Ik vraag me echt ontzettend af hoe mijn vriend tijdens de bevalling zal zijn - ik denk zoiezo wel erg kalm voor mij maar waren er tranen, was hij onrustig of juist harstikke rustig en deed alles volgens het boekje wat hij moest doen etc. Vraag me erg af hoe jullie dit ervaarde en hoeveel steun jullie aan je partner hadden tijdens dit moment
tijdens mijn eerste bevalling heb ik heel erg veel steun gehad van mijn man ....ik had enorme rugweeen dus hij heeft mij bijna 5 uur lang lopen masseren op de zere plek zeg maar tijdens mijn 2de bevalling kon hij niet veel doen waardoor hij behoorlijk onrustig werd en liep te ijsberen maar bij alle twee mijn bevalling heeft hij een traantje gelaten hoor zo gauw de kleine geboren was hihi
Mijn man was verbazend rustig, hadden we allebei niet verwacht. Maar mijn bevalling ging ook zo snel dat hij geen tijd had om zich druk te maken of zenuwachtig te zijn. Hij mocht van mij niets doen, behalve iedere paar seconde een nieuw koud washandje op mijn hoofd leggen, en dat deed hij heel goed. Ook heeft hij natuurlijk de navelstreng doorgeknipt, hier was hij wel wat onzeker over. Ik weet niet meer of hij een traantje heeft gelaten, maar dat trotse hoofd van hem toen hij zijn zoon voor het eerst vasthield vergeet ik nooit meer.
Mijn man was opzich rustig maar ook erg onder de indruk van alles (en stiekem een beetje gestrest maar dat verborg hij heel goed hij kwam niet zo over) Wel beetje jammer dat toen dochter eenmaal geboren was, hij mij vergeten was en meteen met de zuster mee liep die dochter in haar handen had haha. Daar lag ik dan in me eentje helemaal versuft van alles en was man ook weg had niet eens een kus of aai gekregen haha
SDonya: ik moest er wel een beetje bij lachen, arme jij! Man zo onder de indruk van alles... Ik ben ook benieuwd naar nog meer verhalen. Zelf denk ik dat man erg onder de indruk zal zijn, hij heeft wel al aangegeven bij mij te blijven en niet naar de onderkant te willen kijken... en ik denk wel dat hij gaat huilen. Zo schattig!
Mijn exman reageerde wat bot tegenover mij.... Ik vond niet dat hij volledige steun gaf. Hij zat maar te piepen dat ik beter moest luisteren en werd zelfs boos erom! Dat wilde ik op dat moment natuurlijk echt niet horen. Dat heb ik hem ook duidelijk laten weten. Maar met deze partner is het zoveel beter..... zoveel begrip.... Hij kalmeert mij en probeert de rust er in te zoeken. En hij staat ook echt volledig achter mij. Natuurlijk zal hij zeggen.... je moet wel meissie... zet even door.... maar boos worden zal hij zeker niet. Dit keer word het een keizersnede. Ben benieuwd hoe dat verloopt.
Een beetje onrustig op en neer blijven lopen pffff maar hij heeft me wel gesteund! Toen ik uiteindelijk een spoedks, was ie alleen maar over het doek aan het kijken.. ik zei steeds kijk niet daluk val je flauw hihi (hij os al eens eerder flauw gevallen toen ze mijn arm moesten hechten maar toen had ie gedronken) Maar zo kon ik laterna wel alle vragen stellen aan hem
hihi die van mij ging uiteindelijk liggen pitten,zuster boos maar ik begreep t wel..heeft een eigen zaak en was die tijd flink bikkelen voor hem. hij kon toch niets voor me doen want wilde alleen de vk maar om me heen. deze keer gaan we t anders doen hij heeft trouwens wel een traan gelaten toen ie geboren werd want door de vacuum dacht hij dat ze zn hoofdje eraf zouden trekken zo hard stonden ze te trekken aan onze kleine.
Mijn man was geweldig tijdens mijn eerste bevalling. We waren thuis en hij had een mooie cd opgezet en kaarsen aan, dus was helemaal ontspannen. Toen we naar boven gingen voor het echte werk heeft hij continue tegendruk in mijn rug gegeven bij de weeën. Toen onze zoon uiteindelijk geboren werd stond hij met tranen in zijn ogen. Bij onze dochter ging het allemaal wat anders. Ik lag in een witte ziekenhuiskamer met allerlei apparatuur en had een klote vk die me zoveel pijn deed bij het oprekken van mijn baarmoedermond dat ik spontaan begon te hyperventileren. Heb daarna m'n rust niet meer teruggekregen. Manlief heeft al die tijd de krant zitten lezen en tijdens de weeën wel mijn hand vastgehouden, maar er stonden ook 3 anderen om mijn bed dus een heel intiem moment was het niet.
