Dan is het makkelijker om een thermoskan warm water en een bakje poeder bij te hebben. Dat zie ik dan echt als het enige voordeel van mijn melk tekort. Maar goed als hij dan die fles krijgt dan denk ik ELKE keer, ik zou nu lekker makkelijk mijn shirt omhoog willen trekken en de kleine aan willen leggen. Maar helaas dat werkt zo niet bij mij en daarom krijgt hij op die momenten een flesje. Ik wil hiermee niemand voor het hoofd stoten hoor. Als je flesvoeding wilt geven doe je dat. En als het moet, zoals bij mij, doe je het ook. Klaar.