Waarom gunnen we onszelf dat ene jaartje niet?

Ik denk ook dat sommigen er geen realistische voorstelling en verwachting van hebben, te snel willen en denken dat dat normaal is, te makkelijk zijn met 'plannen', etc.

De stelligheid waarmee soms vroeg in het proces al gezegd wordt dat zwanger worden niet lúkt vind ik ook niet reëel.
Maar ik kan me wel voorstellen dat het gevoelsmatig moeilijk is en de je er báng voor bent dat het niet gaat lukken. Zelf ben ik dat wel geweest (en nog bang, dat het deze keer weer mis kan gaan) wat in mijn geval aan mijn leeftijd en tikkende bioklok ligt. Ik kon mezelf wel 89x zeggen dat alle kansen nog open lagen, maar ondertussen was ik gevoelsmatig ontzettend bang.

 

In mijn omgeving zijn heel veel vriendinnen erg snel zwanger. Van sommigen weet je natuurlijk niet hoe lang ze erover deden, maar van mijn zusje, beste vriendin en nog een aantal vriendinnen weet ik dat ze meteen de eerste maand zwanger waren.
mijn beeld was dus nogal vertekend toen wij er zelf aan begonnen. nu ruim een jaar later denk ik niet meer zo op aan op de korte termijn zwanger worden, maar kijk ik wat meer vooruit.
het is voor mij wel een leerproces geweest om een realistischer beeld te krijgen en het wat meer los te laten. bovendien lijkt mijn zorg dat het niet 'lukt' om vanzelf zwanger te worden ook niet geheel ongegrond.
het kwetst mij dus wel als je zegt dat je je 'groen en geel' ergert aan mensen die klagen over 'al een half jaar bezig zijn'. kunnen we niet iedereen zelf hierin dit proces laten doormaken zonder oordeel?

 

Dit is wel een moeilijk onderwerp. Ik weet dat ik niet bedoeld wordt door de TS, maar toch... Ik wil hier graag mijn verhaal doen.

Toen ik de eerste keer zwanger wilde worden, stopten we met het voorbehoedsmiddel en deden we maar wat. Het had niet zo'n haast, ik wist dat een jaar proberen normaal was. Wel hield ik bij wanneer ik ongesteld werd en wanneer we seks hadden. Achteraf heb ik uitgerekend dat ik maar in 6-8 van de 13 cycli zwanger had kunnen worden. Want we deden het niet bepaald iedere maand wanneer het moest gebeuren, veel te vroeg, veel te laat en één maand zelfs helemaal niet. Stress, druk, je kent dat wel... Ik werd zwanger van Sterre, maar zij stierf met 24 weken zwangerschap en kwam dood ter wereld. Wij wilden graag snel weer een kindje, dus na de eerste menstruatie begonnen we weer. Dit maal met behulp van temperaturen, slijm waarnemen en ovulatietests. We deden het elke maand meerdere malen wanneer het moest gebeuren. En na 6 cycli werd ik (voor mijn gevoel eindelijk) weer zwanger. Met 5 weken kreeg ik een miskraam en nu heb ik al weer één ronder achter de rug sinds de miskraam. Niet zwanger. Als ik nog voor mijn 34ste moeder wil worden van een levend kindje, heb ik nog 3 maanden. Dit terwijl we begonnen toen ik bijna 31 was. Ik weet dat ik zwanger kan worden; het is al 2x gelukt. En toch is mijn geduld, het wachten op een kindje, echt helemaal op, voorbij, finished. Ik denk er zelfs aan om maar weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken, omdat ik het beu ben dat mijn levensstijl wordt aangetast door die stomme kinderwens van ons. Dan hoef ik ook niet elke maand teleurgesteld te zijn...
Artsen zeggen dat het normaal is dat je het een jaar probeert, maar in 1 adem komt er een hele set leefregels achteraan. Niet te veel koffie en al helemaal geen alcohol ("Daar ben je zo aan gewend" sprak de gynaecoloog, "en je moet het nog een jaar zelf proberen voordat je dit nummer mag bellen". ) Maar doordat je bij elk kopje koffie en elk glas (al dan niet gedronken) wijn aan je kinderwens denkt, valt het allemaal niet mee om geduld te bewaren...
Mijn moeder was de 1e keer in 1 ronde zwanger en de tweede keer na 7 maanden. Mijn tante was 2x zó zwanger ("Oh, moet je daar een jaar voor rekenen? Ik was 2x meteen zwanger!")
Een vriendin van mijn was in 4 rondes zwanger (jawel, ook zij hadden er netjes een jaar voor uitgetrokken en ze zijn nu dolblij, terwijl ik knarsetandend aan mezelf moet toegeven dat ik het haar beslist niet gun, onderwijl haar tips gevend waar ze zwangerschapskleren kan kopen en wat ze kan verwachten bij de VK)
En last but not least: we worden (als we seksueel actief worden) opgevoed met het idee van: "pas op, kijk uit, slik netjes de pil en gebruik een condoom, want je bent zó zwanger." Een keer de pil vergeten of het comdoom gescheurd, je moet meteen aan de morning after pil... Met al die waarschuwingen in het achterhoofd denk je als 30 jarige als je eindelijk aan een kind wil beginnen, ach, je bent zo zwanger. En dat valt dan vies tegen...
Inderdaad, al na een paar maanden wanhopig worden is zwaar overdreven. Een jaar ervoor uittrekken, goed idee, reken daar maar op en probeer geduldig te blijven. Maar in sommige gevallen is het wel logisch dat het geduld een beetje op is.

