Hier ook geen borstvoeding. Ook nooit getwijfeld om dit wel te geven. Zodra ik de positieve test in mijn handen had, was het duidelijk. Reden? Ik ben zelf een hele slechte eter: eet alleen kip, rijst en wat groentes. Maar geen aardappelen en 'prakkies' ofzo Omdat ik daardoor bang ben dat mijn kindje niet genoeg binnenkrijgt heb ik direct voor kv gekozen. Als mensen aangeven dat ik beter bv had kunnen geven ga ik niet eens in discussie. Het is MIJN kindje en IK beslis of ik bv of kv geef, amen!
Over minder dan 4 maanden zal je ook op andere gebieden het goeie voorbeeld moeten geven en red je het niet meer met kv!
Ik denk niet dat ze het lullig bedoeld, maar dat het misschien voor zichzelf zo voelt. Maar goed, wel een beetje een onhandige term..
Niet alle bv-moeders hebben moeite met de term "melkkoe" hoor Ik roep regelmatig dat ik even ga melken (ik werk 4 dagen in de week dus dan moet je wel) @cygnet2: goed gezegd! Ik ben een slechte groente-eter en mijn man ook maar ja als je je kind groente wil laten eten moet je zelf ook, dus wij eten ineens ook bloemkool en broccoli met onze dochter mee en we koken nu veel vaker dan vroeger want zij kan natuurlijk geen shoarma/patat/pizza mee-eten dus koken moet je toch haha!
Zo eet mijn man nu veel vaker vis, ik schuw kaas niet meer, we eten allemogelijke verschillende groenten, we proberen minstens één keer per week een nieuwe smaak te introduceren, eten elke dag fruit. En eet ik (en manlief trouwens ook) keurig 3 maaltijden per dag en als we tussendoor eten dan tegelijk met zoontje. (soms gaan we nog even 'los' nadat de kindjes naar bed zijn) Goed voorbeeld doet volgen.. en dat gaat hier uitstekend!
En als ze wat meer door hebben kun je ook niet meer de hele dag snoepen voor de neus van je kleine, oeh wat worden we gezond
Ik heb echt geknokt voor bv. Kleintje is met 36 weken geboren en dronk niet aan de borst. Hele dagen zat ik te kolven, vaak wel 18x per dag. Eenmaal thuis kregen we spruw. Met tranen in mijn ogen heb ik gevoed, want meneertje weigerde de fles (anders was ik gaan kolven). Daarna begon hij te huilen en was alleen maar stil aan de borst.. pfff. Na heel veel omwegen en onderzoeken weten we nu dat hij ernstige allergieen heeft en reflux. Vooralsnog weten we dat hij allergisch is voor koemelkeiwit, kippeneiwit, sojaeiwit, latex, pleisters enz. Daar komt in de loop van de tijd steeds meer bij. Ik ben op dieet gegaan maar hij reageerde werkelijk overal op. Ik leefde op water en speciaal brood. In overleg met de dietiste en kinderarts overgegaan op Neocate, speciaal voor kindjes met een meervoudige voedselallergie. We zijn nu twee weken over en het is een heel ander kind. Vrolijk, ontspannen en rustig. Heerlijk, het grote genieten is nu pas begonnen. Ik heb het er nog wel heel erg moeilijk mee, ik wilde zo graag bv geven. Het 'hoort' ook een intiem moment te zijn maar dat was het bijna nooit. Meestal was het een martelgang voor ons allebei. Zodra hij de borst losliet zette hij het op een krijsen en zijn pijn werd alleen maar minder als hij dronk. Het voelt voor mezelf nog steeds als falen, maar als ik nu naar mijn ventje kijk ben ik er van overtuigt dat dit op dit moment het beste is voor hem. Ons gezin komt ook eindelijk tot rust. De opmerking dat je nu wel anders tegen flessenkinderen aankijkt kwetst me. Hoe keek je er eerst tegenaan dan? Mijn kind is geen 'flessenkind' het is MIJN kind, waar ik de wereld van hou. En waarom ik hem kv geef is MIJN zaak en daar heeft iemand anders niets mee te maken. Als ik hem een flesje geef in het openbaar voel ik bijna de ogen branden. Gut hij is nog zo klein, nu al de fles?? (Hij is ook dysmatuur geboren en is dus echt nog piep, past nog in 50/56). Dat doet pijn, vooral omdat ik het er zelf al moeilijk genoeg mee heb. En voor de moeders die om wat voor reden ook meteen voor kv zijn gegaan heb ik ook respect, net als voor de moeders die helemaal voor bv gaan. We houden allemaal van ons kind en doen wat wij het beste voor hem en ons zelf vinden, toch?