Nou ik had helemaal niks aan de mijne... Ik heb hem tijdens mijn weeënstorm gesmeekt om het te laten stoppen, maar hij deed niks De arme schat was bij de eerste bevalling zo overdonderd dat hij echt niet wist wat hij moest doen, keek maar wat glazig uit zijn ogen en werd witter en witter..... Gevolg: ik was 1 minuut bevallen en de zusters waren met natte washandjes aan het rondrennen, maar niet voor mij, maar voor mijn man "want die voelde zich een beetje duizelig" Whahahaha wat een held hè, die man van mij... Bij de tweede en derde bevalling ging het zo snel dat hij niet eens de tijd had om iets te doen
heel bijzonder om te lezen haha je hoort trouwens wel vaker dat zodra er een pomp komt kijken de meeste mannen er nachtmerries etc aan over houden! heb hem hier al gezegt dat als t gebeurt hij beter bij mij kan blijven ( oh maar ik verwacht ook wel tranen hoor hier... ben zo benieuwd! )
Mijn dochter is ook met hulp van de vacuümpomp ter wereld gekomen. Mijn man had die dag weinig gegeten. Hij had me al heel goed geholpen met puffen en drinken geven tussendoor. Om 18.00 werd duidelijk dat ik niet meer ontsluiting kreeg dan 7 cm. Ik kreeg toen de keuze voor een spoed ks of beginnen met persen. 2 X 20 min. Al die tijd liep hij te ijsberen. Er stonden 4 mensen bij mijn bed. Op een gegeven moment hoorde ik hem in de achtergrond achter elkaar de snelle jelles naar binnen werken die ik in mijn koffer had Toen onze kleine er was stonden de tranen in zijn ogen.
Mijn vriend was super! Ik mocht hem flink knijpen tijdens de weeën en hij heeft flink in mijn rug zitten duwen, tot blauwe plekken aan toe . We hebben het voor mijn gevoel echt samen gedaan! Hoewel het voor mij natuurlijk wel erger was . Toen ons zoontje geboren was moest ie wel een traantje wegpinken .
Vl kon weinig doen, behalve mijn hand vasthouden. Verser zat ik ontzettend in mijn eigen wereldje. Helaas hield hij ook geen grenzen in de gaten toen de verpleegkundigen s ochtends rond de overdracht "gezellig" op de verloskamer stonden te kletsen.... Net voor de laatste perswee moest hij ineens naar de wc (zenuwen!) maar gelukkig was hij net op tijd terug. Wat me wel erg tegenviel is dat ik later hoorde dat hij tegen n vriendin van me verteld heeft "hoe zwaar het wel niet voor hem geweest was".... Goh ja, hij heeft n nacht slaap gemist en volgens hem heb ik wel geslapen. Yeah right!
Mijn man reageerde rustig ( zag wel een soort van zenuwen in z'n ogen), hij hielp me met alles wat ik wilde. Ik had ook rugweeen, die heeft hij weggemasseerd, hij heeft me afgedroogd nadat ik in de douche was geweest. We huilden samen toen we even alleen waren in het ziekenhuis, en we eindelijk met z'n drietjes waren. Zo ontroerend! Prachtig moment was dat. Hij vroeg toen we bijna naar de zaal gingen, uurtje of 2, of hij eindelijk mocht plassen ( sinds 2 uur s nachts niet meer geweest) haha.. Hij was duidelijk opgelucht en blij, toen het allemaal achter de rug was, en mijn zoontje en ik in orde waren. Supervent voor mij!
Mijn man was er niet bij.. Wist niet eens dat ik aan het bevallen was, ging zo snel. Hopelijk mocht er een tweede komen is hij er wel bij..
Mijn man was er gewoon en liet mij met rust. Als ik iets nodig had zorgde hij daarvoor en hij was alert op de gang van zaken, besprak dingen met de vk of verpleegkundige als dat nodig was. Precies zoals ik het graag had.