 

@ Lauwie: het kwetst mij dus wel als je zegt dat je je 'groen en geel' ergert aan mensen die klagen over 'al een half jaar bezig zijn'.

kunnen we niet iedereen zelf hierin dit proces laten doormaken zonder oordeel?

Lauwie, ik was degene die dit typte. Dit was gebaseerd op verhalen van mensen van dit forum waarin ze dit al roepen. Natuurlijk wil je het liefst snel zwanger worden, maar helaas heb je dit ook niet in de hand. Elke maand heb je 20% kans om zwanger te worden (normaal vruchtbare stellen) en ik vind het gewoon vreemd om na 6 maanden al topics te openen, terwijl hier mensen zijn die al jaren bezig zijn! Geduld is gewoon belangrijk. Het was zeker niet bedoeld om anderen daarmee te kwetsen!

 

ik begrijp gewoon niet dat jullie zo'n oordeel klaar hebben over meiden die zich na een half jaar zorgen maken of gewoon balen dat ze nog niet zwanger zijn. helemaal omdat je aangeeft dat de omgeving vaak ook een vertekend beeld heeft van hoe 'makkelijk' het is om zwanger te worden en het dus niet raar is dat we dit zelf ook hebben.
natuurlijk is het voor iedereen relaxter als je je beseft dat het even kan duren. maar waarom zou je je ergeren aan meiden bij wie dat besef pas komt omdat ze niet zo snel zwanger zijn als ze dachten.
vergeleken met een hoop andere meiden hier zijn mijn vriend en ik nog helemaal niet zo lang bezig en ik ben wel benieuwd hoe meiden die echt lang bezig zijn hierover denken. maar ik herken me wel in die verhalen van na 6 maanden ongerust worden, je afvragen of er wat mis zou zijn.
en dat verhaal van een jaar is normaal/gemiddeld daar geloof ik ook niet in. als na een jaar 80% zwanger is, maak je mij niet wijs dat dat een gemiddelde is. ja, als je stellen die vele jaren met ingrijpende behandelingen bezig zijn geweest mee telt misschien. maar daar zit toch niemand op te wachten. het lijkt me niet het gemiddelde van spontane zwangerschappen.
en wanneer is het volgens jullie wel legitiem om je zorgen te maken? en hoe lang moet ik bezig zijn om ongeduldig te mogen worden zonder dat jullie je aan mij ergeren?

 

Lauwie ik loop bij een gyn en dat is zeker wel het gemiddelde

Ik erger me er ook aan
ik werd pas na 14 mnd zwanger helaas een mk
Nu zijn we inmiddels al 2,5 jaar verder en 2 mks gehad
maar geef de moed niet op ,,en tuurlijk heb ik soms ook wel een off day maar ga nou niet direct
zitten klagen

Ik mag denk ik wel zeggn dat ik weinig klaag en altijd probeer mensen er boven op te helpen als ze weer ongi zijn geworden

 

Aquilegia, wat jij schrijft, daar herken ik veel in.

Ook ik heb bedacht dat ik er van uit moet gaan dat het een jaar kan duren en dat ik er niet te veel mee bezig wil zijn. Maar o.a. door waar je allemaal rekening mee moet houden (eten, drinken) is het wel iets wat elke dag weer om aandacht vraagt.