Hier heb ik helaas maar een maand bv kunnen geven...ik wilde het zo graag,maar het ging niet. Onze jongen is met 42 weken geboren na een heftige bevalling met foetale nood,en een dik kwartier op de buik duwen en trekken met de vacuum,hij lag al erg vroeg ingedaald,en bleek een ruime 8 pond te wegen.....ik ben net 1.63,en woog voor de zwangerschap 55 kilo,mijn buik was met 42 weken ook niet mega. Meteen de coubeuse in,dus ik ging kolven.....soms mocht hij even bij me,maar was dan al zo ver over de grens van honger heen dat hij niet wilde of kon drinken..en ik had zoveel melk dat ik om de 2a3 uur moest kolven. Na een week ziekenhuis toch weer borstvoeding gedaan,maar hij bleef gillen en kon niet drinken...de kraamzorg merkte dat hij een voorkeurshouding had dus een paar dagen later ben ik met hem naar de ostheopaat gegaan. Daar bleek hij een blokkade in de nek te hebben,en daar was het hap en zuig reflex mee verbonden...uit de fles drinken is makkelijk voor een baby dus dat kon hij,maar van de borst ging niet,dat deed pijn bleek achteraf,het zuigen koste hem teveel kracht. Dit raakte me diep in mijn hart,telkens maar zijn hoofdje aan mijn borst leggen,en hij maar huilen....dit terwijl ik hem hiermee pijn deed,iets wat ik helaas niet wist... Het kolven werdt helaas steeds minder,na 2 verstoppingen nam de voorraad zoveel af dat ik bijvoeding moest gaan geven,hij was en is een grote eter. Ik ben nu nog jaloers op vriendinnen van mijn bij wie het wel lukt,ik gun het iedereen van harte,en als het lukt ga er dan voor. Ook moet ik zeggen dat onze knul op Friso flesvoeding ook goed groeit,en een tevreden mannetje is.
Ik vind het erg leuk om al die verschillende meningen en reacties te lezen..! Hoe vervelend de reden voor jezelf soms kan zijn.
Ik wilde een half jaar BV geven, als alles goed zou gaan. De eerste dagen wilde Milan niet aanhappen, maar na een paar dagen had hij het voor elkaar en de BV liep super. Milan dronk heel goed en kwam ook heel goed aan, mijn productie was heel goed en het ging super, alleen met mij niet. Kon er echt niet tegen en wilde met 10 dagen stoppen met de BV. Heb toen nog doorgezet, wie weet zou het allemaal minder 'erg' worden voor mij. Het ging een tijdje goed, begon het zelf ook wel leuker te vinden, sommige momenten genoot ik er zelfs van, maar ik had nog steeds vaker een hekel aan het voeden dan ik het leuk vond. Raakte na verloop van tijd zo gestrest dat ik wel kon janken iedere keer als Milan voor een voeding kwam... Toch nog even aangekeken, want wie weet kwam het nog goed. Maar toen Milan 4,5 week was, vond ik het leuk geweest, ik trok het echt niet meer, liep alleen maar te stressen. Toen heb ik de knoop doorgehakt, vond het moeilijk, maar heb er nog geen moment spijt van gehad. De enige reden dat ik nog door wilde gaan was zodat ik 's nachts geen moeite hoefde te doen voor een flesje. Maar ik ga liever naar beneden om een flesje te maken, dan dat ik Milan moet aanleggen en me er ongelukkig bij voel. Ben nu 2 weken bezig met afbouwen en ik ga me steeds beter voelen.