En inderdaad hoor je vaker verhalen van mensen die trots zijn op (of verrast over) hoe snel ze zwanger werden, terwijl de verhalen van mensen bij wie het moeizaam ging of zelfs nog steeds niet gelukt is veel minder openlijk worden verteld.

Stoppen met voorbehoedsmiddelen is een groot besluit dat je niet zomaar neemt, want je leven verandert drastisch als je een kindje krijgt. En dan zodra je gestopt bent moet de knop weer om: moet je doen alsof er niets bijzonders aan de hand is en moet je je nergens op verheugen. Best logisch dat dat niet altijd lukt.

En dan ben ik nog maar net twee rondes bezig... Ik kan me voorstellen dat het nog weer anders wordt om er niet te veel mee bezig te zijn als het langer gaat duren.

 

eten hoef je geen rekening mee te houden de eerste 6 weken van de zwangerschap heb je geen contact met je kindje

Ik kijk ook wel uit en mn gyn zei dat dat helemaal niet hoefde

 

dit hele forum is toch bedoeld om van elkaar te leren, elkaar op de sombere dagen op te peppen, je zorgen van je af te kunnen schrijven en op de goede momenten elkaar te feliciteren?

wat versta je onder klagen dan?
iedereen die 'wat langer' (durf het bijna niet meer te schrijven) bezig is, heeft toch dagen waarop je het even niet ziet zitten? en dan de dag erna of de week erna weer vol goede moed verder gaat? (en dan heb ik het natuurlijk niet over miskramen of andere ingrijpende zaken)

 

Ik dacht dat sommige etenswaren effect konden hebben op de innesteling.

 

Ik kan me inleven in meiden die na vier maanden verdrietig worden van nog niet zwanger zijn. Ik bedoel, je gaat er gewoon niet vanuit dat het langer zal duren, hoewel je wel weet dat dat kan en ook normaal is. Zelf ben ik ook teleurgesteld als ik weer ongie wordt. Maar ik denk ook dat je moet proberen echt te genieten van de tijd die je hebt samen met je man vóórdat er een kleine komt. Ik probeer na een paar moeilijke maanden nu echt weer bewust te genieten van wat wij samen nu hebben en ben hier heel blij mee. Want deze tijd komt nooit weer terug.
Ik denk dat het niet verstandig is en dat je jezelf tekort doet, als je vanaf de anticonceptiemiddel-stop al direct gaat temperaturen en rekenen en persé klussen op de vruchtbare dagen enzo. Neem de tijd om te genieten van wat je hebt, zeker als je nog jong bent, zorgen maken kan altijd nog en na vier, vijf of zes maanden mag je, denk ik, absoluut nog voor 100% hopen op natuurlijk zwanger worden.

 

Nooit van gehoord
en euh je moet wel blijven leven he

 

Ik moet bekennen dat ik ook geen voorbeelden meer kon bedenken.
Typisch geval van de klok ergens hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt

 

Het lijkt me stug dat je iets niet mag eten maar goed
Moet ieder voor zich zelf weten
Wij zijn al 2,5 jaar verder en heb zoiets als ik daar ook op moet letten
wordt ik gek

 

ik snap het helemaal en ook dat wij niet moeten verwachten dat wij binnen een maand zwanger zijn. maar waar het vandaan komt is denk het ongrijpbare. het is zo'n wonderlijk proces vanuit bijna niets een kindje dat het moeilijk te bevatten is. en als je dan weet van hoeveel factoren het afhankelijk is dat de bevruchting lukt en uiteindelijk innestelt en dan nog eens goed groeit. niet te bevatten.

ik heb zelf al een kindje, en wij willen graag een tweede, maar het is moeilijk te bevatten dat ik weer zwanger zou kunnen worden.

maar ik kan mij ook voorstellen dat er andere mensen zijn die zeggen van vertrouw er toch op. je weet dat het mogelijk is.