mag ik vragen aan de vrouwen die bv hebben gegeven, waarom ze het als falen voelen als het niet gaat? ik bedoel daar niks mee, maar zou het graag willen begrijpen. ik kies ervoor om fv te geven en heb totaal geen gevoel dat ik faal. nogmaals ik wil niemand aanvallen ofzo
nouja ik vond het jammer, omdat ik best veel moeite heb gedaan omdat ik heel graag bv wilde geven. Dan voelt het wel als een teleurstelling.. misschien kies ik daarom volgende x wel gelijk voor fv..
Je valt ook niemand aan toch Als je er zelf voor kiest om fv te geven voelt dat inderdaad niet als falen. Je kiest ervoor en staat achter je keuze. In mijn geval was ik vastberaden bv te geven, ik heb ontzettend mijn best gedaan en mijn zoontje ook maar het is niet gelukt. Dat voelt dus als falen. Iets willen maar het lukt niet.. Eigenlijk moet ik zeggen dat hiet niet gelukt is zo lang bv te geven als ik zou willen. Heb het toch wel vier maanden gedaan (even opsteker voor mezelf ) Maar nu met fv voelt mijn zoontje zich veeeel beter en dat is het belangrijkste.
Ik vond het totaal niet voelen als falen. Ik wou gewoon graag borstvoeding geven, maar als het niet werkt (op welke manier dan ook) kan je beter fv geven. En ik stond dus ook volledig achter mijn keuze om fv te gaan geven. Dit keer ben ik bij voorbaad maar begonnen met fv. *en ik bedoel natuurlijk niet dat wanneer het even tegen zit je kindje beter af is met fv, om een discussie te voorkomen, maar als het in de situatie gewoon echt niet meer werkt*
@Sammie; Hier voelde het, voordat ik de knoop doorhakte, wel echt als falen als ik zou stoppen met de BV. Dat is één van de redenen waarom ik toch nog ruim een maand door ben gegaan. Ik wilde echt graag een half jaar BV gaan geven en had me dat al voorgenomen vóór ik ook maar zwanger was. Dat het in de praktijk tegen bleek te vallen, viel behoorlijk koud op mijn dak. Het heeft ook een tijdje geduurd voor ik er echt achter kon staan om FV te gaan geven, ik moest echt mijn persoonlijke redenen op een rijtje om de stap te nemen. En ik was ook bang dat ik er spijt van zou krijgen. Maar nu ik FV geef, voel ik me een stuk gelukkiger, ben rustiger en ook voor mijn zoontje geeft het meer rust, want die zit niet met een gestreste, huilende mama die hem eigenlijk niet zelf wil voeden. Hoe dan ook, ik denk dat het een verschil is als je tijdens de zwangerschap al kiest om FV te gaan geven, dan doe je dat al vanaf het begin en sta je daar ook al vanaf dag 1 achter. Als je graag BV wilt geven, maar het loopt niet zoals het moet, kan ik me voorstellen dat vrouwen zich voelen alsof ze falen. Hier was dat in ieder geval wel zo.
Ik denk dat het verschil is dat je teleurgesteld kunt zijn als dingen niet gaan zoals je ze gepland had. Als je van te voren plant dat je kunstvoeding gaat geven, dan krijg je niet zo snel te maken met de teleurstelling van het niet lukken van je plan. 't Is een beetje te vergelijken met een keizersnede krijgen terwijl je van plan was thuis in je bed te bevallen. Dat komt vaak ook harder aan als teleurstelling dan een geplande keizersnede.