 

Hallo Iedereen, Aquilera en Lauwie,
Ik ben het helemaal met jullie eens. Ik vind het ook lastig om ongesteld te worden. Dat is gewoon vervelend. Ik vind de druk van de omgeving ook lastig. Als ze niet begrijpen dat het ook wat moeilijker kan zijn om zwanger te worden en dat dat heus niet zo makkelijk is. Ik vind dat je het er best moeilijk mee mag hebben als dat zo is. Maar ja uiteindelijk heb je zelf natuurlijk niet zo veel aan die stress.
Zelf probeer ik als ik ongi ben de voordelen voor mezelf te benoemen van het niet zwanger zijn. Bijvoorbeeld, kan ik langer mee doen in de hockey competitie, ben ik niet misselijk op mijn werk, heb ik veel tijd voor andere dingen, heb ik nog niet zo´n dikke buik als ik ga trouwen. Veel meer voordelen kan ik even niet bedenken, misschien weten jullie er nog een paar. Het is wel een beetje cru, maar soms kan ik dan een beetje om de teleurstelling lachen en dat helpt.
En ja, Vanilla, ik denk dat ik ook mezelf een jaar de tijd moet gunnen. Al maak ik mij ook wel eens zorgen omdat mijn menstruaties bijzonder pijnlijk zijn. (Slik veel pijnstillers dan). heeft iemand hier ervaring mee? en toch zwanger? Maar ja met zorgen help je jezelf niet, nee.
Heel veel succes, sterkte, mooie tijden en zwangerschappen toegewensd aan iedereen,
liefs Elba

 

@ Aquilegia: ik herken dat wel heel erg van dat je steeds zo stipt de pil hebt genomen, al die jaren lang. Als je een keertje vergeten was, dan was je in paniek. En dan wil je graag zwanger worden en dan realiseer je je dat het niet zo 1 2 3 gedaan is. en dat het best wel eens een jaar kan duren. dat is best even schakelen.

 

Ik vind het eigenlijk raar dat iedereen er vanuit gaat dat het binnen een paar maanden raak is, tuurlijk hoop je het, maar garanties heb je toch niet hierbij? En je hoort meestal toch alleen maar de succesverhalen, je hoort bv. van 3 stellen dat ze binnen een paar maanden zwanger waren, maar waarschijnlijk hoor je niets van de stellen die al 3 jaar bezig zijn. Daar staat haast niemand bij stil geloof ik.

Ik heb ook jaren de pil geslikt en toen ik stopte, kreeg ik helemaal geen eisprong. Dan heb ik zoiets, wees blij als je tenminste een cyclus hebt, dan heb je (waarschijnlijk) een eerlijke kans en dan moet je maar zien wanneer het raak is.
Wij zijn begonnen met zwanger proberen te worden in de medische molen en dat is echt geen pretje, maar ja, anders geen kans. Achteraf gezien is het het gelukkig allemaal waard geweest en ik ben heel dankbaar dat het zo snel gelukt is, na 8 maanden en 5 eisprongen, er zijn meiden die al veel langer bezig zijn met helaas soms nog geen resultaat.
Misschien als iedereen hier eens bij stil staat, dat de eigen situatie wel meevalt?

Ik ben trouwens altijd wel een beetje 'bang' geweest dat zwanger worden niet zo makkelijk zou gaan lukken, lukte bij mijn moeder ook niet. En helaas klopte mijn gevoel ook. Maar heb nog nooit helemaal in zak en as gezeten, maar altijd vertrouwen erin gehad. Waarom je al druk maken om iets terwijl je helemaal niet weet of dat nodig gaat zijn? Gewoon een jaartje of wat langer aankijken, daarna kan je altijd nog onderzoeken laten doen. Eerlijk gezegd vind ik een jaar ook vrij snel om al naar de huisarts te gaan, al is een zaadonderzoek zo gedaan. Maar de meeste stellen raken binnen anderhalf jaar wel zwanger. Alleen is niemand het meer gewend te moeten wachten op iets.

 

Ik denk dat het zo moeilijk is omdat we geen garantie hebben dat we zwanger worden. Ik vind het helemaal niet erg om een jaar te moeten wachten als ik zeker zou zijn dat ik daarna zwanger zou zijn, of 2jaar ofzoiets. Als ik nu de zekerheid zou hebben dat ik echt zwanger zou raken,maakt het mij niet uit hoelang het gaat duren. Tuurlijk wil ik ook zo snel mogelijk, ben de jongste niet meer. Maar ook vanwege mijn leeftijd ben ik soms best ongerust of het echt wel gaat lukken. Ik heb nu besloten om me niet meer van de kaart te laten brengen door twijfels,diep van binnen weet ik gewoon dat ik moeder wordt. Daar hou ik me nu aan vast.Het gebeurd gewoon. Punt.
En het lukt me goed moet ik zeggen, voel me erg positief!
bar